.

Οι τελευταίες μέρες του Ιουλίου ήταν αρκετά καυτές.   Η πολύ ζέστη , το γεγονός ότι τα παιδιά λείπουν  και το  ότι τελείωσαν τα μαθήματα ήταν η ιδανική ευκαιρία για χαλάρωση. Ελάχιστες οι μετακινήσεις και οι δουλειές με πρόσχημα τις υψηλές θερμοκρασίες. Βέβαια δεν κατάφερα να βρεθώ σε ένα δροσερό λιβάδι κάτω από τη σκιά ενός δέντρου να διαβάζω το βιβλίο μου. Με ένα λευκό φόρεμα να ανεμίζει στο γλυκό αεράκι. Με φαντάστηκα όμως.


 Και δεν ήταν δύσκολο. Τις τελευταίες μέρες είχα την ευκαιρία να διαβάσω αρκετά βιβλία. Μερικά από αυτά φαίνονται στην εικόνα.  Ταξίδεψα σε άλλες πόλεις και εποχές. Ρουφούσα τις σελίδες με μανία. Τα περισσότερα τελείωναν σε μια δυο μέρες με αποτέλεσμα να αρχίσω να δανείζομαι από φίλη μου. Επόμενος σταθμός η δανειστική βιβλιοθήκη. 




 Το χειμώνα είχα την ευχαρίστηση  να  παραβρεθώ σε αρκετές παρουσιάσεις βιβλίων που αγόρασα αλλά  που δυστυχώς δεν μπόρεσα να διαβάσω το χειμώνα.   Όμως  ανυπομονούσα γιατί οι επαφή με τους ίδιους τους συγγραφείς δίνει άλλη δύναμη στο βιβλίο. Σαν να μπορείς να δεις στην καρδιά του πιο εύκολα. Σαν να μπορείς να ανακαλύψεις το νόημα πίσω από τις γραμμές.





Αυτό που δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα είναι να απολαύσω το διάβασμα ενός βιβλίου δίπλα στη θάλασσα. Με την αλμύρα στο μαγιό ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων. 




Τις επόμενες μέρες λοιπόν θέλω να ψάξω γύρω μου. Να διαβάζω για αγάπη και να βλέπω τα σημάδια της μπροστά μου.




Να διαβάζω για εποχές που πέρασαν και έθιμα που έσβησαν ή είναι καλά κρυμμένα σε κάποιες γωνιές τις Ελλάδας. Τότε που στους γάμους πρόσφεραν σουμάδα γιατί ήταν γλυκιά και λευκή.



Να διαβάσω για ηλιοβασιλέματα  με χρυσοκόκκινα χρώματα, να σηκώνω τα μάτια  και να τα βλέπω  μπροστά μου.




Να ζήσω το ελληνικό καλοκαίρι και τις ομορφιές του.


Εδώ και καιρό σας έχω μιλήσει για την ανάγκη και τη χρησιμότητα του να κοιτάζουμε και τον εαυτό μας. Όμως με τις υποχρεώσεις  πολλές φορές τον παραμελούμε. Και εγώ θα  έλεγα σε μεγάλο βαθμό. Κάτι η έλλειψη χρόνου, κάτι η οικονομική κρίση και οι προτεραιότητες αλλάζουν. Όμως στην οικογένειά μας έχουμε  μία πολύ όμορφη και ευχάριστη συνήθεια. Στις γιορτές και τα γενέθλια να αγοράζουμε  δώρα που ο εορτάζων ξέρουμε ότι θα ήθελε αλλά  δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει.


Μία ανανέωση  με προϊόντα ομορφιάς ήταν αυτό που χρειαζόμουν φέτος. Και σε αυτό τον τομέα έχω φύλακα άγγελο την αδερφή μου.  Έτσι στα γενέθλιά μου, μου ήρθε ένα κόκκινο κουτάκι. Το Jurlique Middle Age Box!!! Ήταν ενθουσιασμένη και εγώ μαζί της γιατί  με τη βοήθεια του Beautytestbox  καταφέραμε να αποκτήσουμε προϊόντα ομορφιάς σε πολύ καλή τιμή. Και λέω αποκτήσαμε γιατι δεν έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει και εκείνη το δικό της κουτάκι.  Το Jurlique Young Age Box. Και είπαμε φύλακας άγγελος αλλά και πειραχτήρι που δεν έχανε την ευκαιρία να μου θυμίζει τη διαφορά των λέξεων Middle - Young. Μου το φύλαγε αφού όλα της τα χρόνια θεωρούσαν ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη.

Και φυσικά πάντα όταν μου παίρνει δώρο καλλυντικά περνάμε την φάση της επιμόρφωσης και της πρακτικής εφαρμογής. Μοιάζω ξαφνικά να την κοιτάω με το ίδιο βλέμμα που με κοιτάνε κάποιοι μαθητές μου όταν μιλάω για μαθηματικά.  Αλλά ήμουν καλή μαθήτρια.  Αρχικά μου μίλησε για την εταιρεία και τα προϊόντα της.



Η Jurlique  είναι μία πρωτοπόρα εταιρεία που αποφάσισε να συνδυάσει την φύση με την επιστήμη. Έτσι επέλεξαν να παράγουν οι ίδιοι τα φυτά και τα βότανα που με την βοήθεια της επιστήμης θα έδιναν τα ιδανικά προϊόντα για την περιποίηση της επιδερμίδας μας. Ένα ιδανικό μέρος στην Αυστραλία ήρθε να φιλοξενήσει με αγάπη τα φυτά, οι καρποί των οποίων μαζεύονται με το χέρι και στη συνέχεια δίνουν ισχυρά εκχυλίσματα και πιο αποτελεσματικά προϊόντα.


Το κουτί περιείχε μία κρέμα, ένα serum, ένα  balancing mist. Επίσης είχε σε travel  size ένα  foaming cleanser και μία  hand cream.Και ξεκινάμε να τα δοκιμάζουμε στην πράξη. Το πρώτο που έπρεπε να μάθω ήταν η σειρά με την οποία πρέπει να τα χρησιμοποιώ αλλά και η χρήση τους.

  • Αρχικά θα καθαρίσουμε την επιδερμίδα του προσώπου με το Jurlique Balancing Foaming Cleanser. Είναι ένα αφρίζον, εξισορροπιστικό καθαριστικό για κανονικές / μικτές επιδερμίδες που απομακρύνει αποτελεσματικά τους ρύπους, για να αφήσει στην επιδερμίδα αίσθηση φρεσκάδας και καθαριότητας. Ενισχύει τη σφριγηλότητα του δέρματος και βοηθά να μειώσει τα ορατά σημάδια της γήρανσης μου είπε η αδερφή μου γελώντας πονηρά. Ανακινούμε  πριν από τη χρήση ώστε να δημιουργηθεί  αφρός και στη συνέχεια βάζουμε λίγο σε υγρά χέρια και κάνουμε μασάζ. Προσοχή όχι κοντά στα μάτια.  Ξεπλένoυμε με άφθονο νερό.

  • Και μπορεί να με κοροϊδεύει με την ηλικία αλλά ένα δίκιο το έχει. Καιρός να βοηθήσουμε την κατάσταση ώστε το δέρμα να δείχνει πιο σφιχτό και σταθερό. Γι αυτό το σκοπό και δημιουργήθηκε το Jurlique Purely Age-Defying Firming and Tightening Serum. Στόχος του να ελαχιστοποιήσει τα ορατά σημάδια της γήρανσης: ρυτίδες, απώλεια σφριγηλότητας, την ελαστικότητα και τον άνισο τόνο του δέρματος. Βάζουμε μικρή ποσότητα  επάνω στις άκρες των δακτύλων και πιέζουμε απαλά στο πρόσωπο, λαιμό και ντεκολτέ.

  • Στη συνέχεια χρησιμοποιούμε τηνJurlique Purely Age-Defying Ultra Firm and Lift Cream. Μια αντιγηραντική κρέμα υψηλής απόδοσης, σχεδιασμένη για να βοηθήσει στην προώθηση της αναγέννησης της ελαστίνης, κολλαγόνου και νέων κυττάρων του δέρματος.Θερμαίνουμε μία μικρή ποσότητα ανάμεσα στα δάχτυλα σας και πιέζουμε απαλά σε πρόσωπο, λαιμό και ντεκολτέ.

  • Το προϊόν όμως που με ενθουσίασε πιο πολύ είναι το Jurlique Rosewater Balancing Mist. Το έχω πάντα μαζί μου καθώς είναι ένα εξισορροπιστικό και ενυδατικό σπρέι που βοηθά στην αποκατάσταση της υγρασίας του δέρματος. Μετά το τρακάρισμα και με το αυτοκίνητο ακόμα στο συνεργείο έχει πέσει πολύ περπάτημα. Και ο καλοκαιρινός ήλιος αφυδατώνει την επιδερμίδα. Έτσι ακόμα και στο δρόμο το χρησιμοποιώ και νιώθω μια αίσθηση  ανανέωσης και φρεσκάδας. Άστε που το υπέροχο άρωμα τριαντάφυλλο μου θυμίζει λουκουμάκι!

  • Επίσης δοκίμασα και την Jurlique Rose Hand Cream και μπορώ να πω ότι είναι αρκετά απαλή και ενυδατική. Άλλωστε θεωρώ ότι και τα χέρια πρέπει κανείς να τα φροντίζει εξίσου αφού είναι πολύ μαρτυριακα στο θέμα ηλικία.

Και μην νομίζετε μετά από όλα αυτά ότι  περνώ κρίση ηλικίας αλλά καλύτερα να προσέχω από τώρα για να μην την περάσω συντομα.  Και μην ξεχνάτε μανουλες ότι είναι εξίσου σημαντικό να νιώθετε όμορφες. 





Είναι κάποιες στιγμές που η ζωή σου στέλνει σημάδια. Ότι ο δρόμος που πας δεν είναι σωστός.  Και ότι αυτά που σε στενοχωρούν δεν έχουν και τόση σημασία. Γιατί μπορεί να σκέφτεσαι ένα σωρό προβλήματα, να αγωνιάς για την οικονομική κατάσταση τη δικής σου αλλά και της χώρας, αλλά όλα κρίνονται σε μια στιγμή, σε μια στραβοτιμονιά. Και τότε αλλάζεις προτεραιότητες. Δεν παύεις να ενδιαφέρεσαι για όσα γίνονται γύρω σου. Δεν παύεις να συμμετέχεις. Απλά πια θέλεις  να ζεις την κάθε μέρα σαν Κυριακή.



Τον τελευταίο καιρό ένιωθα να πνίγομαι από όσα συνέβαιναν γύρω μου, να νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό και να μην μπορώ να διαχειριστώ καταστάσεις. Ακόμα και μικρές προστριβές με τα παιδιά   ήταν πολύ δύσκολες για μένα. Τις περισσότερες στιγμές έδειχνα αισιόδοξη αλλά στην πραγματικότητα ήμουν κάτω από το νερό χωρίς να παίρνω ανάσα. Μέχρι προχτές.

Λένε ότι αν σου συμβεί ατύχημα βλέπεις την ζωή να περνά μπροστά σου. Σκέφτεσαι ότι θα προλάβεις να πεις μια προσευχή. Ότι αν ζήσεις θα θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια. Δεν ξέρω σε άλλους τι συνέβη αλλά στην πραγματικότητα δεν προλαβαίνεις. Καμιά φορά τα πράγματα γίνονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει η ζωή να περάσει από τα μάτια σου. Δεν προλαβαίνεις να πεις Θεέ μου. Και μετά απλά δεν θυμάσαι πολλά. Θυμάσαι τη στροφή και το απέναντι αυτοκίνητο. Θυμάσαι την εικόνα μιας μάντρας ψηλής με δέντρα. Μα δεν την θυμάσαι σωστά γιατί κοιτάς γύρω και η μάντρα είναι δεξιά αλλά  τα δέντρα είναι πιο κάτω στην αριστερά πλευρά  μπροστά από το τοιχαλάκι που χτύπησες. Πως γίνονται δυο εικόνες να έγιναν μια. Και το άλλο αυτοκίνητο, τι χρώμα ήταν. Ανοιχτόχρωμο αλλά δεν θυμάσαι ακριβώς. Ήταν μικρο φορτηγάκι αλλά δεν ξέρεις μάρκα. Τον είδες κοντοστάθηκε και απλά συνέχισε. Δεν ακουμπήσατε αλλά περιμένεις να έρθει για βοήθεια.


Μα που παει; Εδώ είναι ερημιά και εσύ χρειάζεσαι τηλέφωνο. Τα λίγα σπίτια ίσως να είναι εξοχικά και δύσκολα περνάνε από εκεί αυτοκίνητα. Κοιτάς το αυτοκίνητο και τον ουρανό. Τώρα μπορείς να μιλήσεις στο Θεό. Να πεις ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη. Περνάνε κι άλλα αυτοκίνητα αλλά δεν σταματούν.Ήταν ανάγκη να ξεχάσω το κινητό μου; Ευτυχώς το σπίτι κατοικείται και έρχεται ένας άνθρωπος. Και ένα νεαρό ζευγάρι σταματά. Φοράνε μαύρα αλλά δεν το προσέχεις τότε. Σου συμπαραστέκονται. Σου δίνουν τηλέφωνο και είναι εκεί τα πρώτα λεπτά. Λίγο αργότερα τους ξαναβλέπεις. Ακολουθούν μια κοπέλα στην τελευταία της κατοικία. Και τότε μόνο παρατηρείς ότι φοράνε μαύρα. Είχαν τον δικό τους αβάσταχτο πόνο αλλά σταμάτησαν να απαλύνουν τον δικό σου μικρό. Γιατί εσύ είσαι όρθια. Με λίγους μώλωπες στα πόδια. Γιατί  εσένα ο Θεός παρόλο το λάθος  σου ,επέλεξε από όλες τις δίμετρες μάντρες να πέσεις στην πιο μικρή που μπορούσες να φανταστείς.


Έχουν έρθει και δικοί σου άνθρωποι αλλά δεν θυμάσαι πολλά. Βλέπουν όμως το αυτοκίνητο και καταλαβαίνουν. Αναρωτιέσαι αν φορούσες ζώνη αλλά δεν θυμάσαι. Και σε διαβεβαιώνουν ότι δεν μπορεί να μη φορούσες. Θα είχες χτυπήσει πιο σοβαρά. Πάλι καλά λες. Αλλά δεν θυμάσαι.  Έρχονται συνάδελφοι και γείτονες που ήταν κοντά. Άλλοι πάλι σε παίρνουν τηλέφωνο μετά όταν το μαθαίνουν. Τελικά αυτό είναι που μετράει πιο πολύ. Οι άνθρωποι. Οι στιγμές που είσαι μαζί τους.

Και σκέφτεσαι ότι έπρεπε να είχες  βρει τρόπο να πας χτες στην συνάντηση με τις φίλες σου. Να είχες φτιάξει αυτή την μακαρονάδα στα παιδιά που δεν είχες κέφι να κάνεις. Να είχες πάει στη θάλασσα και ας πιστεύεις ότι το νερό θα είναι κρύο. Να είχες αγκαλιάσει τα παιδιά σου πιο πολλές φορές. Να είχες δει το παιδικό μαζί τους αντι να βλέπεις ειδήσεις.



Καμιά φορά ακόμα και δυσάρεστα πράγματα συμβαίνουν για να μας κάνουν πιο δυνατούς. Μόνο ο θάνατος δεν διορθώνεται. Και όταν βλέπεις ότι τον απέφυγες γίνεσαι πιο δυνατός. Δεν φοβάμαι αυτά που έρχονται. Είμαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσω. Το έμαθα την κατάλληλη στιγμή με  σοκαριστικό τρόπο. Γι αυτό ότι και αν έρθει ψάξτε να βρείτε τη χαρά σε όσα έχει να δώσει η ζωή. Στον ήλιο και στην θάλασσα. Στην αγάπη των συνανθρώπων και την αλληλεγγύη. Στο απλό πιάτο που θα κάνετε για τα παιδιά ή θα μοιραστείτε με φίλους.Γιατί ίσως μια μέρα ακόμα και αυτά που νομίζουμε τώρα  ότι δεν μας φτάνουν θα μας φαίνονται σημαντικά. Μια βόλτα , μια εκδρομή, ένα χαμόγελο θα είναι πολύτιμα γιατί θα τα έχουμε χάσει για πάντα.








Στις μέρες μας ειδικά με την κρίση τα νεαρά ζευγάρια το σκέφτονται αρκετά πριν ξεκινήσουν οικογένεια. Και κυρίως πριν κάνουν παιδιά. Τι μπορεί να κερδίσει μια μαμά αν το τολμήσει νωρίς;



Τα υπέρ

  1. Όσο πιο νέοι είναι οι γονείς τόσο πιο πολύ μειώνεται η πιθανότητα να υπάρξουν προβλήματα γονιμότητας ή αποβολών. Χωρίς φυσικά αυτό να αποτελεί νόμο.
  2. Η σιλουέτα της μαμάς μπορεί να επανέλθει πιο γρήγορα όταν είναι πιο νέα. Ειδικά πριν τα 30!
  3. Έχει μεγαλύτερες αντοχές. Δηλαδή μπορεί πιο εύκολα να τρέχει πίσω από τα παιδιά.
  4. Μπορεί να διαβάσει τα παιδιά πιο εύκολα αφού τα θυμάται ακόμα.
  5. Αισθάνεται ακόμα παιδί και μπορεί να παίζει μαζί τους αλλά και να συμμετέχει στις σκανταλιές τους.
  6. Μπορεί να γίνει πιο εύκολα φίλη τους στο facebook και διακριτικά να είναι στον κόσμο τους.
  7. Καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά δείχνει ακόμα νέα!
  8. Σύντομα τα παιδιά θα είναι πιο ανεξάρτητα και θα μπορεί να είναι πιο ελεύθερη από υποχρεώσεις.

Τα κατά
  1. Δεν αποκτάς στο απόλυτο ποτέ το νεανικό σώμα μετά την εγκυμοσύνη.
  2.  Την ώρα που οι φίλοι σου διασκεδάζουν σε ένα μπαράκι εσύ ξενυχτάς τραγουδώντας νανουρίσματα.
  3. Οι φίλες σου αποφεύγουν να έρθουν σπίτι σου γιατί πάντα ένα παιδί θα είναι ανάμεσα στα πόδια σας.
  4. Αναπολείς τις μέρες που η τηλεόραση έπαιζε την αγαπημένη σου ταινία και όχι παιδικά.
  5. Δεν έχεις τον απαιτούμενο χρόνο να φτάσεις την καριέρα σου εκεί που πρέπει
  6. Όλοι σε ρωτάνε γιατί έκανες παιδί τόσο νωρίς και επειδή είσαι νέα θεωρούν ότι χρειάζεσαι συμβουλές.
  7. Έχεις να αντιμετωπίσεις όλες τις ευθύνες και τις έννοιες που μέχρι τώρα είχε η δική σου μαμά.

Η δική μου συμβουλή είναι να σκεφτείς τι θέλεις εσύ. Πως βλέπεις τον εαυτό σου στα επόμενα χρόνια. Ποια είναι τα όνειρά σου και αν αυτά περιλαμβάνουν ένα ή περισσότερα πιτσιρίκια.  Αν  τέλος πιστεύεις ότι έχεις βρει τον κατάλληλο μπαμπά είσαι έτοιμη να το τολμήσεις.
 Σήμερα είναι η Μέρα Ασφαλούς Διαδικτύου. Και νομίζω ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να  ενημερωθούμε για τους κινδύνους που κρύβει για τα παιδιά μας και την δυνατότητα που έχουμε να τα προστατέψουμε.

Για τα παιδιά πλέον ο κυβερνοχώρος είναι μία καθημερινή πραγματικότητα. Είναι κάτι φυσικό που πρέπει να αποδεχτούμε και να το διαχειριστούμε κατάλληλα. Μαθαίνουν πολύ γρήγορα και από μικρή ηλικία ξεπερνούν σε γνώσεις τους γονείς τους.  Όμως όπως και  για τον πραγματικό κόσμο δεν είναι έτοιμα να τον αντιμετωπίσουν μόνα , έτσι συμβαίνει και για το διαδίκτυο. Οι κίνδυνοι που διατρέχουν είναι πολλοί. Συνήθως δεν προστατεύουν τα προσωπικά τους δεδομένα και θεωρούν πολύ ελκυστικό να έχουν πολλούς φίλους ακόμα και αν δεν τους γνωρίζουν. Από την άλλη η ελευθερία και η δυνατότητα να είσαι ανώνυμος στο  διαδίκτυο το έκανε  το καλύτερο μέρος για ανθρώπους που σκοπό έχουν να βλάψουν τα παιδιά. Είναι τόσο εύκολο να τα προσελκύσουν πια. Σαν να αφήνεις την πόρτα σου ανοιχτή.

Από την άλλη υπάρχει και ο κίνδυνος του εθισμού. Και αν είναι  δύσκολο να αναγνωρίσει ένας ενήλικας ότι έχει εθιστεί πιστέψτε με, ένα παιδί δεν πρόκειται να το καταλάβει ποτέ. Όταν είμαστε μπροστά στον υπολογιστή είναι σαν να σταματάει το ρολόι. Και όμως ο χρόνος τρέχει. Και τα παιδιά  δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί πρέπει να βγουν από τον μαγικό τους κόσμο. Φανταστείτε ότι είναι σαν να μας δινόταν η δυνατότητα να μπούμε μέσα στα παραμύθια που διαβάζαμε μικροί.  Τα παιδιά χρησιμοποιούν το διαδίκτυο κάθε ώρα και στιγμή. Μέσω του κινητού έχουν άμεση πρόσβαση σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό αν δεν έρχεται  να  ζημιώσει  την πραγματικότητα. Τις σχέσεις και τις σπουδές τους. Αν δεν γίνεται επικίνδυνο για την ασφάλειά τους.






Πως μπορούμε να προστατέψουμε το παιδί μας;

Μα φυσικά με την γνώση. Τα παιδιά μαθαίνουν τους υπολογιστές τόσο στο σχολείο όσο και από φίλους. Ψάχνουν ,ρωτούν , πειραματίζονται. Μην διστάσετε να κάνετε το ίδιο. Ενημερωθείτε για τις ιστοσελίδες που προτιμούν τα παιδιά σας. Μάθετε για τα social media και ανοίξτε τα δικά σας προφίλ. Ζητήστε από τα παιδιά σας να σας μάθουν πολλά πράγματα και δείξτε ενδιαφέρον για την τεχνολογία. Τίποτε δεν μενει κρυφό στο διαδίκτυο άρα ούτε και στους γονείς.  Ζητήστε να σας κάνουν φίλους στα δίκτυά τους και κάντε τους και εσείς. Ζητήστε να σας πουν τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούν και βάλτε στις μηχανές αναζήτησης τόσο το όνομα , όσο και το ψευδώνυμο του παιδιού σας. Έτσι μπορείτε να ελέγχετε αν το όνομα τους εμπλέκεται σε κάτι περίεργο. Όσο μεγαλώνουν θα έρθει ο καιρός που αυτόν τον έλεγχο θα τον κάνουν μόνα τους για τα προστατέψουν τον εαυτό τους. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι υπό επιτήρηση. Δεν είναι σαν να διαβάζετε το προσωπικό τους ημερολόγιο. Άλλωστε όλα αυτά τα στοιχεία είναι διαθέσιμα στον οποιοδήποτε. Αφού μπορείτε να τα βρειτε εσείς μπορούν και οι φίλοι τους και οι καθηγητές αλλά και οι άνθρωποι που μπορούν να τους βλάψουν. Αρα πρέπει να σκέφτονται πιο αυστηρά τι ανεβάζουν και τι σχόλια κάνουν.



     photo credit: CoderdojoBrianza via photopin (license)


 Τι να συμβουλέψουμε τα παιδιά για να είναι ασφαλή.

Τα παιδιά είναι βασικό να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνα τους και ότι δεν είναι έρμαιο του κάθε κακόβουλου που θα θελήσει να τα προσεγγίσει. Πρέπει να ξέρουν ότι έχουν φωνή, δύναμη, δικαιώματα αλλά και συμμάχους. Καταρχάς πρέπει να λένε την αλήθεια πάντα στους γονείς για να αποτελέσουν την ασπίδα τους. Αν πάρετε είδηση ότι έχουν έρθει σε επαφή με ακατάλληλο υλικό αντιδράστε ψύχραιμα. Εξηγήστε ότι δεν πειράζει και ότι θα λύσετε εσείς το πρόβλημα. Παρόμοια συμβουλή θα έδινα και στους εκπαιδευτικούς των παιδιών που πρέπει να αποτελούν το καλό παράδειγμα και να  μιλούν με τα παιδιά.
Συμβουλέψτε τα να:

  • Μην δίνουν το όνομα, την διεύθυνση και τον αριθμό του τηλεφώνου μέσω διαδικτύου.
  • Να μην εμπιστεύονται τους κωδικούς πρόσβασης σε φίλους τους. Είναι καθαρά προσωπική και για την δική τους ασφάλεια. 
  • Να προσέχουν τι φωτογραφίες ανεβάζουν.
  • Να αποσυνδέουν την κάμερα όταν δεν την χρησιμοποιούν.
  • Να μην ανοίγουν Spam email και γενικά αν δεν γνωρίζουν το αποστολέα.
  • Να μην απαντούν σε περίεργα και κακόβουλα σχόλια. Ας αποθηκεύσουν τις αποδείξεις και ας απευθυνθουν άμεσα σε έναν ενήλικα.
  • Να μην συναντούν  κανέναν που δεν γνωρίζουν χωρίς την παρουσία γονέα.
  • Να σας λένε ότι περίεργο πέσει στην αντίληψή τους.
  • Να είναι και οι ίδιοι ευγενικοί γιατί αυτή είναι η εικόνα τους στον έξω κόσμο και μπορεί αργότερα να μετανιώσουν για κάτι χωρίς όμως να είναι αυτό αναστρέψιμο




                photo credit: CoderdojoBrianza via photopin (license)


Γενικά θα έλεγα ότι έχουμε ένα πολύ καλό όπλο απέναντι στην τεχνολογία. Την γνώση. Αν δείξουμε πραγματικό ενδιαφέρον για τις προτιμήσεις των παιδιών μας μπορούμε να τα έχουμε ασφαλή. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο Ασφάλεια στο Διαδίκτυο.  Πληροφορίες και υλικό για γονείς, εκπαιδευτικούς αλλά και για τα ίδια τα παιδιά. Γιατί  είναι απλά στο χέρι μας να σερφάρουμε με ασφάλεια.


                                            Βιντεο για την ορθη διαχειριση προσωπικών δενδομένων στο facebook




Χτες αποφάσισα να πάρω τα καλοκαιρινά μου παπούτσια. Σκεφτηκα που εχουμε να πάμε, τα ρουχα μου και κατέληξα σε ασπρα σανδάλια. Κλασσική επιλογή που σε βγάζει από τη δυσκολη θέση του συνδυασμού. Μολις μαλιστα μου ειχε κανει δωρο και η αδερφούλα μου μια ασπρη μεγάλη τσάντα(ιδανική για μαμαδες).




Εκει είναι ομως που αρχισε το μυαλό να θυμάται τα παλιά. Τη βόλτα με τη μαμά στα μαγαζιά οταν ημουν μικρή να αγοράσω καινούργια παπούτσια για το καλοκαίρι. Καθε χρονιά ηταν ασπρα μοκασίνια ή σανδαλάκια. Για να ταιριάζουν με όλα μου τα ρούχα.




Τι και αν ηξερε οτι δεν ημουν το κλασσικό κοριτσάκι που θα μείνει φρονιμο και καθαρό στην καράκλα του, αλλά που θα κυληθεί με το ασπρο φόρεμα σαν βαρελάκι στην πλατεία. Τα καλά μας παπούτσια ηταν παντα ασπρά. 



                                                                           via


Θυμάμαι πολύ καλά ποια παπουτσια των αγοριών μου εμειναν αλώβητα από τα παιχνίδια τους αλλα οσο και αν προσπαθώ δεν θυμάμαι την τύχη των δικών μου. Αν στο τέλος του καλοκαιριού  ειχαν αντέξει το κηνυγητό ή τη βόλτα στο μώλο με τα χταπόδια. Αν γέμισαν ποτέ αμμο. 



                                                                            via



Τα θυμάμαι ομως ομορφα να βγαίνουν από το κουτί και τη μαμά να μου λέει να τα φορέσω λιγο  μεσα στο σίτι για να τα σηνυθίσω. Θυμάμαι την χαρά μου και πως τα κοιτούσα και καμάρωνα. 


Μπορεί  πλεον να ψωνίζω από το διαδίκτυο αλλα και πάλι μαζί με τη μαμά και την αδερφή μου παω βόλτα! Στελνω φωτογραφίες  και σχολιάζουμε στο τηλέφωνο.  Και μάλιστα φέτος θα πάω εστω και για λίγο σε  εκεινη την πλατεια. Αλλά μαμά το υπόσχομαι θα κάτσω φρόνιμα στην καρέκλα μου να καμαρώνω τους γιους μου να κυλιόνται! 





Έχετε αναλογιστεί πόσα πράγματα κουβαλάει μια μαμά στην τσάντα της;  Έχετε σκεφτεί γιατί πάντα χρησιμοποιούν  τόσο μεγάλες τσάντες; Γιατί αποφεύγουν τα μικρά διακριτικά τσαντάκια ;


Γιατί εκει μέσα κρύβεται ένας ολόκληρος θησαυρός. Θα σας γράψω μερικά από αυτά που έχουν κατά καιρούς βρεθεί στην δική μου!

  • Κλειδιά
  • κινητό
  • πορτοφόλι με λεφτά γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα ζητήσουν

Μέχρι εδώ είναι αυτά που θα έπαιρνε ο καθένας μας. Αυτά που λέω σαν ποίημα κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι.



  • ΒΒ cream
  • lipgloss
  • ημερολόγιο
  • ραφτικά 
  • φακό

Η κατηγορία αυτή  είναι καθαρά γυναικεία. Άλλες γυναίκες παίρνουν πιο πολλά καλλυντικά μαζί τους αλλά μια μαμά θα αποφύγει να πάρει πολλά. Γιατί απλούστατα δεν προλαβαίνει να τα χρησιμοποιήσει και δεύτερον τσάντα είπαμε ότι παίρνει όχι βαλίτσα. Που θα χωρέσουν τα επόμενα αν σκεφτεί να πάρει και άλλα για τον εαυτό της.




  • μωρομάντηλα
  • πάνες
  • πιπίλα
  • μικρά παιχνίδια
  • κοκαλάκια 
  • ρούχα
  • μολύβι
  • χαρτιά
  • μαρκαδόρους
  • σνακ 
  • τσίχλες
  • νερό
  • αρνικα για τους μώλωπες
  • κρέμα για τα τσιμπήματα

Αν χωράνε; Πάτε στοίχημα; Και επειδή μπορεί να ξέχασα κάτι αν σας έρθει καμιά ιδέα ακόμα αφήστε ένα σχόλιο. Έχω λίγο χώρο ακόμα ελεύθερο για να πάρω και  κάτι ακόμα!





Να μαι και εγώ πάλι. Μπορεί να χάθηκα αλλά δεν σας ξέχασα. Που και που έρχομαι και σας επισκέπτομαι αλλά όχι όλους. Θα επανορθώσω σύντομα. Σας έχω συνηθίσει σε πιο ευχαρίστα και απροβλημάτιστα θέματα. Αλλά η ζωή έχει πολλές όψεις. Και εδώ και δύο μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου η συγκεκριμένη ανάρτηση. Να την κάνω , να μην την κάνω. Και τελικά αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.




Όταν ήμουν στην δευτέρα λυκείου η καθηγήτρια της έκθεσης μας έβαλε να γράψουμε πως φανταζόμαστε την ζωή μας σε 10 χρόνια. Η έκθεση δεν ήταν η αδυναμία μου. Για την ακρίβεια  μου αρέσει να γράφω μόνο αν θεωρώ ότι έχω έμπνευση και δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Ποτέ δεν έπαιρνα κάλους βαθμούς  όποτε όταν την επέλεξε να την διαβάσει στην τάξη ξαφνιάστηκα. Δυστυχώς δεν ξέρω αν σε κάποια κούτα έχει διασωθεί αλλά κάποια πράγματα έχουν μείνει στην μνήμη μου.



 Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι ζητούσα από την ζωή μου απλά, καθημερινά  πράγματα. Δεν έκανα μεγαλόπνοα σχεδία για καριέρες κτλ. Ήθελα να έχω  μια οικογένεια , ένα σπιτάκι και μια δουλειά στην όποια να αισθάνομαι όμορφα. Να δημιουργώ και να είμαι ευτυχισμένη. Αυτά ήταν τα σημαντικά που ήθελα εγώ όταν θα ήμουν 27-28 χρονών.

Και πέρασε ο καιρός και ήρθε το 2006.Εντεκα χρόνια από τότε. Κοίταξα τη ζωή μου και θυμήθηκα την έκθεση που είχα γράψει τότε. Και ένιωσα ευχαριστημένη. Είχα παντρευτεί και φτιάξει την δική μου οικογένεια. Είχα το πρώτο μου αγοράκι , ένα όμορφο σπίτι και στην δουλειά μου ένιωθα ευχαριστημένη γιατί  με τα παιδιά ξεχνούσα όλα μου τα προβλήματα. Ο κόσμος γύρω μου ήταν ακόμα χαρούμενος και όλα έδειχναν ελπιδοφόρα. Νόμισα ότι αυτό θα ήταν και το happy  end της ιστορίας.

Πέρασαν και αλλά χρόνια και φτάσαμε στο 2012. Δεν μπορώ να πω ότι έχω χάσει όλα αυτά που είχα το 2006 αλλά δεν νιώθω το ίδιο. Οι δουλειές δεν είναι σταθερές. Τα πρόσωπα γύρω μου δεν είναι χαμογελαστά. Συνέχεια προβληματισμένα και σκυθρωπά.  Και ότι έχουμε νιώθουμε να μας φεύγει. Και παλεύουμε να το κρατήσουμε. Ακόμα και όταν τα καταφέρνουμε πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε.


Κάθε τόσο ακούω για κάποιον που πήγε να βρει την τύχη του στο εξωτερικό. Νέοι άνθρωποι με σπουδές ,πτυχία και γνώσεις που φεύγουν χωρίς να το θέλουν πραγματικά αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Γιατί αισθάνονται ότι εδώ δεν υπάρχει ελπίδα. Πραγματικά νιώθω ότι ανήκω σε μια γένια που της ψαλίδισαν τα φτερά. Και όσο και αν προσπαθώ να πω στην επομένη να ονειρεύεται δεν μπορώ πια να είμαι πειστική. Είμαι το αντιπαράδειγμα! 

Κάθε μέρα και κάποιος γνωστός χάνει την δουλειά του. Και ξέρει ότι θα πρέπει να είναι πολύ τυχερός για να βρει άλλη. Έχετε σκεφτεί πως νιώθει κάποιος στο σπίτι ξέροντας ότι οι λογαριασμοί τρέχουν, ότι το κράτος μπορεί να χρωστά αλλά  εκείνος πρέπει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του; Αν τον κοιτάξετε καλά θυμίζει πληγωμένο σπουργίτι έτοιμο να μεταμορφωθεί σε αγρίμι. 

Και πόσοι είναι αυτοί οι ''τυχεροί'' που  ενώ έχουν δουλειά  δεν πληρώνονται. Γιατί και αυτούς δεν τους πληρώνουν ή δεν πουλάνε. Όχι ότι δεν υπάρχουν και εκείνοι που δεν πληρώνουν τους υπάλληλους και τα βάζουν στην τσέπη αλλά πολλοί πια αδυνατούν να πληρώσουν. Και πως να ξεκινήσεις το πρωί για την δουλειά  όταν οι λογαριασμοί είναι απλήρωτοι. Και ως ποτέ θα παίρνεις δανεικά; Ή ως ποτέ θα έχουν και οι άλλοι να σου δίνουν;

Και όμως θα κάνω πάλι μια προσπάθεια να φανταστώ τον εαυτό μου σε 10 χρόνια. Και ελπίζω το 2023 να σκεφτώ αυτήν την ανάρτηση και να νιώσω και πάλι ευτυχισμένη.

Θα ήθελα λοιπόν σε 10 χρόνια να μπορώ να πω στο γιο μου  που θα είναι πολύ κοντά στην ηλικία που έγραψα εγώ την έκθεση ότι μπορεί να ονειρευτεί το μέλλον και να με πιστέψει.  Ότι παλέψαμε και τώρα εκείνος μπορεί να καρπωθεί αυτή την δουλειά.  Ότι φτιάξαμε μια κοινωνία άξια σεβασμού. Και ότι πρέπει να την κάνει καλύτερη.

Θα ήθελα να πιστεύω πιο πολύ στην δημοκρατία που γέννησε η χωρά μου. Μια δημοκρατία που πληγώσαμε εμείς οι ίδιοι πιστεύοντας όχι μόνο αυτούς που μας κυβερνούν αλλά και αυτούς που αντιπολιτεύονται. Γιατί η Δημοκρατία που γέννησε η χωρά μου μιλούσε για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.

Θα ήθελα να νιώθω ξανά χαρούμενη στην εργασία μου και να αισθάνομαι παραγωγική. Γιατί δεν θα με πνιγούν τα προβλήματα. Και θα μπορώ να δημιουργώ. Να κοιτώ γύρω μου και να είναι όλα όπως τότε στους Ολυμπιακούς. Που ήταν οι άνθρωποι ευγενικοί γιατί ήταν χαρούμενοι. Που γελούσαν και αισθάνονταν ασφαλείς.

Ξέρω ότι αυτή την φορά δεν ζήτησα απλά καθημερινά πράγματα. Και ότι δύσκολα σε 10 χρόνια θα τα δω να επαληθεύονται. Αλλά αν δεν μπορώ να ονειρευτώ για τον εαυτό μου οφείλω να ονειρευτώ για τα παιδιά μου. Και να προσπαθήσω να το κάνω προσωπικότητα.

Αλήθεια εσείς πως φανταζόσασταν τη ζωή σας πριν 10-15 χρόνια και πως ονειρεύεστε το μέλλον;