1) Να χαλαρώσεις
Πήρες επιτέλους άδεια και σκέφτεσαι ότι θα ξεκουραστείς; Αν μαζί με το επίδομα άδειες δεν εχεις και μια νταντά δώρο να το ξεχάσεις. Όσο πιο μικρά είναι, τόσο πιο πολύ θα τρέχεις απο πίσω τους.

2) Να απολαύσεις τη θάλασσα αμεριμνος
Θυμάσαι πριν τα παιδιά που πηγαίνεις στην παραλία με μια πετσέτα μονο και το αντηλιακο σου;
Τώρα με τα παιδιά θα κουβαλησεις όλα τα καλοκαιρινά παιχνίδια ( κουβαδακια, φτυάρια κτλ). Μην ξεχάσεις μαγιό για ολους, πετσέτες, καπέλα, μια αλλαξια ρούχα για κάθε παιδί κανέναν σνακ γιατί τους ανοίγει η όρεξη, αντηλιακο με ψηλό δείκτη προστασίας , μπρατσακια , σανίδες, φουσκωτά και βαρκουλες.
Μην κουβαλήσει το αγαπημένο σου βιβλιο.

3) Να βγεις το βράδυ σε μπαράκι.
Στη καλύτερη περίπτωση θα πας για φαγητο άντε και καμμία βόλτα στην παραλία. Όχι για ρομαντική εξοδο. Για κυνηγητό και κάστρα στην άμμο.
Μετα στο ξενοδοχείο, αφού τα κοιμισεις και αντεχεις ακόμα μπορείς να πιεις μια μπυριτσα στο μπαλκόνι. Γι αυτό πρόσεχε να έχει θέα.

4) Να ξυπνήσεις αργά.
Όταν θα βγεις στο μπαλκόνι να χαλαρωσεις  πρόσεχε μην ξενυχτησεις πολύ γιατί τα παιδιά θα ξυπνήσουν νωρίς. Μπορεί το χειμωνα να τα Τράβας για να σηκωθουν απο το κρεβάτι, αλλά το καλοκαίρι Μόλι; χαράξει είναι όρθια.

5) Να κανεις μικρές εξορμήσεις του Σαββατοκύριακου.
Όταν δεν εχεις παιδιά πιο εύκολα θα βρεις ενα δικλινο τελευταια στιγμή. Βάζεις και δυο ρούχα σε ένα tredy σακίδιο και έφυγες. Ενω μετα τα παιδιά πρεπει να εχεις κλείσει πολύ νωρίτερα οικογενειακό δωμάτιο και να ευχεσαι να μην αρρωστησουν εκείνες τις μέρες. Και αν τελικά τα καταφέρεις θα κουβαλήσει το μισο σπίτι απο ανασφάλεια.

Δεν είναι όλα τόσο άσχημα όμως. Σκέψου τα παιδικά χαμόγελα. Θα εχεις επίσης την ευκαιρία να φτιαξεις κάστρα στην άμμο , να παίξεις μπάλα και να κανεις διαγωνισμό παγωτων.  Να παίξεις μπουγελο και γενικά να νιωσεις παιδί. Σου παρουσιάζεται μια καλη εκαιρια για μια ανώδυνη, μη  επεμβατική μέθοδο ξανανιωματος δηλαδή.

Γι αυτό αν θες να περάσεις καλά φέτος, πάρε όσα λιγότερα μπορείς μαζί σου, ΑΣΕ τους κανόνες σπιτιυ και έζησε ξανά σαν παιδι.

Εδώ και 2-3 χρόνια έκαναν την εμφάνισή του. Αγαπήθηκαν πολύ αλλά και σχολιάστηκαν επίσης.
Προσωπικά όταν τα πρωτοείδα δεν ενθουσιάστηκα. Τώρα τα αγαπώ όχι για το στυλ τους αλλά για την πρακτικότητα και την άνεσή τους.

Μιλάω για τη μόδα με τα flatforms παπούτσια. Νομίζω ότι είναι η απάντηση για όλες εμάς που δεν τα καταφέρνουμε με τα ψηλά τακούνια!!!! Ήταν και αδικία να μην μπορείς να σταθείς δίπλα σε κάποιες που περπατούν με άνεση σε δωδεκαποντα και  και ξαφνικά σε περνούσαν ένα κεφάλι. Και συ από δίπλα να σκέφτεσαι " Κατέβα από εκεί αν σου βαστάει"

Άσε που και να μπορείς να τα φορέσεις, με τα παιδιά σε βόλτα τα τακούνια είναι ότι χειρότερο. Έχεις κυνηγήσει τρίχρονο σε πλατεία με ψηλά παπούτσια; Αν δεν πέσεις και αν καταφέρεις τελικά να το πιάσεις σίγουρα θα έχεις γίνει θέαμα.

Δείχνουν βέβαια  χοντροκομμένα αλλά είμαστε τυχερές που ήρθαν τουλάχιστον στη μόδα. Όχι δηλαδή ότι τα φοράμε για να πάρουμε κανέναν πόντο και δούμε τη ζωή από ψηλά αλλά επειδή θέλουμε να είμαστε trendy. Επιτέλους , λοιπόν ψήλωσα και εγώ!!!

Φέτος τα παιδιά δεν πήγαν στο χωριό μετά το τέλος των σχολείων.Ήθελα να περάσουμε το καλοκαίρι μαζί. Να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο. Δουλεύοντας απόγευμα χάνεις στιγμές μαζί τους. Αντίθετα το καλοκαίρι έχουμε αρκετό χρόνο να τον αφιερώσουμε στα παιδιά.

Έτσι έφτιαξα μια λίστα με όσα θέλω να κάνουμε μαζί τους 3 αυτούς μήνες. Ένα από τα σχέδιά μου ήταν να πάμε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Όχι όμως για να δούμε τους ελληνικούς θησαυρούς αλλά την Αιγυπτιακή συλλογή που είναι ανοικτή κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Το ελληνικό τμήμα τα παιδιά το είχαν επισκεφτεί με το σχολείο.

Αφορμή στάθηκε μία ανάρτηση της Action Plus για την ξενάγηση που διοργάνωναν την Κυριακή 24 Ιουνίου. Και μιας και είναι λίγο δύσκολο να ταξιδέψουμε στην Αίγυπτο ήταν ευκαιρία να μάθουν τα παιδιά αλλά και εμείς για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Μέσα από τα 7000 εκθέματα του μουσείου τα παιδιά ανακάλυψαν έναν τελείως διαφορετικό πολιτισμό. Με αντιλήψεις για τη ζωή και το θάνατο που δεν ήταν εξοικειωμένοι.

Ήμουν σίγουρη ότι ο μεγάλος μου γιος είχε κάποια ιδέα για την αρχαία Αίγυπτο από τα βιβλία της Ιστορίας. Έτσι αποφάσισα να μιλήσω στον μικρό και ανακάλυψα ότι οι γνώσεις του ήταν μόνο απ΄τα παιδικά. Μάλιστα θεωρούσε ότι οι μούμιες και οι πυραμίδες δεν υπάρχουν. Άλλωστε στα παιδικά οι μούμιες ζωντανεύουν  σύμφωνα με το θρύλο. Αρα το παιδί τα είχε κατατάξει στην κατηγορία των παραμυθιών. Καλό θα ήταν, λοιπόν, αν επισκεφτείτε τη συλλογή με παιδιά κάτω των 10 ετών να τα προετοιμάσετε για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό.Χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Απλά δείξτε τους κάποιες εικόνες και πείτε τα βασικά. Τα υπόλοιπα θα τα μάθουν στην ξενάγηση.


Την μέρα εκείνη αφήσαμε τη μικρή μας στη γιαγιά και τον παππού και ξεκινήσαμε  για το μουσείο. Ένα πρωινό αφιερωμένο στα αγόρια. Ο ξεναγός μας ζήτησε να μπουν μπροστά όλα τα παιδιά αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια ξενάγηση προσαρμοσμένη για παιδιά. Και αυτό να σας πω με φόβισε στη αρχή. Δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή τους.  Αλλά τελικά τα παιδιά παρακολουθούσαν προσηλωμένα. Ίσως το να απλουστεύουμε τόσο πολύ τον τρόπο με τον οποίο τους μιλάμε δεν τα βοηθά να αναπτύξουν το λεξιλόγιο και τη γλώσσα τους.

Η ξενάγηση όμως ήταν για τα παιδιά μια μεγάλη ευκαιρία να μάθουν και πολλά άλλα πράγματα εκτός από τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Έμαθαν να λειτουργούν μέσα σε μία ομάδα. Καθώς ο ξεναγός μας δεν  απαντούσε σε ερωτήσεις όταν παρουσίαζε ένα έκθεμα αλλά μόλις τελείωνε έδινε την ευκαιρία σε μεγάλους και παιδιά να ρωτήσουν. Ετσι τα παιδιά έμαθαν να περιμένουν. Στην αρχή σηκωνόντουσαν χεράκια και κάποια παιδιά πετάγονταν. Αλλά σιγά σιγά έμαθαν να ρωτάνε τη σωστή στιγμή. Τους έμαθε ότι δεν ακουμπάμε τις προθήκες γιατί θα χτυπήσει ο συναγερμός με ευγενικό αλλά σοβαρό τρόπο.

Όταν ήμουν κοντά στον μικρό είχε την τάση να με ρωτάει σε ακατάλληλες στιγμές και επομένως να χάνει την αφήγηση. Ετσι διακριτικά απομακρυνθήκαμε  πιο πίσω και η προσοχή του στράφηκε στον ξεναγό. Όταν επισκεπτόμαστε μουσεία με τα παδιά δεν πρέπει να περιμένουμε ότι θα είναι αγάλματα αλλά πρέπει να τους μάθουμε να σέβονται το χώρο και τους υπόλοιπους επισκέπτες. Αυτός ήταν και ένας λόγος που προτίμησα ξενάγηση από το να διαβάζω εγώ τα καρτελάκια στα παιδιά. Μια ξενάγηση δεν εστιάζει σε ονόματα και αριθμούς που έτσι και αλλιώς δεν θα θυμόμαστε. Αυτά άλλωστε μπορούμε να τα βρούμε και στις σελίδες των μουσείων. Μια ξενάγηση πρέπει να σε ταξιδεύει. Να μας μαθαίνει τα βασικότερα σημεία και να γίνεται το έναυσμα για περαιτέρω μελέτη.


Αν θέλετε και εσείς να επισκεφτείτε την Αιγυπτιακή συλλογή μέσω της Action plus, θα επαναληφθεί η ξενάγηση τις ακόλουθες ημερομηνίες:

Πέμπτη 5 Ιουλίου, 18.00 – 19.30

Κυριακή 8 Ιουλίου, 18.00 – 19.30

Σάββατο 14 Ιουλίου, 18.00 – 19.30

Σάββατο 21 Ιουλίου, 18.00 – 19.30

Το κόστος είναι 10 ευρώ ανα άτομο αλλά τα παιδιά έως 12 ετών (με τη συνοδεία ενηλίκου) καθώς και οι συνοδοί ατόμων με αναπηρία που χρήζουν συνοδείας (π.χ. με σοβαρά κινητικά προβλήματα, τυφλότητα κτλ.) συμμετέχουν δωρεάν.

Επίσης η γενική είσοδος στο μουσείο είναι 10 ευρώ αλλά υπάρχουν κατηγορίες που δεν χρεώνονται όπως τα παιδιά μέχρι 18 ετών , οι άνεργοι κτλ.

πληροφορίες για το ωράριο του μουσείου και τα εισιτήρια θα βρείτε εδώ

πληροφορίες για τη αιγυπτιακή συλλογή εδώ

πληροφορίες για την action plus εδώ

Η ανάρτηση δεν είναι διαφημιστική αλλά μια προσωπική εμπειρία.

Θυμάμαι  όταν ήμουν μικρή πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα.  Τα πρωινά  έρχονταν οι συμμαθήτριές μου να με πάρουν να πάμε σχολείο και όταν ήμασταν απογευματινή βάρδια γυρίζαμε στο σπίτι αφού είχε νυχτώσει. Θυμάμαι  στο Λύκειο να παίρνω το λεωφορείο για το κέντρο της Αθήνας για να πάω στο ωδείο.  Καθώς μεγάλωνα οι ελευθερίες άρχισαν να κόβονται. Μην βγαίνεις μόνη σου όταν νυχτώσει, μου έλεγαν.  Πάρε με τηλέφωνο ,όταν φτάσεις.

Άλλαξα εγώ; Μάλλον όχι. Άλλαξε ο κόσμος. Και πάψαμε να αισθανόμαστε ελεύθεροι. Κλειστά τα παράθυρα και ας ήταν καλοκαίρι. Συναγερμός στα σπίτια  και έξοδος μόνο με παρέα που θα σε φέρει μέχρι την πόρτα . Και θα περιμένει να ανέβεις και απάνω. Και αισθάνεσαι να πνίγεσαι. Τι κι αν σου έλεγαν ότι δεν φοβούνται εσένα , αλλά τον κόσμο.....

Μόνο ένα καλοκαίρι ένιωσα ελεύθερη. Το 2004. Μέναμε δίπλα στο Ολυμπιακό στάδιο και η περιοχή φυλάσσονταν συνεχώς. Μέχρι και πεζή μετά τα μεσάνυχτα γύρισα σπίτι μετά από την βάρδια μου σαν εθελόντρια. Και οι γονείς μου δεν είπαν τίποτε. Βγαίναμε παρέες και δεν με ρωτούσαν με αγωνία που θα είμαστε, τι ώρα θα γυρίσουμε. Κράτησε μόνο εκείνο το καλοκαίρι αλλά κατάλαβα. Δεν είχα αλλάξει εγώ αλλά ο κόσμος.


Και το κατάλαβα ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Αφού 2 χρόνια μετά θα κρατούσα στην αγκαλιά μου το μωρό μου. Και θα έχτιζα εγώ μια γυάλινη σφαίρα γύρω του.Με απαγορεύσεις και μη. Δεν θα πας μόνος σου στο σχολείο, δεν θα πάρεις το ποδήλατο στο δρόμο, δεν θα μείνεις μόνος σου στο σπίτι...... Και μου φαίνονταν όλα αυτά τα μη τόσο σωστά. Στα παιδιά μου πάλι όχι. Και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν φταίνε εκείνα αλλά ο κόσμος γύρω τους.

Καθώς μεγάλωναν όμως ένιωσα εκείνο το πνίξιμο και πάλι. Επαψα να νιώθω ότι έτσι πρέπει. Θα μεγάλωναν χωρίς να μάθουν τον κόσμο. Και ξαφνικά θα τα άφηνα μόνα.Μου φάνηκε ανεύθυνο. Σαν να τα στέλνεις άοπλα σε πόλεμο. Ήθελα να έχουν τις δικές τους ελεύθερες στιγμές. Και γι αυτό τα έγραψα στους προσκόπους.


Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ο μικρός μου πήγε το δεύτερο ταξιδάκι του στη Σαλαμίνα χωρίς εμάς. Και δεν έχει κλείσει τα 8. Και όμως είναι οι μόνες στιγμές που νιώθω ήσυχη.  Έκανα ένα τηλέφωνο να βεβαιωθώ οτι το καράβι είχε πιάσει στεριά αλλά μετά τίποτε. Άλλωστε απαγορεύονται τα κινητά και δεν είναι ωραίο να ενοχλείς την υπεύθυνη συνέχεια. Αποτοξίνωση και αυτά και εμείς.

Την προηγούμενη μέρα του διάβαζα τον κατάλογο με τα ρούχα και με τον αδερφό του τον μεγάλο έψαχναν στην ντουλάπα να βρούνε 3 καλοκαιρινά μπλουζάκια, σορτσάκια , φούτερ κτλ.  Και αφού τα στριμώξαμε  στον  ταξιδιωτικό του σάκο τρύπωσε στην αγκαλιά μου και ήθελε να κοιμηθεί εκεί. Να δω πως θα κοιμηθείς μόνος σου αύριο του είπα. Άλλο αύριο μου απαντά. Βλέπετε αύριο θα είναι μεγάλος  και θα κοιμάται στη σκηνή με τους φίλους του.


Πολλοί με ρωτάνε αν φοβάμαι. Οχι απαντώ γιατί όπου παει η ομάδα έχει ειδοποιήσει τις αρχές της περιοχής. Τα παιδιά  μαθαίνουν να είναι αυτόνομα και αρα λειτουργούν πιο υπεύθυνα. Και φυσικά είναι παιδιά αλλά τους επιβλέπουν σωστά. Είναι όλη η ομάδα μαζί και έχουν κανόνες. Αν  εφαρμόζουν τους κανόνες στο σπίτι; Όχι ακόμα θα πω και αφήστε με μια ακόμα φορά να ονειρεύομαι.


Το πιο σημαντικό είναι ότι έστω και λίγο αισθάνονται ελευθέρα. Μαθαίνουν τον κόσμο πριν να έρθει η ώρα να τον αντιμετωπίσουν. Απομακρύνονται με ασφάλεια από τον γυάλινο προστατευτικό κόσμο που τους βάλαμε. Αποκτούν δεξιότητες  και αφήνουν τις ηλεκτρονικές συσκευές στην άκρη.  Γίνονται ένα με τη φύση και λειτουργούν σαν ομάδα. Και ξέρω οτι θα εχουν τις δικές τους στιγμες να θυμόνται όταν μεγαλώσουν.

Η περίοδος των γάμων και των βαπτίσεων άρχισε.  Είτε είστε καλεσμένες,είτε  είστε κουμπάρες  είναι μια καλή ευκαιρία να περιποιηθείτε τον εαυτό σας και να αφήσετε στην άκρη τα καθημερινά σας ρούχα.

Διαλέξαμε λοιπόν  και σας προτείνουμε 5  υπέροχα  φορέματα για να εντυπωσιάσετε!

Τα τελευταία χρόνια οι τούλινες φούστες είναι  μια επιλογή που προτιμούν πολλές γυναίκες. Κυρίως μαμάδες που μάλιστα  φοράνε στις κόρες τους παρόμοιο ή και ίδιο σύνολο.  

Η απλή κλασσική γραμμή είναι η πιο σίγουρη λύση. Επιλέξτε απλά το χρώμα που σας ταιριάζει. Αποφύγετε μόνο το άσπρο και το μπεζ. Ας το αφήσουμε στη νύφη.

Η γραμμή αυτή που είναι εφαρμοστή επάνω αλλά ανοίγει προς τα κατ κολακεύει όλες τις σιλουέτες. 

Τα αέρινα μακρινά φορέματα είναι  η δική μου αδυναμία. Με κάνουν να νιώθω άνετα. Είναι εύκολα στην κίνηση και ιδανικά αν τρέχετε πίσω από μικρά παιδιά.

Μάλιστα μπορούν να έχουν αρχαιοελληνική γραμμή. 

Όσο για τα παπούτσια  συνδυάστε με κλασικές γόβες ή εντυπωσιακά πέδιλα.  Αν φορέσετε ψηλό τακούνι ελέγξτε πρώτα ότι βολεύει και στην εκκλησία αλλά και στο χώρο της δεξίωσης που μπορεί να έχει γκαζόν παντού.

Όπως και να έχει διαλέξτε αυτό που θα σας κάνει να νιώσετε εσείς όμορφα και να περάστε καλά.

Οι νονοί και οι νονές μας άρχισαν να παραδίδουν τις λαμπάδες στα βαπτιστηρια τους. Πρώτη έστειλε η νονά της μικρής από την Κρήτη. Την πρώτη της λαμπάδα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει  να μείνει ξύπνια ως το βράδυ αλλά τα μάτια της φωτίστικαν όταν την πήρε στα χεράκια της.

Και μαζί η νονά έστειλε τα καλοκαιρινά της παπουτσάκια και ένα ολόλευκο φορεματάκι να φορέσει την Λαμπρή.  Τσουρέκι, σοκολατένιο αυγό και την αδυναμία της μικρής. Γραβιέρα.  Κάθε φορά που τρώει φωνάζει ΟΥΑΟΥ!!!

                                                                  Η Δική μου λαμπάδα!





Και οι υπόλοιποι νονοί νονές εχουν κάνει τις ετοιμασίες στους και περίμεναν να τελειώσουν τα σχολεία για να συναντηθούν μαζί  με τα βαπτιστήρια τους. Δεν ειναι μόνο τα παιδιά που θα πάρουν λαμπάδα φέτος. Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρονια που φτιαχνω λαμπάδες για όλους η μαμά ενός μαθητή μου, μου έστειλε την δική μου λαμπάδα. Και νομίζω οτι πρέπει να φωτίστηκαν και τα δικά μου ματάκια εκείνη την στιγμή.

Αλλά και εμείς ετοιμάσαμε δώρα για νονούς , νονές , παππούδες και γιαγιάδες. Ετοιμάσαμε λαχταριστά κουλουράκια και προσπαθήσαμε μία ακόμα φορά για τσουρέκια. Θα πετύχαιναν φέτος. Φούσκωσαν, έγιναν μαστιχωτα και μύριζαν υπέροχα. Αν δεν είχα ξεχάσει τη ζάχαρη....... Οπότε θα πάρουμε έτοιμα τσουρέκια και φέτος. Πήραμε σοκολατένια αυγουλάκια και γεμίσαμε καλαθάκια.

Αλλά έπρεπε να κάνουμε και κάτι ακόμα για δωράκι. Ετσι έβαλα σε εφαρμογή  όσα έμαθα στα σεμινάρια παλαίωσης που πηγαίνω τελευταία.Μια εξαιρετικά χαλαρωτική και χρήσιμη εμπειρία. Έτσι ετοίμασα μερικά αυγουλάκια πήλινα, κουτάκια, και αλλά πήλινα στοιχεία για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Γιατί  πρέπει και εμείς να θυμόμαστε τους νονούς και τις νονές. Αξίζουν να τους προσφέρουμε κάτι μέσα από την καρδιά μας. Και τους παππούδες και τις γιαγιάδες που προσέχουν τα παιδάκια μας.