.

Στο σχολείο των παιδιών πηγαίνω σπάνια. Συνήθως μου τα φέρνουν. Εν μεσημέρι, λοιπόν, ήρθε η δική μου σειρά να πάω. Ακόμα πιο σπάνια παρατηρώ τι φορούν οι άλλοι. Εκείνη τη μέρα όμως μου ξύπνησε η διάθεση να παρατηρήσω τις μαμάδες. Και όχι μόνο να δω , αλλά και να βγάλω στατιστικά συμπεράσματα( ξύπνησε  ο μαθηματικός). Τα συμπεράσματα ήταν τα εξής:





Κλασσικά οι μαμάδες προτιμούσαν κλασικό τζιν ή μαύρα παντελόνια. Συνδυασμένα με σκουρόχρωμες μπλούζες. Γενικά επικρατούσε  το μαύρο και το γκρι. Ακόμα και στα μπουφάν ή τα παλτα τους. Ελάχιστες είχαν προτιμήσει συνδυασμούς με μπορντό αποχρώσεις ή καφέ- καμηλό. Το ντύσιμο των μαμάδων μου φάνηκε μονότονο και βαρετό. Και κοίταξα και μένα. Δεν διέφερα φυσικά από το σύνολο. Τέσσερις μαμάδες μόνο φορούσαν χρώματα. Αυτές μάλιστα ήταν και από τις πιο περιποιημένες. Βαμμένες (ίσως too much) και με μαλλί σαν να ήρθαν από κομμωτήριο.



Και πάμε στα παπούτσια Το 80% των μαμάδων φορούσε αθλητικό παπούτσι ή μποτάκι. Τα μποτάκια σε μαύρο ή καφέ χρώμα ενώ στα αθλητικά έβλεπες και άσπρα με λίγο χρώμα. Και φυσικά εκείνες οι τέσσερις μαμάδες φορούσαν τακούνια!!!



Αν και είμαι υπέρμαχος της απ0λότητας , έχω την αίσθηση ότι θα ήταν πιο ευχάριστο να βάλουμε λίγο χρώμα στη ζωή μας και να κάνουμε ένα ελαφρύ make -up. Νομίζω ότι θα άρεσε και στα παιδιά μας να τα περιμένουν περιποιημένες μαμάδες. Μόνο προσοχή στις υπερβολές κορίτσια!!!


1) Να χαλαρώσεις
Πήρες επιτέλους άδεια και σκέφτεσαι ότι θα ξεκουραστείς; Αν μαζί με το επίδομα άδειες δεν εχεις και μια νταντά δώρο να το ξεχάσεις. Όσο πιο μικρά είναι, τόσο πιο πολύ θα τρέχεις απο πίσω τους.

2) Να απολαύσεις τη θάλασσα αμεριμνος
Θυμάσαι πριν τα παιδιά που πηγαίνεις στην παραλία με μια πετσέτα μονο και το αντηλιακο σου;
Τώρα με τα παιδιά θα κουβαλησεις όλα τα καλοκαιρινά παιχνίδια ( κουβαδακια, φτυάρια κτλ). Μην ξεχάσεις μαγιό για ολους, πετσέτες, καπέλα, μια αλλαξια ρούχα για κάθε παιδί κανέναν σνακ γιατί τους ανοίγει η όρεξη, αντηλιακο με ψηλό δείκτη προστασίας , μπρατσακια , σανίδες, φουσκωτά και βαρκουλες.
Μην κουβαλήσει το αγαπημένο σου βιβλιο.



3) Να βγεις το βράδυ σε μπαράκι.
Στη καλύτερη περίπτωση θα πας για φαγητο άντε και καμμία βόλτα στην παραλία. Όχι για ρομαντική εξοδο. Για κυνηγητό και κάστρα στην άμμο.
Μετα στο ξενοδοχείο, αφού τα κοιμισεις και αντεχεις ακόμα μπορείς να πιεις μια μπυριτσα στο μπαλκόνι. Γι αυτό πρόσεχε να έχει θέα.

4) Να ξυπνήσεις αργά.
Όταν θα βγεις στο μπαλκόνι να χαλαρωσεις  πρόσεχε μην ξενυχτησεις πολύ γιατί τα παιδιά θα ξυπνήσουν νωρίς. Μπορεί το χειμωνα να τα Τράβας για να σηκωθουν απο το κρεβάτι, αλλά το καλοκαίρι Μόλι; χαράξει είναι όρθια.

5) Να κανεις μικρές εξορμήσεις του Σαββατοκύριακου.
Όταν δεν εχεις παιδιά πιο εύκολα θα βρεις ενα δικλινο τελευταια στιγμή. Βάζεις και δυο ρούχα σε ένα tredy σακίδιο και έφυγες. Ενω μετα τα παιδιά πρεπει να εχεις κλείσει πολύ νωρίτερα οικογενειακό δωμάτιο και να ευχεσαι να μην αρρωστησουν εκείνες τις μέρες. Και αν τελικά τα καταφέρεις θα κουβαλήσει το μισο σπίτι απο ανασφάλεια.



Δεν είναι όλα τόσο άσχημα όμως. Σκέψου τα παιδικά χαμόγελα. Θα εχεις επίσης την ευκαιρία να φτιαξεις κάστρα στην άμμο , να παίξεις μπάλα και να κανεις διαγωνισμό παγωτων.  Να παίξεις μπουγελο και γενικά να νιωσεις παιδί. Σου παρουσιάζεται μια καλη εκαιρια για μια ανώδυνη, μη  επεμβατική μέθοδο ξανανιωματος δηλαδή.

Γι αυτό αν θες να περάσεις καλά φέτος, πάρε όσα λιγότερα μπορείς μαζί σου, ΑΣΕ τους κανόνες σπιτιυ και έζησε ξανά σαν παιδι.







Από πέρσι στο δημοτικό των παιδιών έχουμε ξεκινήσει ένα πρόγραμμα που λέγεται ''Παιχνιδι με τα μαθηματικα'' μαζί με το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων . Πέρσι ξεκινήσαμε αργά μέχρι να πάρουμε τις απαραίτητες άδειες αλλά εφέτος ξεκινήσαμε νωρίς. Τα παιδιά μέσα από παιχνίδια καλούνται να δουν πόσο ενδιαφέροντα μπορούν να γίνουν τα μαθηματικά!  Δεν γίνεται μάθημα αλλά παίζουμε με τα κλάσματα, την προπαίδεια, τα εμβαδά, το ΕΚΠ. Σε επόμενες αναρτήσεις θα σας παρουσιάσω κάποια παιχνίδια μας αλλά σήμερα ήθελα να δείτε την Χριστουγεννιάτικη γιορτή μας.


Η ιδέα ήταν τα παιδιά να φτιάξουν τα δικά τους περίπτερα και να πουλάνε φαγητά που θα είχαν φτιάξει οι γονείς .Έπρεπε να μετρήσουν τα θρανία, να κόψουν τα χαρτόνια, στις σωστές διαστάσεις , να επιλέξουν χρώματα, σχέδια και φυσικά τι θα ήθελαν να πουλήσουν. Τα χρήματα ήταν ψεύτικα εκτυπωμένα από μένα με στόχο  να μάθουν να πληρώνουν αλλά και να δίνουν ρέστα.


Όλη η οικογένεια βοηθάει!



Η προετοιμασία άρχισε  μια βδομάδα πιο πριν. Οπότε  τα παιδιά ετοίμασαν τα περίπτερα αλλά για να μην λερώσουμε ,το βάψιμο έγινε στο σπίτι. Κάποια παιδιά  πήραν τα χαρτόνια σπίτι και κάποια άλλα τα τελείωσα εγώ με τους βοηθούς μου σύμφωνα με τις οδηγίες των παιδιών. 

Τα αγόρια μου με τον παππού ετοιμάζουν!
Σχεδόν έτοιμοι!


Εκείνη την ημέρα πήγα με τους γιους μου, τον παππού και γονείς από το σύλλογο λίγο νωρίτερα για να στήσουμε τα περίπτερα. Κάποια παιδιά δεν είχαν καταφέρει να έρθουν στο τελευταίο μάθημα οπότε  έφτιαξα πρόχειρα αλλά χριστουγεννιάτικα περίπτερα με τραπεζομάντιλα και διακοσμητικά.




Το περίπτερο με τα αναψυκτικά!




Το περίπτερο με τα muffins


Τα φαγητά ήταν hot dog, pop cor,  hamburger, muffins, αναψυκτικά και κοτομπουκιές! Εύκολα στην κατασκευή, αγαπημένες γεύσεις στα παιδιά και να μπορούν να καταλωθουν στο χέρι και κρύα.
Αρκετοί ήταν οι γονείς που μας έφεραν τα φαγητά και τα ποτά και τους ευχαριστούμε πολύ γιατί αλλιώς τα μαγαζάκια μας θα ήταν άδεια.



To περίπτερο με τις κοτομπουκιες



Το περίπτερο με τα hot dog

Τα παιδιά ήταν πολύ συνεργάσιμα. Χωρίστηκαν σε ομάδες  και  έβαλαν την προσωπική του σφραγίδα. Με χρώματα και λεπτομέρειες. Δεν φαίνονται στην εικόνα αλλά τα κάθετα κουτιά έχουν τρύπες από την άλλη πλευρά σαν μικρά ντουλαπάκια και λειτουργούν σαν αποθηκευτικοί χώροι. Μια ιδέα καθαρά των παιδιών που με εντυπωσίασε για την πρακτικότητά της.


Το unicorn περίπτερο με τα pop corn!

Το περιπτερο με τα hamburger

Πολλά περίπτερα είχαν οργανωθεί με αναλώσιμα, αλλά και ομοιόμορφο ρουχισμό των παιδιών της ομάδας!!! Δεν επιτρεπόταν να σηκώνονται όλοι μαζί αφού έπρεπε κάποια μέλη να εξυπηρετούν. Έτσι δεν σηκώνονταν όλοι να ψωνίζουν. Οι τιμές περνούσαν από κρατικό έλεγχο (δικό μου) ώστε να είναι πιο δύσκολα νούμερα και να δίνουν τα παιδιά ρέστα. Πάντα όμως με πρόταση της ομάδας.



Μάλιστα για να καταλάβετε πόσο μικρογραφία της κοινωνίας ήμασταν στα τελευταία κομμάτια παρατηρήθηκε το φαινόμενο των προσφορών ('' Τελευταίο muffin στη μισή τιμή") ή και αισχροκέρδειας (" Τελευταίο  Hot dog. Προλάβετε! '' , ενω είχαν κάνει αύξηση μαμούθ). Τέλος μια ομάδα τέλειωσε πολύ νωρίς και αγόραζε μερίδιο μετοχών κάποιας άλλης γιατί βαριόταν να κάθεται!





Μπροστά από το δέντρο με φόντο κόκκινο και πράσινο γκοφρέ χαρτί που είχε τυχαία τοποθετήσει η δασκάλα βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες με τα παιδιά !!!



Να ευχαριστήσω πολύ τον σύλλογο γονέων για την υποστήριξή του, το σχολείο που μας επιτρέπει να συνεχίζουμε το πρόγραμμα και φυσικά τους γονείς των παιδιών και τα ίδια τα παιδιά για την συμμετοχή τους.





Αν είστε δάσκαλοι μην διστάσετε να κάνετε μία τέτοια γιορτή με τα παιδιά. Η μάθηση δεν γίνεται μόνο στον πίνακα. Θέλει και κόπο και απόλαυση. 
Αν πάλι είστε γονείς διοργανώστε ένα πάρτι  στο σπίτι σαν και αυτό. Τα παιδιά θα το απολαύσουν. Σύντομα και άλλα μαθηματικά παιχνίδια!!!






Και να που το φθινόπωρο έκανε την εμφάνισή του. Εφόσον τα παιδιά μου δέχτηκαν να φορέσουν  αδιαμαρτύρητα  μακρύ παντελόνι για το σχολείο  και να πάρουν μαζί τους και  ζακέτα είναι πια γεγονός.  Δεν θα απαιτούν να σιδερώσω τελευταία στιγμή σορτσάκι γιατί κανένα άλλο αγόρι δεν φοράει μακρύ παντελόνι . Τώρα θα αρχίσει η κυριαρχία της φόρμας.




Επομένως αυτό το Σαββατοκύριακο  πρέπει να κατεβάσουμε τα χειμωνιάτικα. Μάλλον δεν θα είμαστε οι μόνοι όμως. Είμαστε αρκετοί που τα αφήσαμε για τελευταία στιγμή. Ελα  που τα αγόρια ψήλωσαν και σιγά μην τους κάνουν τα περισσότερα. Έχετε πείσει αγόρι να δοκιμάσει τα ρούχα να δείτε αν του κάνουν; Σχεδόν αδύνατο. Γιατί στο κορίτσι και καλά  παίζετε και μια πασαρέλα. Θα κάνει το μανεκέν και θα περπατά με χάρη. Πάρτε και την φωτογραφική να κάνετε τους παπαράτσι. φέρετε καπέλα και αξεσουάρ (ακόμα και δικά σας) για να έχει ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον. Χειροκροτήστε την είσοδο  και  κάντε  ότι  πρέπει να αλλάξει γρήγορα στα παρασκήνια για να γλυτώσετε χρόνο.  

 Για τα αγόρια όμως είναι μεγάλη αγγαρεία. Μην τσακωθείτε μαζί τους. Και να τους πείσετε μετά από λίγο θα βαρεθούν και θα σας παρατήσουν. Επιλέξτε το φούτερ με τον αγαπημένο τους ήρωα και αν τους κάνει συγκρίνετε εσείς όλα τα μπλουζάκια με αυτό. Ότι είναι πολύ μικρότερο φεύγει. Τα άλλα μένουν ως πιθανά. Όταν θα έρθει η ώρα να τα φορέσουν θα διαπιστώσετε αν μαντέψατε σωστά. Σε μια βδομάδα θα έχει ξεκαθαρίσει η ντουλάπα. Οπότε και το άλλο Σαββατοκύριακο μπορείτε να πάτε για ψώνια. Μόνο που καλό θα ήταν να ετοιμάζετε - δοκιμάζετε τα ρούχα από το βράδυ. Τελευταία στιγμή πριν χτυπήσει το κουδούνι μπορεί να μην βρίσκετε τι να φορέσουν. Επαναλαμβάνετε για πουκάμισα και παντελόνια. Βάλτε τους να δοκιμάσουν ένα τζιν και μία φόρμα  αφού είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους.


Μην ξεχάσετε να ελέγξετε τα παπούτσια και τις κάλτσες. Πιθανότατα να έχουν αλλάξει νούμερο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και να μην τους κάνουν πλέον.  Και τέλος μπορεί να μην είναι ακόμα καιρός για χοντρά μπουφάν αλλά αφού θα βγείτε για ψώνια καλό είναι να γνωρίζετε αν πρέπει να πάρετε και εκεί καινούρια.


Βδομάδα με πολύ πλύσιμο, σίδερο και ταξινόμηση ντουλάπας αυτή που μας έρχεται. Ομολογώ ότι είναι το χειρότερό μου. Θα μελαγχολήσω πολύ και με τα φορεματάκια της μικρής που αγάπησα και δεν θα ξαναβάλει. Κάθε Σεπτέμβρη νιώθω πιο πολύ πως μεγαλώνουν. Καλο φθινόπωρο!!!



Πριν λίγες μέρες  βγήκα με μία φίλη μου. Βόλτα στα μαγαζιά  για τη βάπτιση. Κάτι τέτοιες στιγμές τις περιμένουμε συνήθως πως και πως.  Είχαμε σκοπό να κοιτάξουμε για φορέματα για την βάπτιση και  για  ασορτί παπούτσια. Όμως όταν κάνει ο άνθρωπος σχέδια ο Θεός γελάει δεν λένε; Ε , να που έτυχε να έχουν συνέλευση οι δάσκαλοι  οπότε βρεθήκαμε με δυο παιδάκια μαζί.



Παρόλα αυτά αποφασίσαμε να το τολμήσουμε. Θα πηγαίναμε για ψώνια και μετά θα κερνάγαμε βάφλες  τον μικρο νεαρό και μπισκοτάκι την μπέμπα.  Πόσο όμως ενδιαφέρον μπορεί να είναι για ένα 7χρονο αγόρι να βλέπει ρούχα και  να τριγυρίζει ανάμεσα σε ψηλές γόβες και  αμπιγέ πέδιλα; Καθόλου φυσικά. Έτσι από το πρώτο δεκάλεπτο άρχισε τα ''Τελειώνουμε;'' , ''Θα μπούμε και σε αυτό το μαγαζί;''  . Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την βόλτα ,ούτε να βρούμε κάτι που να μας αρέσει. Αφήστε που η μουρμούρα είναι κολλητική και μετά από λίγο άρχισε και η μπέμπα να γκρινιάζει.


Έτσι σταμάτησε άδοξα η αναζήτηση και πήγαμε για βάφλες. Εγώ πετάχτηκα σε κοντινό παιχνιδάδικο όσο έτρωγαν και αγόρασα υλικά για το πάρτι που κάναμε τελικά στην μικρή . Μέσα στα ψώνια ήταν και σακουλάκια με μπαλόνια. Όταν επέστρεψα τα πράγματα δεν ταν καλύτερα. Να μην πω ότι με τη ζάχαρη είχαν γίνει ακόμα πιο ανήσυχα. Και έπρεπε να προλάβουμε και το Σούπερ μάρκετ. Μα καλά τι σκεφτόμασταν και βάλαμε όλες αυτές τις δουλειές με δυο παιδιά μαζί; Έτσι έστειλα την φίλη μου να ψωνίσει και έκατσα με τα παιδιά. Έπρεπε να αντέξω λίγο ακόμα.


Και τότε άνοιξα την τσάντα και φούσκωσα δυο μπαλόνια. Τα κουρασμένα και γκρινιάρικα παιδιά μεταμορφώθηκαν σε ενθουσιασμένα και χαρούμενα παιδάκια. Ο μεγάλος το πετούσε ψηλά και το κυνηγούσε. Το έπαιρνε ο αέρας και έτρεχε ξοπίσω του γεμάτος χαρά. Στην μπέμπα με ένα σκοινί το κρέμασα από το καρότσι της και το έπιανε μόνη της χωρίς να κυνηγάω. Είδα τα προσωπάκια τους ξαφνικά τόσο ήρεμα. Ο χρόνος κύλησε σαν νερό. Η φίλη μου δεν πίστευε στα μάτια της.





Μέσα από αυτό  είδα για μια ακόμα φορά ότι η συμπεριφορά των παιδιών είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Θεωρούσα εγωιστικό που δεν με αφήνουν να απολαύσω τη βόλτα μου όταν από τη δική τους σκοπιά εγώ τα είχα αναγκάσει να περάσουν ένα βαρετό πρωινό. Τα παιδιά γκρινιάζουν συνήθως όταν βαριούνται.  Όταν δεν έχουν την προσοχή που θέλουν. Σίγουρα και εμείς χρειαζόμαστε το χώρο και τον χρόνο μας. Όμως αν με ρωτήσεις τι θα θυμάμαι από εκείνη την ημέρα δεν είναι η βόλτα στα μαγαζιά. Ακόμα και αν είχα καταφέρει να την απολαύσω. Αυτό που θα θυμάμαι είναι εκείνα τα γελαστά προσωπάκια. Άρχισα άλλωστε  να συνηθίζω τα ψώνια στο internet αργά το βράδυ.


1 Μπαλόνι = 1 παιδικό χαμόγελο







Κάποιες μέρες είναι εδώ για να σου θυμίζουν το παρελθόν και να αναρωτιέσαι πως μεγάλωσαν τόσο γρήγορα τα παιδιά.



Σήμερα η μπέμπα έκανε για πρώτη φορά μια αρκετά μεγάλη απόσταση όρθια πια ενώ την κρατούσαμε με το χεράκι. Εδώ και καιρό στεκόταν  και έκανε κάποια δειλά και ασταθή βηματάκια ενώ κρατιόταν από κάπου. Αλλά δεν τολμούσε να πάει παραπέρα. Σήμερα λοιπόν αφού τη δελεασα με το αγαπημένο της gadget , το τηλεκοντρόλ τόλμησε να κάνει αρκετή απόσταση κρατώντας μου το χεράκι. Είναι εκείνη η στιγμή που δεν ξέρεις αν πρέπει να το φωτογραφίσεις ή να το χαρείς. Ελπίζεις μόνο να τα καταφέρει κάποιος άλλος να προλάβει να πιάσει την κάμερα. Και τώρα σκεφτήκαμε μας περιμένουν πολλές βόλτες!!! Ο αδερφός της πάντως είπε πως μόνο μέσα στο σπίτι μπορεί ακόμα να πηγαίνει αφού δεν έχει  παπουτσακια. Ευκαιρία να αγοράσουμε λοιπόν τα πρώτα μας  κοριτσίστικα  παπουτσάκια για περπάτημα!!!!


Και από την άλλη σήμερα μου χάρισε ο γιος μου τα αθλητικά του παπούτσια γιατί δεν του κάνουν πια!!! Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια που έκανε εκείνος τα πρώτα του βήματα. Που δίσταζε να μας αφήσει από το χέρι και το κρατούσε σφιχτά. Και τώρα έχει μεγαλώσει τόσο που φοράει μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι από μένα σοκαριστικα γιατί δεν περίμενα ότι θα ανταλλάξω οτιδήποτε σε ρούχο ή παπούτσι με τα αγόρια. Ήξερα ότι θα έρθει η ώρα να ψηλώσουν και να υψώνω το κεφάλι για να τα δω αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη.

Και μπορεί ακόμα, για τόσο δα , να κοιτάω εγώ από ψηλά. Έστω για μερικούς ακόμα πόντους. Αλλά το γεγονός ότι με πέρασε στα παπούτσια σημαίνει ότι σύντομα θα ξεπεραστεί ένα ακόμα φράγμα. Καινούρια ξεκινήματα για τη μικρή που προσφέρουν απίστευτη χαρά, αλλά όταν κάποιοι κύκλοι κλείνουν και βλέπεις ότι  τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους δεν έρχεται μόνη της η χαρά. Έρχεται μαζί με το φόβο και τη θλίψη ότι ο καιρός περνάει γρήγορα.




Θέλεις να τα κλείσει στην αγκαλιά σου για όσο γίνεται περισσότερο.  Να τα προφυλάξεις και να νιώθεις ότι είναι ακόμα παιδιά. Αλλά και μια σφικτή αγκαλιά μπορεί να είναι εξίσου επικίνδυνη.....




Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση το συγκεκριμένο βίντεο και η βροχή που δεν λέει να σταματήσει έξω. Τη βροχή οι περισσότεροι την έχουμε συνδυάσει με λάσπες ,υγρασία, ταλαιπωρία, κίνηση στους δρόμους κτλ.



Κάποιοι άνθρωποι όμως προσπαθούν να βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Να διασκεδάζουν με καθημερινά ,απλά πράγματα. Αν θα άφηνα τα παιδιά μου δεν ξέρω. Είμαι υπερπροστατευτική Ελληνίδα μανα. Μου αρέσει όμως και να τολμάω. Ζήλεψa τα γέλια και την ανεμελιά αυτών των παιδιών.Θα ήθελα τα παιδιά μου  να έχουν τέτοιες αναμνήσεις.






Σίγουρα δεν θα το έκανα σήμερα.  Κυκλοφορούν πολλές ιώσεις αλλά στην πρώτη καλοκαιρινή βροχούλα θα πάρω τα παιδιά και θα βγούμε έξω. Με γαλότσες  και τις πετσέτες να περιμένουν μόλις μπούμε μέσα. Είπαμε να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε την ζωή όχι  DNA!!!



Βέβαια όσοι σκέφτεστε τι μπορεί να πει ο κόσμος μην το τολμήσετε. Σίγουρα θα υπάρξουν άνθρωποι που  θα θεωρήσουν ότι είστε τρελοί και ακατάλληλοι για γονείς. Όπως Σε αυτή την ιστορία που διάβασα εδώ. Οι γονείς άφησαν τα παιδιά να παίξουν στην καλοκαιρινή βροχή και ο γείτονας κάλεσε την κοινωνική υπηρεσία χαρακτηρίζοντας την κίνησή τους ως αμέλεια!!! Οι κοινωνικές υπηρεσίες ήρθαν αλλά φυσικά δεν μπορούσαν π αρα να διαπιστώσουν ότι τα παιδιά έχουν μια απόλυτα χαρούμενη ζωή. την επόμενη μέρα ο γείτονας ρώτησε την μητέρα αν έμαθαν το μάθημά τους. Το σίγουρο είναι ότι ο γείτονας δεν έχει μάθει να ζει αλλά και να ξέρει να μην καταπατά την ελευθερία των άλλων.

Εσείς θα τολμούσατε να βγείτε με τα παιδιά σας στη βροχή και να παίξετε μαζί τους στις λάσπες;







Ο μεγάλος μου γιος κοντεύει τα 11. Γεννήθηκε πριν την κρίση και στα πρώτα χρόνια της ζωής του είχε τα πάντα. Έπαιρνε τόσα δώρα που πριν τα 5 κόντευε να  έχει όλη την σειρά playmobil στο δωμάτιό του. Και μάλιστα τα πιο ακριβά κομμάτια.  Η κρίση άλλαξε τον κόσμο του. Και νομίζω ότι δεν το έχει δεχτεί ακόμα. Πολλές φορές ζητάει πράγματα που κάνουν όσο ένας μισθός. Και αντιδρά όταν δεν μπορεί να αποκτήσει κάτι ή  πρέπει  να περιμένει τα γενέθλιά του.



Συζητάμε ανοιχτά μπροστά του για ότι συμβαίνει και σε μας και στους γύρω μας. Αλλά τα μάτια ενός παιδιού θέλουν να δουν τον κόσμο πιο όμορφο. Πολλές φορές του λέμε να είναι ευτυχισμένος με αυτά που έχει. Άλλοτε φαίνεται να το καταλαβαίνει και άλλοτε όχι. Κάποιοι άνθρωποι στερούνται και τα απαραίτητα του λέμε και  έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτό όχι μόνο δεν τον ανακουφίζει αλλά μάλλον τον θυμώνει. Και δεν έχει άδικο. Γιατί να μάθει από τώρα να συμβιβάζεται;



Τις τελευταίες μέρες ήταν αρκετά μελαγχολικός. Μερικοί φίλοι και συμμαθητές του φεύγουν για την επαρχία ή το εξωτερικό.  Δεν είναι και λίγο μέσα σε ένα μήνα να αποχαιρετίσεις 5-6 παιδιά από την καθημερινότητά  σου. Δεν είναι μόνο ο αποχωρισμός αλλά και ένα μεγάλο γιατί; Γιατί φεύγουν όλοι μαμά; Γιατί να μην μπορούν να βρουν δουλειά εδώ. Γιατί οι πιο πολλοί προτιμούν την Γερμανία;




Τι να απαντήσεις σε ένα μικρό παιδί; Πως να εξηγήσεις ότι τα τελευταία χρόνια  άλλαξαν τα όνειρα και οι ελπίδες; Δεν λέω σταμάτησαν. Κάποτε είχα γράψει ένα γραμμα στους μαθητές μου. Και τότε είχα πει ότι δεν θα πάψω να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Και αυτό πρέπει να μάθω και στα παιδιά μου. Αλλά πρέπει να τους μάθω ότι τα όνειρα υπάρχουν φορές που πρέπει να αλλάζουν. Δεν είναι πάντα εκεί που ονειρευόμαστε η ευτυχία. Το πιο σημαντικό είναι στη ζωή είναι να παλεύεις να βρεις την ευτυχία. Ένα μεγάλο ταξίδι με λύπες και χαρές που όμως έχει πολλά να δώσει.




Κάθε παιδί που φεύγει και ένα πάρτι στο σχολείο.  Γιατί έτσι πρέπει να είναι όλα. Μια γιορτή. Κάθε αποχωρισμός και μια νέα αρχή. Ένα καινούριο ξεκίνημα με ελπίδες και όνειρα.




Είμαι από εκείνους που θα έλεγαν ότι ένα παιδί δεν έχει θέση στο κρεβάτι των γονιών.  Αυτό με τον καιρό άλλαξε. Όταν έγινα μητέρα και άρχισαν οι πρώτες λαρυγγίτιδες  απλά δεν άντεχα να μην είναι δίπλα μου. Να μην ακούω την ανάσα τους και να είμαι σίγουρη.

Αργότερα αυτό έγινε σε κάθε ασθένεια με ψηλό πυρετό. Και ας ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα κολλήσω. Κάτι μέσα μου μου θύμιζε την αγκαλιά της δικής μου μαμάς. Ποτέ δεν ένιωθα να μου λείπει σε δύσκολες στιγμές. Και αυτή τη ζεστασιά ήθελα να νιώσουν και τα δικά μου παιδιά.




Με το δεύτερο γιο μου ήμασταν αυτοκολλητακια. Εγώ τον κοίμιζα κάθε βράδυ. Και αφού κοιμόταν έφευγα από το δωμάτιο. Με την τρίτη εγκυμοσύνη  αυτό ήταν δύσκολο. Έτσι ήρθε η σειρά του μπαμπά να καλύψει το κενό. Αλλά ταυτόχρονα άρχισαν και οι ανασφάλειες του μικρού. Ξυπνάει το βράδυ και θέλει κάποιον να κοιμηθεί κοντά του. Φοβάται τους κλέφτες και τα ζωύφια. Αυτό ενισχύθηκε  με τον ερχομό της μπέμπας.

Δεν είναι και εύκολο να σου παίρνουν τη θέση του μικρού. Να γίνεται κάποιος άλλος αυτοκόλλητος στη μαμά.  Και να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών σου.Παρόλο που ο μπαμπάς του πολλά βραδιά όταν ξυπνούσε πήγαινε στο δικό του κρεβάτι εκείνου του έλειπε ακόμα κάτι.

Ένα βράδυ που το φαντασματάκι μας ξύπνησε έτυχε να δει τον μπαμπά να έχει την μπέμπα αγκαλιά στο κρεβάτι μας και να προσπαθεί να την κοιμίσει γιατί ήμουν κουρασμένη. Αμέσως ανέλαβαν την μπέμπα  και εκείνος τον μικρό. Αλλά τότε βγήκαν τα πραγματικά θέλω του μικρού. "Εγώ δεν έχω κοιμηθεί στο κρεβάτι σας από όταν γεννήθηκε η μπέμπα." Τον πήγε αγκαλιά στο δωμάτιό του.

Το επόμενο βράδυ όμως όταν μου ζήτησε να κοιμηθεί στο δικό μου και να τον πάει αγκαλιά μετά στο δικό του κρεβάτι ο πατέρας του δεν αρνήθηκα. Μέχρι τότε δεν δεχόμουν για να μην μάθει αλλά τελικά γιατί να γεμίζει μια παιδική ψυχούλα με άγχος τους. Βέβαια όλα θέλουν προσοχή και μέτρο. Δεν χρειάζεται να γίνεται κάθε μέρα και για όλη τη νύχτα. Θα υπάρξουν και αυτές βέβαια αλλά καλό θα ήταν να μαθαίνουν τα παιδιά ότι έχουν το δίκιο τους δωμάτιο και χώρο.

Υπάρχουν γονείς που κάθε βράδυ τα κοιμίζουν μαζί τους. Ολόκληρες κοινωνίες μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται μαζί με τους γονείς.

Προσωπικά τον τελευταίο καιρό πιστεύω ότι.πρέπει να υπάρχει η χρυσή τομή. Στην αγκαλιά αλλά και στην ανεξαρτησία. Στην τιμωρία και την σκανταλιά. Στα όχι και στα ναι που πρέπει να λες σε ένα παιδί. Και επειδή κάθε άνθρωπος, κάθε γονιός και κάθε παιδί είναι ξεχωριστό να μην κρίνεις. Δεν υπάρχει απόλυτα σωστό.  Ακόμα και αν η σύγχρονη παιδαγωγική υποστηρίζει μια άποψη γιατί να θεωρήσω ότι η παλιά είναι λάθος;  Και ποιος μου λέει ότι σε μερικά χρόνια δεν θα αλλάξουν πάλι θέση οι ειδικοί.

Το βασικό είναι τα παιδιά να νιώσουν αγάπη. Και να θυμούνται τη ζέστη αγκαλιά των γονιών για πάντα. Για να δώσουν και εκείνα με τη σειρά τους την ίδια φροντίδα και ακόμα καλύτερη στα παιδιά τους.




Το να θηλάζεις είναι το πιο ωραίο αλλά και το πιο δύσκολο πράγμα. Μπορεί να σου ξυπνήσει πολύ όμορφα συναισθήματα αλλά να σε γεμίσει και πολλές τύψεις. Οι τρεις ιστορίες που θα ακολουθήσουν δεν ανήκουν σε διαφορετικά άτομα αλλά σε μένα. Είναι προσωπικές μου στιγμές που ήθελα απλά να  τις μοιραστώ.





Πρώτη ιστορία

Πριν 10 χρόνια γέννησα τον πρώτο μου γιο. Σύμφωνα με τη γιατρό έπρεπε να το πάρουμε νωρίτερα γιατί ήταν μεγάλο. Πρώτη φορά έγκυος δεν είχα τη δύναμη να το αμφισβητήσω. Στις 37 βδομάδες λοιπόν κανονίσαμε να μπω στο μαιευτήριο. Μου έκαναν τεχνητούς πόνους αλλά εγώ δεν ένιωθα τίποτα.  Μου έλεγαν πονάς τώρα, έχεις συσπάσεις και εγώ απλά έβλεπα τηλεόραση. Πέρασαν κάποιες ώρες και η γιατρός είπε να μου κάνουν επισκληρηδιο. Χαρά εγώ. Τελειώνουμε έλεγα. Στην διπλανή μου όταν έκαναν γέννησε σε μισή ώρα. Και πάλι όμως δεν γινόταν τίποτα. Έφτασε  μεσημέρι και η γιατρός είπε ότι πάμε σε καισαρική. Μάταια έκλαιγα. Μου έλεγε ότι δεν μπορεί να αντέξει άλλες συσπάσεις η μήτρα. Όταν δεν ξέρεις φοβάσαι και δεν αντιδράς. Αυτό που τώρα μου φαίνεται παράλογο απλά δεν μπορούσα να το διαχειριστω. Όταν το παιδί βγήκε  δεν άκουσα κλάμα.  Φοβήθηκα, ρώτησα και τότε ακούστηκε. Τώρα ξέρω πως του έδωσαν από την αρχή οξυγόνο και προφανώς έβγαλαν τη μάσκα όταν μίλησα για να τον ακούσω και να ηρεμήσω. Μετά και πάλι τίποτα. Λίγα λεπτά μετά μου έφεραν ένα μοβ αγοράκι και τον ακούμπησαν πάνω μου. Τα χέρια μου ήταν δεμένα ωστόσο κατάφερα να του δώσω ένα φιλάκι. Τον πήγαν και στον πάτερα του και μετά θερμοκοιτίδα.

Τον περίμενα στο δωμάτιο αλλά δεν ερχόταν. Την επόμενη μέρα με πήγαν να τον δω. Αλλά δεν επιτρεπόταν να τον πάρω αγκαλιά. Πόσο μάλλον να τον θηλάζω. Η δική μου μαία μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δείξει πράγματα χωρίς το παιδί. Έδωσε απλά κάποιες συμβουλές και προέτρεψε να αγοράσω ένα θήλαστρο.  Έτσι και έκανα. Ξυπνούσα κάθε φορά που ξυπνούσαν την διπλανή μου. Εκείνη θήλαζε και εγώ έβγαζα γάλα και το πήγαινα στην εντατική. Αλλά αν και μου έλεγαν να το φέρνω ήξερα ότι δεν θα το έδιναν στο παιδί αφού το βασικό πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν το στομάχι του ώριμο ακόμα.

Και ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Όχι να πάμε. Να πάω. Δεν το άντεχα να γυρίσω σπίτι και να είναι η κούνια άδεια, Προτίμησα να μείνω στη μαμά μου που ήταν κοντά στο μαιευτήριο και να βλέπω τον μικρό 2 φορές την ημέρα. Έβγαζα γάλα σε συγκεκριμένες ώρες και του το πήγαινα. Κανένας δεν μου είπε να το φυλάω για εκείνον. Να κρατήσω τράπεζα γάλακτος. Έκλαιγα για την κατάσταση του μικρού,για το ότι δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω, για το ότι δεν μπορούσα να τον θηλάσω. Αργότερα κατάλαβα ότι μου είχαν κλέψει τις πιο σημαντικές στιγμές  ανάμεσα σε μια μαμά και το μωρό της. Την πρώτη επαφή, την πρώτη αγκαλιά. Την πρώτη φορά που θα αναζητούσε να δεχτεί το δικό μου γάλα.

Όλη αυτή η κατάσταση είχε και άλλες συνέπειες. Όταν μετά από 18 μέρες πήραμε το παιδί κανένας δεν μας έδειξε πως να το ταΐζουμε. Προσπάθησα να το θηλασω αλλά δεν ήξερα πως. Δεν τον έβαζα σωστά στο στήθος και με πλήγωνε. Κατέφυγα στην εύκολη λύση να βγάζω με το θήλαστρο. Σιγά σιγά η ποσότητα μειωνόταν αντι να αυξάνει. Τότε νόμιζα ότι ήταν από την στεναχώρια. Μετά από 40 μέρες είχα μόνο 10 ml. Τα παράτησα. Κανένας δεν μου είπε να το παλέψω και δεν ήξερα που να ρωτήσω.

Άρχισα να δίνω  μόνο ξένο. Και το παιδί εμφάνισε  γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση  και γέμισε εκζέματα. Ακόμα θυμάμαι τα σκασμένα, γεμάτα πληγές μαγουλάκια του. Άλλαξα πολλά γάλατα αλλά δεν είδα μεγάλη αλλαγή, μέχρι που σταματήσαμε το γάλα σε σκόνη. Όλο αυτό με γέμισε τύψεις αλλά και πείσμα. Την επόμενη φορά θα τα κατάφερνα.



Δεύτερη ιστορία

Στο δεύτερο παιδί  τέσσερα χρόνια αργότερα είχα αλλάξει νοσοκομείο, γιατρό και μυαλά. Όταν γέννησα  ο μικρός έμεινε απάνω μου περισσότερη ώρα. αλλά και πάλι δεν τον έφερναν στο δωμάτιο. Έπαθα πανικό. Νόμιζα ότι θα περνούσα τα ίδια. Μετά από παρέμβαση του γιατρού τον έφεραν στο δωμάτιο αλλά λόγω καισαρικής  είπαν να δοκιμάζαμε το θηλασμό από την επόμενη ημέρα !!!  Την επομένη ήρθε και η μαία μου και με βοήθησε να τον θηλάσω. Ερχόταν κάθε μέρα. Έτσι και εγώ είπα στον άντρα μου να μην αγοράσει κανένα κουτί. Θα τα καταφέρναμε.

 Το πρώτο βράδυ στο σπίτι όμως δεν καταφέρναμε να συχρονιστούμε με το μωρό. Έκλαιγε γιατί πειναγε. Είπα δεν πειράζει θα βγάλω με το θήλαστρο και θα του δώσω. Αλλά δεν έβγαινε αρκετό. Και ήθελε και άλλο. Και να κλαίει. Και να κλαίω και εγώ από τύψεις ότι αφήνω το μωρό μου νηστικό.  Τελικά στις μια το βράδυ έστειλα τον άντρα μου να βρει φαρμακείο να πάρει γάλα για να ηρεμήσει ο μικρός.  Την επόμενη μέρα ανέβασα 40 πυρετό  από ουρολοίμωξη.   Αν και φοβηθήκαμε την μαστίτιδα.  Έτσι προτάθηκε και πάλι το θήλαστρο. Για  να μην με πληγώνει ο μικρός, να ελέγχω πόσο τρώει, να του φτιάξω ένα πρόγραμμα  φαγητού και ύπνου. Πράγματι  έτσι ήταν αλλά δεν το έφτανε η ποσότητα και έτσι έπαιρνε και λίγο ξένο κάθε φορά. Παρόλα αυτά κατάφερα και τον έφτασα μέχρι 8 μηνών. Γλυτώσαμε δερματιτιδες και αρρώσταινε τα πρώτα χρόνια λιγότερο από τον αδερφό του.  Δεν ένιωθα όμως ότι τα είχα καταφέρει.



Τρίτη ιστορία



Και φτάνουμε στο σήμερα με την μικρούλα μου. Αυτή τη φορά δεν είχα  δική μου μαία αλλά όλα στο νοσοκομείο ήταν τόσο διαφορετικά. Η μαία πριν την καισαρική μου  είπε ότι τα πράγματα άλλαξαν πια και ότι το μωρό θηλάζει από την πρώτη ώρα και μένει με την μαμά συνέχεια. Μα δεν θέλω να είναι συνέχεια δίπλα μου είπα. Δεν σε ρωτήσαμε μου είπε γελώντας. Όταν θα θέλω να κοιμηθώ λιγάκι; Αν θα έχει κόσμο; Ε τότε θα μας φωνάζεις να την παίρνουμε. Όταν μπήκα στο χειρουργείο ήμουν σε κατάσταση πανικού. Είμαι και φοβιτσιάρα πως να το κάνουμε. Όταν όμως  μου έφεραν την μικρή, μου έλυσαν τα χέρια όπως είχα ζητήσει και ξέχασα τα πάντα. έμεινε κοντά μου πολύ ώρα. Τη χάιδευα , τη φίλαγα,της μιλούσα μέχρι που την πήραν για λίγο.

Όταν με πήγαν στην ανάνηψη περίμενα ότι θα περνούσα για άλλη μια φορά μία βαρετή ώρα κοιτώντας το ταβάνι. Μετά από 10 λεπτά όμως ήρθαν και με πήγαν σε ένα δωμάτιο με μία μαία που χαμογελαστά μου είπε ότι θα έφερναν την μικρή να την θηλάσω! Και επίσης θα φώναζαν τον άντρα μου να μας κάνει παρέα. Ήταν τόσο όμορφα. Επιτέλους μπορούσα να χαρώ τη στιγμή με την κόρη μου και να την μοιραστώ με τον μπαμπά της. Η μαία μας βοήθησε πολύ και η μικρή θήλασε από την πρώτη ώρα όπως μου είχαν πει.

Και στο δωμάτιο τα πράγματα ήταν όπως μου τα είχαν περιγράψει. Το μωρό ήταν μαζί μας και όταν ήθελα για δικούς μου λόγους ή όταν ήταν να την δει γιατρός την έπαιρναν.  Οι μαίες ερχόντουσαν καθημερινά και με βοηθούσαν με το θηλασμό. Μου έδειχναν διαφορετικές τεχνικές και μου έδιναν πολλές συμβουλές για το σπίτι.

Δεν θα σας κρύψω ότι η μπέμπα χρειάστηκε να πάρει από την πρώτη μέρα στο σπίτι και ξένο γάλα. Γέννησα μέσα στις εξετάσεις και δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου χωρίς την δασκάλα τους τελευταία στιγμή. Έτσι την ώρα που έλειπα η μικρή έπαιρνε ξένο γάλα. Αλλά αυτές οι ώρες ήταν λίγες και σε τρεις βδομάδες ξεκινούσαν οι διακοπές.

Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποίησα καθόλου θήλαστρο. Όσο ήμασταν μαζί η μικρή έτρωγε όπως και όποτε ήθελε. Τους δυο πρώτους μήνες τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Με πλήγωσε κάποια στιγμή με αποτέλεσμα να βγαίνει και αίμα. Πήγα και πάλι να απελπιστω αλλά πλέον ήξερα να ψάχνω, ήξερα να βρίσκω εμπειρίες από άλλες μαμάδες, ήξερα να ρωτάω bloggoφίλες μου που γνώριζα ότι θηλασαν τι να κάνω. Έτσι το πάλεψα. Σταμάτησα να θηλάζω για 2 μέρες και έβγαζα μόνο με το θήλαστρο. Το πετούσα γιατί το έβλεπα κόκκινο από το αίμα αν και οι πληροφορίες έλεγαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Έβαζα επιθέματα με βαλσαμόλαδο για να κλείσουν γρήγορα οι πληγές και αμέσως μετά άρχισα να θηλάζω την μπέμπα. Ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον γιατρό μου και ρώτησα τις μαίες για το πως να καταφέρω να πιάνει η μικρή πιο σωστά τη θηλή για να μην ξαναπάθω τα ίδια.

Και σιγά σιγά τα καταφέραμε. Μέχρι τεσσάρων μηνών η μπέμπα και εγώ ήμασταν αυτοκολλητάκια. Μοναδική εξαίρεση οι λίγες στιγμές που έκανα μπάνιο στην θάλασσα και για να χαλαρώσω την αναλάμβανε η γιαγιά της.  Τώρα που ξανάρχισαν τα σχολεία πρέπει να οργανωθούμε και πάλι, καθώς η μπέμπα περνά τα απογεύματα με τον μπαμπά. Αυτό που δεν έχω παλέψει είναι να φτιάξω τράπεζα γάλακτος για όταν λείπω. Αλλά σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε και τις κρέμες (μεγάλη αδυναμία του μπαμπά) οπότε   θα είναι κάθε ένας στον τομέα του.



Μπορεί να σας κούρασα αλλά ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για όσα έζησα ήταν γιατί κάπως έτσι τα κατάφερα και εγώ. Διαβάζοντας και παίρνοντας κουράγιο από άλλες μαμάδες.  Για να τα καταφέρεις χρειάζεται επιμονή , χρόνος με το παιδί και απεμπλοκή από τις ενοχές. Θα υπάρχουν δυσκολίες. Εδώ σας ανέφερα μερικές μόνο. Αλλά αν το βάλετε πείσμα και περάσετε το δύσκολο διάστημα των δυο μηνών  όλα θα είναι πιο εύκολα. Και αν δεν το καταφέρετε όπως το φαντάζεστε πιστέψτε με δεν είστε χειρότερη μάνα. Έχετε τόσα να προσφέρετε στο παιδί σας όλη του την ζωή. Αυτό που χρειάζονται κυρίως τα παιδιά είναι αγάπη.









Όταν το μωράκι μας γεννιέται περιμένουμε με ανυπομονησία να μας γελάσει, να κάνει τα πρώτα του βήματα, να μας πει μαμά και μπαμπά. Περιμένουμε όλες εκείνες  τις στιγμές που θα κάνει κάτι για πρώτη φορά και ευχόμαστε να είμαστε εκεί να το χαρούμε. Μα και αν δεν είμαστε σύντομα θα το επαναλάβει και για εμάς απλά τότε θα είναι η πρώτη φορά.



  • Το πρώτο δάκρυ το περιμένουμε την 2η με 3η  βδομάδα. Εμάς καθυστέρησε λίγο παραπάνω. Άλλωστε δεν  την αφήνω να κλαίει και  πολύ οπότε δεν φτάνει συχνά στο σημείο να έχει δάκρυα. Την πρώτη φορά στεναχωρήθηκα από τη μια αλλά από την άλλη δεν έχασα την ευκαιρία να την βγάλω φωτογραφία.



  • Το πρώτο συνειδητό γέλιο έρχεται  στις  6 με 8 βδομάδες. Μέχρι τότε γελά αντανακλαστικά.  Εμάς τα πρώτα χαμόγελα η μικρή τα έδινε όταν άκουγε το δικό μας γέλιο. Δεν ήθελα απλά να το βλέπει αλλά και να το ακούει. Tώρα εκτός από μας το χαρίζει και στα φωτιστικά και στις κουρτίνες!
  • Οι πρώτες κραυγούλες ξεκινούν από 2 μηνών. Μάταια μέχρι τώρα άνοιγε το στόμα και έβλεπες να καταβάλλει προσπάθεια αλλά να μην βγαίνει  ήχος. Τώρα ξεκίνησαν και τα πρώτα φωνήεντα.
  • Το μωρό είναι σε θέση να κρατάει ένα αντικείμενο από 2 μηνών περίπου. Δηλαδή μπορεί για κάποια δευτερόλεπτα να κρατά μια μικρή κουδουνίστρα.



  •  Μπορεί να κάνει  το γνωστό βαρελάκι γύρω στους 4 μήνες. Δηλαδή να αλλάζει τη θέση που το βάλαμε και να γυρίζει. Αρχικά στους 3 μήνες περίπου θα δείτε από ανάσκελα να έρχεται μπρούμυτα. Τα χέρια θα κλειδώνουν κάτω από το σώμα και θα εγκλωβίζεται. Μετά θα καταφέρει να τα φέρνει μπροστά και σύντομα θα μπορεί να έρθει από μπρούμυτα και πάλι ανάσκελα. Επειδή όμως κάποια κίνηση μπορεί να γίνει και νωρίτερα ποτέ δε το αφήνουμε μόνο του αν δεν είναι στην κούνια. 
  • Το μωρό μπορεί να κάθεται από 5 μηνών. Και πάλι μην το αφήνετε χωρίς υποστήριξη. Και εμένα μου φάνηκε κάποτε στον γιο μου ότι μπορούσε να κάτσει και ενώ ήμουν δίπλα έκανα το λάθος να γυρίσω το κεφάλι μου αλλού. Κλάσματα δευτερολέπτου χρειάζονται. Ευτυχώς  την βγάλαμε με ένα απλό καρούμπαλο. Το κλάμα και οι τύψεις ήταν αρκετά για να μην το ξανακάνω ποτέ.

  • Τα πρώτα δοντάκια έρχονται από 6μηνων ή και νωρίτερα. Είναι εκεί που έχετε αρχίσει να μπαίνετε σε μία σειρά και έρχονται τα δοντάκια με τα πονάκια και κάνουν τα μωρά ανήσυχα.
  • Το μωρό μπορεί να κρατάει το κεφάλι για λίγα δευτερόλεπτα από νωρίς αλλά κοντά στον 6  έχει τον έλεγχο ώστε να μπορεί να το φέρνει μπροστά όταν κάθεται. Μέχρι τότε πρέπει να στηρίζουμε το κεφαλάκι του.
  • Εδώ ξεκινάνε και τα δύσκολα αλλά και τα ωραία. Όταν αρχίσει να μπουσουλάει. Και αυτό συμβαίνει όταν το παιδί γίνει 6 μηνών. 



  • Όταν πια φτάσει 7-8 μηνών αρχίζει να δείχνει τι θέλει στη γλώσσα του.  Θυμάμαι ακόμα εκείνο το απαιτητικό και θυμωμένο μαμ που έλεγαν τα παιδιά μου όταν πείναγαν. Ήταν τόσο αστείο και αγχωτικό ταυτόχρονα καθώς προσπαθούσα να τους ετοιμάσω το φαγητό ή το γάλα και εκείνα δεν σταματούσαν να το απαιτούν.

  • Το επόμενο βήμα είναι να αρχίσει να στέκεται όρθιο. Σηκώνεται στους 8-10 μήνες. Κρατιέται από τα κάγκελα της κούνιας και προσπαθεί να σταθεί στα ποδαράκια του. Είναι από τις στιγμές που εκτός από σας θα δείτε και πολλούς στην οικογένεια να συγκινούνται.

  • Και αν δεν συγκινήθηκαν τότε όταν κάνει τα πρώτα βήματα θα ακούτε από παππούδες , γιαγιάδες, θείους, θείες εκδηλώσεις χαράς και έκπληξης. Δεν το συζητάμε για τους γονείς. 

  • Όταν γίνει 10-12 μηνών  ακούγονται οι πρώτες του λέξεις. Από δω και πέρα μπορείτε να περιμένετε τα πάντα.


Η αλήθεια είναι ότι όσο και αν είναι πολύ σημαντικές στιγμές  αυτές στην ζωή με το παιδί σας από την εμπειρία μου μετά από καιρό θα έχετε ξεχάσει πολλές από τις πρώτες φορές. Κάποιες θα μείνουν βαθιά χαραγμένες. Άλλες πάλι θα ξεθωριάσουν με το πέρασμα των χρόνων. Γι αυτό μην παραλείψετε να κρατήσετε φωτογραφίες, σημειώσεις ή και βίντεο ακόμα με όσα θα θέλετε να θυμάστε. Και κυρίως κοιτάξτε να χαρείτε  όλες εκείνες τις στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν πίσω.

Παρόλο που η ανάρτηση ξεκίνησε με αφορμή την μικρή μου,  θα την αφιερώσω στο γλυκό μου αγόρι που σήμερα γίνεται 10 χρονών. Πόσο γρήγορα μεγάλωσες . Και πόσες  όμορφες πρώτες στιγμές μου χάρισες.  Σε αγαπώ πολύ και εύχομαι να είσαι πάντα χαρούμενος και ευτυχισμένος αγόρι μου.





 Καλοκαίρι + διακοπές = θάλασσα


Εξίσωση   που δεν την αλλάζω με τίποτα. Και ανυπομονούσα να πάω την μικρή να τη γνωρίσει.  Για πρώτη φορά είπαμε να πάμε μόνο μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο. Επέλεξα να πάμε στον προφήτη Ηλία της Κερατέας. Ήθελα να ξαναδώ την εκκλησία από κοντά. Από την πρώτη φορά σκέφτηκα ότι είναι ιδανική για βάπτιση ή γάμο. Αλλά ήμουν ήδη παντρεμένη με δυο βαπτισμένα παιδιά. Ποτέ μην λες ποτέ λένε και να που ήρθε η μικρή μας να με βάλει ξανά σε σκέψεις.





Είναι κατάλευκη με γαλάζιο τρούλο σαν να είσαι σε νησί. Εχει  δυο μεγάλες επιβλητικές σκάλες και υπέροχα κολονάκια ενώ είναι τριγυρισμένη  από θάλασσα. 




Με υπέροχους και άνετους χώρους μέσα και έξω. Και απίστευτη ηρεμία και γαλήνη.


Και εκεί που σκέφτομαι ότι είμαι υπερβολική να ψάχνω εκκλησία από τώρα αφού η βάπτιση μάλλον θα γίνει του χρόνου τον Ιούνη βλέπουμε ένα ζευγάρι και πιάνουμε κουβέντα. Θέλουν και εκείνοι να κάνουν τον γάμο τους εκεί. Του χρόνου τον Ιούνη!!! Αν λάβουμε υπόψη ότι υπάρχουν μόνο 4 Σάββατα τελικά δεν ήταν και τόσο νωρίς.



Έβγαλα λοιπόν πολλές φωτογραφίες για να μπορώ να έχω εικόνα όταν θα ψάχνω την διακόσμηση. Το μόνο που με προβληματίζει είναι η απόσταση.  Μα σκέφτομαι ότι καμιά φορά λίγη ταλαιπωρία για να απολαύσεις ένα τόσο όμορφο τοπίο δεν πειράζει.




Τη δεύτερη φορά πήγαμε στην Κακιά Θάλασσα. Μέρος ιδανικό για παιδιά αρκεί να μην φυσάει πολύ. Καθόμαστε στο κέντρο ο ''Vraxos''  για να μην είναι η μικρή στον ήλιο.  Έχει  επίσης ομπρέλες και ξαπλώστρες που τις καθημερινές δεν πληρώνεις αρκεί να πάρεις ένα αναψυκτικό ή έναν καφέ. Και με μικρό αντίτιμο τα Σαββατοκύριακα. Η παραλία  έχει αλλαξιέρες και ντουζιέρες που καθαρίζονται συχνά. Παιδική χαρά για τα παιδιά και γήπεδο τένις και μπάσκετ για τους πιο αθλητικούς τύπους. Και φυσικά πεντακάθαρη θάλασσα.


Κανονίσαμε λοιπόν με τη γιαγιά , τον παππού και τη θεία γιατί μόνη με ένα μωρό δεν θα μπορούσα να απολαύσω τίποτα και έρχονται και μας παίρνουν για μπάνιο. Εκτός από το καινούριο μου καφέ μαγιό  και φυσικά την πετσέτα και το αντηλιακό μου πρέπει  να   κουβαλάω κάθε φορά μία μεγάλη τσάντα για τα πράγματα της μπέμπας. Αλλαξιερα, πάνες, μωρομάντηλα, ρουχαλάκια, πανάκια, φυσιολογικό ορό, μπιμπερό και γάλα μήπως πεινάσει την ώρα που είμαι μέσα στη θάλασσα, βρασμένο νερό σε θερμός για να μείνει ζεστό κτλ.  Μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά την έχω πάντα γεμάτη και έτοιμη ώστε να μην παιδεύομαι κάθε φορά. 



Και την ώρα που η μικρή απολαμβάνει την αγκαλιά της γιαγιάς που την λατρεύει...



...και παίρνει και κανέναν υπνάκο,



εγώ απολαμβάνω τη θάλασσα και τη φωτογραφίζω από κάθε οπτική γωνία


Η καλύτερη ώρα όμως είναι μετά τις 7 που πέφτει ο ήλιος και μπορώ να πάρω την μικρή στις ξαπλώστρες να απολαύσουμε τη θάλασσα. Τρελαίνεται να βλέπει τα παιδιά και τους νέους να κάνουν βουτιές.  Θα θελα να την βουτήξω και εκείνη αλλά είναι πολύ μικρούλα ακόμα. 


Πάντως είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε να μιλήσει θα μου έλεγε να μην φύγουμε!!!





Και αφού θα την περάσουμε εδώ το καλοκαίρι θα σας  ξεναγήσουμε σε πολλά ακόμα μέρη της Αττικής. Γιατί στην Ελλάδα μπορείς  να βρεις την μαγεία του  καλοκαιριού ακόμα και στην πρωτεύουσα.