Είναι κάποιες στιγμές που η ζωή σου στέλνει σημάδια. Ότι ο δρόμος που πας δεν είναι σωστός.  Και ότι αυτά που σε στενοχωρούν δεν έχουν και τόση σημασία. Γιατί μπορεί να σκέφτεσαι ένα σωρό προβλήματα, να αγωνιάς για την οικονομική κατάσταση τη δικής σου αλλά και της χώρας, αλλά όλα κρίνονται σε μια στιγμή, σε μια στραβοτιμονιά. Και τότε αλλάζεις προτεραιότητες. Δεν παύεις να ενδιαφέρεσαι για όσα γίνονται γύρω σου. Δεν παύεις να συμμετέχεις. Απλά πια θέλεις  να ζεις την κάθε μέρα σαν Κυριακή.



Τον τελευταίο καιρό ένιωθα να πνίγομαι από όσα συνέβαιναν γύρω μου, να νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό και να μην μπορώ να διαχειριστώ καταστάσεις. Ακόμα και μικρές προστριβές με τα παιδιά   ήταν πολύ δύσκολες για μένα. Τις περισσότερες στιγμές έδειχνα αισιόδοξη αλλά στην πραγματικότητα ήμουν κάτω από το νερό χωρίς να παίρνω ανάσα. Μέχρι προχτές.

Λένε ότι αν σου συμβεί ατύχημα βλέπεις την ζωή να περνά μπροστά σου. Σκέφτεσαι ότι θα προλάβεις να πεις μια προσευχή. Ότι αν ζήσεις θα θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια. Δεν ξέρω σε άλλους τι συνέβη αλλά στην πραγματικότητα δεν προλαβαίνεις. Καμιά φορά τα πράγματα γίνονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει η ζωή να περάσει από τα μάτια σου. Δεν προλαβαίνεις να πεις Θεέ μου. Και μετά απλά δεν θυμάσαι πολλά. Θυμάσαι τη στροφή και το απέναντι αυτοκίνητο. Θυμάσαι την εικόνα μιας μάντρας ψηλής με δέντρα. Μα δεν την θυμάσαι σωστά γιατί κοιτάς γύρω και η μάντρα είναι δεξιά αλλά  τα δέντρα είναι πιο κάτω στην αριστερά πλευρά  μπροστά από το τοιχαλάκι που χτύπησες. Πως γίνονται δυο εικόνες να έγιναν μια. Και το άλλο αυτοκίνητο, τι χρώμα ήταν. Ανοιχτόχρωμο αλλά δεν θυμάσαι ακριβώς. Ήταν μικρο φορτηγάκι αλλά δεν ξέρεις μάρκα. Τον είδες κοντοστάθηκε και απλά συνέχισε. Δεν ακουμπήσατε αλλά περιμένεις να έρθει για βοήθεια.


Μα που παει; Εδώ είναι ερημιά και εσύ χρειάζεσαι τηλέφωνο. Τα λίγα σπίτια ίσως να είναι εξοχικά και δύσκολα περνάνε από εκεί αυτοκίνητα. Κοιτάς το αυτοκίνητο και τον ουρανό. Τώρα μπορείς να μιλήσεις στο Θεό. Να πεις ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη. Περνάνε κι άλλα αυτοκίνητα αλλά δεν σταματούν.Ήταν ανάγκη να ξεχάσω το κινητό μου; Ευτυχώς το σπίτι κατοικείται και έρχεται ένας άνθρωπος. Και ένα νεαρό ζευγάρι σταματά. Φοράνε μαύρα αλλά δεν το προσέχεις τότε. Σου συμπαραστέκονται. Σου δίνουν τηλέφωνο και είναι εκεί τα πρώτα λεπτά. Λίγο αργότερα τους ξαναβλέπεις. Ακολουθούν μια κοπέλα στην τελευταία της κατοικία. Και τότε μόνο παρατηρείς ότι φοράνε μαύρα. Είχαν τον δικό τους αβάσταχτο πόνο αλλά σταμάτησαν να απαλύνουν τον δικό σου μικρό. Γιατί εσύ είσαι όρθια. Με λίγους μώλωπες στα πόδια. Γιατί  εσένα ο Θεός παρόλο το λάθος  σου ,επέλεξε από όλες τις δίμετρες μάντρες να πέσεις στην πιο μικρή που μπορούσες να φανταστείς.


Έχουν έρθει και δικοί σου άνθρωποι αλλά δεν θυμάσαι πολλά. Βλέπουν όμως το αυτοκίνητο και καταλαβαίνουν. Αναρωτιέσαι αν φορούσες ζώνη αλλά δεν θυμάσαι. Και σε διαβεβαιώνουν ότι δεν μπορεί να μη φορούσες. Θα είχες χτυπήσει πιο σοβαρά. Πάλι καλά λες. Αλλά δεν θυμάσαι.  Έρχονται συνάδελφοι και γείτονες που ήταν κοντά. Άλλοι πάλι σε παίρνουν τηλέφωνο μετά όταν το μαθαίνουν. Τελικά αυτό είναι που μετράει πιο πολύ. Οι άνθρωποι. Οι στιγμές που είσαι μαζί τους.

Και σκέφτεσαι ότι έπρεπε να είχες  βρει τρόπο να πας χτες στην συνάντηση με τις φίλες σου. Να είχες φτιάξει αυτή την μακαρονάδα στα παιδιά που δεν είχες κέφι να κάνεις. Να είχες πάει στη θάλασσα και ας πιστεύεις ότι το νερό θα είναι κρύο. Να είχες αγκαλιάσει τα παιδιά σου πιο πολλές φορές. Να είχες δει το παιδικό μαζί τους αντι να βλέπεις ειδήσεις.



Καμιά φορά ακόμα και δυσάρεστα πράγματα συμβαίνουν για να μας κάνουν πιο δυνατούς. Μόνο ο θάνατος δεν διορθώνεται. Και όταν βλέπεις ότι τον απέφυγες γίνεσαι πιο δυνατός. Δεν φοβάμαι αυτά που έρχονται. Είμαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσω. Το έμαθα την κατάλληλη στιγμή με  σοκαριστικό τρόπο. Γι αυτό ότι και αν έρθει ψάξτε να βρείτε τη χαρά σε όσα έχει να δώσει η ζωή. Στον ήλιο και στην θάλασσα. Στην αγάπη των συνανθρώπων και την αλληλεγγύη. Στο απλό πιάτο που θα κάνετε για τα παιδιά ή θα μοιραστείτε με φίλους.Γιατί ίσως μια μέρα ακόμα και αυτά που νομίζουμε τώρα  ότι δεν μας φτάνουν θα μας φαίνονται σημαντικά. Μια βόλτα , μια εκδρομή, ένα χαμόγελο θα είναι πολύτιμα γιατί θα τα έχουμε χάσει για πάντα.