.

Πως βλέπω την ζωή μου σε 10 χρόνια.

By 1/18/2013


Να μαι και εγώ πάλι. Μπορεί να χάθηκα αλλά δεν σας ξέχασα. Που και που έρχομαι και σας επισκέπτομαι αλλά όχι όλους. Θα επανορθώσω σύντομα. Σας έχω συνηθίσει σε πιο ευχαρίστα και απροβλημάτιστα θέματα. Αλλά η ζωή έχει πολλές όψεις. Και εδώ και δύο μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου η συγκεκριμένη ανάρτηση. Να την κάνω , να μην την κάνω. Και τελικά αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.




Όταν ήμουν στην δευτέρα λυκείου η καθηγήτρια της έκθεσης μας έβαλε να γράψουμε πως φανταζόμαστε την ζωή μας σε 10 χρόνια. Η έκθεση δεν ήταν η αδυναμία μου. Για την ακρίβεια  μου αρέσει να γράφω μόνο αν θεωρώ ότι έχω έμπνευση και δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Ποτέ δεν έπαιρνα κάλους βαθμούς  όποτε όταν την επέλεξε να την διαβάσει στην τάξη ξαφνιάστηκα. Δυστυχώς δεν ξέρω αν σε κάποια κούτα έχει διασωθεί αλλά κάποια πράγματα έχουν μείνει στην μνήμη μου.



 Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι ζητούσα από την ζωή μου απλά, καθημερινά  πράγματα. Δεν έκανα μεγαλόπνοα σχεδία για καριέρες κτλ. Ήθελα να έχω  μια οικογένεια , ένα σπιτάκι και μια δουλειά στην όποια να αισθάνομαι όμορφα. Να δημιουργώ και να είμαι ευτυχισμένη. Αυτά ήταν τα σημαντικά που ήθελα εγώ όταν θα ήμουν 27-28 χρονών.

Και πέρασε ο καιρός και ήρθε το 2006.Εντεκα χρόνια από τότε. Κοίταξα τη ζωή μου και θυμήθηκα την έκθεση που είχα γράψει τότε. Και ένιωσα ευχαριστημένη. Είχα παντρευτεί και φτιάξει την δική μου οικογένεια. Είχα το πρώτο μου αγοράκι , ένα όμορφο σπίτι και στην δουλειά μου ένιωθα ευχαριστημένη γιατί  με τα παιδιά ξεχνούσα όλα μου τα προβλήματα. Ο κόσμος γύρω μου ήταν ακόμα χαρούμενος και όλα έδειχναν ελπιδοφόρα. Νόμισα ότι αυτό θα ήταν και το happy  end της ιστορίας.

Πέρασαν και αλλά χρόνια και φτάσαμε στο 2012. Δεν μπορώ να πω ότι έχω χάσει όλα αυτά που είχα το 2006 αλλά δεν νιώθω το ίδιο. Οι δουλειές δεν είναι σταθερές. Τα πρόσωπα γύρω μου δεν είναι χαμογελαστά. Συνέχεια προβληματισμένα και σκυθρωπά.  Και ότι έχουμε νιώθουμε να μας φεύγει. Και παλεύουμε να το κρατήσουμε. Ακόμα και όταν τα καταφέρνουμε πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε.


Κάθε τόσο ακούω για κάποιον που πήγε να βρει την τύχη του στο εξωτερικό. Νέοι άνθρωποι με σπουδές ,πτυχία και γνώσεις που φεύγουν χωρίς να το θέλουν πραγματικά αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Γιατί αισθάνονται ότι εδώ δεν υπάρχει ελπίδα. Πραγματικά νιώθω ότι ανήκω σε μια γένια που της ψαλίδισαν τα φτερά. Και όσο και αν προσπαθώ να πω στην επομένη να ονειρεύεται δεν μπορώ πια να είμαι πειστική. Είμαι το αντιπαράδειγμα! 

Κάθε μέρα και κάποιος γνωστός χάνει την δουλειά του. Και ξέρει ότι θα πρέπει να είναι πολύ τυχερός για να βρει άλλη. Έχετε σκεφτεί πως νιώθει κάποιος στο σπίτι ξέροντας ότι οι λογαριασμοί τρέχουν, ότι το κράτος μπορεί να χρωστά αλλά  εκείνος πρέπει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του; Αν τον κοιτάξετε καλά θυμίζει πληγωμένο σπουργίτι έτοιμο να μεταμορφωθεί σε αγρίμι. 

Και πόσοι είναι αυτοί οι ''τυχεροί'' που  ενώ έχουν δουλειά  δεν πληρώνονται. Γιατί και αυτούς δεν τους πληρώνουν ή δεν πουλάνε. Όχι ότι δεν υπάρχουν και εκείνοι που δεν πληρώνουν τους υπάλληλους και τα βάζουν στην τσέπη αλλά πολλοί πια αδυνατούν να πληρώσουν. Και πως να ξεκινήσεις το πρωί για την δουλειά  όταν οι λογαριασμοί είναι απλήρωτοι. Και ως ποτέ θα παίρνεις δανεικά; Ή ως ποτέ θα έχουν και οι άλλοι να σου δίνουν;

Και όμως θα κάνω πάλι μια προσπάθεια να φανταστώ τον εαυτό μου σε 10 χρόνια. Και ελπίζω το 2023 να σκεφτώ αυτήν την ανάρτηση και να νιώσω και πάλι ευτυχισμένη.

Θα ήθελα λοιπόν σε 10 χρόνια να μπορώ να πω στο γιο μου  που θα είναι πολύ κοντά στην ηλικία που έγραψα εγώ την έκθεση ότι μπορεί να ονειρευτεί το μέλλον και να με πιστέψει.  Ότι παλέψαμε και τώρα εκείνος μπορεί να καρπωθεί αυτή την δουλειά.  Ότι φτιάξαμε μια κοινωνία άξια σεβασμού. Και ότι πρέπει να την κάνει καλύτερη.

Θα ήθελα να πιστεύω πιο πολύ στην δημοκρατία που γέννησε η χωρά μου. Μια δημοκρατία που πληγώσαμε εμείς οι ίδιοι πιστεύοντας όχι μόνο αυτούς που μας κυβερνούν αλλά και αυτούς που αντιπολιτεύονται. Γιατί η Δημοκρατία που γέννησε η χωρά μου μιλούσε για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.

Θα ήθελα να νιώθω ξανά χαρούμενη στην εργασία μου και να αισθάνομαι παραγωγική. Γιατί δεν θα με πνιγούν τα προβλήματα. Και θα μπορώ να δημιουργώ. Να κοιτώ γύρω μου και να είναι όλα όπως τότε στους Ολυμπιακούς. Που ήταν οι άνθρωποι ευγενικοί γιατί ήταν χαρούμενοι. Που γελούσαν και αισθάνονταν ασφαλείς.

Ξέρω ότι αυτή την φορά δεν ζήτησα απλά καθημερινά πράγματα. Και ότι δύσκολα σε 10 χρόνια θα τα δω να επαληθεύονται. Αλλά αν δεν μπορώ να ονειρευτώ για τον εαυτό μου οφείλω να ονειρευτώ για τα παιδιά μου. Και να προσπαθήσω να το κάνω προσωπικότητα.

Αλήθεια εσείς πως φανταζόσασταν τη ζωή σας πριν 10-15 χρόνια και πως ονειρεύεστε το μέλλον;



You Might Also Like

20 comments

  1. Καλησπέρα Μαρία μου. Όσα γράφεις είναι τρυφερά και αληθινά. Εύχομαι σε 10-15 χρόνια από τώρα, διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση να νιώθεις πραγματικά καλά. Όσον αφορά εμένα, έχω σταματήσει να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια εδώ και πολύ καιρό. Προτιμώ να προγραμματίζω το κοντινό αύριο και αυτό γιατί η πείρα μου έχει διδάξει ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός συχνά χαμογελά (το λέω καλοπροαίρετα, θα παρακαλέσω να μην παρερμηνευτεί). Εξάλλου η καθημερινότητα μας έχει γίνει τόσο δύσκολη που τους περισσότερους τους καίει το σήμερα, το τώρα. Πιο πολύ με ανησυχεί το μέλλον των παιδιών μας, παρά το δικό μας. Εμείς προλάβαμε και καλές εποχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή μου Μαρία, το κείμενο που μόλις διάβασα, αντικατοπτρίζει και τις δικές μου σκέψεις, την δική μου απογοήτευση και αίσθημα αδικίας να με πνίγει και οι δικές μου ευχές για μετά 10 χρόνια δεν είναι διαφορετικές από την δικές σου.Δηλαδή δεν είναι πολύ διαφορετικές, γιατί απλά τα δικά μου παιδιά είναι πολύ μεγαλύτερα.Είμαι 42 χρονών και η μεγάλη μου κόρη είναι 22 και είναι στο πτυχίο της και η μικρή δίνει Πανελλήνιες, θα ήθελα τόσο μα τόσο πολύ , να μην έχουν σκορπίσει σε άλλες χώρες για να βρουν δουλειές, θέλω να είναι γερές και να μπορούν να μείνουν και να εργαστούν στην χώρα τους.Να τις βλέπω πετυχημένες στην δουλειά και στη ζωή τους και χαρούμενες σε μια χώρα που αγαπούν πολύ, στην πατρίδα τους, που δεν θα τις πληγώνει, δεν θα τις διώχνει!!!!!Καλό Σ/Κ καλή μου..και αυτές οι σκέψεις πρέπει να μοιράζονται, γιατί είμαστε άνθρωποι και μας αγγίζουν όλα... και τα καλά και τα άσχημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σου εύχομαι σε 10 χρόνια, αυτά που ονειρεύεσαι (και ονειρεύομαι μαζί σου, γιατί συμφωνούμε απόλυτα), να επαληθευτούν...

    Πάντα ήθελα να ξέρω πού βαδίζω και πού θέλω να πάω. Τα τελευταία χρόνια, οι δεδομένες καταστάσεις και συνθήκες με κάνουν να μη μπορώ να σχεδιάσω ούτε την επόμενη μέρα μου κι αυτό με ενοχλεί, τόσο, μα τόσο πολύ... Όλη αυτή η αβεβαιότητα και η αστάθεια, που δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικά μου, τείνουν να γίνουν επειδή το θέλουν κάποιοι άλλοι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μην επιτρέψω σε κανέναν (πολιτικό ειδικά) να με κάνει να χάσω το κουράγιο μου, το γέλιο μου και την αισιοδοξία μου και να του δώσω έτσι την ικανοποίηση να με δει να γονατίζω. Ο καιρός έχει γυρίσματα... και οι εποχές επίσης. Ελπίζω λοιπόν στα καλύτερα.

    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μαράκι, δεν θέλω να γράψω εδώ πράγματα στενόχωρα και λυπηρά για όλους, σε συνέχεια οσων έγραψες και σίγουρα θα έλεγα συμφωνώ και επαυξάνω αλλά...... Εκείνο που θέλω να πω μόνο είναι ότι για χάρη των παίδιών σου προσπάθησε να βρείς ότι καλό και θετικό υπάρχει στη ζωή σου και πάνω στα όμορφα πράγματα στηρίξου , κάνε όνειρα για το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου και είμαι σίγουρη οτι σε δέκα χρόνια ή και σε λιγότερο διάστηα η ζωή θα μας χαμογελάσει ξανά. Εξάλου στην Ελλάδα η ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές.
    σου εύχομαι καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαρία μου, εγώ είμαι από τη φύση μου ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Λέω λοιπόν, ότι η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει. Τώρα είμαστε στη δύσκολη φάση, μα σίγουρα θα περάσει. Είμαστε δυναμικός λαός, δεν πρέπει να τα βάλουμε κάτω, παρόλο που το σκηνικό σήμερα είναι τόσο μαύρο. Δε θα παραμείνει έτσι, θα περάσει, και θα ξαναβαφτεί με φωτεινά χρώματα. Και μόνο που σκέφτομαι τα 10 χρόνια μετά, νιώθω ήδη νικήτρια. Μόνο άσπρο μπορώ να δω το μέλλον, γιατί πάντα, μετά από την καταιγίδα, βγαίνει το ουράνιο τόξο.
    Πολλά φιλιά Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ κοριτσάκι μου... όντως ανήκουμε σε μια γενιά που μας ψαλίδισαν τα φτερά...
    Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να μη νιώθουμε καθημερινά πνιγμένοι από την αδικία και το άγχος. Νομίζω ότι απλά αποφεύγω να σκέφτομαι πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες, διότι αλλιώς δεν θα μπορώ να πάρω ανάσα από το πλάκωμα...
    Πριν 10 χρόνια... νομίζω ότι ήθελα απλά να είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου... να έχω γίνει αυτή που θέλω να είμαι... να είμαι περήφανη για τις επιλογές μου... και ευτυχώς τα έχω καταφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό.
    Σε 10 χρόνια... θέλω να είμαι υγιής, να ζω με την οικογένειά μου κάπου στη φύση και να είναι οι κόρες μου περήφανες για τη μαμά τους...
    Πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κατ' αρχήν, νομίζω πως η καθηγήτριά σου θα ήταν περήφανη γι' αυτή σου την ανάρτηση και ας μας λες πως δεν έγραφες καλές εκθέσεις..... Υπέροχο κείμενο και πέρα για πέρα αληθινο....
    Και κατά δεύτερον για να το ελαφρύνω λιγάκι, δεν μπορώ να με φανταστώ 48 χρονών (48 ;;;;;;;;;;;;;;;;). Δεν μπορώ να φανταστώ τον γιο μου 19 και την κόρη μου 16 (ωχ Παναγίτσα μου βοήθα......).
    Γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Θέλω να ελπίζω πως σε 10 χρόνια θα ζούμε με πολύ καλύτερη διάθεση από τώρα. Oτι οι ένοχοι θα έχουν τιμωρηθεί, ο κόσμος θα νιώθει δικαιωμένος και θα έχουμε αρχίσει να στεκόμαστε στα πόδια μας. Και ότι όλο αυτό θα μας έχει γίνει ένα καλό μάθημα ώστε στο μέλλον να είμαστε όλοι πιο προσεκτικοί, πιο αυστηροί και θα μάθουμε να εκτιμάμε αυτά που πρέπει στην ζωή μας. Παραμύθι; Ευσεβείς πόθοι; Ίσως…. Άντε και να δούμε…..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μαράκι μου, είσαι μανούλα και πρέπει να είσαι αισιόδοξη αγάπη μου.
    Οι περισσότεροι ζούμε έχοντας ένα γκρίζο σύννεφο να μας σκεπάζει, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει και δυστυχώς δεν βλέπουμε πολλά χαμόγελα γύρω μας... Η ζωή είναι απρόβλεπτη όμως κι όπως φέρνει τα άσχημα, φέρνει και τα όμορφα! Προσωπικά δεν έκανα ποτέ μου σχέδια και πλάνα, ευχαριστώ το Θεό για την κάθε μέρα που ξημερώνει και αξιώνομαι να βλέπω.
    Εύχομαι να είσαι γερή, δυνατή, με ηρεμία και πολλή αγάπη γύρω σου και να δει το αγόρι σου πόσο προσπάθησες για την ελπίδα, την αισιοδοξία, τα όνειρα. Ευλογημένα να είναι τα χρόνια που θα έρθουν!

    Σας στέλνω αγκαλίτσα και πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εκανες πολύ καλά και μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μας. Γι'αυτό είμαστε εδώ Μαράκι! Ο δάσκαλό σου τότε διέκρινε το μήνυμα που περιείχε και γι' αυτό την επέλεξε.
    Πάντα ηθελα και εγώ τα απλά πράγματα στη ζωή, ποτέ δεν λαχτάρισα φρου φρου κι αρώματα. Ηθελα να παντρευτώ από ερωτα ενα καλό άνθρωπο κ να αποκτήσουμε ενα σπιτάκι και πολλά παιδιά. Τα εκανα όλα όσα ήθελα. Πλέον θέλω μόνο να εχουμε υγεία. Ημουν κ ειμαι αισιόδοξος ανθρωπος, δεν σκέφτομαι το μέλλον, πες το απερισκεψία, αλλά ζω το παρόν! Τα παιδιά μας σίγουρα θα δυσκολευτούν τα επόμενα χρόνια αλλά σκέψου και τις γενιές πριν από μας πως τα κατάφεραν. Έτσι κι αυτά, με τη δική μας υποστήριξη και αγάπη θα πολεμήσουν για ένα καλύτερο αύριο. Δεν με φοβίζει τίποτα όταν έχω το πολυτιμότερο όλων....υγεία!
    Όσο για τα σκυθρωπά πρόσωπα που κυκλοφορούν παντού, τα αγνοώ και κάνω τη διαφορά χαμογελώντας! Σε 10 χρόνια θα ήθελα να μην έχουμε χάσει την χάσει την πίστη μας, να είμαστε καλά και να μεγαλώνουν τα έφηβα πλέον παιδιά μας σε μια καλύτερη Ελλάδα.
    Υπέροχη η ανάρτησή σου Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ όμορφα όσα έγραψες.
    Σε 10 χρονια θα ήθελα να έχω την υγεία μου και εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όσα έγραψες είναι δυστυχώς αλήθεια.. Κι εμείς ζήσαμε και κάποια χρόνια παραπάνω από καλά.. Κι εγώ θα πω να είμαστε καλά, να είναι καλά τα παιδιά μας και να είναι καλύτερα τα πράγματα γι'αυτά, να έχουμε καταφέρει να τους προσφέρουμε περισσότερα! Μακάρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δάκρυσα...
    Μου λείπουν τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπώ κι όσο κι αν θέλω να εθελοτυφλώ δεν είναι πάντα εύκολο.
    Εγώ σε 10 χρονάκια με βλέπω με το ένα πόδι στην Ελλάδα και με το άλλο κάπου στο εξωτερικό...
    Φιλιά γλυκό Μαράκι:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Και εγώ θα συμφωνήσω με τη Δήμητρα. Δεν κοιτάζω το μακρύ μέλλον, κοιτάζω μόνο το παρόν και το άμεσο μέλλον. Προσπαθώ να περνάω καλά κάθε ώρα και στιγμή και πιστεύω πώς ό,τι και να μου συμβεί, θα τα καταφέρω. Αρκεί να υπάρχει πάντα υγεία στα αγαπημένα μου πρόσωπα και σε εμένα.

    Πάντα έτσι σκεφτόμουν. Ποτέ δεν μπορούσα να κοιτάξω πολύ μακριά. Δεν ήθελα μάλλον.

    Για αυτό στην ερώτησή σου θα σου απαντήσω ότι σε 10 χρόνια από σήμερα θα με ήθελα υγιή και ευτυχισμένη.

    Φιλιά και σκέψου θετικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πιστεύω όλοι απορούμε πως θα είμαστε σε 10-20 χρόνια κτλ.Όμορφες οι σκέψεις σου,και πετυχες αυτό που ήθελες.Οσο για την εποχή που διανύουμε,ναι ,είναι για όλους μας δύσκολη.Ας ζήσουμε το τώρα,το σήμερα....και βλέπουμε.Υπομονή-))))
    Υ.Γ.εγώ σε 10 χρόνια,,,,χμ....δεν ξέρω-)))
    πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. δύσκολη ερώτηση Μαράκι μου... αν υπάρχει υγεία όλα γίνονται πιστεύω.. είναι πολύ άδικη όλη αυτή η ταλαιπωρία που ζούμε και δεν παύω να χάνω την ελπίδα μου. ακόμη κι εγώ σκέφτομαι αν δεν αλλάξει κάτι φέτος να φύγω εξωτερικό. αναγκαστικά. δεν υπάρχει άλλη λύση δυστυχώς. σε 10 χρόνια θα ήθελα να είμαι υγιής καταρχήν, να έχω τη δουλειά μου, το δικό μου σπίτι και όλους τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε κοντά μου! :) πολύ όμορφη η ανάρτηση που μοιράστηκες μαζί μας, να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι και αν όχι για σένα για τα παιδιά σου σίγουρα.. και να χαμογελάς! :) φιλάκια πολλά, καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Kαλώς σε βρίσκω Μαρία!
    Πολύ ωραία η ανάρτηση σου και δε σου κρύβω ότι κι εγώ τα σκέφτομαι καθημερινά όλα αυτά.
    Δόξα το Θεό,όπως με φανταζόμουν πριν λίγα χρόνια έτσι και κατέληξα.
    Ήθελα έναν καλό άνθρωπο για σύντροφο μου,μια οικογένεια ενωμένη και υγεία!
    Προς το παρών τα έχουμε όλα.Θεού θέλοντος να κρατήσουν για πάντα!
    Στο μέλλον θέλω να συνεχίσουμε να ήμαστε όπως ήμαστε ΤΩΡΑ.Να μην αλλάξει τίποτα στην οικογένεια μας όμως θα ήθελα μια καλύτερη κατάληξη για τη χώρα μας και γι αυτούς που στερούνται τα βασικά.
    Νομίζω δε ζητάω πολλά!
    Καλή εβδομάδα σου εύχομαι ..σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μαρακι μου είναι τόσο όμορφα αυτα που γράφεις και τόσο αληθινά νασαι σίγουρη πως όλα αυτα που ζητάς θα είναι πραγματικότητα σε 10 χρονια γιατί θα βάλουμε όλοι μαζι "πλάτη " τώρα μάθαμε νομίζω να αγγιζουμε ο ένας την ανάγκη του αλλού θα δεις θα ξαναγελασουμε σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. αν δουλεύεις και πληρώνεσαι είσαι όντως πολύ τυχερή!! ε ρε που καταντήσαμε...να θεωρούμε τυχερούς αυτούς που δε δουλεύουν τσάμπα!!! ήμαρτον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πολύ όμορφο κείμενο! Και σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά σε 10 χρόνια να πραγματοποιηθούν όσα ευχήθηκες γιατί αν συμβεί αυτό θα μπορώ κι εγώ να πω στα δικά μου τα παιδιά σχεδόν τα ίδια πράγματα με σένα. Ελπίζω να μπορέσουμε σιγά σιγά να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε και πάλι! Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή