Αν και εσείς και το έτερον ήμισυ αγαπάτε τα μαθηματικά  είμαι σίγουρη ότι θα εκτιμήσετε την ανάρτηση αυτή. Οπως βλέπετε μπορείτε να σχεδιάσετε μία καρδιά με απόλυτη ακρίβεια.

Αν θέλετε να την φτιάξετε  δείτε το βίντεο που ακολουθεί.

Αν πάλι δεν είστε λάτρεις των μαθηματικών (οι περισσότεροι υποθέτω) θα πρέπει να αρκεστείτε στις σχεδιαστικές σας  ικανότητες.

Να μαι πάλι και εγώ.

πηγή φωτογραφίας

Σας έλειψα; Μόνο θετικές απαντήσεις δέχομαι. Εμένα μου λείψατε πάρα πολύ. Εχω εμφανίσει στερητικό σύνδρομο. Ο υπολογιστής μας εμφάνισε ιό. Και δεν έχουμε καταφέρει να τον φτιάξουμε ακόμα. Αμα είχα τον εισβολέα στα χέρια μου δεν θα γλύτωνε!

Προσπαθώ να μπαίνω απο το κινητό λιγάκι αλλά δεν είναι το ίδιο. Για πρώτη φορα  κατάφερα να αφήσω μηνυματάκια στις αναρτήσεις σας. Δεν έχω πάει σε όλους αλλά το παλεύω.  Ανάρτηση τώρα στέλνω απο τον υπολογιστή της αδερφούλας μου.  Και αν δεν ερθει να μου φτιάξει τον δικό μου θα έρχομαι συχνά εδώ. Ναι καλά καταλάβατε, απειλή ειναι!

 Πριν συμβεί αυτό ένιωθα  ότι δεν είχα τι να γράψω. Δεν μου έρχοντάν ιδέες. Και τώρα μου έρχονται συνέχεια. Αλλά δεν μπορώ. Δεν είναι άδικο; Μάλλον πρέπει να τα γράφω για να μην τα ξεχάσω.

Ευτυχώς έχουμε την συνάντηση την Κυριακή και θα δώ αρκετές από εσάς απο κοντά. Θα πάρω την δόση μου και θα αντέξω μεχρι  να έρθει η αδερφούλα στο σπίτι. Κονκάρδες φτιάξατε; εγώ όχι ακόμα αλλά κάτι έχω στο μυαλό μου. Ανυπομονώ να σας δώ.

 Εδώ και λίγο καιρό  τα Σαββατόβραδα απέκτησαν άλλο χρώμα. και αυτό για τί διοργανώνουμε μικρά οικογενειακά πάρτι όπως τα λέμε. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μικρές οικογενειακές στιγμές  με λιχουδίτσες και παιχνίδι με τα παιδιά.

 Το προηγούμενο Σάββατο παίξαμε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Η ιδέα  ήρθε όταν είδα στο facebook  μία ανάρτηση την Κathy  από το Ανθόμελι. Τα κορίτσια  είχαν έτοιμες τις εικόνες με τα μέρη του σπιτιού και έτσι δεν είχα παρά να τις εκτυπώσω. Ο γλυκός θησαυρός περίμενε στο μπαούλο που ήταν και ο τελευταίος προορισμός. Ενθουσιάστηκαν και έτρεχαν σε όλο το σπίτι μαζί με τον μπαμπά τους. Διαβάστε και εσείς την ανάρτηση Παίζουμε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού και διασκεδάστε.

Αυτό το Σάββατο  παίξαμε τυφλόμυγα. Ένα παιχνίδι που μαθαίνει στα παιδιά την δύναμη και των υπόλοιπων αισθήσεων του ανθρώπου. Όσο για γλυκάκι η μαμά ήθελε να φτιάξει κρουασανακια αλλά χρειάζονται 12 ώρες προετοιμασία και έτσι ετοιμάστηκαν για πρωινό Κυριακής. Επειδή όμως δεν έχω τελειοποιήσει την τεχνική θα επακολουθήσει καινούργια ανάρτηση.

Αυτό το Σαββατοκύριακο είχε την ιδιαιτερότητα ότι η μαμά δεν είχε μάθημα Ιταλικών το πρωί του Σαββάτου και ήταν πανευτυχής που δεν έπρεπε να ξυπνήσει το πρωί. Βέβαια το μάθημα μεταφέρθηκε για το πρωινό της Κυριακής στις 8:30. Βάρβαρο αλλά η διαδρομή  ήταν μαγική και με ανέβασε γρήγορα.

Ανυπομονώ για το επόμενο Σαββατοκύριακο κιόλας!

 Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των μικρών παιδιών στα μαθηματικά είναι να ξεπεράσουν τη φάση μετράω με τα δαχτυλάκια. Και δυστυχώς  αν δεν ξεπεραστεί εγκαίρως γίνεται βίωμα και όταν είναι μεγαλύτερα προσπαθούν να το κρύψουν.  

Ένα βασικό βήμα είναι να κάνουν  πράξεις που δεν θα υπερβαίνουν το 10 καθημερινά. Έτσι ώστε να φτάσουν σε σημείο να απαντούν αυθόρμητα. Το δυσκολότερο όμως είναι όταν παιρνάνε στην φάση που η πρόσθεση υπερβαίνει το 10. Π.χ.   6 + 7 = ...  Τότε τα παιδιά που θα συνεχίσουν με τα δάχτυλα και δεν θα κατανοήσουν την χρησιμότητα της δεκάδας  θα χρησιμοποιούν τα δάχτυλα για πολύ καιρό ή και για πάντα.

Πριν φτάσουμε λοιπόν σε αυτή την πρόσθεση καλό θα ήταν να μάθουν τα ζευγαράκια που μας δίνουν 10.  Μια όμορφη ιδέα πετυχα στο Pinterest  απο το littlestscholars.blogspot.gr

 Μ ορείτε να το βρείτε  έτοιμο για εκτύπωση εδώ. Βαλτέ τα παιδιά να χρωματίσουν και κολλήστε το κοντά στο μέρος που διαβάζουν.

Στη συνεχεία βαλτέ προσθέσεις  του τύπου

1 + 9 + 5 =  15
2 + 8 + 6 = 16
3 + 7 + 4 + 14

ώστε να γίνεται αναγκαστικά η στάση στο 10.  Στη συνέχεια   ζητήστε από τα παιδιά να κάνουν το ίδιο  και όταν έχουν 7 + 6 σπάζοντας το δεύτερο νούμερο σε 3 + 3 .

Μερικά χρήσιμα φυλλάδια μπορείτε να βρείτε στο  ο γραφούλης και η γραφούλα. 

Και να θυμάστε  δεν γίνονται όλα σε μια μέρα. Χρειάζεται υπομονή και επίμονη. Και αν το παιδί σας δεν είναι πρωτάκι αλλά παρουσιάζει αυτό το πρόβλημα ακολουθείστε την ίδια διαδικασία. Ποτέ δεν είναι αργά!

Να μαι και εγώ πάλι. Μπορεί να χάθηκα αλλά δεν σας ξέχασα. Που και που έρχομαι και σας επισκέπτομαι αλλά όχι όλους. Θα επανορθώσω σύντομα. Σας έχω συνηθίσει σε πιο ευχαρίστα και απροβλημάτιστα θέματα. Αλλά η ζωή έχει πολλές όψεις. Και εδώ και δύο μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου η συγκεκριμένη ανάρτηση. Να την κάνω , να μην την κάνω. Και τελικά αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.

Όταν ήμουν στην δευτέρα λυκείου η καθηγήτρια της έκθεσης μας έβαλε να γράψουμε πως φανταζόμαστε την ζωή μας σε 10 χρόνια. Η έκθεση δεν ήταν η αδυναμία μου. Για την ακρίβεια  μου αρέσει να γράφω μόνο αν θεωρώ ότι έχω έμπνευση και δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Ποτέ δεν έπαιρνα κάλους βαθμούς  όποτε όταν την επέλεξε να την διαβάσει στην τάξη ξαφνιάστηκα. Δυστυχώς δεν ξέρω αν σε κάποια κούτα έχει διασωθεί αλλά κάποια πράγματα έχουν μείνει στην μνήμη μου.

 Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι ζητούσα από την ζωή μου απλά, καθημερινά  πράγματα. Δεν έκανα μεγαλόπνοα σχεδία για καριέρες κτλ. Ήθελα να έχω  μια οικογένεια , ένα σπιτάκι και μια δουλειά στην όποια να αισθάνομαι όμορφα. Να δημιουργώ και να είμαι ευτυχισμένη. Αυτά ήταν τα σημαντικά που ήθελα εγώ όταν θα ήμουν 27-28 χρονών.

Και πέρασε ο καιρός και ήρθε το 2006.Εντεκα χρόνια από τότε. Κοίταξα τη ζωή μου και θυμήθηκα την έκθεση που είχα γράψει τότε. Και ένιωσα ευχαριστημένη. Είχα παντρευτεί και φτιάξει την δική μου οικογένεια. Είχα το πρώτο μου αγοράκι , ένα όμορφο σπίτι και στην δουλειά μου ένιωθα ευχαριστημένη γιατί  με τα παιδιά ξεχνούσα όλα μου τα προβλήματα. Ο κόσμος γύρω μου ήταν ακόμα χαρούμενος και όλα έδειχναν ελπιδοφόρα. Νόμισα ότι αυτό θα ήταν και το happy  end της ιστορίας.

Πέρασαν και αλλά χρόνια και φτάσαμε στο 2012. Δεν μπορώ να πω ότι έχω χάσει όλα αυτά που είχα το 2006 αλλά δεν νιώθω το ίδιο. Οι δουλειές δεν είναι σταθερές. Τα πρόσωπα γύρω μου δεν είναι χαμογελαστά. Συνέχεια προβληματισμένα και σκυθρωπά.  Και ότι έχουμε νιώθουμε να μας φεύγει. Και παλεύουμε να το κρατήσουμε. Ακόμα και όταν τα καταφέρνουμε πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε.

Κάθε τόσο ακούω για κάποιον που πήγε να βρει την τύχη του στο εξωτερικό. Νέοι άνθρωποι με σπουδές ,πτυχία και γνώσεις που φεύγουν χωρίς να το θέλουν πραγματικά αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Γιατί αισθάνονται ότι εδώ δεν υπάρχει ελπίδα. Πραγματικά νιώθω ότι ανήκω σε μια γένια που της ψαλίδισαν τα φτερά. Και όσο και αν προσπαθώ να πω στην επομένη να ονειρεύεται δεν μπορώ πια να είμαι πειστική. Είμαι το αντιπαράδειγμα! 

Κάθε μέρα και κάποιος γνωστός χάνει την δουλειά του. Και ξέρει ότι θα πρέπει να είναι πολύ τυχερός για να βρει άλλη. Έχετε σκεφτεί πως νιώθει κάποιος στο σπίτι ξέροντας ότι οι λογαριασμοί τρέχουν, ότι το κράτος μπορεί να χρωστά αλλά  εκείνος πρέπει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του; Αν τον κοιτάξετε καλά θυμίζει πληγωμένο σπουργίτι έτοιμο να μεταμορφωθεί σε αγρίμι. 

Και πόσοι είναι αυτοί οι ''τυχεροί'' που  ενώ έχουν δουλειά  δεν πληρώνονται. Γιατί και αυτούς δεν τους πληρώνουν ή δεν πουλάνε. Όχι ότι δεν υπάρχουν και εκείνοι που δεν πληρώνουν τους υπάλληλους και τα βάζουν στην τσέπη αλλά πολλοί πια αδυνατούν να πληρώσουν. Και πως να ξεκινήσεις το πρωί για την δουλειά  όταν οι λογαριασμοί είναι απλήρωτοι. Και ως ποτέ θα παίρνεις δανεικά; Ή ως ποτέ θα έχουν και οι άλλοι να σου δίνουν;

Και όμως θα κάνω πάλι μια προσπάθεια να φανταστώ τον εαυτό μου σε 10 χρόνια. Και ελπίζω το 2023 να σκεφτώ αυτήν την ανάρτηση και να νιώσω και πάλι ευτυχισμένη.

Θα ήθελα λοιπόν σε 10 χρόνια να μπορώ να πω στο γιο μου  που θα είναι πολύ κοντά στην ηλικία που έγραψα εγώ την έκθεση ότι μπορεί να ονειρευτεί το μέλλον και να με πιστέψει.  Ότι παλέψαμε και τώρα εκείνος μπορεί να καρπωθεί αυτή την δουλειά.  Ότι φτιάξαμε μια κοινωνία άξια σεβασμού. Και ότι πρέπει να την κάνει καλύτερη.

Θα ήθελα να πιστεύω πιο πολύ στην δημοκρατία που γέννησε η χωρά μου. Μια δημοκρατία που πληγώσαμε εμείς οι ίδιοι πιστεύοντας όχι μόνο αυτούς που μας κυβερνούν αλλά και αυτούς που αντιπολιτεύονται. Γιατί η Δημοκρατία που γέννησε η χωρά μου μιλούσε για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.

Θα ήθελα να νιώθω ξανά χαρούμενη στην εργασία μου και να αισθάνομαι παραγωγική. Γιατί δεν θα με πνιγούν τα προβλήματα. Και θα μπορώ να δημιουργώ. Να κοιτώ γύρω μου και να είναι όλα όπως τότε στους Ολυμπιακούς. Που ήταν οι άνθρωποι ευγενικοί γιατί ήταν χαρούμενοι. Που γελούσαν και αισθάνονταν ασφαλείς.

Ξέρω ότι αυτή την φορά δεν ζήτησα απλά καθημερινά πράγματα. Και ότι δύσκολα σε 10 χρόνια θα τα δω να επαληθεύονται. Αλλά αν δεν μπορώ να ονειρευτώ για τον εαυτό μου οφείλω να ονειρευτώ για τα παιδιά μου. Και να προσπαθήσω να το κάνω προσωπικότητα.

Αλήθεια εσείς πως φανταζόσασταν τη ζωή σας πριν 10-15 χρόνια και πως ονειρεύεστε το μέλλον;

Πόση χαρά νιώσαμε χτες δεν λέγετε. Ξυπνήσαμε και οι λεύκες νιφάδες έστηναν χώρο. Τελικά ο πιο εύκολος τρόπος να ξυπνήσεις άντρες ,μικρούς και μεγάλους είναι να τους πεις ότι χιονίζει. Σηκώνονται με την ελπίδα να δουν τα πάντα στρωμένα και να μην πάνε στην δουλεία ή το σχολειό.

Βεβαία δεν μας έκανε το χατίρι να το στρώσει λίγο παραπάνω. Δυο ώρες μετά είχε αρχίσει να λιώνει. Το απόγευμα πηγαίνοντας στην δουλειά συνάντησα  λίγο παραπάνω χιονάκι και δεν έχασα την ευκαιρία να το φωτογραφίσω. Ελπίζω σύντομα να μας ξαναεπισκεφτει η Λευκή νεράιδα

Και μιας και το χιόνι θυμίζει Χριστούγεννα να σας δείξω  μερικά από τα δωράκια που κάναμε την πρωτοχρονιά!

Αυτό το ρολόι το έφτιαξε ο αντρούλης μου για τον αδελφό του που φεύγει σε λίγες μέρες για την Αγγλία. Μόνο το decoupage μου ζήτησε να κάνω  γιατί το φοβόταν.  Και ευτυχώς που ανέλαβε το πιο δύσκολο project γιατί δεν θα προλάβαινα.  Λέτε να τον κολλήσω με τις κατασκευές; Τους δείκτες δεν τους βάλαμε για να μην χαλάσουν στην μεταφορά.

Και αυτά τα ημερολόγια αφιερωμένα στο ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ.

Προς το παρόν θα απέχω για μερικές μέρες από τις κατασκευές. Μόνο αν μου τύχει κάποιο σεμινάριο . Κουράστηκε η πρωτάρα. Φέτος θα τα οργανώνω όλα πιο νωρίς.

 Θυμάστε επίσης το στολιδάκι με το οποίο συμμετείχε η Κάτια  του starsandicicles  στον διαγωνισμό. Η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη όταν μας ήρθε σαν δωράκι στο σπίτι. Ηταν απρόσμενο και μας άρεσε πολύ. Ευχαριστούμε θερμά.

Πολλά φιλάκια