Ο μεγάλος μου γιος κοντεύει τα 11. Γεννήθηκε πριν την κρίση και στα πρώτα χρόνια της ζωής του είχε τα πάντα. Έπαιρνε τόσα δώρα που πριν τα 5 κόντευε να  έχει όλη την σειρά playmobil στο δωμάτιό του. Και μάλιστα τα πιο ακριβά κομμάτια.  Η κρίση άλλαξε τον κόσμο του. Και νομίζω ότι δεν το έχει δεχτεί ακόμα. Πολλές φορές ζητάει πράγματα που κάνουν όσο ένας μισθός. Και αντιδρά όταν δεν μπορεί να αποκτήσει κάτι ή  πρέπει  να περιμένει τα γενέθλιά του.



Συζητάμε ανοιχτά μπροστά του για ότι συμβαίνει και σε μας και στους γύρω μας. Αλλά τα μάτια ενός παιδιού θέλουν να δουν τον κόσμο πιο όμορφο. Πολλές φορές του λέμε να είναι ευτυχισμένος με αυτά που έχει. Άλλοτε φαίνεται να το καταλαβαίνει και άλλοτε όχι. Κάποιοι άνθρωποι στερούνται και τα απαραίτητα του λέμε και  έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτό όχι μόνο δεν τον ανακουφίζει αλλά μάλλον τον θυμώνει. Και δεν έχει άδικο. Γιατί να μάθει από τώρα να συμβιβάζεται;



Τις τελευταίες μέρες ήταν αρκετά μελαγχολικός. Μερικοί φίλοι και συμμαθητές του φεύγουν για την επαρχία ή το εξωτερικό.  Δεν είναι και λίγο μέσα σε ένα μήνα να αποχαιρετίσεις 5-6 παιδιά από την καθημερινότητά  σου. Δεν είναι μόνο ο αποχωρισμός αλλά και ένα μεγάλο γιατί; Γιατί φεύγουν όλοι μαμά; Γιατί να μην μπορούν να βρουν δουλειά εδώ. Γιατί οι πιο πολλοί προτιμούν την Γερμανία;




Τι να απαντήσεις σε ένα μικρό παιδί; Πως να εξηγήσεις ότι τα τελευταία χρόνια  άλλαξαν τα όνειρα και οι ελπίδες; Δεν λέω σταμάτησαν. Κάποτε είχα γράψει ένα γραμμα στους μαθητές μου. Και τότε είχα πει ότι δεν θα πάψω να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Και αυτό πρέπει να μάθω και στα παιδιά μου. Αλλά πρέπει να τους μάθω ότι τα όνειρα υπάρχουν φορές που πρέπει να αλλάζουν. Δεν είναι πάντα εκεί που ονειρευόμαστε η ευτυχία. Το πιο σημαντικό είναι στη ζωή είναι να παλεύεις να βρεις την ευτυχία. Ένα μεγάλο ταξίδι με λύπες και χαρές που όμως έχει πολλά να δώσει.