Μία Κυριακή με ποδοσφαιρικές αναμνήσεις!

Τον τελευταίο καιρό έχω ένα θέμα με τα παπούτσια των αγοριών. Και συγκεκριμένα με του μεγάλου.  Βλέπετε όταν τα αγόρια ξεκινήσουν το δημοτικό ξεκινάει και η τρέλα με το ποδόσφαιρο.  Και με το άθλημα δεν έχω κανένα πρόβλημα αλλά το να πρέπει να αγοράζω κάθε τρεις και λίγο καινούριο ζευγάρι αθλητικά δεν είναι και ότι καλύτερο.

Το τελευταίο δεν πρόλαβε να κλείσει μήνα! Και εκεί που αρχίζω να θυμώνω και του  λέω ότι φέτος το έχει παρακάνει η Κυριακάτικη βόλτα ήρθε να μου θυμίσει πόσο λάθος ήμουν. Γιατί βλέπετε χτες και ενώ είχαμε κάτσει για καφεδάκι στην πλατεία τα παιδιά βρήκαν κάτι φίλους τους και πήγαν παραδίπλα να παίξουν μπάλα. Σε ένα μέρος όμως που δεν είχαμε οπτική επαφή. Με αποτέλεσμα να πρέπει ένας από μας κάθε φορά να τα επιβλέπει.   Το να μην μπορώ να χαλαρώσω στην έξοδο με τα παιδιά δεν είναι και το καλύτερό μου. Μέχρι που ήρθε η σειρά μου να βγω έξω μαζί τους.

Εκείνη την ώρα  τσακώνονταν γιατί δεν ήταν ίσες σε αριθμό ατόμων οι ομάδες. Έτσι πρότεινα διστακτικά να παίξω και εγώ. Παρόλο που δεν το περίμενα δέχτηκαν εύκολα. Ο μεγάλος μου όμως δεν μας πήρε στην ομάδα του. Ούτε εμένα, ούτε τον αδερφό του. Προτίμησε ένα άλλο τετράχρονο που όμως κάνει μαθήματα ποδοσφαίρου και ένα κορίτσι. Μάλλον θεώρησε ότι θα έχει καλύτερη απόδοση από την μαμά που δεν την έχει δει να παίζει ποτέ και που τώρα φορούσε  μποτάκια με τακούνι.

Ελα όμως που δεν ήξερε την προϊστορία της μαμάς. Μια ιστορία που πέρασε μπροστά από τα μάτια της μόλις κάθισε τέρμα. Τότε στο δημοτικό που δύο χρονιές πέτυχε ο δάσκαλός της να είναι πρώην ποδοσφαιριστής και κάθε μέρα της έκανε προπόνηση! Αγόρια ,κορίτσια όλοι ποδόσφαιρο. Κάθε μέρα αγώνες , τεχνική και φυσικά δυο καλά προπονημένες ομάδες. Ειδικά την κοριτσίστικη  δεν την κέρδιζε κανείς. Και εγώ αγοροκόριτσο τότε να κάνω φοβερό επιθετικό δίδυμο με την πανύψηλη Αγγελική.  Και φυσικά πολλά ζευγάρια παπούτσια ήταν τρυπια εκείνα τα δυο χρόνια και θυμάμαι ακόμα τη μαμά μου να σχολιάζει τα φθαρμένα ζευγάρια. Η ζωή είναι τελικά κύκλος που γυρίζει και τα παιδιά μας κάνουν τις ίδιες σκανταλιές και έχουν τις ίδιες αγάπες που έχουμε και εμείς!

Ένα θα σας πω. Μπορεί να μην είμαι πια μάστερ στο ποδόσφαιρο πια αλλά ο γιος μου δεν θα ξαναπαίξει αντίπαλός μου ποτέ!!! Το διασκέδασα αρκετά και δεν αναθεώρησα την αυστηρή μου στάση απέναντι στο παιδί. Τώρα που το σκέφτομαι μήπως μαζί με το επόμενο δικό του ζευγάρι να πάρω και για μένα αθλητικά;