.

Δύο μπαλόνια αρκούν

By 5/31/2017 , , , , , ,

Πριν λίγες μέρες  βγήκα με μία φίλη μου. Βόλτα στα μαγαζιά  για τη βάπτιση. Κάτι τέτοιες στιγμές τις περιμένουμε συνήθως πως και πως.  Είχαμε σκοπό να κοιτάξουμε για φορέματα για την βάπτιση και  για  ασορτί παπούτσια. Όμως όταν κάνει ο άνθρωπος σχέδια ο Θεός γελάει δεν λένε; Ε , να που έτυχε να έχουν συνέλευση οι δάσκαλοι  οπότε βρεθήκαμε με δυο παιδάκια μαζί.



Παρόλα αυτά αποφασίσαμε να το τολμήσουμε. Θα πηγαίναμε για ψώνια και μετά θα κερνάγαμε βάφλες  τον μικρο νεαρό και μπισκοτάκι την μπέμπα.  Πόσο όμως ενδιαφέρον μπορεί να είναι για ένα 7χρονο αγόρι να βλέπει ρούχα και  να τριγυρίζει ανάμεσα σε ψηλές γόβες και  αμπιγέ πέδιλα; Καθόλου φυσικά. Έτσι από το πρώτο δεκάλεπτο άρχισε τα ''Τελειώνουμε;'' , ''Θα μπούμε και σε αυτό το μαγαζί;''  . Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την βόλτα ,ούτε να βρούμε κάτι που να μας αρέσει. Αφήστε που η μουρμούρα είναι κολλητική και μετά από λίγο άρχισε και η μπέμπα να γκρινιάζει.


Έτσι σταμάτησε άδοξα η αναζήτηση και πήγαμε για βάφλες. Εγώ πετάχτηκα σε κοντινό παιχνιδάδικο όσο έτρωγαν και αγόρασα υλικά για το πάρτι που κάναμε τελικά στην μικρή . Μέσα στα ψώνια ήταν και σακουλάκια με μπαλόνια. Όταν επέστρεψα τα πράγματα δεν ταν καλύτερα. Να μην πω ότι με τη ζάχαρη είχαν γίνει ακόμα πιο ανήσυχα. Και έπρεπε να προλάβουμε και το Σούπερ μάρκετ. Μα καλά τι σκεφτόμασταν και βάλαμε όλες αυτές τις δουλειές με δυο παιδιά μαζί; Έτσι έστειλα την φίλη μου να ψωνίσει και έκατσα με τα παιδιά. Έπρεπε να αντέξω λίγο ακόμα.


Και τότε άνοιξα την τσάντα και φούσκωσα δυο μπαλόνια. Τα κουρασμένα και γκρινιάρικα παιδιά μεταμορφώθηκαν σε ενθουσιασμένα και χαρούμενα παιδάκια. Ο μεγάλος το πετούσε ψηλά και το κυνηγούσε. Το έπαιρνε ο αέρας και έτρεχε ξοπίσω του γεμάτος χαρά. Στην μπέμπα με ένα σκοινί το κρέμασα από το καρότσι της και το έπιανε μόνη της χωρίς να κυνηγάω. Είδα τα προσωπάκια τους ξαφνικά τόσο ήρεμα. Ο χρόνος κύλησε σαν νερό. Η φίλη μου δεν πίστευε στα μάτια της.





Μέσα από αυτό  είδα για μια ακόμα φορά ότι η συμπεριφορά των παιδιών είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Θεωρούσα εγωιστικό που δεν με αφήνουν να απολαύσω τη βόλτα μου όταν από τη δική τους σκοπιά εγώ τα είχα αναγκάσει να περάσουν ένα βαρετό πρωινό. Τα παιδιά γκρινιάζουν συνήθως όταν βαριούνται.  Όταν δεν έχουν την προσοχή που θέλουν. Σίγουρα και εμείς χρειαζόμαστε το χώρο και τον χρόνο μας. Όμως αν με ρωτήσεις τι θα θυμάμαι από εκείνη την ημέρα δεν είναι η βόλτα στα μαγαζιά. Ακόμα και αν είχα καταφέρει να την απολαύσω. Αυτό που θα θυμάμαι είναι εκείνα τα γελαστά προσωπάκια. Άρχισα άλλωστε  να συνηθίζω τα ψώνια στο internet αργά το βράδυ.


1 Μπαλόνι = 1 παιδικό χαμόγελο







You Might Also Like

1 comments

  1. Πόσο γλυκιά η ανάρτησή σου! Και πόσο δίκιο έχεις! Τι αξίζει περισσότερο από ένα παιδικό χαμόγελο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή