Να μαι και εγώ πάλι. Μπορεί να χάθηκα αλλά δεν σας ξέχασα. Που και
που έρχομαι και σας επισκέπτομαι αλλά όχι όλους. Θα επανορθώσω σύντομα. Σας έχω
συνηθίσει σε πιο ευχαρίστα και απροβλημάτιστα θέματα. Αλλά η ζωή έχει πολλές όψεις.
Και εδώ και δύο μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου η συγκεκριμένη ανάρτηση. Να
την κάνω , να μην την κάνω. Και τελικά αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί
σας.
Όταν ήμουν στην δευτέρα λυκείου η καθηγήτρια της έκθεσης μας έβαλε
να γράψουμε πως φανταζόμαστε την ζωή μας σε 10 χρόνια. Η έκθεση δεν ήταν η αδυναμία
μου. Για την ακρίβεια μου αρέσει να γράφω μόνο αν θεωρώ ότι έχω έμπνευση
και δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Ποτέ δεν έπαιρνα κάλους βαθμούς όποτε
όταν την επέλεξε να την διαβάσει στην τάξη ξαφνιάστηκα. Δυστυχώς δεν ξέρω αν σε
κάποια κούτα έχει διασωθεί αλλά κάποια πράγματα έχουν μείνει στην μνήμη μου.
Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι ζητούσα από την ζωή μου
απλά, καθημερινά πράγματα. Δεν έκανα μεγαλόπνοα σχεδία για καριέρες κτλ. Ήθελα
να έχω μια οικογένεια , ένα σπιτάκι και μια δουλειά στην όποια να αισθάνομαι
όμορφα. Να δημιουργώ και να είμαι ευτυχισμένη. Αυτά ήταν τα σημαντικά που ήθελα
εγώ όταν θα ήμουν 27-28 χρονών.
Και πέρασε ο καιρός και ήρθε το 2006.Εντεκα χρόνια από τότε. Κοίταξα
τη ζωή μου και θυμήθηκα την έκθεση που είχα γράψει τότε. Και ένιωσα ευχαριστημένη.
Είχα παντρευτεί και φτιάξει την δική μου οικογένεια. Είχα το πρώτο μου αγοράκι
, ένα όμορφο σπίτι και στην δουλειά μου ένιωθα ευχαριστημένη γιατί με τα παιδιά
ξεχνούσα όλα μου τα προβλήματα. Ο κόσμος γύρω μου ήταν ακόμα χαρούμενος και όλα
έδειχναν ελπιδοφόρα. Νόμισα ότι αυτό θα ήταν και το happy end της ιστορίας.
Πέρασαν και αλλά χρόνια και φτάσαμε στο 2012. Δεν μπορώ να πω ότι έχω
χάσει όλα αυτά που είχα το 2006 αλλά δεν νιώθω το ίδιο. Οι δουλειές δεν είναι σταθερές.
Τα πρόσωπα γύρω μου δεν είναι χαμογελαστά. Συνέχεια προβληματισμένα και σκυθρωπά.
Και ότι έχουμε νιώθουμε να μας φεύγει. Και παλεύουμε να το κρατήσουμε. Ακόμα
και όταν τα καταφέρνουμε πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε.
Κάθε τόσο ακούω για κάποιον που πήγε να βρει την τύχη του στο εξωτερικό.
Νέοι άνθρωποι με σπουδές ,πτυχία και γνώσεις που φεύγουν χωρίς να το θέλουν πραγματικά
αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Γιατί αισθάνονται ότι εδώ δεν υπάρχει ελπίδα.
Πραγματικά νιώθω ότι ανήκω σε μια γένια που της ψαλίδισαν τα φτερά. Και όσο και
αν προσπαθώ να πω στην επομένη να ονειρεύεται δεν μπορώ πια να είμαι πειστική. Είμαι
το αντιπαράδειγμα!
Κάθε μέρα και κάποιος γνωστός χάνει την δουλειά του. Και ξέρει ότι
θα πρέπει να είναι πολύ τυχερός για να βρει άλλη. Έχετε σκεφτεί πως νιώθει κάποιος
στο σπίτι ξέροντας ότι οι λογαριασμοί τρέχουν, ότι το κράτος μπορεί να χρωστά αλλά
εκείνος πρέπει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του; Αν τον κοιτάξετε καλά
θυμίζει πληγωμένο σπουργίτι έτοιμο να μεταμορφωθεί σε αγρίμι.
Και πόσοι είναι αυτοί οι ''τυχεροί'' που ενώ έχουν δουλειά δεν πληρώνονται. Γιατί και αυτούς δεν τους πληρώνουν
ή δεν πουλάνε. Όχι ότι δεν υπάρχουν και εκείνοι που δεν πληρώνουν τους υπάλληλους
και τα βάζουν στην τσέπη αλλά πολλοί πια αδυνατούν να πληρώσουν. Και πως να ξεκινήσεις
το πρωί για την δουλειά όταν οι λογαριασμοί
είναι απλήρωτοι. Και ως ποτέ θα παίρνεις δανεικά; Ή ως ποτέ θα έχουν και οι άλλοι
να σου δίνουν;
Και όμως θα κάνω πάλι μια προσπάθεια να φανταστώ τον εαυτό μου σε
10 χρόνια. Και ελπίζω το 2023 να σκεφτώ αυτήν την ανάρτηση και να νιώσω και πάλι
ευτυχισμένη.
Θα ήθελα λοιπόν σε 10 χρόνια να μπορώ να πω στο γιο μου που
θα είναι πολύ κοντά στην ηλικία που έγραψα εγώ την έκθεση ότι μπορεί να ονειρευτεί
το μέλλον και να με πιστέψει. Ότι παλέψαμε και τώρα εκείνος μπορεί να καρπωθεί
αυτή την δουλειά. Ότι φτιάξαμε μια κοινωνία
άξια σεβασμού. Και ότι πρέπει να την κάνει καλύτερη.
Θα ήθελα να πιστεύω πιο πολύ στην δημοκρατία που γέννησε η χωρά
μου. Μια δημοκρατία που πληγώσαμε εμείς οι ίδιοι πιστεύοντας όχι μόνο αυτούς
που μας κυβερνούν αλλά και αυτούς που αντιπολιτεύονται. Γιατί η Δημοκρατία που γέννησε
η χωρά μου μιλούσε για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.
Θα ήθελα να νιώθω ξανά χαρούμενη στην εργασία μου και να αισθάνομαι
παραγωγική. Γιατί δεν θα με πνιγούν τα προβλήματα. Και θα μπορώ να δημιουργώ. Να
κοιτώ γύρω μου και να είναι όλα όπως τότε στους Ολυμπιακούς. Που ήταν οι άνθρωποι
ευγενικοί γιατί ήταν χαρούμενοι. Που γελούσαν και αισθάνονταν ασφαλείς.
Ξέρω ότι αυτή την φορά δεν ζήτησα απλά καθημερινά πράγματα. Και ότι
δύσκολα σε 10 χρόνια θα τα δω να επαληθεύονται. Αλλά αν δεν μπορώ να ονειρευτώ
για τον εαυτό μου οφείλω να ονειρευτώ για τα παιδιά μου. Και να προσπαθήσω να
το κάνω προσωπικότητα.
Αλήθεια εσείς πως φανταζόσασταν τη ζωή σας πριν 10-15 χρόνια και
πως ονειρεύεστε το μέλλον;
.jpg)
