Σήμερα είναι η Μέρα Ασφαλούς Διαδικτύου. Και νομίζω ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να  ενημερωθούμε για τους κινδύνους που κρύβει για τα παιδιά μας και την δυνατότητα που έχουμε να τα προστατέψουμε.

Για τα παιδιά πλέον ο κυβερνοχώρος είναι μία καθημερινή πραγματικότητα. Είναι κάτι φυσικό που πρέπει να αποδεχτούμε και να το διαχειριστούμε κατάλληλα. Μαθαίνουν πολύ γρήγορα και από μικρή ηλικία ξεπερνούν σε γνώσεις τους γονείς τους.  Όμως όπως και  για τον πραγματικό κόσμο δεν είναι έτοιμα να τον αντιμετωπίσουν μόνα , έτσι συμβαίνει και για το διαδίκτυο. Οι κίνδυνοι που διατρέχουν είναι πολλοί. Συνήθως δεν προστατεύουν τα προσωπικά τους δεδομένα και θεωρούν πολύ ελκυστικό να έχουν πολλούς φίλους ακόμα και αν δεν τους γνωρίζουν. Από την άλλη η ελευθερία και η δυνατότητα να είσαι ανώνυμος στο  διαδίκτυο το έκανε  το καλύτερο μέρος για ανθρώπους που σκοπό έχουν να βλάψουν τα παιδιά. Είναι τόσο εύκολο να τα προσελκύσουν πια. Σαν να αφήνεις την πόρτα σου ανοιχτή.

Από την άλλη υπάρχει και ο κίνδυνος του εθισμού. Και αν είναι  δύσκολο να αναγνωρίσει ένας ενήλικας ότι έχει εθιστεί πιστέψτε με, ένα παιδί δεν πρόκειται να το καταλάβει ποτέ. Όταν είμαστε μπροστά στον υπολογιστή είναι σαν να σταματάει το ρολόι. Και όμως ο χρόνος τρέχει. Και τα παιδιά  δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί πρέπει να βγουν από τον μαγικό τους κόσμο. Φανταστείτε ότι είναι σαν να μας δινόταν η δυνατότητα να μπούμε μέσα στα παραμύθια που διαβάζαμε μικροί.  Τα παιδιά χρησιμοποιούν το διαδίκτυο κάθε ώρα και στιγμή. Μέσω του κινητού έχουν άμεση πρόσβαση σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό αν δεν έρχεται  να  ζημιώσει  την πραγματικότητα. Τις σχέσεις και τις σπουδές τους. Αν δεν γίνεται επικίνδυνο για την ασφάλειά τους.

Πως μπορούμε να προστατέψουμε το παιδί μας;

Μα φυσικά με την γνώση. Τα παιδιά μαθαίνουν τους υπολογιστές τόσο στο σχολείο όσο και από φίλους. Ψάχνουν ,ρωτούν , πειραματίζονται. Μην διστάσετε να κάνετε το ίδιο. Ενημερωθείτε για τις ιστοσελίδες που προτιμούν τα παιδιά σας. Μάθετε για τα social media και ανοίξτε τα δικά σας προφίλ. Ζητήστε από τα παιδιά σας να σας μάθουν πολλά πράγματα και δείξτε ενδιαφέρον για την τεχνολογία. Τίποτε δεν μενει κρυφό στο διαδίκτυο άρα ούτε και στους γονείς.  Ζητήστε να σας κάνουν φίλους στα δίκτυά τους και κάντε τους και εσείς. Ζητήστε να σας πουν τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούν και βάλτε στις μηχανές αναζήτησης τόσο το όνομα , όσο και το ψευδώνυμο του παιδιού σας. Έτσι μπορείτε να ελέγχετε αν το όνομα τους εμπλέκεται σε κάτι περίεργο. Όσο μεγαλώνουν θα έρθει ο καιρός που αυτόν τον έλεγχο θα τον κάνουν μόνα τους για τα προστατέψουν τον εαυτό τους. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι υπό επιτήρηση. Δεν είναι σαν να διαβάζετε το προσωπικό τους ημερολόγιο. Άλλωστε όλα αυτά τα στοιχεία είναι διαθέσιμα στον οποιοδήποτε. Αφού μπορείτε να τα βρειτε εσείς μπορούν και οι φίλοι τους και οι καθηγητές αλλά και οι άνθρωποι που μπορούν να τους βλάψουν. Αρα πρέπει να σκέφτονται πιο αυστηρά τι ανεβάζουν και τι σχόλια κάνουν.

     photo credit: CoderdojoBrianza via photopin (license)

 Τι να συμβουλέψουμε τα παιδιά για να είναι ασφαλή.

Τα παιδιά είναι βασικό να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνα τους και ότι δεν είναι έρμαιο του κάθε κακόβουλου που θα θελήσει να τα προσεγγίσει. Πρέπει να ξέρουν ότι έχουν φωνή, δύναμη, δικαιώματα αλλά και συμμάχους. Καταρχάς πρέπει να λένε την αλήθεια πάντα στους γονείς για να αποτελέσουν την ασπίδα τους. Αν πάρετε είδηση ότι έχουν έρθει σε επαφή με ακατάλληλο υλικό αντιδράστε ψύχραιμα. Εξηγήστε ότι δεν πειράζει και ότι θα λύσετε εσείς το πρόβλημα. Παρόμοια συμβουλή θα έδινα και στους εκπαιδευτικούς των παιδιών που πρέπει να αποτελούν το καλό παράδειγμα και να  μιλούν με τα παιδιά.

Συμβουλέψτε τα να:

• Μην δίνουν το όνομα, την διεύθυνση και τον αριθμό του τηλεφώνου μέσω διαδικτύου.
• Να μην εμπιστεύονται τους κωδικούς πρόσβασης σε φίλους τους. Είναι καθαρά προσωπική και για την δική τους ασφάλεια. 
• Να προσέχουν τι φωτογραφίες ανεβάζουν.
• Να αποσυνδέουν την κάμερα όταν δεν την χρησιμοποιούν.
• Να μην ανοίγουν Spam email και γενικά αν δεν γνωρίζουν το αποστολέα.
• Να μην απαντούν σε περίεργα και κακόβουλα σχόλια. Ας αποθηκεύσουν τις αποδείξεις και ας απευθυνθουν άμεσα σε έναν ενήλικα.
• Να μην συναντούν  κανέναν που δεν γνωρίζουν χωρίς την παρουσία γονέα.
• Να σας λένε ότι περίεργο πέσει στην αντίληψή τους.
• Να είναι και οι ίδιοι ευγενικοί γιατί αυτή είναι η εικόνα τους στον έξω κόσμο και μπορεί αργότερα να μετανιώσουν για κάτι χωρίς όμως να είναι αυτό αναστρέψιμο

                photo credit: CoderdojoBrianza via photopin (license)

Γενικά θα έλεγα ότι έχουμε ένα πολύ καλό όπλο απέναντι στην τεχνολογία. Την γνώση. Αν δείξουμε πραγματικό ενδιαφέρον για τις προτιμήσεις των παιδιών μας μπορούμε να τα έχουμε ασφαλή. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο Ασφάλεια στο Διαδίκτυο.  Πληροφορίες και υλικό για γονείς, εκπαιδευτικούς αλλά και για τα ίδια τα παιδιά. Γιατί  είναι απλά στο χέρι μας να σερφάρουμε με ασφάλεια.

                                            Βιντεο για την ορθη διαχειριση προσωπικών δενδομένων στο facebook

Χτες αποφάσισα να πάρω τα καλοκαιρινά μου παπούτσια. Σκεφτηκα που εχουμε να πάμε, τα ρουχα μου και κατέληξα σε ασπρα σανδάλια. Κλασσική επιλογή που σε βγάζει από τη δυσκολη θέση του συνδυασμού. Μολις μαλιστα μου ειχε κανει δωρο και η αδερφούλα μου μια ασπρη μεγάλη τσάντα(ιδανική για μαμαδες).

Εκει είναι ομως που αρχισε το μυαλό να θυμάται τα παλιά. Τη βόλτα με τη μαμά στα μαγαζιά οταν ημουν μικρή να αγοράσω καινούργια παπούτσια για το καλοκαίρι. Καθε χρονιά ηταν ασπρα μοκασίνια ή σανδαλάκια. Για να ταιριάζουν με όλα μου τα ρούχα.

Τι και αν ηξερε οτι δεν ημουν το κλασσικό κοριτσάκι που θα μείνει φρονιμο και καθαρό στην καράκλα του, αλλά που θα κυληθεί με το ασπρο φόρεμα σαν βαρελάκι στην πλατεία. Τα καλά μας παπούτσια ηταν παντα ασπρά. 

                                                                           via

Θυμάμαι πολύ καλά ποια παπουτσια των αγοριών μου εμειναν αλώβητα από τα παιχνίδια τους αλλα οσο και αν προσπαθώ δεν θυμάμαι την τύχη των δικών μου. Αν στο τέλος του καλοκαιριού  ειχαν αντέξει το κηνυγητό ή τη βόλτα στο μώλο με τα χταπόδια. Αν γέμισαν ποτέ αμμο. 

                                                                            via

Τα θυμάμαι ομως ομορφα να βγαίνουν από το κουτί και τη μαμά να μου λέει να τα φορέσω λιγο  μεσα στο σίτι για να τα σηνυθίσω. Θυμάμαι την χαρά μου και πως τα κοιτούσα και καμάρωνα. 

Μπορεί  πλεον να ψωνίζω από το διαδίκτυο αλλα και πάλι μαζί με τη μαμά και την αδερφή μου παω βόλτα! Στελνω φωτογραφίες  και σχολιάζουμε στο τηλέφωνο.  Και μάλιστα φέτος θα πάω εστω και για λίγο σε  εκεινη την πλατεια. Αλλά μαμά το υπόσχομαι θα κάτσω φρόνιμα στην καρέκλα μου να καμαρώνω τους γιους μου να κυλιόνται! 

Έχετε αναλογιστεί πόσα πράγματα κουβαλάει μια μαμά στην τσάντα της;  Έχετε σκεφτεί γιατί πάντα χρησιμοποιούν  τόσο μεγάλες τσάντες; Γιατί αποφεύγουν τα μικρά διακριτικά τσαντάκια ;

Γιατί εκει μέσα κρύβεται ένας ολόκληρος θησαυρός. Θα σας γράψω μερικά από αυτά που έχουν κατά καιρούς βρεθεί στην δική μου!

• Κλειδιά
• κινητό
• πορτοφόλι με λεφτά γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα ζητήσουν

Μέχρι εδώ είναι αυτά που θα έπαιρνε ο καθένας μας. Αυτά που λέω σαν ποίημα κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι.

• ΒΒ cream
• lipgloss
• ημερολόγιο
• ραφτικά 
• φακό

Η κατηγορία αυτή  είναι καθαρά γυναικεία. Άλλες γυναίκες παίρνουν πιο πολλά καλλυντικά μαζί τους αλλά μια μαμά θα αποφύγει να πάρει πολλά. Γιατί απλούστατα δεν προλαβαίνει να τα χρησιμοποιήσει και δεύτερον τσάντα είπαμε ότι παίρνει όχι βαλίτσα. Που θα χωρέσουν τα επόμενα αν σκεφτεί να πάρει και άλλα για τον εαυτό της.

• μωρομάντηλα
• πάνες
• πιπίλα
• μικρά παιχνίδια
• κοκαλάκια 
• ρούχα
• μολύβι
• χαρτιά
• μαρκαδόρους
• σνακ 
• τσίχλες
• νερό
• αρνικα για τους μώλωπες
• κρέμα για τα τσιμπήματα

Αν χωράνε; Πάτε στοίχημα; Και επειδή μπορεί να ξέχασα κάτι αν σας έρθει καμιά ιδέα ακόμα αφήστε ένα σχόλιο. Έχω λίγο χώρο ακόμα ελεύθερο για να πάρω και  κάτι ακόμα!

Να μαι και εγώ πάλι. Μπορεί να χάθηκα αλλά δεν σας ξέχασα. Που και που έρχομαι και σας επισκέπτομαι αλλά όχι όλους. Θα επανορθώσω σύντομα. Σας έχω συνηθίσει σε πιο ευχαρίστα και απροβλημάτιστα θέματα. Αλλά η ζωή έχει πολλές όψεις. Και εδώ και δύο μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου η συγκεκριμένη ανάρτηση. Να την κάνω , να μην την κάνω. Και τελικά αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.

Όταν ήμουν στην δευτέρα λυκείου η καθηγήτρια της έκθεσης μας έβαλε να γράψουμε πως φανταζόμαστε την ζωή μας σε 10 χρόνια. Η έκθεση δεν ήταν η αδυναμία μου. Για την ακρίβεια  μου αρέσει να γράφω μόνο αν θεωρώ ότι έχω έμπνευση και δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Ποτέ δεν έπαιρνα κάλους βαθμούς  όποτε όταν την επέλεξε να την διαβάσει στην τάξη ξαφνιάστηκα. Δυστυχώς δεν ξέρω αν σε κάποια κούτα έχει διασωθεί αλλά κάποια πράγματα έχουν μείνει στην μνήμη μου.

 Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι ζητούσα από την ζωή μου απλά, καθημερινά  πράγματα. Δεν έκανα μεγαλόπνοα σχεδία για καριέρες κτλ. Ήθελα να έχω  μια οικογένεια , ένα σπιτάκι και μια δουλειά στην όποια να αισθάνομαι όμορφα. Να δημιουργώ και να είμαι ευτυχισμένη. Αυτά ήταν τα σημαντικά που ήθελα εγώ όταν θα ήμουν 27-28 χρονών.

Και πέρασε ο καιρός και ήρθε το 2006.Εντεκα χρόνια από τότε. Κοίταξα τη ζωή μου και θυμήθηκα την έκθεση που είχα γράψει τότε. Και ένιωσα ευχαριστημένη. Είχα παντρευτεί και φτιάξει την δική μου οικογένεια. Είχα το πρώτο μου αγοράκι , ένα όμορφο σπίτι και στην δουλειά μου ένιωθα ευχαριστημένη γιατί  με τα παιδιά ξεχνούσα όλα μου τα προβλήματα. Ο κόσμος γύρω μου ήταν ακόμα χαρούμενος και όλα έδειχναν ελπιδοφόρα. Νόμισα ότι αυτό θα ήταν και το happy  end της ιστορίας.

Πέρασαν και αλλά χρόνια και φτάσαμε στο 2012. Δεν μπορώ να πω ότι έχω χάσει όλα αυτά που είχα το 2006 αλλά δεν νιώθω το ίδιο. Οι δουλειές δεν είναι σταθερές. Τα πρόσωπα γύρω μου δεν είναι χαμογελαστά. Συνέχεια προβληματισμένα και σκυθρωπά.  Και ότι έχουμε νιώθουμε να μας φεύγει. Και παλεύουμε να το κρατήσουμε. Ακόμα και όταν τα καταφέρνουμε πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε.

Κάθε τόσο ακούω για κάποιον που πήγε να βρει την τύχη του στο εξωτερικό. Νέοι άνθρωποι με σπουδές ,πτυχία και γνώσεις που φεύγουν χωρίς να το θέλουν πραγματικά αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Γιατί αισθάνονται ότι εδώ δεν υπάρχει ελπίδα. Πραγματικά νιώθω ότι ανήκω σε μια γένια που της ψαλίδισαν τα φτερά. Και όσο και αν προσπαθώ να πω στην επομένη να ονειρεύεται δεν μπορώ πια να είμαι πειστική. Είμαι το αντιπαράδειγμα! 

Κάθε μέρα και κάποιος γνωστός χάνει την δουλειά του. Και ξέρει ότι θα πρέπει να είναι πολύ τυχερός για να βρει άλλη. Έχετε σκεφτεί πως νιώθει κάποιος στο σπίτι ξέροντας ότι οι λογαριασμοί τρέχουν, ότι το κράτος μπορεί να χρωστά αλλά  εκείνος πρέπει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του; Αν τον κοιτάξετε καλά θυμίζει πληγωμένο σπουργίτι έτοιμο να μεταμορφωθεί σε αγρίμι. 

Και πόσοι είναι αυτοί οι ''τυχεροί'' που  ενώ έχουν δουλειά  δεν πληρώνονται. Γιατί και αυτούς δεν τους πληρώνουν ή δεν πουλάνε. Όχι ότι δεν υπάρχουν και εκείνοι που δεν πληρώνουν τους υπάλληλους και τα βάζουν στην τσέπη αλλά πολλοί πια αδυνατούν να πληρώσουν. Και πως να ξεκινήσεις το πρωί για την δουλειά  όταν οι λογαριασμοί είναι απλήρωτοι. Και ως ποτέ θα παίρνεις δανεικά; Ή ως ποτέ θα έχουν και οι άλλοι να σου δίνουν;

Και όμως θα κάνω πάλι μια προσπάθεια να φανταστώ τον εαυτό μου σε 10 χρόνια. Και ελπίζω το 2023 να σκεφτώ αυτήν την ανάρτηση και να νιώσω και πάλι ευτυχισμένη.

Θα ήθελα λοιπόν σε 10 χρόνια να μπορώ να πω στο γιο μου  που θα είναι πολύ κοντά στην ηλικία που έγραψα εγώ την έκθεση ότι μπορεί να ονειρευτεί το μέλλον και να με πιστέψει.  Ότι παλέψαμε και τώρα εκείνος μπορεί να καρπωθεί αυτή την δουλειά.  Ότι φτιάξαμε μια κοινωνία άξια σεβασμού. Και ότι πρέπει να την κάνει καλύτερη.

Θα ήθελα να πιστεύω πιο πολύ στην δημοκρατία που γέννησε η χωρά μου. Μια δημοκρατία που πληγώσαμε εμείς οι ίδιοι πιστεύοντας όχι μόνο αυτούς που μας κυβερνούν αλλά και αυτούς που αντιπολιτεύονται. Γιατί η Δημοκρατία που γέννησε η χωρά μου μιλούσε για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.

Θα ήθελα να νιώθω ξανά χαρούμενη στην εργασία μου και να αισθάνομαι παραγωγική. Γιατί δεν θα με πνιγούν τα προβλήματα. Και θα μπορώ να δημιουργώ. Να κοιτώ γύρω μου και να είναι όλα όπως τότε στους Ολυμπιακούς. Που ήταν οι άνθρωποι ευγενικοί γιατί ήταν χαρούμενοι. Που γελούσαν και αισθάνονταν ασφαλείς.

Ξέρω ότι αυτή την φορά δεν ζήτησα απλά καθημερινά πράγματα. Και ότι δύσκολα σε 10 χρόνια θα τα δω να επαληθεύονται. Αλλά αν δεν μπορώ να ονειρευτώ για τον εαυτό μου οφείλω να ονειρευτώ για τα παιδιά μου. Και να προσπαθήσω να το κάνω προσωπικότητα.

Αλήθεια εσείς πως φανταζόσασταν τη ζωή σας πριν 10-15 χρόνια και πως ονειρεύεστε το μέλλον;