Φέτος τα παιδιά δεν πήγαν στο χωριό μετά το τέλος των σχολείων.Ήθελα να περάσουμε το καλοκαίρι μαζί. Να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο. Δουλεύοντας απόγευμα χάνεις στιγμές μαζί τους. Αντίθετα το καλοκαίρι έχουμε αρκετό χρόνο να τον αφιερώσουμε στα παιδιά.

Έτσι έφτιαξα μια λίστα με όσα θέλω να κάνουμε μαζί τους 3 αυτούς μήνες. Ένα από τα σχέδιά μου ήταν να πάμε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Όχι όμως για να δούμε τους ελληνικούς θησαυρούς αλλά την Αιγυπτιακή συλλογή που είναι ανοικτή κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Το ελληνικό τμήμα τα παιδιά το είχαν επισκεφτεί με το σχολείο.

Αφορμή στάθηκε μία ανάρτηση της Action Plus για την ξενάγηση που διοργάνωναν την Κυριακή 24 Ιουνίου. Και μιας και είναι λίγο δύσκολο να ταξιδέψουμε στην Αίγυπτο ήταν ευκαιρία να μάθουν τα παιδιά αλλά και εμείς για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Μέσα από τα 7000 εκθέματα του μουσείου τα παιδιά ανακάλυψαν έναν τελείως διαφορετικό πολιτισμό. Με αντιλήψεις για τη ζωή και το θάνατο που δεν ήταν εξοικειωμένοι.

Ήμουν σίγουρη ότι ο μεγάλος μου γιος είχε κάποια ιδέα για την αρχαία Αίγυπτο από τα βιβλία της Ιστορίας. Έτσι αποφάσισα να μιλήσω στον μικρό και ανακάλυψα ότι οι γνώσεις του ήταν μόνο απ΄τα παιδικά. Μάλιστα θεωρούσε ότι οι μούμιες και οι πυραμίδες δεν υπάρχουν. Άλλωστε στα παιδικά οι μούμιες ζωντανεύουν  σύμφωνα με το θρύλο. Αρα το παιδί τα είχε κατατάξει στην κατηγορία των παραμυθιών. Καλό θα ήταν, λοιπόν, αν επισκεφτείτε τη συλλογή με παιδιά κάτω των 10 ετών να τα προετοιμάσετε για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό.Χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Απλά δείξτε τους κάποιες εικόνες και πείτε τα βασικά. Τα υπόλοιπα θα τα μάθουν στην ξενάγηση.


Την μέρα εκείνη αφήσαμε τη μικρή μας στη γιαγιά και τον παππού και ξεκινήσαμε  για το μουσείο. Ένα πρωινό αφιερωμένο στα αγόρια. Ο ξεναγός μας ζήτησε να μπουν μπροστά όλα τα παιδιά αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια ξενάγηση προσαρμοσμένη για παιδιά. Και αυτό να σας πω με φόβισε στη αρχή. Δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή τους.  Αλλά τελικά τα παιδιά παρακολουθούσαν προσηλωμένα. Ίσως το να απλουστεύουμε τόσο πολύ τον τρόπο με τον οποίο τους μιλάμε δεν τα βοηθά να αναπτύξουν το λεξιλόγιο και τη γλώσσα τους.

Η ξενάγηση όμως ήταν για τα παιδιά μια μεγάλη ευκαιρία να μάθουν και πολλά άλλα πράγματα εκτός από τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Έμαθαν να λειτουργούν μέσα σε μία ομάδα. Καθώς ο ξεναγός μας δεν  απαντούσε σε ερωτήσεις όταν παρουσίαζε ένα έκθεμα αλλά μόλις τελείωνε έδινε την ευκαιρία σε μεγάλους και παιδιά να ρωτήσουν. Ετσι τα παιδιά έμαθαν να περιμένουν. Στην αρχή σηκωνόντουσαν χεράκια και κάποια παιδιά πετάγονταν. Αλλά σιγά σιγά έμαθαν να ρωτάνε τη σωστή στιγμή. Τους έμαθε ότι δεν ακουμπάμε τις προθήκες γιατί θα χτυπήσει ο συναγερμός με ευγενικό αλλά σοβαρό τρόπο.

Όταν ήμουν κοντά στον μικρό είχε την τάση να με ρωτάει σε ακατάλληλες στιγμές και επομένως να χάνει την αφήγηση. Ετσι διακριτικά απομακρυνθήκαμε  πιο πίσω και η προσοχή του στράφηκε στον ξεναγό. Όταν επισκεπτόμαστε μουσεία με τα παδιά δεν πρέπει να περιμένουμε ότι θα είναι αγάλματα αλλά πρέπει να τους μάθουμε να σέβονται το χώρο και τους υπόλοιπους επισκέπτες. Αυτός ήταν και ένας λόγος που προτίμησα ξενάγηση από το να διαβάζω εγώ τα καρτελάκια στα παιδιά. Μια ξενάγηση δεν εστιάζει σε ονόματα και αριθμούς που έτσι και αλλιώς δεν θα θυμόμαστε. Αυτά άλλωστε μπορούμε να τα βρούμε και στις σελίδες των μουσείων. Μια ξενάγηση πρέπει να σε ταξιδεύει. Να μας μαθαίνει τα βασικότερα σημεία και να γίνεται το έναυσμα για περαιτέρω μελέτη.


Αν θέλετε και εσείς να επισκεφτείτε την Αιγυπτιακή συλλογή μέσω της Action plus, θα επαναληφθεί η ξενάγηση τις ακόλουθες ημερομηνίες:

Πέμπτη 5 Ιουλίου, 18.00 – 19.30

Κυριακή 8 Ιουλίου, 18.00 – 19.30

Σάββατο 14 Ιουλίου, 18.00 – 19.30

Σάββατο 21 Ιουλίου, 18.00 – 19.30

Το κόστος είναι 10 ευρώ ανα άτομο αλλά τα παιδιά έως 12 ετών (με τη συνοδεία ενηλίκου) καθώς και οι συνοδοί ατόμων με αναπηρία που χρήζουν συνοδείας (π.χ. με σοβαρά κινητικά προβλήματα, τυφλότητα κτλ.) συμμετέχουν δωρεάν.

Επίσης η γενική είσοδος στο μουσείο είναι 10 ευρώ αλλά υπάρχουν κατηγορίες που δεν χρεώνονται όπως τα παιδιά μέχρι 18 ετών , οι άνεργοι κτλ.

πληροφορίες για το ωράριο του μουσείου και τα εισιτήρια θα βρείτε εδώ

πληροφορίες για τη αιγυπτιακή συλλογή εδώ

πληροφορίες για την action plus εδώ

Η ανάρτηση δεν είναι διαφημιστική αλλά μια προσωπική εμπειρία.

Η ασφάλεια των παιδιών στο σπίτι είναι από τα πρώτα πράγματα που προσέχουμε όταν γινόμαστε γονείς. Βάζουμε ασφάλειες σε ντουλάπια και συρτάρια, καλύπτουμε τις γωνίες, κρύβουμε τα απορρυπαντικά κτλ. Αλλά κίνδυνοι κρύβονται ακόμα και στο ίδιο το παιδικό δωμάτιο. Ας δούμε 5 από τα πιο βασικά επικίνδυνα σημεία στο παιδικό δωμάτιο:

1) Δεν κρεμάμε αντικείμενα πάνω από το κρεβάτι των παιδιών. 

Ράφια, κάδρα και γενικά βαριά αντικείμενα ακόμα και με έναν μικρό σεισμό μπορεί να πέσουν πάνω στα παιδιά την ώρα που κοιμούνται.

                 Photo by Prachi Damle Photography - Browse kids' room ideas

2)  Δεν αφήνουμε μόνο του το μωρό στην αλλαξιέρα.

Και όταν λέμε δεν το αφήνουμε εννοούμε ούτε για μερικά δευτερόλεπτα. Ούτε για να μετακινηθούμε ένα μέτρο πιο μακριά. Ακόμα και αν πιστεύουμε ότι  το μωρό δεν μπορεί να κουνηθεί. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια θα είναι εκείνη η στιγμή που το παιδί θα αρχίσει να γυρίζει.  

                                        

3)  Ασφαλίζουμε τις μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα  ώστε να μην ανοίγουν.  

Η πρόσβαση στο μπαλκόνι χωρίς επίβλεψη είναι πολύ επικίνδυνη.  Μπορούμε να βάλουμε πύρους  ειδικά στην απάνω πλευρά του παραθύρου για να μην φθάνουν.

                               Photo by Masfotogenica Interiorismo - Look for kids' room design inspiration

4) Κατεβάζουμε το κάγκελο στην κούνια μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά.

Πότε θα έρθει εκείνη η ώρα;  Όταν θα δείτε το ποδαράκι να κάνει την κίνηση να σκαρφαλώσει  είναι η ώρα να κατεβάσετε το κάγκελο. Και να μάθετε στο παιδί να κατεβαίνει με ασφάλεια. Ξέρω ότι αυτό σας ξεβολεύει λίγο. Αλλά από το να πέσουν από μεγαλύτερο ύψος καλύτερα να τα κυνηγάμε λιγάκι.

                                             Photo by Fletcher Rhodes - Discover nursery design ideas

5) Στερεώστε τα έπιπλα στους τοίχους!

Το βίντεο που ακολουθεί είναι μια σοκαριστική απόδειξη ότι αυτό που εμείς θεωρούμε σταθερό δεν είναι πάντα έτσι. Γιατί οι συρταριερες, τα γραφεία και οι βιβλιοθήκες φτιάχτηκαν με κάποιες προδιαγραφές. Και αυτές  δεν είναι  σίγουρα τα σκαρφαλώματα των μικρών μας εξερευνητών.

Έχετε να προτείνετε και εσείς σημεία που πρέπει να προσέξουμε στο παιδικό δωμάτιο;

Από την ημέρα που έμεινα έγκυος ονειρευόμουν ένα κοριτσάκι. Μετά από δύο αγόρια ήθελα να ντύσω και ένα μωρό στα ροζ. Και ας μην είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Να δούμε κοριτσίστικα παιδικά  και να  σχεδιάζω κοριτσίστικα πάρτι.  Από την πρώτη στιγμή μου είχε κολλήσει ότι η βάπτισή της θα έχει θέμα την Άριελ. Ήθελα και πάλι θέμα θαλασσινό αλλά   με γλύκα και χάρη. 

Και όταν γεννήθηκε η μικρή μου γοργόνα ήμουν πια σίγουρη τι θέμα θα σχεδίαζα. Να πω την αλήθεια ήθελα να γίνει και κοντά στη θάλασσα αλλά  τελικά προτίμησα ένα ξωκκλήσι κοντά στο σπίτι όπου θα δεχόμασταν μετά τον κόσμο. Νονά όμως επιλέξαμε από νησί. Την αγαπημένη μας Μαρία που λάτρεψε από την πρώτη στιγμή την μικρή.  Η επιλογή νονού πιστεύω ότι είναι η πιο σημαντική. Γιατί οι γιορτές έρχονται και φεύγουν. Το θέμα είναι να μην φύγουν μαζί τους και οι άνθρωποι.

Για να ξεκινήσω να σχεδιάζω την βάπτιση έπρεπε πρώτα να υπάρχει προσκλητήριο, να δώσει τα χρώματα και το ύφος.  Εκεί δεν το σκέφτηκα περισσότερο.  Επικοινώνησα με την Σίνα από το 

 Sugar and Pearls.  Της είπα πως το φανταζόμουν και πολύ σύντομα μου έστειλε τη μακέτα. Ήθελα κατά βάση το χρώμα της μέντας με το ροζ, αλλά παράλληλα τα έντονα χρώματα των μαλλιών της Άριελ και πολλά κοράλλια. Ήταν πιο όμορφο από αυτό που είχα φανταστεί. Μόνη αλλαγή ο Φούσκας που μετά από απαίτηση των αγοριών μπήκε στο προσκλητήριο.

Το κείμενο στάλθηκε από την Κρήτη όπου η νονά είχε βάλει φίλους να σκεφτούν μαντινάδα που να ταιριάζει στην μικρή μας γοργόνα.
Για το δέσιμο του προσκλητήριου  επέλεξα κορδόνι στο χρώμα της μέντας και κοχύλι στο ίδιο χρώμα. Αφού το τρίπτυχο δεν μπαίνει σε φάκελο πρέπει να μπει κάπου το όνομα του καλεσμένου. Έτσι σε ένα λεπτό ροζ κορδονάκι  περάστηκε το χαρτάκι με το όνομα. Σίνα  μου πολλά ευχαριστώ (ξέρεις εσύ).

Και μετά αρχίσαμε να  ετοιμάζουμε.   Για να μην λαδωθεί η νονά  ζήτησα από το δημιουργούμε μαζί να ετοιμάσει μία ποδιά  με την Αριελ  καθώς και δύο αναμνηστικές κούπες. Η μία γράφει "Η Νονά της Κατερίνας " και η άλλη " από την βάπτισή μου Κατερίνα". Έτσι και οι δύο θα είχαν ένα ακόμα αναμνηστικό από εκείνη την μέρα. 

Την λαμπάδα της Κατερίνας την ετοίμασε η υπεύθυνη στολισμού από τα Φιλοτεχνήματα. Θέλαμε να είναι δεμένο σαν καραμέλα με ύφασμα στο χρώμα της μέντας και ροζ δίχτυ. Προστέθηκαν λεπτομέρειες όπως αχιβάδες και αστερίες. Επίσης στο κέντρο ζητήσαμε να μπει ένα ξύλινο Κ το οποίο θα στολίζαμε εμείς. Έβαλα τα αγόρια με ένα στρογγυλό cutter  να κόψουν μπλε και πράσινους  κύκλους από χαρτόνι με glitter. Μετά τα κολλήσαμε μαζί πάνω στο γραμμα . 

Το ευχολόγιο ήθελα να το  φτιάξω εντελώς μόνη μου. Έτσι πήρα ένα λευκό άλμπουμ και ζωγράφισα την Αριελ να αγναντεύει τη θάλασσα. Στο κάτω μέρος άπλωσα κόλλα και έριξα χοντρή άμμο. Μετά κόλλησα τα υπόλοιπα στοιχεία. Τέλος πρόσθεσα κορδέλες στα χρώματα της βάπτισης. Δεν είναι τόσο τέλειο το αποτέλεσμα αλλά θα είναι από τη μαμά της και γι αυτό είμαι σίγουρη ότι θα της αρέσει.

Τα μαρτυρικά τα ανέλαβε η νονά  με την αδερφή της. Ήθελαν να τα φτιάξουν μόνες τους και μάλιστα να είναι τρία διαφορετικά σχέδια. Άλλο για γυναίκες, άλλο για τα παιδιά και άλλο για τους άντρες. Θέλαμε κάτι που να τους μείνει για να θυμόνται την Κατερίνα και εκείνη την μέρα.  Τα τοποθετήσαμε όλα σε ένα κουτάκι άσπρο που πάνω κολλήσαμε την  Αριελ πριγκίπισσα αυτή τη φορά.

Το κάθε ένα μπήκε σε ένα πουγκάκι  που είχε απάνω κοράλλια. Από την στιγμή που τα είδα στο internet   ήξερα ότι ήταν ότι πρέπει για το θέμα μας.

          Για τις γυναίκες επέλεξε  να φτιάξει η νονά ένα κολιέ με σταυρουδάκι και κοχύλι. Το δέσιμο έχει δύο τρόπους έναν μοντέρνο για τις μικρές δεσποινίδες και έναν πιο απλό για όσους δεν θέλουν πρωτοτυπίες. Για το πως φτιάχνεται ένα τέτοιο περιδέραιο λέω να κάνω μια άλλη φορά ανάρτηση με οδηγίες και βίντεο.

Για τους άντρες  ζήτησα από τα Φιλοτεχνήματα μικρά μπεγλεράκια  με κορδόνι στο χρώμα της μέντας και λευκές χάντρες.Ενώ για τα παιδιά η Νονά με την αδερφή της έφτιαξαν πολύχρωμα βραχιολάκια με σταυρουδάκι και ψαράκι. Τέλος  μας είχαν ετοιμάσει μία ακόμη έκπληξη καθώς η μαμά, ο μπαμπάς και η νονά είχαν ξεχωριστά βραχιολάκια. 

Ενώ τις άλλες φορές την δεξίωση στο σπίτι την είχαμε αναλάβει οικογενειακώς αυτή τη φορά ζήτησα από το ζαχαροπλαστείο  Pallis  να αναλάβει .  Και   ήταν η καλύτερη απόφαση. Ήταν άψογοι σε όλα, στα φαγητά, στο servise .  Έκαναν πολλά παραπάνω από αυτά που είχαμε συμφωνήσει και πραγματικά μου έσωσαν την μέρα αφού είχαν γίνει αρκετά απρόοπτα μέχρι εκείνη τη στιγμή. 

photo  by  365 days of bliss


Και πάμε στο στολισμό του σπιτιού.  Τα τραπέζια  δεν χώραγαν όλα στον κήπο. Έτσι στήσαμε μερικά και στο σαλόνι. Εκεί όμως υπήρχε αυτό το παράθυρο που δεν ανοίγει. Φως έχει από άλλα σημεία οπότε θέλησα να το εκμεταλλευτώ και να δώσω στο χώρο την αίσθηση του βυθού. Την ιδέα την βρήκα στο pinterest. Πήρα μπλε σελοφάν και το κόλλησα στο τζάμι. Εκτύπωσα  μεγάλα ψάρια και τα κόλλησα πάνω στο σελοφάν. Τέλος με λίγο γκοφρέ χαρτί πρόσθεσα τα φύκια του βυθού.

Το ίδιο μοτίβο κάναμε και στον καθρέφτη του μπουφέ. Μόνο που εκεί έκανε την εμφάνισή της και η Αριελ με τους φίλους της. Στον καθρέφτη είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό αφού  όταν καθρεφτίζεται κανείς είναι σαν να είναι μέσα στον βυθό. Στον μπουφέ βάλαμε το βιβλίο των ευχών με αρκετά γλυκίσματα για τους καλεσμένους. Ειδικά  για τους μικρούς μας φίλους. Και δίπλα στήθηκε ο μπουφές για τα γλυκά.

                                                             photo  by  365 days of bliss

Και τώρα που ετοιμάστηκαν όλα είναι ώρα για τη νονά και τη μαμά να ετοιμαστούν και αυτές. Εδώ βλέπετε την νονά της μικρής με φόρεμα κοραλλί να κρατάει τα γλυκάκια που δώσαμε στους καλεσμένους στην δεξίωση. Τα ετοίμασε η γιαγιά της Κατερίνας  και μαμά μου. Σας έχω μιλήσει και άλλοτε για τα γλυκά της που όλοι λατρεύουμε και παρόλη την κούραση  έφτιαξε με χαρά για την Κατερίνα.  Ευχαριστούμε μαμά!!!

photo  by  365 days of bliss

Τα χτενίσματα μαμάς και νονάς ανέλαβε μια φίλης της νονάς η Μαρία και ήταν ιδανικά για εκείνη την καυτή μέρα! Δύσκολο πράγμα να βαφτίζεις την πιο ζεστή μέρα του χρόνου. Αλλά το έχουμε ξανακάνει και ξέραμε.  Το μακιγιάζ το είχαμε διαλέξει από φωτογραφίες και είχαμε ζητήσει από την beauty blogger  αδερφή μου ( cuteandgirlydms )  να μας προμηθεύσει με τα υλικά.  Αυτό δεν μας κάνει και ειδικές να το πετύχουμε όμως σε κατάσταση πανικού και χωρίς πρόβα. Ευτυχώς όμως ήρθε νωρίτερα σπίτι  η κολλητή μου Κατερινουλα από το σχολείο που έχει κάνει σπουδές μακιγιάζ και μας μεταμόρφωσε. Κατερίνα  μου χίλια ευχαριστώ.

photo  by  365 days of bliss

     Και εδώ το γοργονέ φορεματάκι που διαλέξαμε με τη νονά για να πάει στην εκκλησία με αυτό.

Και όμως δεν τελειώσαμε. Έχουμε και δεύτερο μέρος με όσα έγιναν στην εκκλησία. Εδώ τις περισσότερες φωτογραφίες τις έχω τραβήξει εγώ. Στην επόμενη όμως θα είναι καλύτερες αφού είχα διαλέξει για φωτογράφο την αγαπημένη μου Μαριάννα από το 365 days of bliss.  Έναν άνθρωπο που εκτός από πολύ καλή επαγγελματίας είναι πραγματικά ήρεμη δύναμη. Ξέρει με μία κουβέντα της να σε ηρεμεί και να σε χαλαρώνει. Και κατάφερε  να απασχολήσει τα αγόρια  φωτογραφίζοντάς τα την ώρα του πανικού. Σύντομα λοιπόν θα επιστρέψω με την συνέχεια. Όσοι ετοιμάζετε βάπτιση  με θαλασσινό θέμα ή και πάρτι με θέμα την Άριελ ελπίζω να πάρετε πολλές ιδέες που θα σας βοηθήσουν.

To be continued............

Και να που το φθινόπωρο έκανε την εμφάνισή του. Εφόσον τα παιδιά μου δέχτηκαν να φορέσουν  αδιαμαρτύρητα  μακρύ παντελόνι για το σχολείο  και να πάρουν μαζί τους και  ζακέτα είναι πια γεγονός.  Δεν θα απαιτούν να σιδερώσω τελευταία στιγμή σορτσάκι γιατί κανένα άλλο αγόρι δεν φοράει μακρύ παντελόνι . Τώρα θα αρχίσει η κυριαρχία της φόρμας.

Επομένως αυτό το Σαββατοκύριακο  πρέπει να κατεβάσουμε τα χειμωνιάτικα. Μάλλον δεν θα είμαστε οι μόνοι όμως. Είμαστε αρκετοί που τα αφήσαμε για τελευταία στιγμή. Ελα  που τα αγόρια ψήλωσαν και σιγά μην τους κάνουν τα περισσότερα. Έχετε πείσει αγόρι να δοκιμάσει τα ρούχα να δείτε αν του κάνουν; Σχεδόν αδύνατο. Γιατί στο κορίτσι και καλά  παίζετε και μια πασαρέλα. Θα κάνει το μανεκέν και θα περπατά με χάρη. Πάρτε και την φωτογραφική να κάνετε τους παπαράτσι. φέρετε καπέλα και αξεσουάρ (ακόμα και δικά σας) για να έχει ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον. Χειροκροτήστε την είσοδο  και  κάντε  ότι  πρέπει να αλλάξει γρήγορα στα παρασκήνια για να γλυτώσετε χρόνο.  

 Για τα αγόρια όμως είναι μεγάλη αγγαρεία. Μην τσακωθείτε μαζί τους. Και να τους πείσετε μετά από λίγο θα βαρεθούν και θα σας παρατήσουν. Επιλέξτε το φούτερ με τον αγαπημένο τους ήρωα και αν τους κάνει συγκρίνετε εσείς όλα τα μπλουζάκια με αυτό. Ότι είναι πολύ μικρότερο φεύγει. Τα άλλα μένουν ως πιθανά. Όταν θα έρθει η ώρα να τα φορέσουν θα διαπιστώσετε αν μαντέψατε σωστά. Σε μια βδομάδα θα έχει ξεκαθαρίσει η ντουλάπα. Οπότε και το άλλο Σαββατοκύριακο μπορείτε να πάτε για ψώνια. Μόνο που καλό θα ήταν να ετοιμάζετε - δοκιμάζετε τα ρούχα από το βράδυ. Τελευταία στιγμή πριν χτυπήσει το κουδούνι μπορεί να μην βρίσκετε τι να φορέσουν. Επαναλαμβάνετε για πουκάμισα και παντελόνια. Βάλτε τους να δοκιμάσουν ένα τζιν και μία φόρμα  αφού είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους.

Μην ξεχάσετε να ελέγξετε τα παπούτσια και τις κάλτσες. Πιθανότατα να έχουν αλλάξει νούμερο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και να μην τους κάνουν πλέον.  Και τέλος μπορεί να μην είναι ακόμα καιρός για χοντρά μπουφάν αλλά αφού θα βγείτε για ψώνια καλό είναι να γνωρίζετε αν πρέπει να πάρετε και εκεί καινούρια.


Βδομάδα με πολύ πλύσιμο, σίδερο και ταξινόμηση ντουλάπας αυτή που μας έρχεται. Ομολογώ ότι είναι το χειρότερό μου. Θα μελαγχολήσω πολύ και με τα φορεματάκια της μικρής που αγάπησα και δεν θα ξαναβάλει. Κάθε Σεπτέμβρη νιώθω πιο πολύ πως μεγαλώνουν. Καλο φθινόπωρο!!!

Πριν λίγες μέρες  βγήκα με μία φίλη μου. Βόλτα στα μαγαζιά  για τη βάπτιση. Κάτι τέτοιες στιγμές τις περιμένουμε συνήθως πως και πως.  Είχαμε σκοπό να κοιτάξουμε για φορέματα για την βάπτιση και  για  ασορτί παπούτσια. Όμως όταν κάνει ο άνθρωπος σχέδια ο Θεός γελάει δεν λένε; Ε , να που έτυχε να έχουν συνέλευση οι δάσκαλοι  οπότε βρεθήκαμε με δυο παιδάκια μαζί.

Παρόλα αυτά αποφασίσαμε να το τολμήσουμε. Θα πηγαίναμε για ψώνια και μετά θα κερνάγαμε βάφλες  τον μικρο νεαρό και μπισκοτάκι την μπέμπα.  Πόσο όμως ενδιαφέρον μπορεί να είναι για ένα 7χρονο αγόρι να βλέπει ρούχα και  να τριγυρίζει ανάμεσα σε ψηλές γόβες και  αμπιγέ πέδιλα; Καθόλου φυσικά. Έτσι από το πρώτο δεκάλεπτο άρχισε τα ''Τελειώνουμε;'' , ''Θα μπούμε και σε αυτό το μαγαζί;''  . Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την βόλτα ,ούτε να βρούμε κάτι που να μας αρέσει. Αφήστε που η μουρμούρα είναι κολλητική και μετά από λίγο άρχισε και η μπέμπα να γκρινιάζει.

Έτσι σταμάτησε άδοξα η αναζήτηση και πήγαμε για βάφλες. Εγώ πετάχτηκα σε κοντινό παιχνιδάδικο όσο έτρωγαν και αγόρασα υλικά για το πάρτι που κάναμε τελικά στην μικρή . Μέσα στα ψώνια ήταν και σακουλάκια με μπαλόνια. Όταν επέστρεψα τα πράγματα δεν ταν καλύτερα. Να μην πω ότι με τη ζάχαρη είχαν γίνει ακόμα πιο ανήσυχα. Και έπρεπε να προλάβουμε και το Σούπερ μάρκετ. Μα καλά τι σκεφτόμασταν και βάλαμε όλες αυτές τις δουλειές με δυο παιδιά μαζί; Έτσι έστειλα την φίλη μου να ψωνίσει και έκατσα με τα παιδιά. Έπρεπε να αντέξω λίγο ακόμα.


Και τότε άνοιξα την τσάντα και φούσκωσα δυο μπαλόνια. Τα κουρασμένα και γκρινιάρικα παιδιά μεταμορφώθηκαν σε ενθουσιασμένα και χαρούμενα παιδάκια. Ο μεγάλος το πετούσε ψηλά και το κυνηγούσε. Το έπαιρνε ο αέρας και έτρεχε ξοπίσω του γεμάτος χαρά. Στην μπέμπα με ένα σκοινί το κρέμασα από το καρότσι της και το έπιανε μόνη της χωρίς να κυνηγάω. Είδα τα προσωπάκια τους ξαφνικά τόσο ήρεμα. Ο χρόνος κύλησε σαν νερό. Η φίλη μου δεν πίστευε στα μάτια της.

Μέσα από αυτό  είδα για μια ακόμα φορά ότι η συμπεριφορά των παιδιών είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Θεωρούσα εγωιστικό που δεν με αφήνουν να απολαύσω τη βόλτα μου όταν από τη δική τους σκοπιά εγώ τα είχα αναγκάσει να περάσουν ένα βαρετό πρωινό. Τα παιδιά γκρινιάζουν συνήθως όταν βαριούνται.  Όταν δεν έχουν την προσοχή που θέλουν. Σίγουρα και εμείς χρειαζόμαστε το χώρο και τον χρόνο μας. Όμως αν με ρωτήσεις τι θα θυμάμαι από εκείνη την ημέρα δεν είναι η βόλτα στα μαγαζιά. Ακόμα και αν είχα καταφέρει να την απολαύσω. Αυτό που θα θυμάμαι είναι εκείνα τα γελαστά προσωπάκια. Άρχισα άλλωστε  να συνηθίζω τα ψώνια στο internet αργά το βράδυ.

1 Μπαλόνι = 1 παιδικό χαμόγελο

Κάποιες μέρες είναι εδώ για να σου θυμίζουν το παρελθόν και να αναρωτιέσαι πως μεγάλωσαν τόσο γρήγορα τα παιδιά.

Σήμερα η μπέμπα έκανε για πρώτη φορά μια αρκετά μεγάλη απόσταση όρθια πια ενώ την κρατούσαμε με το χεράκι. Εδώ και καιρό στεκόταν  και έκανε κάποια δειλά και ασταθή βηματάκια ενώ κρατιόταν από κάπου. Αλλά δεν τολμούσε να πάει παραπέρα. Σήμερα λοιπόν αφού τη δελεασα με το αγαπημένο της gadget , το τηλεκοντρόλ τόλμησε να κάνει αρκετή απόσταση κρατώντας μου το χεράκι. Είναι εκείνη η στιγμή που δεν ξέρεις αν πρέπει να το φωτογραφίσεις ή να το χαρείς. Ελπίζεις μόνο να τα καταφέρει κάποιος άλλος να προλάβει να πιάσει την κάμερα. Και τώρα σκεφτήκαμε μας περιμένουν πολλές βόλτες!!! Ο αδερφός της πάντως είπε πως μόνο μέσα στο σπίτι μπορεί ακόμα να πηγαίνει αφού δεν έχει  παπουτσακια. Ευκαιρία να αγοράσουμε λοιπόν τα πρώτα μας  κοριτσίστικα  παπουτσάκια για περπάτημα!!!!


Και από την άλλη σήμερα μου χάρισε ο γιος μου τα αθλητικά του παπούτσια γιατί δεν του κάνουν πια!!! Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια που έκανε εκείνος τα πρώτα του βήματα. Που δίσταζε να μας αφήσει από το χέρι και το κρατούσε σφιχτά. Και τώρα έχει μεγαλώσει τόσο που φοράει μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι από μένα σοκαριστικα γιατί δεν περίμενα ότι θα ανταλλάξω οτιδήποτε σε ρούχο ή παπούτσι με τα αγόρια. Ήξερα ότι θα έρθει η ώρα να ψηλώσουν και να υψώνω το κεφάλι για να τα δω αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη.

Και μπορεί ακόμα, για τόσο δα , να κοιτάω εγώ από ψηλά. Έστω για μερικούς ακόμα πόντους. Αλλά το γεγονός ότι με πέρασε στα παπούτσια σημαίνει ότι σύντομα θα ξεπεραστεί ένα ακόμα φράγμα. Καινούρια ξεκινήματα για τη μικρή που προσφέρουν απίστευτη χαρά, αλλά όταν κάποιοι κύκλοι κλείνουν και βλέπεις ότι  τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους δεν έρχεται μόνη της η χαρά. Έρχεται μαζί με το φόβο και τη θλίψη ότι ο καιρός περνάει γρήγορα.

Θέλεις να τα κλείσει στην αγκαλιά σου για όσο γίνεται περισσότερο.  Να τα προφυλάξεις και να νιώθεις ότι είναι ακόμα παιδιά. Αλλά και μια σφικτή αγκαλιά μπορεί να είναι εξίσου επικίνδυνη.....

Ο μεγάλος μου γιος κοντεύει τα 11. Γεννήθηκε πριν την κρίση και στα πρώτα χρόνια της ζωής του είχε τα πάντα. Έπαιρνε τόσα δώρα που πριν τα 5 κόντευε να  έχει όλη την σειρά playmobil στο δωμάτιό του. Και μάλιστα τα πιο ακριβά κομμάτια.  Η κρίση άλλαξε τον κόσμο του. Και νομίζω ότι δεν το έχει δεχτεί ακόμα. Πολλές φορές ζητάει πράγματα που κάνουν όσο ένας μισθός. Και αντιδρά όταν δεν μπορεί να αποκτήσει κάτι ή  πρέπει  να περιμένει τα γενέθλιά του.

Συζητάμε ανοιχτά μπροστά του για ότι συμβαίνει και σε μας και στους γύρω μας. Αλλά τα μάτια ενός παιδιού θέλουν να δουν τον κόσμο πιο όμορφο. Πολλές φορές του λέμε να είναι ευτυχισμένος με αυτά που έχει. Άλλοτε φαίνεται να το καταλαβαίνει και άλλοτε όχι. Κάποιοι άνθρωποι στερούνται και τα απαραίτητα του λέμε και  έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτό όχι μόνο δεν τον ανακουφίζει αλλά μάλλον τον θυμώνει. Και δεν έχει άδικο. Γιατί να μάθει από τώρα να συμβιβάζεται;

Τις τελευταίες μέρες ήταν αρκετά μελαγχολικός. Μερικοί φίλοι και συμμαθητές του φεύγουν για την επαρχία ή το εξωτερικό.  Δεν είναι και λίγο μέσα σε ένα μήνα να αποχαιρετίσεις 5-6 παιδιά από την καθημερινότητά  σου. Δεν είναι μόνο ο αποχωρισμός αλλά και ένα μεγάλο γιατί; Γιατί φεύγουν όλοι μαμά; Γιατί να μην μπορούν να βρουν δουλειά εδώ. Γιατί οι πιο πολλοί προτιμούν την Γερμανία;

Τι να απαντήσεις σε ένα μικρό παιδί; Πως να εξηγήσεις ότι τα τελευταία χρόνια  άλλαξαν τα όνειρα και οι ελπίδες; Δεν λέω σταμάτησαν. Κάποτε είχα γράψει ένα γραμμα στους μαθητές μου. Και τότε είχα πει ότι δεν θα πάψω να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Και αυτό πρέπει να μάθω και στα παιδιά μου. Αλλά πρέπει να τους μάθω ότι τα όνειρα υπάρχουν φορές που πρέπει να αλλάζουν. Δεν είναι πάντα εκεί που ονειρευόμαστε η ευτυχία. Το πιο σημαντικό είναι στη ζωή είναι να παλεύεις να βρεις την ευτυχία. Ένα μεγάλο ταξίδι με λύπες και χαρές που όμως έχει πολλά να δώσει.

Κάθε παιδί που φεύγει και ένα πάρτι στο σχολείο.  Γιατί έτσι πρέπει να είναι όλα. Μια γιορτή. Κάθε αποχωρισμός και μια νέα αρχή. Ένα καινούριο ξεκίνημα με ελπίδες και όνειρα.

Είμαι από εκείνους που θα έλεγαν ότι ένα παιδί δεν έχει θέση στο κρεβάτι των γονιών.  Αυτό με τον καιρό άλλαξε. Όταν έγινα μητέρα και άρχισαν οι πρώτες λαρυγγίτιδες  απλά δεν άντεχα να μην είναι δίπλα μου. Να μην ακούω την ανάσα τους και να είμαι σίγουρη.

Αργότερα αυτό έγινε σε κάθε ασθένεια με ψηλό πυρετό. Και ας ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα κολλήσω. Κάτι μέσα μου μου θύμιζε την αγκαλιά της δικής μου μαμάς. Ποτέ δεν ένιωθα να μου λείπει σε δύσκολες στιγμές. Και αυτή τη ζεστασιά ήθελα να νιώσουν και τα δικά μου παιδιά.

Με το δεύτερο γιο μου ήμασταν αυτοκολλητακια. Εγώ τον κοίμιζα κάθε βράδυ. Και αφού κοιμόταν έφευγα από το δωμάτιο. Με την τρίτη εγκυμοσύνη  αυτό ήταν δύσκολο. Έτσι ήρθε η σειρά του μπαμπά να καλύψει το κενό. Αλλά ταυτόχρονα άρχισαν και οι ανασφάλειες του μικρού. Ξυπνάει το βράδυ και θέλει κάποιον να κοιμηθεί κοντά του. Φοβάται τους κλέφτες και τα ζωύφια. Αυτό ενισχύθηκε  με τον ερχομό της μπέμπας.

Δεν είναι και εύκολο να σου παίρνουν τη θέση του μικρού. Να γίνεται κάποιος άλλος αυτοκόλλητος στη μαμά.  Και να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών σου.Παρόλο που ο μπαμπάς του πολλά βραδιά όταν ξυπνούσε πήγαινε στο δικό του κρεβάτι εκείνου του έλειπε ακόμα κάτι.

Ένα βράδυ που το φαντασματάκι μας ξύπνησε έτυχε να δει τον μπαμπά να έχει την μπέμπα αγκαλιά στο κρεβάτι μας και να προσπαθεί να την κοιμίσει γιατί ήμουν κουρασμένη. Αμέσως ανέλαβαν την μπέμπα  και εκείνος τον μικρό. Αλλά τότε βγήκαν τα πραγματικά θέλω του μικρού. "Εγώ δεν έχω κοιμηθεί στο κρεβάτι σας από όταν γεννήθηκε η μπέμπα." Τον πήγε αγκαλιά στο δωμάτιό του.

Το επόμενο βράδυ όμως όταν μου ζήτησε να κοιμηθεί στο δικό μου και να τον πάει αγκαλιά μετά στο δικό του κρεβάτι ο πατέρας του δεν αρνήθηκα. Μέχρι τότε δεν δεχόμουν για να μην μάθει αλλά τελικά γιατί να γεμίζει μια παιδική ψυχούλα με άγχος τους. Βέβαια όλα θέλουν προσοχή και μέτρο. Δεν χρειάζεται να γίνεται κάθε μέρα και για όλη τη νύχτα. Θα υπάρξουν και αυτές βέβαια αλλά καλό θα ήταν να μαθαίνουν τα παιδιά ότι έχουν το δίκιο τους δωμάτιο και χώρο.

Υπάρχουν γονείς που κάθε βράδυ τα κοιμίζουν μαζί τους. Ολόκληρες κοινωνίες μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται μαζί με τους γονείς.

Προσωπικά τον τελευταίο καιρό πιστεύω ότι.πρέπει να υπάρχει η χρυσή τομή. Στην αγκαλιά αλλά και στην ανεξαρτησία. Στην τιμωρία και την σκανταλιά. Στα όχι και στα ναι που πρέπει να λες σε ένα παιδί. Και επειδή κάθε άνθρωπος, κάθε γονιός και κάθε παιδί είναι ξεχωριστό να μην κρίνεις. Δεν υπάρχει απόλυτα σωστό.  Ακόμα και αν η σύγχρονη παιδαγωγική υποστηρίζει μια άποψη γιατί να θεωρήσω ότι η παλιά είναι λάθος;  Και ποιος μου λέει ότι σε μερικά χρόνια δεν θα αλλάξουν πάλι θέση οι ειδικοί.

Το βασικό είναι τα παιδιά να νιώσουν αγάπη. Και να θυμούνται τη ζέστη αγκαλιά των γονιών για πάντα. Για να δώσουν και εκείνα με τη σειρά τους την ίδια φροντίδα και ακόμα καλύτερη στα παιδιά τους.

Στο σχολείο του γιου μου είχαν μια υπέροχη ιδέα. Τα παιδιά θα έγραφαν από μια ιστορία για τα Χριστούγεννα και θα έπαιρναν μέρος σε έναν διαγωνισμό. Οι καλύτερες θα διαβάζονταν στα παιδιά και  οι τρεις πρώτες θα βραβεύονταν. Το σημαντικότερο όλων είναι ο ενθουσιασμός που είδα να έχει ο γιος μου. Η ώρα που αφιέρωσε να γράψει ένα κείμενο. Το γεγονός ότι κάθισε στον υπολογιστή για έναν τόσο παραγωγικό λόγο. Αυτό πιστεύω ότι ήταν και ο σκοπός του διαγωνισμού και είμαι σίγουρη ότι για αρκετά παιδιά επιτεύχθηκε. Με την άδειά του δημοσιεύω το παραμύθι του Ρούντολφ.  Ένα παραμύθι που είναι τόσο γνωστό αλλά μέσα από τα μάτια του έγινε μία αφορμή να μιλήσει για την απόρριψη που βιώνουν τα παιδιά από συνομήλικούς τους. Το πως νιώθουν . Και ότι αν έχεις αγνή καρδιά κάποια μέρα θα αναγνωρισθεί.

Τα  παιδικά  χρόνια  του   Ρούντολφ

       Ήταν  ένα  χριστουγεννιάτικο  πρωινό. Σε κάποιο μακρινό μέρος θα γεννιόταν  ένα  ταρανδάκι. Επειδή γεννήθηκε ανήμερα  τα  Χριστούγεννα,  του  δόθηκε  το  χάρισμα  να  έχει  κάτι  ξεχωριστό: μία  κόκκινη  μυτούλα  που  μπορούσε  να  λάμπει  στο  σκοτάδι.

       Αυτό το  ξεχωριστό  ταρανδάκι  το  λέγανε  Ρούντολφ. Από  μικρό  είχε  πολλούς  φίλους,  που  μεγαλώνανε και εξερευνούσαν τον κόσμο μαζί. Παίζανε  στους  χιονισμένους  λόφους  και  στις  παγωμένες  λίμνες. Όμως, καθώς  μεγάλωνε,  αρχίσαν να  τον κοροϊδεύουνε  και  να  μην  τον  παίζουνε  πια. Η  μαμά  του , του  έλεγε  ότι  τον  κοροϊδεύουν, γιατί δεν  έχουν  ένα  τόσο  ιδιαίτερο χαρακτηριστικό για  να   τους   κάνει  να  ξεχωρίζουν  από  όλους  τους   άλλους.

       Ο   Ρούντολφ, παρόλο  που  καταλάβαινε  την   συμβουλή  της  μητέρας  του, ήταν  πολύ  λυπημένος   και   σκεφτόταν  πως  καλύτερα  θα   ήταν  να  μην   είχε   αυτό   το  χάρισμα. ‘Ήταν   τόσο   στεναχωρημένος  που  πολλές   φορές   καθόταν  στην    άκρη   του   δάσους, μόνος  του. Το ταρανδάκι μας αγαπούσε   πολύ   τα    παιδιά, επειδή εκείνα θαύμαζαν   την   κόκκινη    μυτούλα του και τον δέχονταν στην συντροφιά τους. Πολύ συχνά έπαιζε μαζί τους και είχαν γίνει  αχώριστοι    φίλοι .

        Μία  μέρα ένα παιδί έπαιζε στην παγωμένη λίμνη. Δεν γνώριζε όμως ότι ο πάγος σε εκείνο το σημείο ήταν πολύ λεπτός. Ξαφνικά ακούστηκε ένα κρακ και αμέσως μετά ο πάγος  άρχισε   να   σπάει.   Το παιδί φοβισμένο έβαλε τα κλάματα . Ο  Ρούντολφ   έτυχε   να   περνάει   από   εκεί  και  το άκουσε    να    κλαίει.  Έτρεξε   για   να   το σώσει. Ήταν   πολύ    επικίνδυνο, αλλά  ο   Ρούντολφ   το   τόλμησε. Πλησίασε κοντά του  και  το τράβηξε έξω από τη λίμνη.    Δυστυχώς ο πάγος έσπασε  και ο Ρούντολφ βρέθηκε μέσα στο παγωμένο νερό. Εκείνη την ώρα έτυχε να περνάει από εκεί ο Αϊ Βασίλης, είδε το ταρανδάκι που κινδύνευε και το   έσωσε  με   τα   μαγικά   του.

      Ο Αϊ - Βασίλης  εκτιμώντας την καλή καρδιά και το θάρρος του  πρότεινε να γίνει βοηθός του. «Ρούντολφ   έχεις   μία   χρυσή  καρδιά. Θα   ήθελες  να   μοιράζεις   τα   δώρα   σε   όλα   τα   παιδιά   του   κόσμου; », του είπε.  Ο Ρούντολφ ενθουσιάστηκε με την ιδέα και δέχτηκε με χαρά. Όταν το έμαθαν οι άλλοι τάρανδοι, ένιωσαν ντροπή και ζήτησαν από το Ρούντολφ να τους συγχωρήσει. Το μικρό μας ταρανδάκι τους κοίταξε με αγάπη και τους συγχώρεσε.

Έτσι   από   τότε  ο    Ρούντολφ   βρίσκεται   μπροστά   στο   έλκηθρο  του  Αϊ Βασίλη   για  να   φέρει  τα   δώρα σε όλα τα παιδιά !

Φέτος στο χριστουγεννιάτικο ημερολόγιό μας δεν υπάρχουν γλυκά αλλά δραστηριότητες για όλη την οικογένεια. Βόλτες , κατασκευές , εκδηλώσεις με χρώμα εορταστικό.  Μια από τις αγαπημένες μου είναι η βραδιά γύρω από το τζάκι. Θα ψήσουμε κάστανα και θα διαβάσουμε χριστουγεννιάτικες ιστορίες.  Θα πιούμε ζεστή σοκολάτα και θα ξεφυλλίσουμε τα αγαπημένα μας βιβλία.


Ένα από αυτά είναι και ''Το Χριστουγεννιάτικο καρύδι'' της Ξένιας Σκούρα και εικονογράφηση της Σοφίας Παπαδοπούλου των εκδόσεων Μεταίχμιο. Ξέρεις γιατί μου αρέσει να διαβάζω στα παιδιά αυτό το βιβλίο; Γιατί μιλά για το πόσο υπερβολικό είναι να επικεντρωνόμαστε στα δώρα τις μέρες των γιορτών. Ένας μικρός τίγρης, ο Λουκάς, είναι απογοητευμένος από την οικογένειά του. Θέλει πολλά δώρα, πολλή προσοχή, και νομίζει ότι κανείς δεν τον ακούει. Γι’ αυτό χαίρεται πάρα πολύ όταν βρίσκει ένα καρύδι που ικανοποιεί όλες τις ευχές! Ή μήπως όχι όλες; Ο Λουκάς πρέπει να σκεφτεί λίγο καλύτερα ποιες είναι οι πραγματικές επιθυμίες του.

Και μπορεί τα δώρα να μην είναι το πιο σημαντικό πράγμα των γιορτών αλλά δεν παύουν να προσφέρουν χαρά. Γι αυτό φροντίσαμε μαζί με τις εκδόσεις Μεταίχμιο να εξασφαλίσουμε για δυο από σας το βιβλίο ''Το Χριστουγεννιάτικο καρύδι'' .  

Όροι του διαγωνισμού

• Να είστε κάτοικοι Ελλάδος
• Να κάνετε  like στη σελίδα  Parentslandgr πατώντας εδώ
• Να κάνετε like στη σελίδα Μεταίχμιο πατώντας εδώ 
• Να συμπληρώσετε την φόρμα που ακολουθεί

Η διαδικασία παραλαβής των βιβλίων από τους νικητές έχει ως εξής:

• Οι νικητές που κατοικούν στην Αττική παραλαμβάνουν το αντίτυπό τους από τον Πολυχώρο Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118, Αθήνα)
• Οι νικητές που κατοικούν στην υπόλοιπη Ελλάδα θα το λάβουν ταχυδρομικά κατόπιν συνεννόησης (χρειαζόμαστε την ταχυδρομική διεύθυνση κι ένα τηλέφωνο επικοινωνίας). Τα έξοδα αποστολής αναλαμβάνουν οι εκδόσεις Μεταίχμιο.

Φόρμα διαγωνισμού

  

Και μην ξεχνάτε να  επισκέπτεστε την καινούρια μας ομάδα στο facebook     Its christmas time. Εκεί θα βρείτε ιδέες διακόσμησης, συνταγές, βιβλιοπροτάσεις, κατασκευές, προτάσεις για δώρα κτλ για την πιο γιορτινή περίοδο του χρόνου. Μπορείτε επίσης  να ανεβάζετε ελεύθερα τις δικές σας προτάσεις και ιδέες αρκεί να αφορούν τα Χριστούγεννα. 

Φανταστείτε να είστε στο νηπιαγωγείο και να παίζετε κάθε μέρα. Και ξαφνικά πάτε α δημοτικού και στο σχολείο μαθαίνετε γράμματα και λεξούλες και αριθμούς. Και πάτε σπίτι και πρέπει να κάνετε φυλλάδια, ανάγνωση και ορθογραφία.  Είναι μεγάλο σοκ.  Γι αυτό και εμείς σκεφτήκαμε να κάνουμε την ορθογραφία πιο ενδιαφέρουσα.

Πήρα μερικά φασόλια και έγραψα με μαρκαδόρο γράμματα. Κεφαλαία , μικρά αλλά και με τόνους. Πολλά γράφτηκαν πάνω από μια φορά ώστε να χρησιμοποιείται το γραμμα όσες φορές χρειαστεί. Τέλος μάζεψα από το σχολικό βιβλίο, αλλά και τα φυλλάδια όλες τις λέξεις που έχουν κάνει αυτούς τους τελευταίους 2 μήνες. 

Στη συνέχεια φώναξα τον μικρό να παίξουμε. Προσέξτε όχι να κάνουμε ορθογραφία αλλά να παίξουμε ένα παιχνίδι με φασόλια.  Του έλεγα λέξεις από τη λίστα και ο μικρός  διάλεγε τα γράμματα και τα έβαζε σε σειρά.  Αφού έφτιαξε μερικές εύκολες λέξεις αρχίσαμε να κάνουμε και πιο δύσκολες αλλά και προτασούλες. 

Στη συνέχεια ζήτησε να  του λέω τη λέξη και να τη βρίσκει εκείνος στον κατάλογο.  Στην πραγματικότητα ήθελε να αντιγράφει τη λέξη. Με αυτόν τον τρόπο όμως έκανε καλή εξάσκηση στην ανάγνωση χωρίς να το καταλαβαίνει.

Την επόμενη φορά ζήτησε ο ίδιος να διαβάσει την ορθογραφία με φασόλια.  Και επειδή η δασκάλα μας  δίνει σε φωτοτυπία τι θα διαβάσουμε όλη τη βδομάδα από το ΣΚ είχαμε τελειώσει όλες τις ορθογραφίες της εβδομάδας παίζοντας.

 Να σας θυμίσουμε ότι μπορείτε να μάθετε επίσης ορθογραφία τραγουδώντας με την κύρια Σιντορέ.  Διαβάστε πληροφορίες σε παλιότερη ανάρτηση μας πατώντας εδώ.



Τελικά είναι εύκολο να περνάς καλά ακόμα και διαβάζοντας για την πρώτη δημοτικού.

Το να θηλάζεις είναι το πιο ωραίο αλλά και το πιο δύσκολο πράγμα. Μπορεί να σου ξυπνήσει πολύ όμορφα συναισθήματα αλλά να σε γεμίσει και πολλές τύψεις. Οι τρεις ιστορίες που θα ακολουθήσουν δεν ανήκουν σε διαφορετικά άτομα αλλά σε μένα. Είναι προσωπικές μου στιγμές που ήθελα απλά να  τις μοιραστώ.

Πρώτη ιστορία

Πριν 10 χρόνια γέννησα τον πρώτο μου γιο. Σύμφωνα με τη γιατρό έπρεπε να το πάρουμε νωρίτερα γιατί ήταν μεγάλο. Πρώτη φορά έγκυος δεν είχα τη δύναμη να το αμφισβητήσω. Στις 37 βδομάδες λοιπόν κανονίσαμε να μπω στο μαιευτήριο. Μου έκαναν τεχνητούς πόνους αλλά εγώ δεν ένιωθα τίποτα.  Μου έλεγαν πονάς τώρα, έχεις συσπάσεις και εγώ απλά έβλεπα τηλεόραση. Πέρασαν κάποιες ώρες και η γιατρός είπε να μου κάνουν επισκληρηδιο. Χαρά εγώ. Τελειώνουμε έλεγα. Στην διπλανή μου όταν έκαναν γέννησε σε μισή ώρα. Και πάλι όμως δεν γινόταν τίποτα. Έφτασε  μεσημέρι και η γιατρός είπε ότι πάμε σε καισαρική. Μάταια έκλαιγα. Μου έλεγε ότι δεν μπορεί να αντέξει άλλες συσπάσεις η μήτρα. Όταν δεν ξέρεις φοβάσαι και δεν αντιδράς. Αυτό που τώρα μου φαίνεται παράλογο απλά δεν μπορούσα να το διαχειριστω. Όταν το παιδί βγήκε  δεν άκουσα κλάμα.  Φοβήθηκα, ρώτησα και τότε ακούστηκε. Τώρα ξέρω πως του έδωσαν από την αρχή οξυγόνο και προφανώς έβγαλαν τη μάσκα όταν μίλησα για να τον ακούσω και να ηρεμήσω. Μετά και πάλι τίποτα. Λίγα λεπτά μετά μου έφεραν ένα μοβ αγοράκι και τον ακούμπησαν πάνω μου. Τα χέρια μου ήταν δεμένα ωστόσο κατάφερα να του δώσω ένα φιλάκι. Τον πήγαν και στον πάτερα του και μετά θερμοκοιτίδα.

Τον περίμενα στο δωμάτιο αλλά δεν ερχόταν. Την επόμενη μέρα με πήγαν να τον δω. Αλλά δεν επιτρεπόταν να τον πάρω αγκαλιά. Πόσο μάλλον να τον θηλάζω. Η δική μου μαία μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δείξει πράγματα χωρίς το παιδί. Έδωσε απλά κάποιες συμβουλές και προέτρεψε να αγοράσω ένα θήλαστρο.  Έτσι και έκανα. Ξυπνούσα κάθε φορά που ξυπνούσαν την διπλανή μου. Εκείνη θήλαζε και εγώ έβγαζα γάλα και το πήγαινα στην εντατική. Αλλά αν και μου έλεγαν να το φέρνω ήξερα ότι δεν θα το έδιναν στο παιδί αφού το βασικό πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν το στομάχι του ώριμο ακόμα.

Και ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Όχι να πάμε. Να πάω. Δεν το άντεχα να γυρίσω σπίτι και να είναι η κούνια άδεια, Προτίμησα να μείνω στη μαμά μου που ήταν κοντά στο μαιευτήριο και να βλέπω τον μικρό 2 φορές την ημέρα. Έβγαζα γάλα σε συγκεκριμένες ώρες και του το πήγαινα. Κανένας δεν μου είπε να το φυλάω για εκείνον. Να κρατήσω τράπεζα γάλακτος. Έκλαιγα για την κατάσταση του μικρού,για το ότι δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω, για το ότι δεν μπορούσα να τον θηλάσω. Αργότερα κατάλαβα ότι μου είχαν κλέψει τις πιο σημαντικές στιγμές  ανάμεσα σε μια μαμά και το μωρό της. Την πρώτη επαφή, την πρώτη αγκαλιά. Την πρώτη φορά που θα αναζητούσε να δεχτεί το δικό μου γάλα.

Όλη αυτή η κατάσταση είχε και άλλες συνέπειες. Όταν μετά από 18 μέρες πήραμε το παιδί κανένας δεν μας έδειξε πως να το ταΐζουμε. Προσπάθησα να το θηλασω αλλά δεν ήξερα πως. Δεν τον έβαζα σωστά στο στήθος και με πλήγωνε. Κατέφυγα στην εύκολη λύση να βγάζω με το θήλαστρο. Σιγά σιγά η ποσότητα μειωνόταν αντι να αυξάνει. Τότε νόμιζα ότι ήταν από την στεναχώρια. Μετά από 40 μέρες είχα μόνο 10 ml. Τα παράτησα. Κανένας δεν μου είπε να το παλέψω και δεν ήξερα που να ρωτήσω.

Άρχισα να δίνω  μόνο ξένο. Και το παιδί εμφάνισε  γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση  και γέμισε εκζέματα. Ακόμα θυμάμαι τα σκασμένα, γεμάτα πληγές μαγουλάκια του. Άλλαξα πολλά γάλατα αλλά δεν είδα μεγάλη αλλαγή, μέχρι που σταματήσαμε το γάλα σε σκόνη. Όλο αυτό με γέμισε τύψεις αλλά και πείσμα. Την επόμενη φορά θα τα κατάφερνα.

Δεύτερη ιστορία

Στο δεύτερο παιδί  τέσσερα χρόνια αργότερα είχα αλλάξει νοσοκομείο, γιατρό και μυαλά. Όταν γέννησα  ο μικρός έμεινε απάνω μου περισσότερη ώρα. αλλά και πάλι δεν τον έφερναν στο δωμάτιο. Έπαθα πανικό. Νόμιζα ότι θα περνούσα τα ίδια. Μετά από παρέμβαση του γιατρού τον έφεραν στο δωμάτιο αλλά λόγω καισαρικής  είπαν να δοκιμάζαμε το θηλασμό από την επόμενη ημέρα !!!  Την επομένη ήρθε και η μαία μου και με βοήθησε να τον θηλάσω. Ερχόταν κάθε μέρα. Έτσι και εγώ είπα στον άντρα μου να μην αγοράσει κανένα κουτί. Θα τα καταφέρναμε.

 Το πρώτο βράδυ στο σπίτι όμως δεν καταφέρναμε να συχρονιστούμε με το μωρό. Έκλαιγε γιατί πειναγε. Είπα δεν πειράζει θα βγάλω με το θήλαστρο και θα του δώσω. Αλλά δεν έβγαινε αρκετό. Και ήθελε και άλλο. Και να κλαίει. Και να κλαίω και εγώ από τύψεις ότι αφήνω το μωρό μου νηστικό.  Τελικά στις μια το βράδυ έστειλα τον άντρα μου να βρει φαρμακείο να πάρει γάλα για να ηρεμήσει ο μικρός.  Την επόμενη μέρα ανέβασα 40 πυρετό  από ουρολοίμωξη.   Αν και φοβηθήκαμε την μαστίτιδα.  Έτσι προτάθηκε και πάλι το θήλαστρο. Για  να μην με πληγώνει ο μικρός, να ελέγχω πόσο τρώει, να του φτιάξω ένα πρόγραμμα  φαγητού και ύπνου. Πράγματι  έτσι ήταν αλλά δεν το έφτανε η ποσότητα και έτσι έπαιρνε και λίγο ξένο κάθε φορά. Παρόλα αυτά κατάφερα και τον έφτασα μέχρι 8 μηνών. Γλυτώσαμε δερματιτιδες και αρρώσταινε τα πρώτα χρόνια λιγότερο από τον αδερφό του.  Δεν ένιωθα όμως ότι τα είχα καταφέρει.

Τρίτη ιστορία

Και φτάνουμε στο σήμερα με την μικρούλα μου. Αυτή τη φορά δεν είχα  δική μου μαία αλλά όλα στο νοσοκομείο ήταν τόσο διαφορετικά. Η μαία πριν την καισαρική μου  είπε ότι τα πράγματα άλλαξαν πια και ότι το μωρό θηλάζει από την πρώτη ώρα και μένει με την μαμά συνέχεια. Μα δεν θέλω να είναι συνέχεια δίπλα μου είπα. Δεν σε ρωτήσαμε μου είπε γελώντας. Όταν θα θέλω να κοιμηθώ λιγάκι; Αν θα έχει κόσμο; Ε τότε θα μας φωνάζεις να την παίρνουμε. Όταν μπήκα στο χειρουργείο ήμουν σε κατάσταση πανικού. Είμαι και φοβιτσιάρα πως να το κάνουμε. Όταν όμως  μου έφεραν την μικρή, μου έλυσαν τα χέρια όπως είχα ζητήσει και ξέχασα τα πάντα. έμεινε κοντά μου πολύ ώρα. Τη χάιδευα , τη φίλαγα,της μιλούσα μέχρι που την πήραν για λίγο.

Όταν με πήγαν στην ανάνηψη περίμενα ότι θα περνούσα για άλλη μια φορά μία βαρετή ώρα κοιτώντας το ταβάνι. Μετά από 10 λεπτά όμως ήρθαν και με πήγαν σε ένα δωμάτιο με μία μαία που χαμογελαστά μου είπε ότι θα έφερναν την μικρή να την θηλάσω! Και επίσης θα φώναζαν τον άντρα μου να μας κάνει παρέα. Ήταν τόσο όμορφα. Επιτέλους μπορούσα να χαρώ τη στιγμή με την κόρη μου και να την μοιραστώ με τον μπαμπά της. Η μαία μας βοήθησε πολύ και η μικρή θήλασε από την πρώτη ώρα όπως μου είχαν πει.

Και στο δωμάτιο τα πράγματα ήταν όπως μου τα είχαν περιγράψει. Το μωρό ήταν μαζί μας και όταν ήθελα για δικούς μου λόγους ή όταν ήταν να την δει γιατρός την έπαιρναν.  Οι μαίες ερχόντουσαν καθημερινά και με βοηθούσαν με το θηλασμό. Μου έδειχναν διαφορετικές τεχνικές και μου έδιναν πολλές συμβουλές για το σπίτι.

Δεν θα σας κρύψω ότι η μπέμπα χρειάστηκε να πάρει από την πρώτη μέρα στο σπίτι και ξένο γάλα. Γέννησα μέσα στις εξετάσεις και δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου χωρίς την δασκάλα τους τελευταία στιγμή. Έτσι την ώρα που έλειπα η μικρή έπαιρνε ξένο γάλα. Αλλά αυτές οι ώρες ήταν λίγες και σε τρεις βδομάδες ξεκινούσαν οι διακοπές.

Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποίησα καθόλου θήλαστρο. Όσο ήμασταν μαζί η μικρή έτρωγε όπως και όποτε ήθελε. Τους δυο πρώτους μήνες τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Με πλήγωσε κάποια στιγμή με αποτέλεσμα να βγαίνει και αίμα. Πήγα και πάλι να απελπιστω αλλά πλέον ήξερα να ψάχνω, ήξερα να βρίσκω εμπειρίες από άλλες μαμάδες, ήξερα να ρωτάω bloggoφίλες μου που γνώριζα ότι θηλασαν τι να κάνω. Έτσι το πάλεψα. Σταμάτησα να θηλάζω για 2 μέρες και έβγαζα μόνο με το θήλαστρο. Το πετούσα γιατί το έβλεπα κόκκινο από το αίμα αν και οι πληροφορίες έλεγαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Έβαζα επιθέματα με βαλσαμόλαδο για να κλείσουν γρήγορα οι πληγές και αμέσως μετά άρχισα να θηλάζω την μπέμπα. Ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον γιατρό μου και ρώτησα τις μαίες για το πως να καταφέρω να πιάνει η μικρή πιο σωστά τη θηλή για να μην ξαναπάθω τα ίδια.

Και σιγά σιγά τα καταφέραμε. Μέχρι τεσσάρων μηνών η μπέμπα και εγώ ήμασταν αυτοκολλητάκια. Μοναδική εξαίρεση οι λίγες στιγμές που έκανα μπάνιο στην θάλασσα και για να χαλαρώσω την αναλάμβανε η γιαγιά της.  Τώρα που ξανάρχισαν τα σχολεία πρέπει να οργανωθούμε και πάλι, καθώς η μπέμπα περνά τα απογεύματα με τον μπαμπά. Αυτό που δεν έχω παλέψει είναι να φτιάξω τράπεζα γάλακτος για όταν λείπω. Αλλά σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε και τις κρέμες (μεγάλη αδυναμία του μπαμπά) οπότε   θα είναι κάθε ένας στον τομέα του.



Μπορεί να σας κούρασα αλλά ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για όσα έζησα ήταν γιατί κάπως έτσι τα κατάφερα και εγώ. Διαβάζοντας και παίρνοντας κουράγιο από άλλες μαμάδες.  Για να τα καταφέρεις χρειάζεται επιμονή , χρόνος με το παιδί και απεμπλοκή από τις ενοχές. Θα υπάρχουν δυσκολίες. Εδώ σας ανέφερα μερικές μόνο. Αλλά αν το βάλετε πείσμα και περάσετε το δύσκολο διάστημα των δυο μηνών  όλα θα είναι πιο εύκολα. Και αν δεν το καταφέρετε όπως το φαντάζεστε πιστέψτε με δεν είστε χειρότερη μάνα. Έχετε τόσα να προσφέρετε στο παιδί σας όλη του την ζωή. Αυτό που χρειάζονται κυρίως τα παιδιά είναι αγάπη.