Σήμερα πήγα να ψωνίσω ένα δώρο σε ένα αγοράκι. Τελικά κατέληξα σε μία φόρμα. Τα δικά μου παιδιά τις προτιμούν από τα τζιν. Βέβαια πια έχουν και γυμναστική 4 μέρες την βδομάδα αλλά και την μία ακόμα που μένει με το ζόρι τους παρακαλάω να φορέσουν κάτι άλλο ώστε να προλάβω να τις πλύνω και να τις σιδερώσω.
Έτσι ασυναίσθητα άρχισα να κοιτάω για ρούχα και για τα δικά μου παιδιά. Ευκαιρία λέω να πάρω τίποτα τώρα που ακόμα δεν κοιτάμε για τα υπόλοιπα σχολικά. Θα περιμένουμε να μας έρθει πρώτα η λίστα από τις δασκάλες. Το πιο βασικό η σχολική τσάντα υπάρχει ήδη αφού ένα μήνα πριν το κλείσιμο αναγκαστήκαμε να την αλλάξουμε.
Ο δε μικρός έχει κολλήσει με μια τσάντα τρόλεϊ που είχε ο αδερφός του στο νηπιαγωγείο. Βρε τι του πήρα καινούρια δική του αυτός εκεί. Προσπάθησα να την αφήσω στο χωριό αλλά η γιαγιά είδε πόσο στεναχωρήθηκε που δεν μπορούσαμε να την πάρουμε με το αεροπλάνο και την έστειλε 3 μέρες μετά με τον θείο του.
Και μην νομίζετε ότι δεν κρυφοκοιτάζω τα τετράδια, τις κασετίνες , τα μολύβια αλλά σαν να μεγάλωσαν τα παιδιά και πρέπει να ανανεώσουμε τα ρούχα μας. Δεν ξέρω αν θυμάστε επίσης πόσα ζευγάρια αθλητικά παπούτσια χρειαστήκαμε αλλά το έχω τόσο άγχος που το πρώτο δώρο στα γενέθλιά του (μετά από δική μου παρότρυνση ) ήταν ένα ολοκαίνουριο ζευγάρι!
Και αφού έχουν περάσει από το μυαλό μου ένα κάρο πράγματα που χρειάζονται τα παιδιά μου ήρθε πολύ έντονα η επιθυμία να πάω να ψωνίσω για μένα. Και όπως μου ήρθε την άφησα να φύγει. Αυτός ο μήνας είναι για τα παιδιά. Άλλωστε και εμείς όταν ήμασταν μικροί ο μόνος λόγος που μπορεί να μας άρεσε αυτός ο μήνας ήταν η προσμονή του καινούριου. Καινούρια τάξη, καινούριες σκανταλιές , καινούρια βιβλία, σχολικά. Θα ξαναβλέπαμε τους φίλους μας και θα ήταν η δική μας ώρα να διαλέξουμε τα δικά μας ''οπλα''. Έτσι τα έλεγαν οι δάσκαλοι τότε. Ειδικά όταν τα ξεχνάγαμε ακούγαμε τη φράση ''Πας στον πόλεμο χωρίς τα όπλα σου; Όχι; Τότε εδώ γιατί ήρθες χωρίς μολύβι''.
Πόσο με κάνουν να αναπολώ αυτές οι μέρες προετοιμασίας.
Εσείς δεν θα προτιμούσατε κάθε Σεπτέμβρη να γινόσασταν παιδιά;
Έτσι ασυναίσθητα άρχισα να κοιτάω για ρούχα και για τα δικά μου παιδιά. Ευκαιρία λέω να πάρω τίποτα τώρα που ακόμα δεν κοιτάμε για τα υπόλοιπα σχολικά. Θα περιμένουμε να μας έρθει πρώτα η λίστα από τις δασκάλες. Το πιο βασικό η σχολική τσάντα υπάρχει ήδη αφού ένα μήνα πριν το κλείσιμο αναγκαστήκαμε να την αλλάξουμε.
Ο δε μικρός έχει κολλήσει με μια τσάντα τρόλεϊ που είχε ο αδερφός του στο νηπιαγωγείο. Βρε τι του πήρα καινούρια δική του αυτός εκεί. Προσπάθησα να την αφήσω στο χωριό αλλά η γιαγιά είδε πόσο στεναχωρήθηκε που δεν μπορούσαμε να την πάρουμε με το αεροπλάνο και την έστειλε 3 μέρες μετά με τον θείο του.
Και μην νομίζετε ότι δεν κρυφοκοιτάζω τα τετράδια, τις κασετίνες , τα μολύβια αλλά σαν να μεγάλωσαν τα παιδιά και πρέπει να ανανεώσουμε τα ρούχα μας. Δεν ξέρω αν θυμάστε επίσης πόσα ζευγάρια αθλητικά παπούτσια χρειαστήκαμε αλλά το έχω τόσο άγχος που το πρώτο δώρο στα γενέθλιά του (μετά από δική μου παρότρυνση ) ήταν ένα ολοκαίνουριο ζευγάρι!
Και αφού έχουν περάσει από το μυαλό μου ένα κάρο πράγματα που χρειάζονται τα παιδιά μου ήρθε πολύ έντονα η επιθυμία να πάω να ψωνίσω για μένα. Και όπως μου ήρθε την άφησα να φύγει. Αυτός ο μήνας είναι για τα παιδιά. Άλλωστε και εμείς όταν ήμασταν μικροί ο μόνος λόγος που μπορεί να μας άρεσε αυτός ο μήνας ήταν η προσμονή του καινούριου. Καινούρια τάξη, καινούριες σκανταλιές , καινούρια βιβλία, σχολικά. Θα ξαναβλέπαμε τους φίλους μας και θα ήταν η δική μας ώρα να διαλέξουμε τα δικά μας ''οπλα''. Έτσι τα έλεγαν οι δάσκαλοι τότε. Ειδικά όταν τα ξεχνάγαμε ακούγαμε τη φράση ''Πας στον πόλεμο χωρίς τα όπλα σου; Όχι; Τότε εδώ γιατί ήρθες χωρίς μολύβι''.
Πόσο με κάνουν να αναπολώ αυτές οι μέρες προετοιμασίας.
Εσείς δεν θα προτιμούσατε κάθε Σεπτέμβρη να γινόσασταν παιδιά;