Στερητικά συμπτώματα μαμάς

Σήμερα το μεγάλο μου ζουζούνι έφυγε για το χωριό με τον παππού και την γιαγιά. Καθε καλοκαίρι δυσκολεύομαι να το δεχτώ οτι φεύγει.

Ναι ειμαι μια εξαρτημένη μαμά. Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Μου λείπει ήδη. Είναι τόσο ήσυχο το σπίτι. Παρόλο που το μικρό ζουζούνι έμεινε πίσω (είναι πολύ μικρός για να το αντέξει η καρδούλα μου)  επικρατεί μεγάλη ησυχία. Όταν είναι μόνο ο ένας στο σπίτι είναι πιο εύκολο.

Τουλάχιστον θα αφιερώσουμε στο μικρό αρκετό χρόνο.Σήμερα πότε παίζει ο μπαμπάς του μαζί του και ξεκουράζομαι εγώ και πότε το ανάποδο. Μου μοιάζει η Κυριακή ατελείωτη.Και κανονικά αυτό θα έπρεπε να ήταν τέλειο. Αλλά....

Αφήστε που το μεγάλο μου ζουζούνι ότα του έλεγα να μου τηλεφωνεί  μου είπε ''Α και θα αφήνω το παιχνίδι μου για να μιλάμε; Δεν θα περνάω έτσι ωραία.'' Συμφωνήσαμε να μιλάμε όμως μια φορά την ημέρα.

Ετσι για να απασχολήσω το μυαλό μου το έριξα στην ζωγραφική.Είχα παρει κάτι ειδικούς μαρκαδόρους και ότι έβρισκα μπροστα μου ... Πρωτα εβαψα κάτι χάντρες από πηλό για παιδικό βραχιολάκι. Αλλα δεν είναι έτοιμα ακόμα.

Μετά βρέθηκαν μπροστά μου δύο σορτσάκια του μικρού.Καλά βγήκαν.Μενει να δοκιμάσουμε την αντοχή τους στο πλυντήριο. Λεει οτι αντέχει μέχρι 60 βαθμούς αλλά πρέπει να μην σιδερωθούν με ατμό. Θα δούμε.

Μετ δοκίμασα σε γυαλί αλλά δεν μου άρεσε το αποτέλεσμα. Οι metal άμως στο μπουκάλι δίνουν πιο όμορφη εικόνα.

Αν συνεχίσω έτσι με βλέπω να βάφω τους τοίχους.

Πρώτη μέρα στέρησης θα συνηθίσω.Σας αφήνω χτυπά τηλέφωνο.Το μωρό μου θα είναι.