Είμαι από εκείνους που θα έλεγαν ότι ένα παιδί δεν έχει θέση στο κρεβάτι των γονιών. Αυτό με τον καιρό άλλαξε. Όταν έγινα μητέρα και άρχισαν οι πρώτες λαρυγγίτιδες απλά δεν άντεχα να μην είναι δίπλα μου. Να μην ακούω την ανάσα τους και να είμαι σίγουρη.
Αργότερα αυτό έγινε σε κάθε ασθένεια με ψηλό πυρετό. Και ας ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα κολλήσω. Κάτι μέσα μου μου θύμιζε την αγκαλιά της δικής μου μαμάς. Ποτέ δεν ένιωθα να μου λείπει σε δύσκολες στιγμές. Και αυτή τη ζεστασιά ήθελα να νιώσουν και τα δικά μου παιδιά.
Με το δεύτερο γιο μου ήμασταν αυτοκολλητακια. Εγώ τον κοίμιζα κάθε βράδυ. Και αφού κοιμόταν έφευγα από το δωμάτιο. Με την τρίτη εγκυμοσύνη αυτό ήταν δύσκολο. Έτσι ήρθε η σειρά του μπαμπά να καλύψει το κενό. Αλλά ταυτόχρονα άρχισαν και οι ανασφάλειες του μικρού. Ξυπνάει το βράδυ και θέλει κάποιον να κοιμηθεί κοντά του. Φοβάται τους κλέφτες και τα ζωύφια. Αυτό ενισχύθηκε με τον ερχομό της μπέμπας.
Δεν είναι και εύκολο να σου παίρνουν τη θέση του μικρού. Να γίνεται κάποιος άλλος αυτοκόλλητος στη μαμά. Και να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών σου.Παρόλο που ο μπαμπάς του πολλά βραδιά όταν ξυπνούσε πήγαινε στο δικό του κρεβάτι εκείνου του έλειπε ακόμα κάτι.
Ένα βράδυ που το φαντασματάκι μας ξύπνησε έτυχε να δει τον μπαμπά να έχει την μπέμπα αγκαλιά στο κρεβάτι μας και να προσπαθεί να την κοιμίσει γιατί ήμουν κουρασμένη. Αμέσως ανέλαβαν την μπέμπα και εκείνος τον μικρό. Αλλά τότε βγήκαν τα πραγματικά θέλω του μικρού. "Εγώ δεν έχω κοιμηθεί στο κρεβάτι σας από όταν γεννήθηκε η μπέμπα." Τον πήγε αγκαλιά στο δωμάτιό του.
Το επόμενο βράδυ όμως όταν μου ζήτησε να κοιμηθεί στο δικό μου και να τον πάει αγκαλιά μετά στο δικό του κρεβάτι ο πατέρας του δεν αρνήθηκα. Μέχρι τότε δεν δεχόμουν για να μην μάθει αλλά τελικά γιατί να γεμίζει μια παιδική ψυχούλα με άγχος τους. Βέβαια όλα θέλουν προσοχή και μέτρο. Δεν χρειάζεται να γίνεται κάθε μέρα και για όλη τη νύχτα. Θα υπάρξουν και αυτές βέβαια αλλά καλό θα ήταν να μαθαίνουν τα παιδιά ότι έχουν το δίκιο τους δωμάτιο και χώρο.
Υπάρχουν γονείς που κάθε βράδυ τα κοιμίζουν μαζί τους. Ολόκληρες κοινωνίες μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται μαζί με τους γονείς.
Προσωπικά τον τελευταίο καιρό πιστεύω ότι.πρέπει να υπάρχει η χρυσή τομή. Στην αγκαλιά αλλά και στην ανεξαρτησία. Στην τιμωρία και την σκανταλιά. Στα όχι και στα ναι που πρέπει να λες σε ένα παιδί. Και επειδή κάθε άνθρωπος, κάθε γονιός και κάθε παιδί είναι ξεχωριστό να μην κρίνεις. Δεν υπάρχει απόλυτα σωστό. Ακόμα και αν η σύγχρονη παιδαγωγική υποστηρίζει μια άποψη γιατί να θεωρήσω ότι η παλιά είναι λάθος; Και ποιος μου λέει ότι σε μερικά χρόνια δεν θα αλλάξουν πάλι θέση οι ειδικοί.
Το βασικό είναι τα παιδιά να νιώσουν αγάπη. Και να θυμούνται τη ζέστη αγκαλιά των γονιών για πάντα. Για να δώσουν και εκείνα με τη σειρά τους την ίδια φροντίδα και ακόμα καλύτερη στα παιδιά τους.
Αργότερα αυτό έγινε σε κάθε ασθένεια με ψηλό πυρετό. Και ας ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα κολλήσω. Κάτι μέσα μου μου θύμιζε την αγκαλιά της δικής μου μαμάς. Ποτέ δεν ένιωθα να μου λείπει σε δύσκολες στιγμές. Και αυτή τη ζεστασιά ήθελα να νιώσουν και τα δικά μου παιδιά.
Με το δεύτερο γιο μου ήμασταν αυτοκολλητακια. Εγώ τον κοίμιζα κάθε βράδυ. Και αφού κοιμόταν έφευγα από το δωμάτιο. Με την τρίτη εγκυμοσύνη αυτό ήταν δύσκολο. Έτσι ήρθε η σειρά του μπαμπά να καλύψει το κενό. Αλλά ταυτόχρονα άρχισαν και οι ανασφάλειες του μικρού. Ξυπνάει το βράδυ και θέλει κάποιον να κοιμηθεί κοντά του. Φοβάται τους κλέφτες και τα ζωύφια. Αυτό ενισχύθηκε με τον ερχομό της μπέμπας.
Δεν είναι και εύκολο να σου παίρνουν τη θέση του μικρού. Να γίνεται κάποιος άλλος αυτοκόλλητος στη μαμά. Και να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών σου.Παρόλο που ο μπαμπάς του πολλά βραδιά όταν ξυπνούσε πήγαινε στο δικό του κρεβάτι εκείνου του έλειπε ακόμα κάτι.
Ένα βράδυ που το φαντασματάκι μας ξύπνησε έτυχε να δει τον μπαμπά να έχει την μπέμπα αγκαλιά στο κρεβάτι μας και να προσπαθεί να την κοιμίσει γιατί ήμουν κουρασμένη. Αμέσως ανέλαβαν την μπέμπα και εκείνος τον μικρό. Αλλά τότε βγήκαν τα πραγματικά θέλω του μικρού. "Εγώ δεν έχω κοιμηθεί στο κρεβάτι σας από όταν γεννήθηκε η μπέμπα." Τον πήγε αγκαλιά στο δωμάτιό του.
Το επόμενο βράδυ όμως όταν μου ζήτησε να κοιμηθεί στο δικό μου και να τον πάει αγκαλιά μετά στο δικό του κρεβάτι ο πατέρας του δεν αρνήθηκα. Μέχρι τότε δεν δεχόμουν για να μην μάθει αλλά τελικά γιατί να γεμίζει μια παιδική ψυχούλα με άγχος τους. Βέβαια όλα θέλουν προσοχή και μέτρο. Δεν χρειάζεται να γίνεται κάθε μέρα και για όλη τη νύχτα. Θα υπάρξουν και αυτές βέβαια αλλά καλό θα ήταν να μαθαίνουν τα παιδιά ότι έχουν το δίκιο τους δωμάτιο και χώρο.
Υπάρχουν γονείς που κάθε βράδυ τα κοιμίζουν μαζί τους. Ολόκληρες κοινωνίες μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται μαζί με τους γονείς.
Προσωπικά τον τελευταίο καιρό πιστεύω ότι.πρέπει να υπάρχει η χρυσή τομή. Στην αγκαλιά αλλά και στην ανεξαρτησία. Στην τιμωρία και την σκανταλιά. Στα όχι και στα ναι που πρέπει να λες σε ένα παιδί. Και επειδή κάθε άνθρωπος, κάθε γονιός και κάθε παιδί είναι ξεχωριστό να μην κρίνεις. Δεν υπάρχει απόλυτα σωστό. Ακόμα και αν η σύγχρονη παιδαγωγική υποστηρίζει μια άποψη γιατί να θεωρήσω ότι η παλιά είναι λάθος; Και ποιος μου λέει ότι σε μερικά χρόνια δεν θα αλλάξουν πάλι θέση οι ειδικοί.
Το βασικό είναι τα παιδιά να νιώσουν αγάπη. Και να θυμούνται τη ζέστη αγκαλιά των γονιών για πάντα. Για να δώσουν και εκείνα με τη σειρά τους την ίδια φροντίδα και ακόμα καλύτερη στα παιδιά τους.
Συμφωνώ μαζί σου! Ο γονιός που παρατηρεί το παιδί του, ξέρει τι χρειάζεται! Δεν υπάρχουν νόμοι, κάθε παιδί είναι διαφορετικό, το ίδιο και οι εκάστοτε συνθήκες! Αγάπη και διάκριση!! Τα φιλιά μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τι να πω τώρα; Κοιμάμαι με τα αγόρια κάθε βράδυ και μου είναι πολύ δύσκολο να το αλλάξω αυτό! σκέφτομαι πως κάποτε αυτό θα πάψει να συμβαίνει και τους απολαμβάνω νύχτα και μέρα! Συμφωνώ πάντως πως δεν υπάρχουν νόμοι και πρέπει σε αυτά τα ζητήμα! Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και στοργή και ο κάθε γονιός έχει τον τρόπο του για να τα προσφέρει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ωραία τα λες, αν και δεν είμαι ειδική!! και μάλιστα σε όλα τα πράγματα πρέπει να υπάρχει ισορροπία!! το πιο σημαντικό είναι να νιώθουν την αγάπη σας και τη ζεστασιά της ψυχής και της αγκαλιάς σας!! :) φιλάκια πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ λεπτές οι διαχωριστικές γραμμές σε τέτοιες καταστάσεις. Ειλικρινά κι εγώ δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ με την μικρή μου... δεν υπάρχει συνταγή πράττεις ανάλογα με το πως φέρεται το παιδάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://artdecorationcrafting.blogspot.gr/
Συμφωνώ μαζί σου ως προς τις ισορροπίες αλλά προσωπικά στο θέμα του βραδινού ύπνου ήμουν κάθετη. Τα παιδιά στο κρεβάτι τους στο δωμάτιό τους κι εμείς στο δικό μας. Όλη μέρα κάνουμε τα πάντα γι αυτά και δικαιούμαστε στο κρεβάτι μας την απόλυτη ξεκούραση! Έχει τύχει να κοιμηθώ μαζί τους (αν το πεις ύπνο) αλλά γενικά δεν μου το ζητάνε. Άλλωστε κι εκείνα δεν τα παίρνει ο ύπνος αν δεν είναι στον χώρο τους. Δεν μάθανε έτσι! Δεν τα έμαθα έτσι αν το θέλεις! Είναι κάτι που δεν μετανιώνω και νομίζω πως υπάρχουν και οι στιγμές που θα ξαπλώσουμε μαζί, που θα κοιμηθούμε κάποια μεσημέρια μαζί, που θα στρώσουμε στρωματσάδα να κοιμηθούμε στο σαλόνι αλλά τα βράδια ως επιτοπλήστον ο κάθε κατεργάρης είανι στο... κρεβάτι του!
ΑπάντησηΔιαγραφήKathy