Το να θηλάζεις είναι το πιο ωραίο αλλά και το πιο δύσκολο πράγμα. Μπορεί να σου ξυπνήσει πολύ όμορφα συναισθήματα αλλά να σε γεμίσει και πολλές τύψεις. Οι τρεις ιστορίες που θα ακολουθήσουν δεν ανήκουν σε διαφορετικά άτομα αλλά σε μένα. Είναι προσωπικές μου στιγμές που ήθελα απλά να τις μοιραστώ.
Πρώτη ιστορία
Πριν 10 χρόνια γέννησα τον πρώτο μου γιο. Σύμφωνα με τη γιατρό έπρεπε να το πάρουμε νωρίτερα γιατί ήταν μεγάλο. Πρώτη φορά έγκυος δεν είχα τη δύναμη να το αμφισβητήσω. Στις 37 βδομάδες λοιπόν κανονίσαμε να μπω στο μαιευτήριο. Μου έκαναν τεχνητούς πόνους αλλά εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Μου έλεγαν πονάς τώρα, έχεις συσπάσεις και εγώ απλά έβλεπα τηλεόραση. Πέρασαν κάποιες ώρες και η γιατρός είπε να μου κάνουν επισκληρηδιο. Χαρά εγώ. Τελειώνουμε έλεγα. Στην διπλανή μου όταν έκαναν γέννησε σε μισή ώρα. Και πάλι όμως δεν γινόταν τίποτα. Έφτασε μεσημέρι και η γιατρός είπε ότι πάμε σε καισαρική. Μάταια έκλαιγα. Μου έλεγε ότι δεν μπορεί να αντέξει άλλες συσπάσεις η μήτρα. Όταν δεν ξέρεις φοβάσαι και δεν αντιδράς. Αυτό που τώρα μου φαίνεται παράλογο απλά δεν μπορούσα να το διαχειριστω. Όταν το παιδί βγήκε δεν άκουσα κλάμα. Φοβήθηκα, ρώτησα και τότε ακούστηκε. Τώρα ξέρω πως του έδωσαν από την αρχή οξυγόνο και προφανώς έβγαλαν τη μάσκα όταν μίλησα για να τον ακούσω και να ηρεμήσω. Μετά και πάλι τίποτα. Λίγα λεπτά μετά μου έφεραν ένα μοβ αγοράκι και τον ακούμπησαν πάνω μου. Τα χέρια μου ήταν δεμένα ωστόσο κατάφερα να του δώσω ένα φιλάκι. Τον πήγαν και στον πάτερα του και μετά θερμοκοιτίδα.
Τον περίμενα στο δωμάτιο αλλά δεν ερχόταν. Την επόμενη μέρα με πήγαν να τον δω. Αλλά δεν επιτρεπόταν να τον πάρω αγκαλιά. Πόσο μάλλον να τον θηλάζω. Η δική μου μαία μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δείξει πράγματα χωρίς το παιδί. Έδωσε απλά κάποιες συμβουλές και προέτρεψε να αγοράσω ένα θήλαστρο. Έτσι και έκανα. Ξυπνούσα κάθε φορά που ξυπνούσαν την διπλανή μου. Εκείνη θήλαζε και εγώ έβγαζα γάλα και το πήγαινα στην εντατική. Αλλά αν και μου έλεγαν να το φέρνω ήξερα ότι δεν θα το έδιναν στο παιδί αφού το βασικό πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν το στομάχι του ώριμο ακόμα.
Και ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Όχι να πάμε. Να πάω. Δεν το άντεχα να γυρίσω σπίτι και να είναι η κούνια άδεια, Προτίμησα να μείνω στη μαμά μου που ήταν κοντά στο μαιευτήριο και να βλέπω τον μικρό 2 φορές την ημέρα. Έβγαζα γάλα σε συγκεκριμένες ώρες και του το πήγαινα. Κανένας δεν μου είπε να το φυλάω για εκείνον. Να κρατήσω τράπεζα γάλακτος. Έκλαιγα για την κατάσταση του μικρού,για το ότι δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω, για το ότι δεν μπορούσα να τον θηλάσω. Αργότερα κατάλαβα ότι μου είχαν κλέψει τις πιο σημαντικές στιγμές ανάμεσα σε μια μαμά και το μωρό της. Την πρώτη επαφή, την πρώτη αγκαλιά. Την πρώτη φορά που θα αναζητούσε να δεχτεί το δικό μου γάλα.
Όλη αυτή η κατάσταση είχε και άλλες συνέπειες. Όταν μετά από 18 μέρες πήραμε το παιδί κανένας δεν μας έδειξε πως να το ταΐζουμε. Προσπάθησα να το θηλασω αλλά δεν ήξερα πως. Δεν τον έβαζα σωστά στο στήθος και με πλήγωνε. Κατέφυγα στην εύκολη λύση να βγάζω με το θήλαστρο. Σιγά σιγά η ποσότητα μειωνόταν αντι να αυξάνει. Τότε νόμιζα ότι ήταν από την στεναχώρια. Μετά από 40 μέρες είχα μόνο 10 ml. Τα παράτησα. Κανένας δεν μου είπε να το παλέψω και δεν ήξερα που να ρωτήσω.
Άρχισα να δίνω μόνο ξένο. Και το παιδί εμφάνισε γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και γέμισε εκζέματα. Ακόμα θυμάμαι τα σκασμένα, γεμάτα πληγές μαγουλάκια του. Άλλαξα πολλά γάλατα αλλά δεν είδα μεγάλη αλλαγή, μέχρι που σταματήσαμε το γάλα σε σκόνη. Όλο αυτό με γέμισε τύψεις αλλά και πείσμα. Την επόμενη φορά θα τα κατάφερνα.
Δεύτερη ιστορία
Στο δεύτερο παιδί τέσσερα χρόνια αργότερα είχα αλλάξει νοσοκομείο, γιατρό και μυαλά. Όταν γέννησα ο μικρός έμεινε απάνω μου περισσότερη ώρα. αλλά και πάλι δεν τον έφερναν στο δωμάτιο. Έπαθα πανικό. Νόμιζα ότι θα περνούσα τα ίδια. Μετά από παρέμβαση του γιατρού τον έφεραν στο δωμάτιο αλλά λόγω καισαρικής είπαν να δοκιμάζαμε το θηλασμό από την επόμενη ημέρα !!! Την επομένη ήρθε και η μαία μου και με βοήθησε να τον θηλάσω. Ερχόταν κάθε μέρα. Έτσι και εγώ είπα στον άντρα μου να μην αγοράσει κανένα κουτί. Θα τα καταφέρναμε.
Το πρώτο βράδυ στο σπίτι όμως δεν καταφέρναμε να συχρονιστούμε με το μωρό. Έκλαιγε γιατί πειναγε. Είπα δεν πειράζει θα βγάλω με το θήλαστρο και θα του δώσω. Αλλά δεν έβγαινε αρκετό. Και ήθελε και άλλο. Και να κλαίει. Και να κλαίω και εγώ από τύψεις ότι αφήνω το μωρό μου νηστικό. Τελικά στις μια το βράδυ έστειλα τον άντρα μου να βρει φαρμακείο να πάρει γάλα για να ηρεμήσει ο μικρός. Την επόμενη μέρα ανέβασα 40 πυρετό από ουρολοίμωξη. Αν και φοβηθήκαμε την μαστίτιδα. Έτσι προτάθηκε και πάλι το θήλαστρο. Για να μην με πληγώνει ο μικρός, να ελέγχω πόσο τρώει, να του φτιάξω ένα πρόγραμμα φαγητού και ύπνου. Πράγματι έτσι ήταν αλλά δεν το έφτανε η ποσότητα και έτσι έπαιρνε και λίγο ξένο κάθε φορά. Παρόλα αυτά κατάφερα και τον έφτασα μέχρι 8 μηνών. Γλυτώσαμε δερματιτιδες και αρρώσταινε τα πρώτα χρόνια λιγότερο από τον αδερφό του. Δεν ένιωθα όμως ότι τα είχα καταφέρει.
Τρίτη ιστορία
Και φτάνουμε στο σήμερα με την μικρούλα μου. Αυτή τη φορά δεν είχα δική μου μαία αλλά όλα στο νοσοκομείο ήταν τόσο διαφορετικά. Η μαία πριν την καισαρική μου είπε ότι τα πράγματα άλλαξαν πια και ότι το μωρό θηλάζει από την πρώτη ώρα και μένει με την μαμά συνέχεια. Μα δεν θέλω να είναι συνέχεια δίπλα μου είπα. Δεν σε ρωτήσαμε μου είπε γελώντας. Όταν θα θέλω να κοιμηθώ λιγάκι; Αν θα έχει κόσμο; Ε τότε θα μας φωνάζεις να την παίρνουμε. Όταν μπήκα στο χειρουργείο ήμουν σε κατάσταση πανικού. Είμαι και φοβιτσιάρα πως να το κάνουμε. Όταν όμως μου έφεραν την μικρή, μου έλυσαν τα χέρια όπως είχα ζητήσει και ξέχασα τα πάντα. έμεινε κοντά μου πολύ ώρα. Τη χάιδευα , τη φίλαγα,της μιλούσα μέχρι που την πήραν για λίγο.
Όταν με πήγαν στην ανάνηψη περίμενα ότι θα περνούσα για άλλη μια φορά μία βαρετή ώρα κοιτώντας το ταβάνι. Μετά από 10 λεπτά όμως ήρθαν και με πήγαν σε ένα δωμάτιο με μία μαία που χαμογελαστά μου είπε ότι θα έφερναν την μικρή να την θηλάσω! Και επίσης θα φώναζαν τον άντρα μου να μας κάνει παρέα. Ήταν τόσο όμορφα. Επιτέλους μπορούσα να χαρώ τη στιγμή με την κόρη μου και να την μοιραστώ με τον μπαμπά της. Η μαία μας βοήθησε πολύ και η μικρή θήλασε από την πρώτη ώρα όπως μου είχαν πει.
Και στο δωμάτιο τα πράγματα ήταν όπως μου τα είχαν περιγράψει. Το μωρό ήταν μαζί μας και όταν ήθελα για δικούς μου λόγους ή όταν ήταν να την δει γιατρός την έπαιρναν. Οι μαίες ερχόντουσαν καθημερινά και με βοηθούσαν με το θηλασμό. Μου έδειχναν διαφορετικές τεχνικές και μου έδιναν πολλές συμβουλές για το σπίτι.
Δεν θα σας κρύψω ότι η μπέμπα χρειάστηκε να πάρει από την πρώτη μέρα στο σπίτι και ξένο γάλα. Γέννησα μέσα στις εξετάσεις και δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου χωρίς την δασκάλα τους τελευταία στιγμή. Έτσι την ώρα που έλειπα η μικρή έπαιρνε ξένο γάλα. Αλλά αυτές οι ώρες ήταν λίγες και σε τρεις βδομάδες ξεκινούσαν οι διακοπές.
Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποίησα καθόλου θήλαστρο. Όσο ήμασταν μαζί η μικρή έτρωγε όπως και όποτε ήθελε. Τους δυο πρώτους μήνες τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Με πλήγωσε κάποια στιγμή με αποτέλεσμα να βγαίνει και αίμα. Πήγα και πάλι να απελπιστω αλλά πλέον ήξερα να ψάχνω, ήξερα να βρίσκω εμπειρίες από άλλες μαμάδες, ήξερα να ρωτάω bloggoφίλες μου που γνώριζα ότι θηλασαν τι να κάνω. Έτσι το πάλεψα. Σταμάτησα να θηλάζω για 2 μέρες και έβγαζα μόνο με το θήλαστρο. Το πετούσα γιατί το έβλεπα κόκκινο από το αίμα αν και οι πληροφορίες έλεγαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Έβαζα επιθέματα με βαλσαμόλαδο για να κλείσουν γρήγορα οι πληγές και αμέσως μετά άρχισα να θηλάζω την μπέμπα. Ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον γιατρό μου και ρώτησα τις μαίες για το πως να καταφέρω να πιάνει η μικρή πιο σωστά τη θηλή για να μην ξαναπάθω τα ίδια.
Και σιγά σιγά τα καταφέραμε. Μέχρι τεσσάρων μηνών η μπέμπα και εγώ ήμασταν αυτοκολλητάκια. Μοναδική εξαίρεση οι λίγες στιγμές που έκανα μπάνιο στην θάλασσα και για να χαλαρώσω την αναλάμβανε η γιαγιά της. Τώρα που ξανάρχισαν τα σχολεία πρέπει να οργανωθούμε και πάλι, καθώς η μπέμπα περνά τα απογεύματα με τον μπαμπά. Αυτό που δεν έχω παλέψει είναι να φτιάξω τράπεζα γάλακτος για όταν λείπω. Αλλά σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε και τις κρέμες (μεγάλη αδυναμία του μπαμπά) οπότε θα είναι κάθε ένας στον τομέα του.
Μπορεί να σας κούρασα αλλά ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για όσα έζησα ήταν γιατί κάπως έτσι τα κατάφερα και εγώ. Διαβάζοντας και παίρνοντας κουράγιο από άλλες μαμάδες. Για να τα καταφέρεις χρειάζεται επιμονή , χρόνος με το παιδί και απεμπλοκή από τις ενοχές. Θα υπάρχουν δυσκολίες. Εδώ σας ανέφερα μερικές μόνο. Αλλά αν το βάλετε πείσμα και περάσετε το δύσκολο διάστημα των δυο μηνών όλα θα είναι πιο εύκολα. Και αν δεν το καταφέρετε όπως το φαντάζεστε πιστέψτε με δεν είστε χειρότερη μάνα. Έχετε τόσα να προσφέρετε στο παιδί σας όλη του την ζωή. Αυτό που χρειάζονται κυρίως τα παιδιά είναι αγάπη.
