Δεν εχει σύννεφα μαμά
Χτες το αγαπημένο μας σκυλάκι έφυγε μακριά. Δεν περίμενα ότι θα στεναχωρηθώ τόσο με τον θάνατό του. Πίστευα ότι θα ήμουν η δυνατή και θα βοηθούσα και τα παιδιά. Τον βλέπαμε να λιώνει από το πρωί. Ήμουν σίγουρη ότι δεν έχει καμία ελπίδα αλλά όταν ο γιος μου άρχισε να κλαίει του απάντησα ότι δεν κλαίμε ποτέ πριν πεθάνει κάποιος. Απλά ελπίζουμε. Δεν ξέρω ποιος το πίστεψε ποιο πολύ. Εκείνος ή εγώ;
Δυστυχώς ο γιατρός επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμασταν. Δεν είχε καμία ελπίδα. Με τον άντρα μου πριν φύγει το πρωί είχαμε συζητήσει το ενδεχόμενο. Τα παιδιά επίσης είχαν δηλώσει ότι δεν θα ήθελαν να πεθάνει μπροστά τους . Όμως την τελική απόφαση έπρεπε να την πάρω εγώ και ήταν πολύ δύσκολο.
Όταν ήρθε ο γιατρός είχα βάλει τα παιδιά να ξαπλώσουν . Να μην είναι μπροστά. Αλλά ο μεγάλος δεν άντεχε. Περίμενε. Τον πήραμε είδηση με τον γιατρό να κρυφακούει. Και μετά κατέβηκε και βγήκε να τον χαιρετήσει. Πόσο δυνατός ήταν! Και συνέχισε να είναι δυνατός. Δεν έχω άλλα δάκρυα, μου είπε. Έκλαψα το πρωί. Εγώ αντίθετα τότε είναι που έσπασα. Και προσπαθούσε αυτός να με στηρίξει. Θα πάρουμε άλλο σκυλάκι μου έλεγε και θα του μοιάζει, μην ανησυχείς. Αλλά δεν θα είναι ο Τονυ πήγα να ψελλίσω όμως έφαγα την μισή πρόταση. Μα τι του έλεγα. Εγώ έπρεπε να τον στηρίξω.
Λίγο αργότερα ξύπνησε και ο μικρός. Έψαχνε με το βλέμμα να καταλάβει τι συνέβαινε. Τον πήρα αγκαλιά αλλά δεν ήξερα πως να του το πω. Δεν μου αρέσουν τα ψέμματα. Ακόμα και αν μιλάς για τον θάνατο σε παιδάκι που δεν έχει κλείσει ακόμα τα τέσσερα. Ήξερε την λέξη πεθαίνω αλλά δεν καταλάβαινε τη μονιμότητα του γεγονότος. Όσο και αν του εξήγησα ότι ήταν πολύ άρρωστος και δεν θα ξανάρθει εκείνος εκεί. Να επιμένει. Του είπα ότι είναι συννεφάκι και όταν δει ένα σε σχήμα σκυλάκι θα είναι ο Τονυ που ήρθε να τον χαιρετήσει. Αργότερα κοιτώντας στον ουρανό μου είπε ''Μα, μαμά δεν έχει σύννεφα!'' Έχουν παει βόλτα μωρό μου. '' Να του στείλεις ένα γραμμα να έρθει μία μέρα'' μου είπε. Η καρδούλα του δεν θέλει να το δεχτεί. Δεν θέλει άλλον σκύλο ,λέει. Μόνο τον δικό μας. Δεν μπορώ να επιμείνω άλλο. Χρειάζεται τον χρόνο του.
Εγώ πάλι κρατιέμαι με το ζόρι. Κοιτάω το κενό και νιώθω να μουδιάζουν τα χέρια μου. Το βράδυ δεν άντεξα άλλο. Δεν ήταν έξω να μας προσέχει. Έβλεπα τη σιλουέτα του συνέχεια μπροστά μου.
Θυμήθηκα που του άρεσε από μικρός να συνοδεύει φοιτητές στην εστία.
Θυμήθηκα τις φορές που το έσκασε και ερχόταν αφού είχε τελειώσει την βόλτα του. Ειδικά με την βροχή τον έβλεπες ότι προσπαθούσε να ξεφύγει όταν άνοιγε η πόρτα. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Μάλλον φοβόταν.
Θυμήθηκα που δεν ήθελε να μπει στο σπιτάκι και ας είχε χάλια καιρό. Με ζαμπονακι σιγά σιγά τον κάναμε να το συνηθίσει.
Θυμήθηκα που καθόταν κάθε φορά που είχαμε μια λιχουδιά για εκεινον. Και αν την πεταγες στον αέρα έκανε εντυπωσιακά άλματα.
Θυμήθηκα ότι δεν πλησίαζε τα μωρά. Κανένα. Μόνο όταν άρχιζαν να περπατάνε ξεκινούσε να τα προσεγγίζει.
Θυμηθηκα πόσο γάβγιζε όταν ήρθε κλέφτης στους γείτονες.
Θυμήθηκα την μονομαχία του με ένα πρόβατο που μπήκε κάποτε στην αυλή!
Και όσο θυμόμουν έκλαιγα. Στο τέλος δεν μπορούσα να πάρω αναπνοή. Χτες το πρωί ήταν εδώ και τώρα.....
Μου λείπει αφάνταστα. Αντίο πιστέ μου φίλε.
About the Author
13 comments
Κοριτσάκι μου δεν έχω λόγια.... Χάσατε ένα μέλος της οικογένειας σας και χρειάζεται χρόνος να επουλώσει τις πληγές σας. Σας νιώθω και τρέμω εκείνη την ώρα που θα το ζήσουμε με το δικό μας σκυλάκι . Κουράγιο. :'(
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουράγιο Μαράκι, πραγματικά χάσατε κάποιον από την οικογένεια. Κι εγώ τα ίδια περιμένω δυστυχώς από τον παππούλη μας σε ίγο καιρό :-(
ΑπάντησηΔιαγραφήποσο λυπάμαι Μαρακι μου.. Το εχω περασει κι εγώ.. Κουράγιο .. πολλα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ μωρέ μαράκι μου... κουράγιο... πολύ λυπάμαι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι και εγώ πολύ ...!.δεν ξέρω και εγώ τι να πω..ομολογώ πως συγκινήθηκα με τα λόγια σου και προς το τέλος της ανάρτησης είχα ξεχάσει ότι μιλάς για τον σκύλο σας και νόμιζα οτι μιλάς για 'άνθρωπο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είχα ποτέ μου σκύλο είναι η αλήθεια αλλά τα περιγράφεις τόσο έντονα που σαν να μπήκα στην θέση σας..
Με τον καιρό θα περάσει και αυτό..έχω χάσει ανθρώπους και πέρασε..μαλάκωσε..οπότε όλα θέλουν το χρόνο τους!
Όταν έχασα τη σκυλίτσα μου με σημάδεψε ανεπανόρθωτα. Την είχα από 6 χρονών ως τα 22.Μεγάλωσα κυριολεκτικά μαζί της. Και δεν το ξεπέρασα απόλυτα ποτέ, όπως και δεν δέθηκα το ίδιο έντονα με κανένα άλλο σκυλάκι. Λυπάμαι που αρρώστησε ο Τόνυ σας και που τα παιδάκια σου το έζησαν σε τόσο μικρή ηλικία. Δυστυχώς είναι μέρος της ζωής μας και αυτό..Φιλιά και ο χρόνος πάντα βοηθάει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουράγιο Μαρία μου,ξέρω πώς νοιώθης.Οταν έχασα τό σκυλάκι μου τόν Μπόύμερ,μετά από 14 χρόνια πού τό είχα πάρει από μωρό,είχα αρρωστήσει ποιό πολύ εγώ,παρά οι κόρες μου!Από τό πολύ κλάμα δέν μπορούσα νά πάρω αναπνοές καί τά μάτια μου είχαν κλείση.Αν καί πέρασαν 6 χρόνια πού έφυγε από κοντά μας,ακόμα τόν σκέφτομαι καί πονάω.Από τότε δέν είχα ξανά σκυλάκι.Φιλάκια φίλη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεθηκατε μαζί του και θέλετε το χρόνο σας για να συνηθίσετε την απωλειά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Λυπάμαι πολύ Μαράκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια απώλεια είναι πάντα πολύ δύσκολη. Εύχομαι να θυμάστε πάντα με αγάπη το σκυλάκο σας.
Τα φιλιά μου.
Πωπω έλιωσα με την ανάρτηση σου...Έχω 2 σκυλιά ένα 7 χρονών κι ένα 3,5 και σηκώθηκα να δω αν είναι καλά. Κουράγιο δεν ξέρω πως νιώθεις πραγματικά αλλά ξέρω πως αν κάποιο από τα δικά μου πάθαινε κάτι θα ήταν σαν να έχανα μέλος της οικογένειας. Ωχ με πόνεσε το στομάχι... Να τον θυμάστε πάντα γερό και υγιή. Καλό Σ/Κ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚριμα βρε Μαρακι...κι εμεις χασαμε τον σκυλο μας αλλά η κορη μου ηταν μηνων κ δεν χρειαστηκε να τις εξηγησω κατι. Απο τοτε χασαμε ενα πουλακι κι ενα ψαρακι αλλα δεν ειναι το ιδιο....
ΑπάντησηΔιαγραφήKathy by anthomeli
Μαρια μου δεν εχεις ιδεα ποσο ποκυ σε νιωθω!!! Ειναι μεγαλος πονος και το ξερω... :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαπαγαλάκι είχα και όταν το έχασα έκλαιγα...όχι σκυλάκι..που είναι φίλος....
ΑπάντησηΔιαγραφή