Άλλο ένα καλοκαίρι με στερητικά συμπτώματα μαμάς. Θυμάστε πέρσι που το μεγάλο μου ζουζούνι αφού χτύπησε στα βραχάκια και πήρε για παράσημο 5 ραματάκια έφυγε για διακοπές στο χωριό μακριά από τη μαμά;
Ε φέτος πήραμε πάλι παράσημο. Δυο ραματάκια αυτή τη φορά σε σύγκρουση με μπαλκονόπορτα. Ήταν 11 το βράδυ και όταν τον πλησίασα δεν φαινόταν κάτι αρχικά. Αλλά όταν πήγα να τον χαιδέψω στο κεφάλι φρίκαρα. Αίμα γέμισε το χέρι μου. Τον βουτάει ο άντρας μου στο μπάνιο και εγώ χωρίς καν να τον δω βούτηξα τον μικρό και σε δευτερόλεπτα τον είχα αφήσει στην νονά του από δίπλα. Γύρισα κλείδωσα το σπίτι και φύγαμε. Σαν να με κυνηγούσε ο χρόνος. Δεν νοιάστηκα για τον μικρό. Ευτυχώς ήμουν σίγουρη ότι ήταν σε καλά χέρια. Αλλά δεν κοίταξα και τον μεγάλο καθόλου. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο από τον μπαμπά του. Ενεργούσα ενάντια στο χρόνο. Ήθελα να βεβαιωθώ. Να τον δει γιατρός και να μην κάνω εικασίες. Πρέπει να έκανα χρόνο ρεκόρ. Ήμουν σίγουρη ότι από το κέντρο υγείας θα μας ξαναστείλουν στο Παίδων αλλά ευτυχώς την γλυτώσαμε. Ο γιατρός- παπάς είχε και ελαφρύ χέρι και τον αντιμετώπισε με υπομονή και αγάπη. Το παιδί τον λάτρεψε. Βέβαια όλο το προσωπικό του μιλούσε ,τον ενθάρρυνε γιατί ξέροντας τι τον περιμένει δεν δεχόταν με τίποτα. Αλλά ευτυχώς πέρασε.
Και όπως και πέρσι έφυγε και φέτος για το χωριό μόλις έβγαλε τα ράμματα. Και αυτή τη φορά πήρε και τον αδερφό του μαζί. Διπλό το χτύπημα για την μάνα. Πέρσι το είχα ρίξει στις κατασκευές. Έβαφα ότι έβρισκα στο σπίτι.
Και φέτος λοιπόν με βλέπω να σας βομβαρδίζω με κατασκευές τις επόμενες μέρες. Έχω ήδη πολλά στο μυαλό μου. Δεν θα μου ξεφύγει τίποτα άβαφο!!!
Προχτές λοιπόν που ήταν η τελευταία μέρα που περάσαμε μαζί (αφού χτες δούλευα) τους έκανα πολλά χατίρια.
Κρέπες θελαν τα μωρά μου. Ένα βουνό η μαμά.
Με μερέντα για πρωινό και ζαμπόν τυρί για το βράδυ.
Το μεσημέρι κοτόπουλο με ριζάκι λες σερβιρισμένο λες και ήταν η κριτική επιτροπή του Μaster shef.
Και το απόγευμα παγωτό με συνταγή από την Ερμιόνη. Να την δοκιμάσετε οπωσδήποτε. Κατενθουσιάστηκαν. Έφαγαν από 3 ξυλάκια ο καθένας. Ευτυχώς ήταν μικρά.
Όπως καταλαβαίνετε όταν είναι να φύγουν τα μικρά μου πρέπει με κάτι να ασχολούμαι. Πάω να κλάψω αγκαλιά με το υπόλοιπο παγωτό!