Και να που πέρασε ένας  χρόνος από τη γέννηση της μικρής μου. Ένας χρόνος που κύλησε σαν νερό. Δεν το πιστεύω ότι  ήταν τόσο δα στην αγκαλιά μου και τώρα περπατάει (σχεδόν) , εξερευνά, γελάει, τσαντίζεται και λατρεύει τα παιδικά όταν τα αγόρια διαλέγουν το Disney junior. Και μιας και τρελαίνεται με το club του mickey  διάλεξα σαν θέμα για το πάρτι της κάτι καθόλου πρωτότυπο. Τη Minnie. Το τελευταίο διάστημα το ζητάνε πολλά παιδάκια και έχει κατακλύσει το facebook στις μαμαδιστικες σελίδες. Αλλά εφόσον την λατρεύει η μικρή ήταν η μόνη μου επιλογή.

Μιας και σύντομα είναι η βάπτισή της και θα της ευχηθούν όλοι οι φίλοι μας  καλέσαμε συγγενείς κοντινούς και κάνα δυο φίλους. Όπως την παιδική μου φίλη που η κόρη της έχει την ίδια μέρα γενέθλια και είχε ζητήσει πάρτι minnie!!!!  Θα γιορτάζαμε και τα δυο παιδάκια λοιπόν μαζί! Για την μικρή μας θα ερχόταν και η μέλλουσα νονά της από την Κρήτη να της ευχηθεί.

Η Τούρτα

Στην  αρχή σκεφτόμασταν με τη νονά της κάτι εντυπωσιακές διώροφες τούρτες αλλά όταν αποφασίσαμε να γιορτάσουμε και τα δυο κοριτσάκια έπρεπε η καθεμιά να έχει τη δική της. Και έτσι επιλέξαμε τις παρακάτω. Η μια είχε κόκκινο φιογκάκι και η άλλη ροζ. Και βάλαμε και πουά κεράκια με τις ηλικίες τους.

Η διακόσμηση

Πολλά δεν τα προλαβαίναμε όπως τα είχα σκεφτεί. Είχα ένα σωρό ιδέες. Αλλά που χρόνος για να τις κάνουμε όλες. Δεν στεναχωριέμαι όμως . Έχουμε πολλά πάρτι μπροστά μας. Διάλεξα λοιπόν τις πιο εύκολες και οικονομικές ιδέες.
Στο φωτιστικό βάλαμε κορδέλες στα χρώματα του πάρτι και σε διάφορα σημεία κρεμάσαμε κόκκινα , μαύρα και άσπρα μπαλόνια.

   

Στον καθρέφτη πάνω από τον μπουφέ εκτυπώσαμε και ένα banner 

Με 3 ρολά αυτοκόλλητο (σε άσπρο, μαύρο και κόκκινο) και μια πουά κορδέλα μπορείς να κάνεις θαύματα. Καλύψαμε πανεύκολα κουτιά μεταλλικά από καφέ και βάζα . Κόψαμε μαύρες αυτοκόλλητες φατσουλες minnie  και  βάλαμε εκεί τα πιρούνια και τα καλαμάκια που βρήκε η νονά και έφερε μαζί της. 

Στα ποτήρια είχα πολλές ιδέες. Από απλά κόκκινα μέχρι  με τσόχινα αυτακια. Όταν είδα όμως αυτά τα πλαστικά μαύρα  και τα αυτοκόλλητα δεν το σκέφτηκα καθόλου. Και δεν είχα άδικο. Είναι τόσο απλή και εύκολη  ιδέα που τελικά τα στόλισαν τα αγόρια μου. Κέρδισα πολύ χρόνο και άρεσαν σε όλους. 

Τα δώρα

   

           Στα παιδάκια δώσαμε από ένα μικρό puzzle σε περιτύλιγμα με θέμα τη minnie φυσικά.

Το καλύτερο όμως ήταν τα δωράκια που έφερε η νονά από την Κρήτη.  Κολιέ minnie με χάντρα fimo με εκπληκτική λεπτομέρεια για μαμά,γιαγιάδες και θεία.

Και φυσικά βραχιολακια με την ίδια χαντρουλα από το Gk-Handmade-Creations  που έφτιαξε η αδερφή της νονας  για όλα τα παιδάκια αλλά και για όσες μαμάδες θέλανε.

Τους ευχαριστούμε όλους πολύ!!!!

Τα παιχνίδια

Σε άσπρο μακετοχαρτο  έκοψα το κεφάλι της minnie με το μαύρο αυτοκόλλητο. Με ένα στρογγυλό ταψί και δυο μικρά πιάτα  για οδηγούς φτιάχτηκε αρκετά εύκολα. Είχα εκτυπώσει και έναν κόκκινο φιόγκο  τον οποίο τα παιδιά έπρεπε να βάλουν με κλειστά μάτια στη σωστή θέση. Στην αρχή έκλεβαν γιατί το μαντήλι δεν κάλυπτε σωστά τα μάτια. Αλλά και όταν τα καλύψαμε καλύτερα, με την αφή έβρισκαν το σωστό σημείο. 

Τα υπόλοιπα παιχνίδια ανέλαβε η εμψυχωτής - minnie, την οποία η μπέμπα αναγνώρισε και ενθουσιάστηκε.  

Και κάπως έτσι έσβησε το πρώτο της κεράκι . Έκπληκτη κοιτούσε μια τον κόσμο που τραγουδούσε, μια την τούρτα. Και έλαμπε. Και δίπλα τα αγόρια να την καμαρώνουν. Και μετά η σειρά της Χριστίνας να σβήσει το δικό της.  Και έλαμπαν και τα δικά της ματάκια. Η καλύτερη επιβράβευση το χαμόγελό τους.

Εύχομαι   στην μικρή μας μπέμπα και την επίσης μικρούλα Χριστίνα μια γλυκιά ζωή. Και μεγαλώνοντας να γίνουν καλές φίλες σαν τις γιαγιάδες και τις μαμάδες τους!!!

Σήμερα φτιάξαμε τα μαγιάτικα στεφάνια μας. Και μάλιστα δυο. Βλέπετε στο σχολείο των παιδιών ο σύλλογος τους ζήτησε να φτιάξουν στεφανακια , να τα φέρουν στο σχολείο και να πάρουν μέρος στο διαγωνισμό.


Τα μικρά ενθουσιάστηκαν. Είχαμε ψάξει αρκετά στο pinterest αλλά τελικά αυτοσχεδιασαμε και έτσι μας άρεσαν περισσότερο. Το πρωί είχαμε κόψει κλαράκια από ένα αναρριχώμενο αλλά δεν κράτησαν φρέσκα πολύ. Έτσι έπρεπε να βρούμε άλλη λύση. Την οποία και έδωσε ευτυχώς η γιαγιά. Κόψαμε από κάτι  φυτά που τα φύλλα τους μοιάζουν με μπανανιες (μην με ρωτήσετε πως τα λένε όμως,γιατί απλά δεν ξέρω) και τα τυλιξαμε γύρω από το στεφάνι. δύσκολη δουλειά. Τι χρησιμοποιήσαμε κόλλες, τι  πιστόλι σιλικόνης , τι κλωστές..... Το αποτέλεσμα είχε πολλές αστάθειες και πολλές ατέλειες.

Όμως  οι κορδέλες μου  έκρυψαν τις ατέλειες και έδωσαν χρώμα στο στεφάνι. Τα παιδιά επέλεξαν από μια φωλίτσα για τα πουλιά σαν διακοσμητικό  την οποία κολλήσαμε. Τέλος οι κορδέλες βοήθησαν να τοποθετηθούν μερικά λουλουδάκια. Για να διατηρηθούν μέχρι αύριο για το σχολείο τα έβαλα ψυγείο.

Τώρα αν δεν αντέξουν τα λουλούδια θα την πληρώσει η τριανταφυλλιά μας που θα χρειαστεί αύριο το πρωί να μας δανείσει τα ρόδα της. Καλό μήνα να έχουμε και να απολαύσουμε την άνοιξη!

Έχω καιρό να γράψω. Είχα να πω τόσα πολλά αλλά και από την άλλη να κάνω τόσα περισσότερα. Περάσαμε τις γιορτές με πολύ κόσμο και πολλές επισκέψεις. Φοβήθηκα ότι αυτό θα με κούραζε αλλά αντίθετα το πήρα σαν καλή ευκαιρία να πείσω τους άντρες μου να μαζεύουν λίγο παραπάνω. Ειδικά τα αγόρια που ήθελαν να έρθουν και φίλοι τους.

Και πριν τελειώσουν οι γιορτές έρχονται τα πρώτα γενέθλια της μικρής. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο γρήγορα πέρασε αυτή η χρονιά. Ήταν τόσο μικρή και τώρα μεγάλωσε. Άρχισε να κάνει τα πρώτα της βήματα. Και μαζί άρχισε και το κυνηγητό. Άλλοτε σηκώνεται, άλλοτε μπουσουλάει , άλλοτε σκαρφαλώνει σε καρέκλες και άλλοτε προσπαθεί να πηδήξει έξω από το πάρκο.  Και είναι πολύ κοντά στο να τα καταφέρει.

Είναι τόσο δραστήρια που σήμερα μου πέρασε η σκέψη ότι στη βάπτιση της θα μπορεί να περπατά άνετα ώστε να κάνει είσοδο κρατώντας τα αδέρφια της από το χέρι.   Το ξέρω ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Αλλά δεν θα είναι τέλεια εικόνα να μπαίνουν  στην εκκλησία τα τρία μωρά μου; Τα αγόρια με τα ανοιχτόχρωμα παντελόνια τους και τις γραβάτες τους και εκείνη ντυμένη με το κόκκινο φουστάνι της και κόκκινα πεδιλάκια της;

Πετάω στα σύννεφα αλλά μου αρέσει. Και ξέρω ότι δεν θα γίνουν όλα όπως τα θέλω αλλά μου αρέσει η διαδικασία της οργάνωσης και της προετοιμασίας. Το καλό είναι ότι δεν απογοητεύομαι εύκολα όταν συμβούν αναποδιές. Και μου μένουν μόνο τα θετικά. Άλλο αν μέχρι τότε έχω τρελάνει τον κόσμο γύρω μου.

Ξέρετε τι με αγχώνει πιο πολύ; Οι ντουλάπες και τα ασιδέρωτα που έχουν γίνει βουνό. Εγώ θέλω να ετοιμάσω το δωμάτιο της μικρής, να κάνω ένα πάρτι για τα γενέθλιά της υπερπαραγωγή και ας είναι μόνο για στενούς συγγενείς. Να ετοιμάσω μια τέλεια βάπτιση όπως την ονειρεύομαι από όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος. Τι δουλειά μπορούν να έχουν σε όλα αυτά οι στοίβες με τα ασιδέρωτα και η διαδικασία χειμωνιάτικα -καλοκαιρινά ρούχα. Μόνη λύση να το δω θετικά. Ευκαιρία για ανανέωση και ανοιξιάτικες αλλαγές. 

Και μιας και μιλάμε για άνοιξη αύριο θα φτιάξουμε  μαγιάτικα στεφάνια με τα αγόρια και θα τα μοιραστούμε μαζί σας. 

Κάποιες μέρες είναι εδώ για να σου θυμίζουν το παρελθόν και να αναρωτιέσαι πως μεγάλωσαν τόσο γρήγορα τα παιδιά.

Σήμερα η μπέμπα έκανε για πρώτη φορά μια αρκετά μεγάλη απόσταση όρθια πια ενώ την κρατούσαμε με το χεράκι. Εδώ και καιρό στεκόταν  και έκανε κάποια δειλά και ασταθή βηματάκια ενώ κρατιόταν από κάπου. Αλλά δεν τολμούσε να πάει παραπέρα. Σήμερα λοιπόν αφού τη δελεασα με το αγαπημένο της gadget , το τηλεκοντρόλ τόλμησε να κάνει αρκετή απόσταση κρατώντας μου το χεράκι. Είναι εκείνη η στιγμή που δεν ξέρεις αν πρέπει να το φωτογραφίσεις ή να το χαρείς. Ελπίζεις μόνο να τα καταφέρει κάποιος άλλος να προλάβει να πιάσει την κάμερα. Και τώρα σκεφτήκαμε μας περιμένουν πολλές βόλτες!!! Ο αδερφός της πάντως είπε πως μόνο μέσα στο σπίτι μπορεί ακόμα να πηγαίνει αφού δεν έχει  παπουτσακια. Ευκαιρία να αγοράσουμε λοιπόν τα πρώτα μας  κοριτσίστικα  παπουτσάκια για περπάτημα!!!!


Και από την άλλη σήμερα μου χάρισε ο γιος μου τα αθλητικά του παπούτσια γιατί δεν του κάνουν πια!!! Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια που έκανε εκείνος τα πρώτα του βήματα. Που δίσταζε να μας αφήσει από το χέρι και το κρατούσε σφιχτά. Και τώρα έχει μεγαλώσει τόσο που φοράει μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι από μένα σοκαριστικα γιατί δεν περίμενα ότι θα ανταλλάξω οτιδήποτε σε ρούχο ή παπούτσι με τα αγόρια. Ήξερα ότι θα έρθει η ώρα να ψηλώσουν και να υψώνω το κεφάλι για να τα δω αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη.

Και μπορεί ακόμα, για τόσο δα , να κοιτάω εγώ από ψηλά. Έστω για μερικούς ακόμα πόντους. Αλλά το γεγονός ότι με πέρασε στα παπούτσια σημαίνει ότι σύντομα θα ξεπεραστεί ένα ακόμα φράγμα. Καινούρια ξεκινήματα για τη μικρή που προσφέρουν απίστευτη χαρά, αλλά όταν κάποιοι κύκλοι κλείνουν και βλέπεις ότι  τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους δεν έρχεται μόνη της η χαρά. Έρχεται μαζί με το φόβο και τη θλίψη ότι ο καιρός περνάει γρήγορα.

Θέλεις να τα κλείσει στην αγκαλιά σου για όσο γίνεται περισσότερο.  Να τα προφυλάξεις και να νιώθεις ότι είναι ακόμα παιδιά. Αλλά και μια σφικτή αγκαλιά μπορεί να είναι εξίσου επικίνδυνη.....

Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση το συγκεκριμένο βίντεο και η βροχή που δεν λέει να σταματήσει έξω. Τη βροχή οι περισσότεροι την έχουμε συνδυάσει με λάσπες ,υγρασία, ταλαιπωρία, κίνηση στους δρόμους κτλ.

Κάποιοι άνθρωποι όμως προσπαθούν να βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Να διασκεδάζουν με καθημερινά ,απλά πράγματα. Αν θα άφηνα τα παιδιά μου δεν ξέρω. Είμαι υπερπροστατευτική Ελληνίδα μανα. Μου αρέσει όμως και να τολμάω. Ζήλεψa τα γέλια και την ανεμελιά αυτών των παιδιών.Θα ήθελα τα παιδιά μου  να έχουν τέτοιες αναμνήσεις.

Σίγουρα δεν θα το έκανα σήμερα.  Κυκλοφορούν πολλές ιώσεις αλλά στην πρώτη καλοκαιρινή βροχούλα θα πάρω τα παιδιά και θα βγούμε έξω. Με γαλότσες  και τις πετσέτες να περιμένουν μόλις μπούμε μέσα. Είπαμε να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε την ζωή όχι  DNA!!!

Βέβαια όσοι σκέφτεστε τι μπορεί να πει ο κόσμος μην το τολμήσετε. Σίγουρα θα υπάρξουν άνθρωποι που  θα θεωρήσουν ότι είστε τρελοί και ακατάλληλοι για γονείς. Όπως Σε αυτή την ιστορία που διάβασα εδώ. Οι γονείς άφησαν τα παιδιά να παίξουν στην καλοκαιρινή βροχή και ο γείτονας κάλεσε την κοινωνική υπηρεσία χαρακτηρίζοντας την κίνησή τους ως αμέλεια!!! Οι κοινωνικές υπηρεσίες ήρθαν αλλά φυσικά δεν μπορούσαν π αρα να διαπιστώσουν ότι τα παιδιά έχουν μια απόλυτα χαρούμενη ζωή. την επόμενη μέρα ο γείτονας ρώτησε την μητέρα αν έμαθαν το μάθημά τους. Το σίγουρο είναι ότι ο γείτονας δεν έχει μάθει να ζει αλλά και να ξέρει να μην καταπατά την ελευθερία των άλλων.

Εσείς θα τολμούσατε να βγείτε με τα παιδιά σας στη βροχή και να παίξετε μαζί τους στις λάσπες;

Ο μεγάλος μου γιος κοντεύει τα 11. Γεννήθηκε πριν την κρίση και στα πρώτα χρόνια της ζωής του είχε τα πάντα. Έπαιρνε τόσα δώρα που πριν τα 5 κόντευε να  έχει όλη την σειρά playmobil στο δωμάτιό του. Και μάλιστα τα πιο ακριβά κομμάτια.  Η κρίση άλλαξε τον κόσμο του. Και νομίζω ότι δεν το έχει δεχτεί ακόμα. Πολλές φορές ζητάει πράγματα που κάνουν όσο ένας μισθός. Και αντιδρά όταν δεν μπορεί να αποκτήσει κάτι ή  πρέπει  να περιμένει τα γενέθλιά του.

Συζητάμε ανοιχτά μπροστά του για ότι συμβαίνει και σε μας και στους γύρω μας. Αλλά τα μάτια ενός παιδιού θέλουν να δουν τον κόσμο πιο όμορφο. Πολλές φορές του λέμε να είναι ευτυχισμένος με αυτά που έχει. Άλλοτε φαίνεται να το καταλαβαίνει και άλλοτε όχι. Κάποιοι άνθρωποι στερούνται και τα απαραίτητα του λέμε και  έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτό όχι μόνο δεν τον ανακουφίζει αλλά μάλλον τον θυμώνει. Και δεν έχει άδικο. Γιατί να μάθει από τώρα να συμβιβάζεται;

Τις τελευταίες μέρες ήταν αρκετά μελαγχολικός. Μερικοί φίλοι και συμμαθητές του φεύγουν για την επαρχία ή το εξωτερικό.  Δεν είναι και λίγο μέσα σε ένα μήνα να αποχαιρετίσεις 5-6 παιδιά από την καθημερινότητά  σου. Δεν είναι μόνο ο αποχωρισμός αλλά και ένα μεγάλο γιατί; Γιατί φεύγουν όλοι μαμά; Γιατί να μην μπορούν να βρουν δουλειά εδώ. Γιατί οι πιο πολλοί προτιμούν την Γερμανία;

Τι να απαντήσεις σε ένα μικρό παιδί; Πως να εξηγήσεις ότι τα τελευταία χρόνια  άλλαξαν τα όνειρα και οι ελπίδες; Δεν λέω σταμάτησαν. Κάποτε είχα γράψει ένα γραμμα στους μαθητές μου. Και τότε είχα πει ότι δεν θα πάψω να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Και αυτό πρέπει να μάθω και στα παιδιά μου. Αλλά πρέπει να τους μάθω ότι τα όνειρα υπάρχουν φορές που πρέπει να αλλάζουν. Δεν είναι πάντα εκεί που ονειρευόμαστε η ευτυχία. Το πιο σημαντικό είναι στη ζωή είναι να παλεύεις να βρεις την ευτυχία. Ένα μεγάλο ταξίδι με λύπες και χαρές που όμως έχει πολλά να δώσει.

Κάθε παιδί που φεύγει και ένα πάρτι στο σχολείο.  Γιατί έτσι πρέπει να είναι όλα. Μια γιορτή. Κάθε αποχωρισμός και μια νέα αρχή. Ένα καινούριο ξεκίνημα με ελπίδες και όνειρα.