Είμαι από εκείνους που θα έλεγαν ότι ένα παιδί δεν έχει θέση στο κρεβάτι των γονιών.  Αυτό με τον καιρό άλλαξε. Όταν έγινα μητέρα και άρχισαν οι πρώτες λαρυγγίτιδες  απλά δεν άντεχα να μην είναι δίπλα μου. Να μην ακούω την ανάσα τους και να είμαι σίγουρη.

Αργότερα αυτό έγινε σε κάθε ασθένεια με ψηλό πυρετό. Και ας ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα κολλήσω. Κάτι μέσα μου μου θύμιζε την αγκαλιά της δικής μου μαμάς. Ποτέ δεν ένιωθα να μου λείπει σε δύσκολες στιγμές. Και αυτή τη ζεστασιά ήθελα να νιώσουν και τα δικά μου παιδιά.




Με το δεύτερο γιο μου ήμασταν αυτοκολλητακια. Εγώ τον κοίμιζα κάθε βράδυ. Και αφού κοιμόταν έφευγα από το δωμάτιο. Με την τρίτη εγκυμοσύνη  αυτό ήταν δύσκολο. Έτσι ήρθε η σειρά του μπαμπά να καλύψει το κενό. Αλλά ταυτόχρονα άρχισαν και οι ανασφάλειες του μικρού. Ξυπνάει το βράδυ και θέλει κάποιον να κοιμηθεί κοντά του. Φοβάται τους κλέφτες και τα ζωύφια. Αυτό ενισχύθηκε  με τον ερχομό της μπέμπας.

Δεν είναι και εύκολο να σου παίρνουν τη θέση του μικρού. Να γίνεται κάποιος άλλος αυτοκόλλητος στη μαμά.  Και να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών σου.Παρόλο που ο μπαμπάς του πολλά βραδιά όταν ξυπνούσε πήγαινε στο δικό του κρεβάτι εκείνου του έλειπε ακόμα κάτι.

Ένα βράδυ που το φαντασματάκι μας ξύπνησε έτυχε να δει τον μπαμπά να έχει την μπέμπα αγκαλιά στο κρεβάτι μας και να προσπαθεί να την κοιμίσει γιατί ήμουν κουρασμένη. Αμέσως ανέλαβαν την μπέμπα  και εκείνος τον μικρό. Αλλά τότε βγήκαν τα πραγματικά θέλω του μικρού. "Εγώ δεν έχω κοιμηθεί στο κρεβάτι σας από όταν γεννήθηκε η μπέμπα." Τον πήγε αγκαλιά στο δωμάτιό του.

Το επόμενο βράδυ όμως όταν μου ζήτησε να κοιμηθεί στο δικό μου και να τον πάει αγκαλιά μετά στο δικό του κρεβάτι ο πατέρας του δεν αρνήθηκα. Μέχρι τότε δεν δεχόμουν για να μην μάθει αλλά τελικά γιατί να γεμίζει μια παιδική ψυχούλα με άγχος τους. Βέβαια όλα θέλουν προσοχή και μέτρο. Δεν χρειάζεται να γίνεται κάθε μέρα και για όλη τη νύχτα. Θα υπάρξουν και αυτές βέβαια αλλά καλό θα ήταν να μαθαίνουν τα παιδιά ότι έχουν το δίκιο τους δωμάτιο και χώρο.

Υπάρχουν γονείς που κάθε βράδυ τα κοιμίζουν μαζί τους. Ολόκληρες κοινωνίες μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται μαζί με τους γονείς.

Προσωπικά τον τελευταίο καιρό πιστεύω ότι.πρέπει να υπάρχει η χρυσή τομή. Στην αγκαλιά αλλά και στην ανεξαρτησία. Στην τιμωρία και την σκανταλιά. Στα όχι και στα ναι που πρέπει να λες σε ένα παιδί. Και επειδή κάθε άνθρωπος, κάθε γονιός και κάθε παιδί είναι ξεχωριστό να μην κρίνεις. Δεν υπάρχει απόλυτα σωστό.  Ακόμα και αν η σύγχρονη παιδαγωγική υποστηρίζει μια άποψη γιατί να θεωρήσω ότι η παλιά είναι λάθος;  Και ποιος μου λέει ότι σε μερικά χρόνια δεν θα αλλάξουν πάλι θέση οι ειδικοί.

Το βασικό είναι τα παιδιά να νιώσουν αγάπη. Και να θυμούνται τη ζέστη αγκαλιά των γονιών για πάντα. Για να δώσουν και εκείνα με τη σειρά τους την ίδια φροντίδα και ακόμα καλύτερη στα παιδιά τους.