Δεν εχει σύννεφα μαμά

Χτες το αγαπημένο μας σκυλάκι έφυγε μακριά. Δεν περίμενα ότι θα στεναχωρηθώ τόσο με τον θάνατό του. Πίστευα ότι θα ήμουν η δυνατή και θα βοηθούσα και τα παιδιά. Τον βλέπαμε να λιώνει από το πρωί. Ήμουν σίγουρη ότι δεν έχει καμία ελπίδα αλλά όταν ο γιος μου άρχισε να κλαίει του απάντησα ότι δεν κλαίμε ποτέ πριν πεθάνει κάποιος. Απλά ελπίζουμε. Δεν ξέρω ποιος το πίστεψε ποιο πολύ. Εκείνος ή εγώ;

Designed by Freepik

Δυστυχώς ο γιατρός επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμασταν. Δεν είχε καμία ελπίδα. Με τον άντρα μου πριν φύγει το πρωί είχαμε συζητήσει το ενδεχόμενο. Τα παιδιά επίσης είχαν δηλώσει ότι δεν θα ήθελαν να πεθάνει μπροστά τους . Όμως την τελική απόφαση έπρεπε να την πάρω εγώ και ήταν πολύ δύσκολο.

Όταν ήρθε ο γιατρός είχα βάλει τα παιδιά να ξαπλώσουν . Να μην είναι μπροστά. Αλλά ο μεγάλος δεν άντεχε. Περίμενε. Τον πήραμε είδηση με τον γιατρό να κρυφακούει. Και μετά κατέβηκε και βγήκε να τον χαιρετήσει. Πόσο δυνατός ήταν! Και συνέχισε να είναι δυνατός. Δεν έχω άλλα δάκρυα, μου είπε. Έκλαψα το πρωί. Εγώ αντίθετα τότε είναι που έσπασα. Και προσπαθούσε αυτός να με στηρίξει. Θα πάρουμε άλλο σκυλάκι μου έλεγε και θα του μοιάζει, μην ανησυχείς. Αλλά δεν θα είναι ο Τονυ πήγα να ψελλίσω όμως  έφαγα την μισή πρόταση. Μα τι του έλεγα.  Εγώ έπρεπε να τον στηρίξω.

Λίγο αργότερα ξύπνησε και ο μικρός. Έψαχνε με το βλέμμα να καταλάβει τι συνέβαινε. Τον πήρα αγκαλιά αλλά δεν ήξερα πως να του το πω. Δεν μου αρέσουν τα ψέμματα. Ακόμα και αν μιλάς για τον θάνατο σε παιδάκι που δεν έχει κλείσει ακόμα τα τέσσερα. Ήξερε την λέξη πεθαίνω αλλά δεν καταλάβαινε τη μονιμότητα του γεγονότος. Όσο και αν του εξήγησα ότι ήταν πολύ άρρωστος και δεν θα ξανάρθει εκείνος εκεί. Να επιμένει. Του είπα ότι είναι συννεφάκι και όταν δει ένα σε σχήμα σκυλάκι θα είναι ο Τονυ που ήρθε να τον χαιρετήσει. Αργότερα κοιτώντας στον ουρανό μου είπε ''Μα, μαμά δεν έχει σύννεφα!'' Έχουν παει βόλτα μωρό μου. '' Να του στείλεις ένα γραμμα να έρθει μία μέρα'' μου είπε. Η καρδούλα του δεν θέλει να το δεχτεί. Δεν θέλει άλλον σκύλο ,λέει. Μόνο τον δικό μας. Δεν μπορώ να επιμείνω άλλο. Χρειάζεται τον χρόνο του.

Εγώ πάλι κρατιέμαι με το ζόρι. Κοιτάω το κενό και νιώθω να μουδιάζουν τα χέρια μου. Το βράδυ δεν άντεξα άλλο. Δεν ήταν έξω να μας προσέχει. Έβλεπα τη σιλουέτα του συνέχεια μπροστά μου.

Θυμήθηκα  που του άρεσε από μικρός να συνοδεύει φοιτητές στην εστία.

Θυμήθηκα τις φορές που το έσκασε και ερχόταν αφού είχε τελειώσει την βόλτα του. Ειδικά με την βροχή τον έβλεπες ότι προσπαθούσε να  ξεφύγει όταν άνοιγε η πόρτα. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Μάλλον φοβόταν.

Θυμήθηκα  που δεν ήθελε να μπει στο σπιτάκι και ας είχε χάλια καιρό. Με ζαμπονακι σιγά σιγά τον κάναμε να το συνηθίσει.

Θυμήθηκα που καθόταν κάθε φορά που είχαμε μια λιχουδιά για εκεινον. Και αν την πεταγες στον αέρα έκανε εντυπωσιακά άλματα.

Θυμήθηκα ότι δεν πλησίαζε τα μωρά. Κανένα. Μόνο όταν άρχιζαν να περπατάνε ξεκινούσε να τα προσεγγίζει.

Θυμηθηκα πόσο γάβγιζε όταν ήρθε κλέφτης στους γείτονες.

Θυμήθηκα την μονομαχία του με ένα πρόβατο που μπήκε κάποτε στην αυλή!

Και όσο θυμόμουν έκλαιγα. Στο τέλος δεν μπορούσα να πάρω αναπνοή. Χτες το πρωί ήταν εδώ και τώρα.....

Μου λείπει αφάνταστα.  Αντίο πιστέ μου φίλε.