Αποχαιρετώντας το 2015

 Λίγες ώρες πριν φύγει το 2015 άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες νιφάδες. Τα παιδιά είχαν ξυπνήσει από νωρίς για να πουν τα κάλαντα.

Παρόλο που το κρύο ήταν τσουχτερό, έβαλαν τα μάλλινα  σκουφακια τους,  τα κασκόλ και τα γάντια τους  και ξεκινήσαμε χαμόγελο να συναντήσουν τους φίλους τους. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαιναν σχεδόν μόνα τους. Ήταν μια παρέα οχτώ παιδιών που διακριτικά και από μακριά θα τα πρόσεχε ένας πατέρας. Μπορώ να σας πω ότι είχα αρκετή αγωνία. Έτσι κανόνισα να βγω για μερικά ψώνια ώστε να έχω την τύχη να τους πετύχω στο δρόμο.

Η χαρά τους ήταν πολλαπλή. Θα πήγαιναν με τους φίλους τους, αισθάνονταν μεγάλοι και φυσικά θα κέρδιζαν και το χαρτζιλίκι λέγοντας τα κάλαντα.   Παρόλο που έπρεπε να φύγουμε και να πάμε σε νονούς και γιαγιάδες δεν μπορούσα να το στερήσω τη χαρά να ολοκληρώσουν τη βόλτα τους. Φοβόμουν μάλιστα και για το κρύο. Το χιόνι συνέχιζε να πέφτει αλλά εκείνα δε σταμάτησαν πριν τις 12 το μεσημέρι.
Τέτοιες μέρες όμως είναι για τα παιδιά. Δεν χωράνε προγράμματα και δουλειές. Μου θύμισαν εκείνα τα χρόνια που έβγαινα με τη μικρή μου αδερφή να πω κι εγώ τα κάλαντα. Φορούσαμε τα χοντρά μπουφάν μας αλλά παρόλαυτα γυρίζαμε στο σπίτι με κατακόκκινα μάγουλα και μύτες.
Δεν ξέρω αν το 2016 θα είναι καλύτερο αλλά το εύχομαι. Κάθε χρόνο περιμένω την αλλαγή του έτους για κάτι καινούργιο. Πολλές φορές αυτό μας κάνει να έχουμε περισσότερες προσδοκίες απ' ότι πρέπει. Αλλά πάλι οι ευχές και τα όνειρα έχουν το νόημά τους. Γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να έχεις ελπίδα. Και όταν δεν ελπίζεις δεν μπορείς να χτίσεις το αύριο. Ας κλείσουμε λοιπόν τα ματιά και ας ονειρευτούμε όλα όσα θα θέλαμε να μας φέρει το 2016. Και μέσα από την ψυχή μου θα ευχηθώ να πραγματοποιηθούν όσα ονειρευτήκατε.

Καλή χρονιά σε όλους και ευτυχισμένο το 2016