Να σας κεράσω;

Χτες ήταν η γιορτούλα μου. Δεν μπόρεσα να σας γράψω γιατί ήμουν συνεχώς στο πόδι. Είχα αποφασίσει να μην γιορτάσω επίσημα φέτος αφού έπεφτε μεσοβδόμαδα και είχα και δουλεία μέχρι τις 9. Δεν με στενοχωρούσε όμως αυτό. Γιατί θα έβλεπα τους δικούς μου και κάτι θα κάναμε.

Άλλωστε τα χαμογέλα των δικών μας ανθρώπων είναι το καλύτερο δώρο. Και επειδή θυμάμαι έντονα τα χειρότερα γενέθλια της ζωής μου όλα τα αλλά μου φαίνονται καταπληκτικά. Και ξέρετε γιατί ήταν τα χειρότερα; Γιατί ήμουν τελείως μονή. Χωρίς συγγενείς ή φίλους. Όταν σπούδαζα μια χρόνια η τύχη τα έφερε τόσο ανάποδα που όχι μόνο ήμουν μακριά από την οικογένεια μου αλλά και όλοι οι φίλοι μου ή είχαν τελειώσει την εξεταστική ή έδιναν την επομένη μέρα. Με αποτέλεσμα να μην δω κανέναν. Είναι η πρώτη φορά που το λέω. Και σε όσους  με έπαιρναν δεν το είχα πει τότε. Δεν ήθελα να νιώσουν άσχημα. Πηρά μια μικρή τούρτα και ένα κεράκι και τα πέρασα μονή μου. Κάτι που δεν σκοπεύω να ξανακάνω ποτέ στη ζωή μου.

Σήμερα όμως ήταν αλλιώς. Τα μικρά μου με καλημέρισαν λέγοντας χρόνια πολλά και μου έδωσαν φιλάκια. Το πρωί με πήραν κάτι μαμάδες από το σχολειό να μαζευτούμε για τις ετοιμασίες του παζαριού. Σιγά μην έλεγα όχι. Όλο το πρωί φτιάχναμε κατασκευούλες.  Για αυτά θα σας πω όμως άλλη φορά. Το μεσημέρι πήγα στους δικούς μου και μετά στους μαθητές μου που με χαμόγελο μου ευχήθηκαν. Και το βράδυ με περίμεναν οι δικοί μου με πίτσα! Μόνο που έγιναν όλα fast forward  μήπως και καταφέρουν να σηκωθούν τα μικρά το πρωί και προλάβουμε το σχολειό!

Να ευχηθώ και γω σε όλους τους bloggoφίλους που γιόρταζαν χτες να περνάνε καλά και να είναι ευτυχισμένοι.