Οι δικοί μας ήρωες

Στο σχολείο φέτος τη γιορτή ανέλαβε τα παιδιά της Δ τάξης. Μια γιορτή διαφορετική από τις άλλες. Δε διαβάστηκαν τα κλασικά ποιήματα και δεν ακούστηκαν τα γνωστά τραγούδια. Φέτος η γιορτή ήταν αφιερωμένη στους δικούς τους προγόνους. Διαβάστηκαν ημερολόγια ανθρώπων της περιοχής και ακούστηκαν τα ονόματα όλων όσων έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου. Τα παιδιά ειχαν γράψει ένα μικρό κείμενο για τον δικό τους πρόγονοι. Μας παρουσίασαν την ιστορία του δικού τους ήρωα . Έτσι τα παιδιά ανακάλυψαν μέσα από μαρτυρίες ότι ιστορία του 1940 δεν είναι κάτι ξένο, κάτι απρόσωπο. Αλλά ότι σχεδόν σε κάθε οικογένεια υπάρχει ένας γενναίος που οφείλουμε να θυμόμαστε και να τιμούμε.

Θα έχετε ακούσει πολλές φορές στις ειδήσεις να παίρνουν συνέντευξη από παιδιά που είτε για να κάνουν πλάκα είτε γιατί πραγματικά δεν γνωρίζουν απαντούν στην ερώτηση "Τι γιορτάζουμε σήμερα ;" με τρόπο που σοκάρει. Μιλουν για έλλειψη παιδείας και οτι τα παιδιά στο σχολείο δεν μαθαίνουν ιστορία. Μα η ιστορία δεν πρέπει να είναι αποστήθιση και καταγραφή των γεγονότων. Η ιστορία είναι βίωμα που ξεκινά απο την οικογένεια.  Έχετε σκεφτεί το βράδυ αντί για παραμύθια να μιλήσετε για μυθους και πραγματικά ιστορικά γεγονότα; Να ψάξετε να βρείτε τους δικούς σας ήρωες την οικογένεια και να μιλήσετε στα παιδιά για τα κατορθώματά τους;

Ο μικρός μου πάλι έμαθε στο σχολείο να γράφει την πρώτη του λέξη και αυτή ήταν το "ΟΧΙ". Μια λέξη που μας αναστατώνει όταν την ακούμε από το στόμα τους, αλλά που είναι τόσο βαθιά και δυνατη. Ενα  Οχι που πρέπει για να το πεις να ξέρεις να μετράς το κόστος και τις θυσίες.  Έχει νόημα όταν γίνεται συνειδητά και δε σε νοιάζει αν θα πρέπει να δώσεις και τη ζωή σου γι' αυτό. Ενα Όχι  που είπαν το 1940 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ξέροντας ότι πάνε στο θάνατο. Που όμως είπαν με το χαμόγελο στα χείλη. Γιατί αυτό πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας. Να υπερασπίζονται τα ιδανικά, τις αξίες τους, την πατρίδα και την οικογένειά τους, με αγάπη και χαμόγελο.