.

Το να θηλάζεις είναι το πιο ωραίο αλλά και το πιο δύσκολο πράγμα. Μπορεί να σου ξυπνήσει πολύ όμορφα συναισθήματα αλλά να σε γεμίσει και πολλές τύψεις. Οι τρεις ιστορίες που θα ακολουθήσουν δεν ανήκουν σε διαφορετικά άτομα αλλά σε μένα. Είναι προσωπικές μου στιγμές που ήθελα απλά να  τις μοιραστώ.





Πρώτη ιστορία

Πριν 10 χρόνια γέννησα τον πρώτο μου γιο. Σύμφωνα με τη γιατρό έπρεπε να το πάρουμε νωρίτερα γιατί ήταν μεγάλο. Πρώτη φορά έγκυος δεν είχα τη δύναμη να το αμφισβητήσω. Στις 37 βδομάδες λοιπόν κανονίσαμε να μπω στο μαιευτήριο. Μου έκαναν τεχνητούς πόνους αλλά εγώ δεν ένιωθα τίποτα.  Μου έλεγαν πονάς τώρα, έχεις συσπάσεις και εγώ απλά έβλεπα τηλεόραση. Πέρασαν κάποιες ώρες και η γιατρός είπε να μου κάνουν επισκληρηδιο. Χαρά εγώ. Τελειώνουμε έλεγα. Στην διπλανή μου όταν έκαναν γέννησε σε μισή ώρα. Και πάλι όμως δεν γινόταν τίποτα. Έφτασε  μεσημέρι και η γιατρός είπε ότι πάμε σε καισαρική. Μάταια έκλαιγα. Μου έλεγε ότι δεν μπορεί να αντέξει άλλες συσπάσεις η μήτρα. Όταν δεν ξέρεις φοβάσαι και δεν αντιδράς. Αυτό που τώρα μου φαίνεται παράλογο απλά δεν μπορούσα να το διαχειριστω. Όταν το παιδί βγήκε  δεν άκουσα κλάμα.  Φοβήθηκα, ρώτησα και τότε ακούστηκε. Τώρα ξέρω πως του έδωσαν από την αρχή οξυγόνο και προφανώς έβγαλαν τη μάσκα όταν μίλησα για να τον ακούσω και να ηρεμήσω. Μετά και πάλι τίποτα. Λίγα λεπτά μετά μου έφεραν ένα μοβ αγοράκι και τον ακούμπησαν πάνω μου. Τα χέρια μου ήταν δεμένα ωστόσο κατάφερα να του δώσω ένα φιλάκι. Τον πήγαν και στον πάτερα του και μετά θερμοκοιτίδα.

Τον περίμενα στο δωμάτιο αλλά δεν ερχόταν. Την επόμενη μέρα με πήγαν να τον δω. Αλλά δεν επιτρεπόταν να τον πάρω αγκαλιά. Πόσο μάλλον να τον θηλάζω. Η δική μου μαία μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δείξει πράγματα χωρίς το παιδί. Έδωσε απλά κάποιες συμβουλές και προέτρεψε να αγοράσω ένα θήλαστρο.  Έτσι και έκανα. Ξυπνούσα κάθε φορά που ξυπνούσαν την διπλανή μου. Εκείνη θήλαζε και εγώ έβγαζα γάλα και το πήγαινα στην εντατική. Αλλά αν και μου έλεγαν να το φέρνω ήξερα ότι δεν θα το έδιναν στο παιδί αφού το βασικό πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν το στομάχι του ώριμο ακόμα.

Και ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Όχι να πάμε. Να πάω. Δεν το άντεχα να γυρίσω σπίτι και να είναι η κούνια άδεια, Προτίμησα να μείνω στη μαμά μου που ήταν κοντά στο μαιευτήριο και να βλέπω τον μικρό 2 φορές την ημέρα. Έβγαζα γάλα σε συγκεκριμένες ώρες και του το πήγαινα. Κανένας δεν μου είπε να το φυλάω για εκείνον. Να κρατήσω τράπεζα γάλακτος. Έκλαιγα για την κατάσταση του μικρού,για το ότι δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω, για το ότι δεν μπορούσα να τον θηλάσω. Αργότερα κατάλαβα ότι μου είχαν κλέψει τις πιο σημαντικές στιγμές  ανάμεσα σε μια μαμά και το μωρό της. Την πρώτη επαφή, την πρώτη αγκαλιά. Την πρώτη φορά που θα αναζητούσε να δεχτεί το δικό μου γάλα.

Όλη αυτή η κατάσταση είχε και άλλες συνέπειες. Όταν μετά από 18 μέρες πήραμε το παιδί κανένας δεν μας έδειξε πως να το ταΐζουμε. Προσπάθησα να το θηλασω αλλά δεν ήξερα πως. Δεν τον έβαζα σωστά στο στήθος και με πλήγωνε. Κατέφυγα στην εύκολη λύση να βγάζω με το θήλαστρο. Σιγά σιγά η ποσότητα μειωνόταν αντι να αυξάνει. Τότε νόμιζα ότι ήταν από την στεναχώρια. Μετά από 40 μέρες είχα μόνο 10 ml. Τα παράτησα. Κανένας δεν μου είπε να το παλέψω και δεν ήξερα που να ρωτήσω.

Άρχισα να δίνω  μόνο ξένο. Και το παιδί εμφάνισε  γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση  και γέμισε εκζέματα. Ακόμα θυμάμαι τα σκασμένα, γεμάτα πληγές μαγουλάκια του. Άλλαξα πολλά γάλατα αλλά δεν είδα μεγάλη αλλαγή, μέχρι που σταματήσαμε το γάλα σε σκόνη. Όλο αυτό με γέμισε τύψεις αλλά και πείσμα. Την επόμενη φορά θα τα κατάφερνα.



Δεύτερη ιστορία

Στο δεύτερο παιδί  τέσσερα χρόνια αργότερα είχα αλλάξει νοσοκομείο, γιατρό και μυαλά. Όταν γέννησα  ο μικρός έμεινε απάνω μου περισσότερη ώρα. αλλά και πάλι δεν τον έφερναν στο δωμάτιο. Έπαθα πανικό. Νόμιζα ότι θα περνούσα τα ίδια. Μετά από παρέμβαση του γιατρού τον έφεραν στο δωμάτιο αλλά λόγω καισαρικής  είπαν να δοκιμάζαμε το θηλασμό από την επόμενη ημέρα !!!  Την επομένη ήρθε και η μαία μου και με βοήθησε να τον θηλάσω. Ερχόταν κάθε μέρα. Έτσι και εγώ είπα στον άντρα μου να μην αγοράσει κανένα κουτί. Θα τα καταφέρναμε.

 Το πρώτο βράδυ στο σπίτι όμως δεν καταφέρναμε να συχρονιστούμε με το μωρό. Έκλαιγε γιατί πειναγε. Είπα δεν πειράζει θα βγάλω με το θήλαστρο και θα του δώσω. Αλλά δεν έβγαινε αρκετό. Και ήθελε και άλλο. Και να κλαίει. Και να κλαίω και εγώ από τύψεις ότι αφήνω το μωρό μου νηστικό.  Τελικά στις μια το βράδυ έστειλα τον άντρα μου να βρει φαρμακείο να πάρει γάλα για να ηρεμήσει ο μικρός.  Την επόμενη μέρα ανέβασα 40 πυρετό  από ουρολοίμωξη.   Αν και φοβηθήκαμε την μαστίτιδα.  Έτσι προτάθηκε και πάλι το θήλαστρο. Για  να μην με πληγώνει ο μικρός, να ελέγχω πόσο τρώει, να του φτιάξω ένα πρόγραμμα  φαγητού και ύπνου. Πράγματι  έτσι ήταν αλλά δεν το έφτανε η ποσότητα και έτσι έπαιρνε και λίγο ξένο κάθε φορά. Παρόλα αυτά κατάφερα και τον έφτασα μέχρι 8 μηνών. Γλυτώσαμε δερματιτιδες και αρρώσταινε τα πρώτα χρόνια λιγότερο από τον αδερφό του.  Δεν ένιωθα όμως ότι τα είχα καταφέρει.



Τρίτη ιστορία



Και φτάνουμε στο σήμερα με την μικρούλα μου. Αυτή τη φορά δεν είχα  δική μου μαία αλλά όλα στο νοσοκομείο ήταν τόσο διαφορετικά. Η μαία πριν την καισαρική μου  είπε ότι τα πράγματα άλλαξαν πια και ότι το μωρό θηλάζει από την πρώτη ώρα και μένει με την μαμά συνέχεια. Μα δεν θέλω να είναι συνέχεια δίπλα μου είπα. Δεν σε ρωτήσαμε μου είπε γελώντας. Όταν θα θέλω να κοιμηθώ λιγάκι; Αν θα έχει κόσμο; Ε τότε θα μας φωνάζεις να την παίρνουμε. Όταν μπήκα στο χειρουργείο ήμουν σε κατάσταση πανικού. Είμαι και φοβιτσιάρα πως να το κάνουμε. Όταν όμως  μου έφεραν την μικρή, μου έλυσαν τα χέρια όπως είχα ζητήσει και ξέχασα τα πάντα. έμεινε κοντά μου πολύ ώρα. Τη χάιδευα , τη φίλαγα,της μιλούσα μέχρι που την πήραν για λίγο.

Όταν με πήγαν στην ανάνηψη περίμενα ότι θα περνούσα για άλλη μια φορά μία βαρετή ώρα κοιτώντας το ταβάνι. Μετά από 10 λεπτά όμως ήρθαν και με πήγαν σε ένα δωμάτιο με μία μαία που χαμογελαστά μου είπε ότι θα έφερναν την μικρή να την θηλάσω! Και επίσης θα φώναζαν τον άντρα μου να μας κάνει παρέα. Ήταν τόσο όμορφα. Επιτέλους μπορούσα να χαρώ τη στιγμή με την κόρη μου και να την μοιραστώ με τον μπαμπά της. Η μαία μας βοήθησε πολύ και η μικρή θήλασε από την πρώτη ώρα όπως μου είχαν πει.

Και στο δωμάτιο τα πράγματα ήταν όπως μου τα είχαν περιγράψει. Το μωρό ήταν μαζί μας και όταν ήθελα για δικούς μου λόγους ή όταν ήταν να την δει γιατρός την έπαιρναν.  Οι μαίες ερχόντουσαν καθημερινά και με βοηθούσαν με το θηλασμό. Μου έδειχναν διαφορετικές τεχνικές και μου έδιναν πολλές συμβουλές για το σπίτι.

Δεν θα σας κρύψω ότι η μπέμπα χρειάστηκε να πάρει από την πρώτη μέρα στο σπίτι και ξένο γάλα. Γέννησα μέσα στις εξετάσεις και δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου χωρίς την δασκάλα τους τελευταία στιγμή. Έτσι την ώρα που έλειπα η μικρή έπαιρνε ξένο γάλα. Αλλά αυτές οι ώρες ήταν λίγες και σε τρεις βδομάδες ξεκινούσαν οι διακοπές.

Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποίησα καθόλου θήλαστρο. Όσο ήμασταν μαζί η μικρή έτρωγε όπως και όποτε ήθελε. Τους δυο πρώτους μήνες τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Με πλήγωσε κάποια στιγμή με αποτέλεσμα να βγαίνει και αίμα. Πήγα και πάλι να απελπιστω αλλά πλέον ήξερα να ψάχνω, ήξερα να βρίσκω εμπειρίες από άλλες μαμάδες, ήξερα να ρωτάω bloggoφίλες μου που γνώριζα ότι θηλασαν τι να κάνω. Έτσι το πάλεψα. Σταμάτησα να θηλάζω για 2 μέρες και έβγαζα μόνο με το θήλαστρο. Το πετούσα γιατί το έβλεπα κόκκινο από το αίμα αν και οι πληροφορίες έλεγαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Έβαζα επιθέματα με βαλσαμόλαδο για να κλείσουν γρήγορα οι πληγές και αμέσως μετά άρχισα να θηλάζω την μπέμπα. Ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον γιατρό μου και ρώτησα τις μαίες για το πως να καταφέρω να πιάνει η μικρή πιο σωστά τη θηλή για να μην ξαναπάθω τα ίδια.

Και σιγά σιγά τα καταφέραμε. Μέχρι τεσσάρων μηνών η μπέμπα και εγώ ήμασταν αυτοκολλητάκια. Μοναδική εξαίρεση οι λίγες στιγμές που έκανα μπάνιο στην θάλασσα και για να χαλαρώσω την αναλάμβανε η γιαγιά της.  Τώρα που ξανάρχισαν τα σχολεία πρέπει να οργανωθούμε και πάλι, καθώς η μπέμπα περνά τα απογεύματα με τον μπαμπά. Αυτό που δεν έχω παλέψει είναι να φτιάξω τράπεζα γάλακτος για όταν λείπω. Αλλά σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε και τις κρέμες (μεγάλη αδυναμία του μπαμπά) οπότε   θα είναι κάθε ένας στον τομέα του.



Μπορεί να σας κούρασα αλλά ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για όσα έζησα ήταν γιατί κάπως έτσι τα κατάφερα και εγώ. Διαβάζοντας και παίρνοντας κουράγιο από άλλες μαμάδες.  Για να τα καταφέρεις χρειάζεται επιμονή , χρόνος με το παιδί και απεμπλοκή από τις ενοχές. Θα υπάρχουν δυσκολίες. Εδώ σας ανέφερα μερικές μόνο. Αλλά αν το βάλετε πείσμα και περάσετε το δύσκολο διάστημα των δυο μηνών  όλα θα είναι πιο εύκολα. Και αν δεν το καταφέρετε όπως το φαντάζεστε πιστέψτε με δεν είστε χειρότερη μάνα. Έχετε τόσα να προσφέρετε στο παιδί σας όλη του την ζωή. Αυτό που χρειάζονται κυρίως τα παιδιά είναι αγάπη.









Αν με ρωτήσεις ποιοι είναι οι πιο δύσκολοι μήνες θα σου πω ο Σεπτέμβρης και ο Μάιος. Εκεί που αρχίζει και τελειώνει η σχολική χρονιά. Και ειδικά φέτος με τα τρία παιδιά ήταν η πιο δύσκολη απ' όλες. Μπαίνει ο Οκτώβρης και ακόμα δεν νιώθω να έχω προσαρμοστεί.



Γιατί από τη μία είναι λίγο πιο χαλαρά το πρωί που τα μεγάλα πάνε στο σχολείο αλλά μαζί ξεκινάνε πολλές υποχρεώσεις. Καταρχάς μαζί με τα παιδιά ξεκινάω και εγώ δουλειά, οπότε οι ώρες στο σπίτι λιγοστεύουν. Και όμως εγώ αισθάνομαι ότι στη δουλειά ξεκουράζομαι. Θα μου πεις και εκεί με παιδιά συναναστρέφομαι αλλά θα έχετε παρατηρήσει ότι τα παιδιά μας μας ακούνε λιγότερο από όλα τα παιδιά του κόσμου.


Φέτος ο Σεπτέμβρης μας ήταν πολύ σημαντικός καθώς και ο δεύτερος γιος μου ξεκίνησε το δημοτικό. Σαν να μεγάλωσε απότομα.  Διαλέξαμε την σχολική του τσάντα λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία. Για την ακρίβεια την διάλεξε μόνος του.  Και μετά ήρθαν οι λίστες. Όχι μία αλλά πέντε. Άλλη λίστα οι δάσκαλοι, άλλη οι δάσκαλοι των εικαστικών και φέτος έστειλαν λίστα(αν και μικρή) και οι δάσκαλοι των αγγλικών.  Σε λίγο δεν θα χρειάζονται κασετίνες και τσάντες για να τα βάλουν μέσα αλλά βαλίτσες.




Και σαν να μην έφταναν αυτά ήθελα να τους διοργανώσω και πάρτι για τα γενέθλιά τους.  Δεν ήθελα να νιώσουν παραγκωνισμένοι τώρα που ήρθε η μικρή. Και αφού δεν κάναμε πάρτι στο χωριό ευκαιρία να γιορτάσουν εδώ με τους φίλους τους. Πολύ κούραση, ξενύχτια και άγχος σε βαθμό που έλεγα ότι δεν θα ξανακάνω τίποτα στο σπίτι. Αλλά όλα διαλύθηκαν όταν ο μικρός την ώρα του πάρτι με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε που κάλεσα τους φίλους του.Είναι καταφερτζής αυτός από μικρός. Σε αντίθεση με τον μεγάλο που δεν μπορεί τις γλύκες. Αλλά το χαμόγελό του ήταν τεράστιο και για πρώτη φορά δεν έκλαψε και δεν γκρινιαξε καθόλου. Σημάδι ότι όλα ήταν υπέροχα ακόμα και αν δεν ήταν όπως τα ήθελα . Πάντως να ναι καλά η μαμά και η αδερφή μου γιατί χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους δεν θα τα κατάφερνα.


Από την άλλη η μπέμπα μεγαλώνει και γελάει συνέχεια. Έχει τρελάνει κόσμο με το γέλιο της.Εκτός από εμάς τους τέσσερις που έχουμε ξεφύγει.  Προχτές πήρε και το πρώτο της φιλί από αγόρι. Ήταν ένα 3,5 ετών που την λάτρεψε, Την αγκάλιαζε , της μιλούσε και κάποια στιγμή τη βουτάει και της σκάει  ένα φιλί στο στόμα πεταχτό. Είπε όμως η μαμά του ότι θα την αποκαταστήσει. Πάλι καλά λέω που δεν ήταν μπροστά ο μπαμπάς της. Θα τον κυνηγούσε με το δίκαννο και ας του έφτανε μέχρι το γόνατο ο επίδοξος γαμπρός.

Όπως βλέπετε ο Σεπτέμβρης είναι και γλυκός και απαιτητικός. Δύσκολος μα και συναισθηματικός μήνας. Σε αφήνει ταπί αλλά λατρεύεις τα καινούρια ξεκινήματα. Ένα είναι το πιο σημαντικό. Να είναι γεμάτος αγάπη και στο τέλος να θυμάσαι μόνο τα χαμόγελα.





Σε λίγο μπαίνει ο Σεπτέμβρης. Ο μήνας που ξεκινούν τα σχολεία. Τσάντες, κασετίνες, τετράδια, μολύβια κτλ στη λίστα με τα ψώνια. Δεν είναι μόνο αυτά όμως. Τα μικρά μας μεγάλωσαν μέσα στο καλοκαίρι. Ψήλωσαν και τα περσινά τους ρούχα  μάλλον δεν θα τους κάνουν πια. Όσο μεγαλώνουν όμως έχουν και άποψη για τα ρούχα που θα φορέσουν. Θέλουν να έχουν στυλ και να είναι άνετα.  

Εμείς βρήκαμε για σας τι προτείνουν γνωστοί οίκοι μόδας και εταιρείες για το φθινόπωρο 2016. Ο συνδυασμός καρό με κόκκινο αποτελεί πια διαχρονική επιλογή για το σχολείο. Φούστες και πουκαμισάκια συνδυασμένα με μονόχρωμες μπλούζες ή παντελόνια αντίστοιχα προσδίδουν στυλ στα μικρά μας.



Dolce & Gabbana

Και ποιος είπε ότι τα αγόρια δεν μπορούν να είναι μοδάτα. Τζιν και μοντέρνα τζάκετ   είναι  μια πολύ καλή επιλογή. 


Dolce & Gabbana


Μην διστάσετε να προσθέσετε έντονα χρώματα στην γκαρνταρόμπα των παιδιών.  Το πορτοκαλί είναι must και για αγόρια και για κορίτσια.





Dior


Και αν πάλι προτιμάτε την άνεση της φόρμας διαλέξτε ένα γρι παντελόνι που μπορείτε να το συνδυάσετε με φούτερ διαφορετικών χρωμάτων και να έχετε πολλές εμφανίσεις.



Ralph Lauren


Και όσο τα αγόρια επιλέγουν φόρμες για άνεση τα κορίτσια λατρεύουν τα κολάν. Συνδυάστε με μακριά πουκάμισα για φέτος και με μποτάκια.


                                                                        Ralph Lauren

Αυτό το φθινόπωρο  πολλοί προτείνουν όπως είπαμε το καρό με το τζιν.  Κόκκινο και πράσινο φέτος έχουν τραβήξει την προσοχή των σχεδιαστών.  Για το φθινόπωρο μία ζακέτα  είναι απαραίτητη καθώς έχουμε μεγάλες διαφορές στην θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της μέρας.



Benetton


                                                                        Benetton

 Τα  κλασσικά καφέ μποτάκια που αγαπήσαμε στα νιάτα μας δεν έφυγαν ποτέ από τη μόδα. Είναι εδώ για να μπουν και στην ζωή των παιδιών μας.



Timperland


 Τα  αθλητικά παπούτσια για άνεση και παιχνίδι στα διαλείμματα πρέπει να επιλεγούν με προσοχή καθώς τα ποδαράκια των παιδιών ακόμα αναπτύσσονται.

                       

Nike


Και αν δεν είστε από αυτούς που   ψωνίζουν  λίγα κομμάτια από ακριβές μάρκες αλλά προτιμάτε  μικρές , τοπικές βιοτεχνίες εμπνευστείτε  από τους οίκους μόδας και διαλέξτε κομμάτια που θα δώσουν στυλ και άνεση στα παιδιά σας.








Σας έχω ξαναμιλήσει για τα γλυκά της μαμάς μου. Ειδικά γλυκά του κουταλιού  και μαρμελάδες χρόνια γέμιζαν τα ντουλάπια. Μαζί με αυτά όμως η μαμά μου έφτιαχνε υπέροχα λικέρ που πρόσφερε στους επισκέπτες. Όταν παντρεύτηκα πήρα ''προικα'' αρκετά  βάζα με λικεράκια. Το αγαπημένο μου είναι το τσέρι. ζήτησα λοιπόν από τη μαμά μου να φτιάξει και φέτος. Και εκείνη μου έκανε τη χάρη. Έφτιαξε και τσέρι και γλυκό βύσσινο.  Οι συνταγές καθώς και οι φωτογραφίες είναι δικές της. Σήμερα λοιπόν κερνάμε λικεράκι.



Συνταγή για τσέρι




Πλένουμε το βύσσινο




Με το ειδικό εργαλείο βγάζουμε τα κουκούτσια






Παίρνουμε ένα κιλό βύσσινο και το βάζουμε στο βάζο 





Προσθέτουμε ένα κιλό ζάχαρη και 4 καρφάκια γαρύφαλλο





Σε ένα τούλι βάζουμε τα κουκούτσια, το δένουμε και το τοποθετούμε μέσα στο βάζο.

Το αφήνουμε στον ήλιο για 40 μέρες  κουνώντας το  κατά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να ανακατεύεται και να διαλυθεί η ζάχαρη.






Κατόπιν  προσθέτουμε ένα λίτρο ρούμι ή κονιάκ με μερικές σταγόνες αιθέριο έλαιο πικραμύγδαλο και το αφήνουμε για άλλες δέκα μέρες.







Γλυκάνετε τους καλεσμένους σας με λικέρ  από τα χεράκια σας.  Μεσα στη βδομάδα θα ανεβάσουμε και συνταγή για γλυκό βύσσινο!!!




Όταν το μωράκι μας γεννιέται περιμένουμε με ανυπομονησία να μας γελάσει, να κάνει τα πρώτα του βήματα, να μας πει μαμά και μπαμπά. Περιμένουμε όλες εκείνες  τις στιγμές που θα κάνει κάτι για πρώτη φορά και ευχόμαστε να είμαστε εκεί να το χαρούμε. Μα και αν δεν είμαστε σύντομα θα το επαναλάβει και για εμάς απλά τότε θα είναι η πρώτη φορά.



  • Το πρώτο δάκρυ το περιμένουμε την 2η με 3η  βδομάδα. Εμάς καθυστέρησε λίγο παραπάνω. Άλλωστε δεν  την αφήνω να κλαίει και  πολύ οπότε δεν φτάνει συχνά στο σημείο να έχει δάκρυα. Την πρώτη φορά στεναχωρήθηκα από τη μια αλλά από την άλλη δεν έχασα την ευκαιρία να την βγάλω φωτογραφία.



  • Το πρώτο συνειδητό γέλιο έρχεται  στις  6 με 8 βδομάδες. Μέχρι τότε γελά αντανακλαστικά.  Εμάς τα πρώτα χαμόγελα η μικρή τα έδινε όταν άκουγε το δικό μας γέλιο. Δεν ήθελα απλά να το βλέπει αλλά και να το ακούει. Tώρα εκτός από μας το χαρίζει και στα φωτιστικά και στις κουρτίνες!
  • Οι πρώτες κραυγούλες ξεκινούν από 2 μηνών. Μάταια μέχρι τώρα άνοιγε το στόμα και έβλεπες να καταβάλλει προσπάθεια αλλά να μην βγαίνει  ήχος. Τώρα ξεκίνησαν και τα πρώτα φωνήεντα.
  • Το μωρό είναι σε θέση να κρατάει ένα αντικείμενο από 2 μηνών περίπου. Δηλαδή μπορεί για κάποια δευτερόλεπτα να κρατά μια μικρή κουδουνίστρα.



  •  Μπορεί να κάνει  το γνωστό βαρελάκι γύρω στους 4 μήνες. Δηλαδή να αλλάζει τη θέση που το βάλαμε και να γυρίζει. Αρχικά στους 3 μήνες περίπου θα δείτε από ανάσκελα να έρχεται μπρούμυτα. Τα χέρια θα κλειδώνουν κάτω από το σώμα και θα εγκλωβίζεται. Μετά θα καταφέρει να τα φέρνει μπροστά και σύντομα θα μπορεί να έρθει από μπρούμυτα και πάλι ανάσκελα. Επειδή όμως κάποια κίνηση μπορεί να γίνει και νωρίτερα ποτέ δε το αφήνουμε μόνο του αν δεν είναι στην κούνια. 
  • Το μωρό μπορεί να κάθεται από 5 μηνών. Και πάλι μην το αφήνετε χωρίς υποστήριξη. Και εμένα μου φάνηκε κάποτε στον γιο μου ότι μπορούσε να κάτσει και ενώ ήμουν δίπλα έκανα το λάθος να γυρίσω το κεφάλι μου αλλού. Κλάσματα δευτερολέπτου χρειάζονται. Ευτυχώς  την βγάλαμε με ένα απλό καρούμπαλο. Το κλάμα και οι τύψεις ήταν αρκετά για να μην το ξανακάνω ποτέ.

  • Τα πρώτα δοντάκια έρχονται από 6μηνων ή και νωρίτερα. Είναι εκεί που έχετε αρχίσει να μπαίνετε σε μία σειρά και έρχονται τα δοντάκια με τα πονάκια και κάνουν τα μωρά ανήσυχα.
  • Το μωρό μπορεί να κρατάει το κεφάλι για λίγα δευτερόλεπτα από νωρίς αλλά κοντά στον 6  έχει τον έλεγχο ώστε να μπορεί να το φέρνει μπροστά όταν κάθεται. Μέχρι τότε πρέπει να στηρίζουμε το κεφαλάκι του.
  • Εδώ ξεκινάνε και τα δύσκολα αλλά και τα ωραία. Όταν αρχίσει να μπουσουλάει. Και αυτό συμβαίνει όταν το παιδί γίνει 6 μηνών. 



  • Όταν πια φτάσει 7-8 μηνών αρχίζει να δείχνει τι θέλει στη γλώσσα του.  Θυμάμαι ακόμα εκείνο το απαιτητικό και θυμωμένο μαμ που έλεγαν τα παιδιά μου όταν πείναγαν. Ήταν τόσο αστείο και αγχωτικό ταυτόχρονα καθώς προσπαθούσα να τους ετοιμάσω το φαγητό ή το γάλα και εκείνα δεν σταματούσαν να το απαιτούν.

  • Το επόμενο βήμα είναι να αρχίσει να στέκεται όρθιο. Σηκώνεται στους 8-10 μήνες. Κρατιέται από τα κάγκελα της κούνιας και προσπαθεί να σταθεί στα ποδαράκια του. Είναι από τις στιγμές που εκτός από σας θα δείτε και πολλούς στην οικογένεια να συγκινούνται.

  • Και αν δεν συγκινήθηκαν τότε όταν κάνει τα πρώτα βήματα θα ακούτε από παππούδες , γιαγιάδες, θείους, θείες εκδηλώσεις χαράς και έκπληξης. Δεν το συζητάμε για τους γονείς. 

  • Όταν γίνει 10-12 μηνών  ακούγονται οι πρώτες του λέξεις. Από δω και πέρα μπορείτε να περιμένετε τα πάντα.


Η αλήθεια είναι ότι όσο και αν είναι πολύ σημαντικές στιγμές  αυτές στην ζωή με το παιδί σας από την εμπειρία μου μετά από καιρό θα έχετε ξεχάσει πολλές από τις πρώτες φορές. Κάποιες θα μείνουν βαθιά χαραγμένες. Άλλες πάλι θα ξεθωριάσουν με το πέρασμα των χρόνων. Γι αυτό μην παραλείψετε να κρατήσετε φωτογραφίες, σημειώσεις ή και βίντεο ακόμα με όσα θα θέλετε να θυμάστε. Και κυρίως κοιτάξτε να χαρείτε  όλες εκείνες τις στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν πίσω.

Παρόλο που η ανάρτηση ξεκίνησε με αφορμή την μικρή μου,  θα την αφιερώσω στο γλυκό μου αγόρι που σήμερα γίνεται 10 χρονών. Πόσο γρήγορα μεγάλωσες . Και πόσες  όμορφες πρώτες στιγμές μου χάρισες.  Σε αγαπώ πολύ και εύχομαι να είσαι πάντα χαρούμενος και ευτυχισμένος αγόρι μου.





 Καλοκαίρι + διακοπές = θάλασσα


Εξίσωση   που δεν την αλλάζω με τίποτα. Και ανυπομονούσα να πάω την μικρή να τη γνωρίσει.  Για πρώτη φορά είπαμε να πάμε μόνο μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο. Επέλεξα να πάμε στον προφήτη Ηλία της Κερατέας. Ήθελα να ξαναδώ την εκκλησία από κοντά. Από την πρώτη φορά σκέφτηκα ότι είναι ιδανική για βάπτιση ή γάμο. Αλλά ήμουν ήδη παντρεμένη με δυο βαπτισμένα παιδιά. Ποτέ μην λες ποτέ λένε και να που ήρθε η μικρή μας να με βάλει ξανά σε σκέψεις.





Είναι κατάλευκη με γαλάζιο τρούλο σαν να είσαι σε νησί. Εχει  δυο μεγάλες επιβλητικές σκάλες και υπέροχα κολονάκια ενώ είναι τριγυρισμένη  από θάλασσα. 




Με υπέροχους και άνετους χώρους μέσα και έξω. Και απίστευτη ηρεμία και γαλήνη.


Και εκεί που σκέφτομαι ότι είμαι υπερβολική να ψάχνω εκκλησία από τώρα αφού η βάπτιση μάλλον θα γίνει του χρόνου τον Ιούνη βλέπουμε ένα ζευγάρι και πιάνουμε κουβέντα. Θέλουν και εκείνοι να κάνουν τον γάμο τους εκεί. Του χρόνου τον Ιούνη!!! Αν λάβουμε υπόψη ότι υπάρχουν μόνο 4 Σάββατα τελικά δεν ήταν και τόσο νωρίς.



Έβγαλα λοιπόν πολλές φωτογραφίες για να μπορώ να έχω εικόνα όταν θα ψάχνω την διακόσμηση. Το μόνο που με προβληματίζει είναι η απόσταση.  Μα σκέφτομαι ότι καμιά φορά λίγη ταλαιπωρία για να απολαύσεις ένα τόσο όμορφο τοπίο δεν πειράζει.




Τη δεύτερη φορά πήγαμε στην Κακιά Θάλασσα. Μέρος ιδανικό για παιδιά αρκεί να μην φυσάει πολύ. Καθόμαστε στο κέντρο ο ''Vraxos''  για να μην είναι η μικρή στον ήλιο.  Έχει  επίσης ομπρέλες και ξαπλώστρες που τις καθημερινές δεν πληρώνεις αρκεί να πάρεις ένα αναψυκτικό ή έναν καφέ. Και με μικρό αντίτιμο τα Σαββατοκύριακα. Η παραλία  έχει αλλαξιέρες και ντουζιέρες που καθαρίζονται συχνά. Παιδική χαρά για τα παιδιά και γήπεδο τένις και μπάσκετ για τους πιο αθλητικούς τύπους. Και φυσικά πεντακάθαρη θάλασσα.


Κανονίσαμε λοιπόν με τη γιαγιά , τον παππού και τη θεία γιατί μόνη με ένα μωρό δεν θα μπορούσα να απολαύσω τίποτα και έρχονται και μας παίρνουν για μπάνιο. Εκτός από το καινούριο μου καφέ μαγιό  και φυσικά την πετσέτα και το αντηλιακό μου πρέπει  να   κουβαλάω κάθε φορά μία μεγάλη τσάντα για τα πράγματα της μπέμπας. Αλλαξιερα, πάνες, μωρομάντηλα, ρουχαλάκια, πανάκια, φυσιολογικό ορό, μπιμπερό και γάλα μήπως πεινάσει την ώρα που είμαι μέσα στη θάλασσα, βρασμένο νερό σε θερμός για να μείνει ζεστό κτλ.  Μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά την έχω πάντα γεμάτη και έτοιμη ώστε να μην παιδεύομαι κάθε φορά. 



Και την ώρα που η μικρή απολαμβάνει την αγκαλιά της γιαγιάς που την λατρεύει...



...και παίρνει και κανέναν υπνάκο,



εγώ απολαμβάνω τη θάλασσα και τη φωτογραφίζω από κάθε οπτική γωνία


Η καλύτερη ώρα όμως είναι μετά τις 7 που πέφτει ο ήλιος και μπορώ να πάρω την μικρή στις ξαπλώστρες να απολαύσουμε τη θάλασσα. Τρελαίνεται να βλέπει τα παιδιά και τους νέους να κάνουν βουτιές.  Θα θελα να την βουτήξω και εκείνη αλλά είναι πολύ μικρούλα ακόμα. 


Πάντως είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε να μιλήσει θα μου έλεγε να μην φύγουμε!!!





Και αφού θα την περάσουμε εδώ το καλοκαίρι θα σας  ξεναγήσουμε σε πολλά ακόμα μέρη της Αττικής. Γιατί στην Ελλάδα μπορείς  να βρεις την μαγεία του  καλοκαιριού ακόμα και στην πρωτεύουσα.