Σήμερα είναι η τελευταία μέρα των ομίλων στο ποδόσφαιρο. Ακολουθεί η φάση των 16. Εδώ και μερικές μέρες   τα απογεύματα  η τηλεόραση έχει κολλήσει στην κρατική τηλεόραση. Βλέπουν τον έναν αγώνα μετά τον άλλο. Αφού γυρίσουν από το πάρκο απέναντι που παίζουν ποδόσφαιρο. Η στρογγυλή θεά έχει γίνει  μόνιμη ενασχόλησή μας. Δεν μας πειράζει όμως εμάς τις γυναίκες. Έχουμε συνηθίσει. Βέβαια που και που πετάω το σύνθημα '' ΕΕΕ ΟΟΟ κάντε ησυχία κοιμάται το μωρό!''. Πετυχημένο σλόγκαν δεν λέω.  Αλλά για να μην τρώμε συνέχεια πατατάκια  έπρεπε να σκεφτώ κάτι εύκολο ( αφού δεν έχω  χρόνο λόγω της μικρής) και γρήγορο που να περάσει και από την έγκριση των αγοριών. Και έτσι ήρθε η ιδέα για ρολοπιτσάκια.

Είναι πολύ εύκολα οπως σας είπα. Χρειάζεστε μόνο 5 λεπτά και είναι πολύ καλύτερα από όλα τα σνακ που θα σας ζητήσουν. Μπορείτε πάλι να κάνετε στον σύζυγο δώρο μία βραδιά μόνο για εκείνον. Πείτε του  να καλέσει τους φίλους του  και ετοιμάστε μικρές λιχουδιές. Μην ξεχάσετε να κανονίσετε έξοδο για εσάς και τα παιδιά. Θα το εκτιμήσει πολύ.

Ρολοπιτσάκια

Υλικά

                                                          1 πακέτο σφολιάτα (2 φύλλα) 
                                                          14 φέτες τυρί του τοστ
                                                          14 φέτες ζαμπόν
                                                           λίγο βούτυρο

Εκτέλεση

Απλώστε τη σφολιάτα. 

Βάλτε το ζαμπόν και από πάνω το τυρί.

Τυλίξτε σε ρολό. Κόψτε σε ροδέλες.

Βάζετε τις ροδέλες σε βουτυρωμένο ταψί 

Ψήνετε στους 180 βαθμούς Κελσίου για 30 λεπτά περίπου ανάλογα με το φούρνο.

Σερβίρονται ζεστά αλλά και κρύα δεν είναι άσχημα.

Κάντε λοιπόν έκπληξη στους άντρες σας (μικρούς και μεγάλους) και σήμερα το βράδυ σερβίρετε ρολοπιτσάκια με μπυρίτσα και χυμό για τους μικρούς μας φίλους.

Τα σχολεία τελειώνουν και εμείς ετοιμάσαμε τα δώρα για τους δασκάλους και τις δασκάλες. Ομως πριν σας πω για αυτά θα ήθελα να σας διηγηθώ όλη την ιστορία σχετικά με τις κατασκευές αυτές.

Πριν από έξι χρόνια ενώ ήμουν έγκυος ο μεγάλος μου γιος είχε ανακαλύψει τις ψηφίδες από γνωστό κατάστημα. Καθότανε ήσυχος και έφτιαχνε  διάφορα σχήματα .Ξαφνικά πλησιάζει και μου λέει ''Έβαλα μία ψηφίδα στη μύτη μου και τώρα δεν μπορώ να τη βγάλω''. Ήταν Αύγουστος. Ο μπαμπάς του έλειπε στη δουλειά αρκετά μακριά και οι γείτονες έλειπαν διακοπές ενω εγώ ήμουν εννέα μηνών έγκυος. Δεν ήξερα τι να κάνω. Παρόλο που είχα σταματήσει να οδηγώ τον πήγα στο πλησιέστερο Κέντρο Υγείας με το αυτοκίνητο. Δυστυχώς δεν κατάφεραν να να βρουν τη ψηφίδα. Και με παρέπεμψαν στο Παίδων. Το Παίδων 40 km μακριά. Αλλά δεν μπορούσα να περιμένω κάποιον να έρθει και έτσι ξεκινήσαμε να πάμε . Ούτε κι εκεί κατάφεραν να βρουν την ψηφίδα οπότε γυρίσαμε σπίτι. Ίσως είπαν να μην την είχε βάλει τελικά μέσα στη μύτη.

 Από τότε όμως αποφάσισα να μην το διακινδυνεύσω ξανά. Έβαλα τις ψηφίδες το γκαράζ και δεν τις ξαναέβγαλα. Φέτος όμως ο μικρός μου γιος έπαιζε  συχνά στο νηπιαγωγείο με  τις ψηφίδες.  Μου έφτιαχνε καρδούλες και μου της έφερνε  το μεσημέρι στο σπίτι. Παρόλο που οι δασκάλες με ενθάρρυναν να δώσω ψηφίδες το παιδί εγώ φοβόμουν. Μέχρι που μια μέρα πήγε στο γκαράζ με τον παππού του και  τις έφερε επάνω ο ίδιος. Αποφάσισα να τους εμπιστευτώ ξανά. Εξηγήσαμε και πάλι ότι δεν τις βάζουμε στη μύτη ή στο στόμα και αρχίσαμε τις κατασκευές.

Μια μέρα αποφάσισα από το να κάνουμε κυκλους, καρδιες, τετράγωνα, και γενικά ακανόνιστα σχήματα όπου έμπαιναν οι ψηφίδες σε διάφορα χρώματα τελείως ανακατεμένες να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε σχέδια με τον μικρό. Έτσι έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα διάφορα σχέδια με ψηφίδες . Ξεκινήσαμε με τον Ντόναλντ και στη συνέχεια με τον πλούτο. Ακολούθησαν η ελληνική σημαία, η ομπρελίτσα, το σπιτάκι και φυσικά το σήμα του ΠΑΟΚ .

Καπως  έτσι μας ήρθε η ιδέα να φτιάξουμε κάτι που θα μπορούσαν να το κάνουν δώρο στους δασκάλους. Πήραμε ποτήρια της αρεσκείας μας. Και φτιάξαμε μικρά στρογγυλά φρουτάκια με τρύπα στη μέση για να μπαίνει το καλαμάκι . Ένα εύκολο δωράκι που θα το έχουν φτιάξει τα παιδιά και ταυτόχρονα πολύ χρήσιμο για να προστατεύεται ο χυμός ή το νερό μας από τα έντομα το καλοκαίρι.

Στην προσπάθεια μας αυτή μάθαμε αρκετά πράγματα για τις ψηφίδες. Για παράδειγμα δεν πρέπει να βγάζετε το σχέδιο από τη βάση του πριν κρυώσει τελείως. Διαφορετικά θα λυγίσει στη συνέχεια καθώς κρυώνει και το αποτέλεσμα δεν θα είναι ωραίο. Επίσης μην μετρήσετε την τρύπα για το  καλαμάκι  πριν ζεστάνετε το σχέδιο. Και αυτό γιατί όταν το ζεστάνετε  οι ψηφίδες  ελαφριά μεγαλώνουν με αποτέλεσμα το καλαμάκι στη συνέχεια να μη χωράει. Αφήστε λίγο μεγαλύτερο περιθώριο. Για να τοποθετείται με ευκολία το καλαμάκι και να μπορεί να κινείται λίγο στο χώρο. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι αυτό που ανακαλύψαμε όταν ο μεγάλος μου γιος αποφάσισε να σιδερώσω και εκείνος ένα από τα σχέδια. Μην πατήσετε το κουμπί του ατμου  στο σίδερο. Ο ατμός θα περάσει το σχέδιο και κατά πάσα πιθανότητα θα καταστρέψει τη βάση .

Αν θέλετε και εσείς να φτιάξετε σχέδια με ψηφίδες μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Pinterest και συγκεκριμένα τον ειδικό πίνακα που λέγεται pyssla beads για να δείτε πολλά ακόμα σχέδια.

Το να αποκτάς ένα μωρό φέρνει απίστευτη χαρά αλλά και κούραση.  Και πιστέψτε με η εμπειρία δεν αλλάζει και πολύ την κατάσταση. Για τα ίδια πράγματα ψάχνω, για τα ίδια ρωτάω απλά πανικοβάλλομαι λιγότερο.   Τα νεογέννητα έχουν μόνο έναν τρόπο να επικοινωνούν. Το κλάμα. Δεν μπορούν ούτε να γελάσουν , ούτε να βγάλουν κραυγούλες.  Αρα κάθε φορά που κλαίνε θέλουν κάτι να μας πουν. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι  να ανακαλύψουμε γιατί κλαίνε. Όπως σας είπα παρότι η μικρή είναι το τρίτο μου παιδί ψάχνω ακόμα και ρωτάω. Δείτε ποιους τρόπους βρήκα για να ηρεμώ την μπέμπα μου.

1) Καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες. Φαγητό και άλλαγμα πάνας. Καλό μάλιστα θα ήταν να αναμένουμε την ώρα που θα πεινάσουν ή θα χρειαστούν άλλαγμα ώστε να τα έχουμε όλα έτοιμα. Γιατί  καθώς κλαίει το μωρό είναι ακόμα πιο δύσκολο να προετοιμαστείς. 

2) Ελέγχουμε την θερμοκρασία του δωματίου και τα ρούχα του παιδιού. Εμείς οι μαμάδες έχουμε την τάση να ντύνουμε υπερβολικά τα παιδιά με αποτέλεσμα να αισθάνονται δυσφορία. Το πως ντύνεστε εσείς πιστέψτε  με δεν είναι μέτρο σύγκρισης. Περνάτε μεγάλη κούραση και ίσως να κρυώνετε. Δείτε απλά τους γύρω σας. Το μωρό αισθάνεται ακριβώς ίδια  με τους υπόλοιπους.

3) Και τώρα που καλύψαμε τις βασικές ανάγκες γιατί συνεχίζει  να κλαίει; Μια επίσης  βασική τους ανάγκη είναι να νιώσουν ασφάλεια και σιγουριά. Και αυτό το προσφέρει μόνο η αγκαλιά σας. Πολλοί θα σας πουν ότι το κακομαθαίνετε. Ίσως να είναι και  έτσι. Αλλά πως μπορούμε να είμαστε σίγουρες πόσο πολύ το χρειάζεται το μωρό μας; Άλλωστε σύμφωνα με έρευνες αν αγκαλιάζετε το παιδί σας 3-4 ώρες την ημέρα θα έχετε μείωση του κλάματος μετά τις 6 πρώτες βδομάδες της ζωής του κατά 43%!!!  Πολύ υψηλό ποσοστό για να το αγνοήσουμε έτσι δεν είναι; Και για να είστε πιο άνετες δοκιμάστε να τοποθετήσετε το μωρό σε ένα sling. Για να έχετε και ελεύθερα χέρια.

4) Και αν εσείς  δεν αντέχετε άλλο, μην διστάσετε να ζητήσετε τη βοήθεια του μπαμπά.  Δεν έχει τη μυρωδιά σας άρα το παιδί δεν αναζητά το στήθος και έχει πιο στιβαρή αγκαλιά. Δεν είναι τυχαίο που στα μωρά αρέσει πολύ να κοιμούνται στην αγκαλιά του μπαμπά. Εμένα πάντως πάντα ο άντρας μου κατάφερνε να τα κοιμίζει πιο εύκολα τα παιδιά. Και όταν ήταν μωρά και πιο μετά. Άλλωστε δημιουργείται και ένα πολύ ισχυρό δέσιμο μεταξύ τους.

5) Και αν μια απλή αγκαλιά δεν είναι αρκετή τότε ίσως χρειάζεται να το κουνήσετε δεξιά -αριστερά ή μπρος - πίσω ρυθμικά. Προσπαθήστε να είστε καθιστοί για να συνηθίσει αυτή τη θέση. Πιστέψτε με η όρθια στάση όσο μεγαλώνει θα είναι απίστευτα κουραστική. Έχω κάνει χιλιόμετρα και ξέρω. Μια κουνιστή καρέκλα μπορεί να σας βοηθήσει πολύ. Υπάρχουν ακόμα και κάτι καρεκλάκια κούνιες που χαλαρώνουν τα μωρά σας χωρίς να κάνετε εσείς κάτι.  Δεν τις έχω δοκιμάσει εγώ αλλά είχα κάνει δώρο στην κουμπάρα μου και ήταν ενθουσιασμένη.

6)Μην κλείνεις την πόρτα στον αγαπημένο σου σταθμό. Έτσι σκεφτόμουν αρχικά να είναι ο τίτλος της ανάρτησης γιατί ανακάλυψα την μεγάλη αδυναμία της μπέμπας στο Easy. Την βάζω στο καρότσι  και πάμε στην κουζίνα, ανοίγω το ραδιόφωνο  και απολαμβάνουμε μουσική. Ηρεμεί αμέσως. Δεν ξέρω αν πιάνει σε όλα τα παιδιά αλλά πιάνει στην μικρή μου. Πάντα είχα το καρότσι μέσα στο σπίτι αλλά πρώτη φορά χρειάστηκα τη βοήθεια ενός σταθμού. Μάλιστα  λίγες μέρες αφού ξεκινήσαμε τις ακροάσεις  με πήραν τηλέφωνο για δημοσκόπηση. Δεν μπορούσε  να καταλάβει ο άνθρωπος που ρωτούσε γιατί μια τρελή άνοιγε το ραδιόφωνο στις 12:00 μμ και στις 3:00 το βράδυ και στις 6:00 τα χαράματα για ένα τέταρτο!!! Χώρια η ακρόαση το πρωί και το απόγευμα βέβαια.... Καμιά φορά την παίρνω αγκαλιά και χορεύουμε. 

7) Αν δεν έχει κέφι για μουσική σημαίνει ότι είναι ώρα για να κάνουμε δουλειές στο σπίτι. Όχι ότι θέλουμε όμως. Μόνο σκούπα. Το σπίτι σας θα είναι σκουπισμένο ακόμα και αν δεν έχετε ξεσκονίσει, μαζέψει κτλ. Αν θέλετε να δείτε το μωρό σας να σταματά το κλάμα άμεσα και να κοίτα εκστασιασμένο. Λένε ότι τα ίδια αποτελέσματα έχει και το σεσουάρ για τα μαλλιά. Δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα αλλά κοίτα που θα είμαι η πιο καλοχτενισμένη μαμά με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.

8) Επειδή τον πρώτο καιρό τα μωρά έχουν πονάκια μπορείτε να τα βάλετε μπρούμυτα στα πόδια σας και να τρίψετε την πλατούλα τους. Τα ανακουφίζει. Η να  τα ξαπλώσετε ανάσκελα και να κάνετε ελαφρά ποδήλατο με τα ποδαράκια τους. Λατρεύουν επίσης το μασάζ μετά το μπάνιο με μία ενυδατική. Προσοχή οι κινήσεις σας να είναι πολύ απαλές.

9) Υπάρχουν περιοχές που τους αρέσει να τα χαϊδεύετε. Τρίψτε  ρυθμικά το χεράκι του καθώς κρατάτε. Χαιδέψτε το σβέρκο του αν δείτε ότι ετοιμάζεται να κοιμηθεί. Θα κλείσει τα μάτια του πιο γρήγορα. Στα αγόρια μου άρεσε επίσης να χαϊδεύω την περιοχή ανάμεσα στα μάτια ακριβώς πάνω από τη μύτη.

10) Αν πάλι δοκιμάσατε τα πάντα και ακόμα είναι ανήσυχο το παιδί είναι ώρα για την νυχτερινή σας έξοδο με το αυτοκίνητο. Ξέρετε πόσους ξέρω που κάνουν βραδυνές περιπλανήσεις μόνο και μόνο για να κοιμίσουν τα μωρά τους; 

Τέλος θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα βίντεο με μία τεχνική που ηρεμεί τα παιδιά  σε 5 δευτερόλεπτα!!!Εμένα η μικρή αν δεν είναι ταισμένη δεν πιάνει!!!!Είναι του πεινάω τώρα λέμε....

Εσείς ποιους τρόπους έχετε δοκιμάσει; Αν κάνατε κάτι διαφορετικό και απέδωσε να είστε σίγουροι ότι θα  εκτιμήσουμε αφάνταστα αν το μοιραστείτε μαζί μας.

Την Παρασκευή βγήκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής εθνικού διαλόγου για την παιδεία. Και ήταν η αφορμή να αναδειχθεί και πάλι ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ η προχειρότητα στην Ελλάδα. Προχειρότητα όχι μόνο στη σύνταξη του αλλά και στην ερμηνεία και τον σχολιασμό του από τα ΜΜΕ και το κοινό. Για άλλη μια φορά μείναμε στην ατάκα και όχι στην ουσία. Μια ουσία που δεν δόθηκε ποτέ.

Τα social media γεμίζουν καθημερινά από σχολιασμούς για πριγκίπισσες και βασιλοπούλα. Λες και τα παιδιά μας με 400 € που παίρνουμε μπορούν να  έχουν τα πάντα και να νιώθουν σαν πρίγκιπες. Μια φράση αγάπης στην πραγματικότητα, άνοιξε διαμάχη και δεκάδες ανέκδοτα κατέκλυσαν το διαδίκτυο. Αν το μόνο που μου έμεινε να τους δώσω είναι πολύ αγάπη και να την εκφράσω με προσφωνήσεις ακόμα και φανταστικές πιστεύετε ότι θα τη σταματήσω για ένα πόρισμα ; Τα παιδιά αυτά είναι η ζωή μου.  Η ανάσα μου. Είναι για μένα πολύτιμα και ξεχωριστά. Για το κράτος είναι ένας ακόμα μελλοντικός πολίτης. Για μένα όμως το σπίτι μου είναι το βασίλειό μου και τα παιδιά μου βασιλοπούλα. Το θέμα δεν είναι ταξικό αλλά καρδιάς.

Και σα να μην έφταναν οι απαγορεύσεις θα δίνουμε και όρκο τιμής. Και εμείς και τα παιδιά. Δηλαδή τα παιδιά στην τρυφερή ηλικία των 6 και 7 ετών είναι σε θέση να κατανοήσουν σε τόσο βάθος τι είναι όρκος; Ενώ εμένα οι γονείς μου, μου έμαθαν ότι δεν ορκιζόμαστε για τα καθημερινά πράγματα που μπορεί να μη καταφέρουμε να τηρήσουμε αλλά για σπουδαία ιδανικά θα πρέπει να βάλω το παιδί να ορκιστεί για την καθημερινή συμπεριφορά του στο σχολείο; Να το βάλω να ορκιστεί να μην είναι παιδί;

Κατά βάση δεν διαφωνώ με όσα λέει ο όρκος. Πρέπει να σεβόμαστε τους δασκάλους αλλά ο σεβασμός κερδίζεται, δεν δηλώνεται. Ναι είμαι κατά της βίας και υπέρ της προασπισης του αδυνατου. Αλλά αυτό το χτίζεις κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Το χτίζεις ή το γκρεμίζεις όταν οι γονείς βλέπουν στην τηλεόραση τους βουλευτές της χώρας να τσακώνονται με χυδαίο τρόπο. Και τα παιδιά δίπλα τους να ακούνε. Όταν βλέπουν εσάς τα τελευταία χρόνια, τους βουλευτές μας να έχετε ρίξει το επίπεδο και να μην μπορείτε να συνεννοηθείτε ούτε για ένα ζήτημα, πώς περιμένετε εκείνα  να ορκιστούν ότι θα είναι ευγενικά και ότι  θα χτίσουν άριστες σχέσεις και φιλίες;

Και αν δεν τα καταφέρουν; Ποια θα είναι η επίπτωση της πράξης; Ή μήπως θα πρέπει να τους μάθουμε οτι μπορουν να δηλώνουν ότι θέλουν και να μην τα εφαρμόζουν; Όπως εσείς που ψηφίζετε νόμους που δεν έχετε διαβάσει, που δεν πιστεύετε, που θεωρείτε λάθος αλλά δηλώνετε ότι δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Πόσο έχει εκφυλιστεί η έννοια  του όρκου, της τιμής και του καθήκοντος στις μέρες μας που ζητάτε από εξάχρονα να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κανετε εσεις και εμείς. Η πολιτεία και οι γονείς είναι τα παραδείγματα τους. Ας διορθώσουμε το παρόν για να χτισουν αυτά το μέλλον τους. Ας τους δώσουμε ιδανικά στα οποία να πιστεύουν και να ορκίζονται. Αλλιώς απλά χτίζουμε μια ουτοπία. Για να λέμε ότι προσπαθήσαμε. Μα αρκεί μόνο προσπάθεια όταν μιλάμε για τα παιδιά μας;







Οι φωτογραφίες είναι από το pixabay.

Στο νηπιαγωγείο που πήγαινει o μικρός μου ζουν δύο μικρά αρκουδάκια. Ο Πάρης και ο Χάρης. Είναι φίλοι των παιδιών και κάθε Παρασκευή ενα παιδάκι φιλοξενεί στο  σπίτι του τον Χάρη η  τον Πάρη ανάλογα με το τμήμα που ανήκει. Έτσι τη βδομάδα που κατέφθασε η μπέμπα μας είχαμε και έναν δεύτερο επισκέπτη.  Τον Χάρη.

Ο Χάρης έφτασε μαζί με τη βαλίτσα του. Ναι, ο μικρός μας αρκούδος έχει μια μεγάλη βαλίτσα με όλα του τα υπάρχοντα. Έχει καταρχήν ρούχα. Jean παντελόνια αλλά και πιο ελαφριά για το καλοκαίρι, καρό πουκάμισα, μπλούζες, μπουφάν, κάλτσες και φυσικά παπούτσια. Τα παιδιά στις δύο μέρες που φιλοξενούν τον Χάρη τον ντυνουν και τον παίρνουν μαζί τους σε κάθε βόλτα πήγαινουν.  Για να πάει βόλτα όμως  δεν ξεχνά να χτενιστεί και να βάλει τα γυαλιά ηλίου του  .Εδώ ο μικρός μου προσπαθεί να του βάλει τα παπούτσια και φυσικά να μάθει να δένει τα κορδόνια του Χάρη.

Στη βαλίτσα του επίσης  θα βρει κανείς  οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα , μπουρνούζι ,πετσέτα ,αφρόλουτρο και σφουγγάρι.  Μέσα από αυτή τη διαδικασία δίνεται η δυνατότητα στη μαμά να συζητήσει με το παιδί της πόσο σημαντικό είναι  να προσέχουμε τη καθαριότητα μας  και μαζί με το Χάρη να διασκεδάσουν την ώρα του μπάνιου.

Όπως καταλαβαίνετε από τη βαλίτσα δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα είδη φαγητού. Ο Χάρης  έχει το δικό του μπολ φαγητού, το δικό του ποτήρι, κουτάλι, μπιμπερό  για να τρώει μαζί με την οικογένεια.

Τέλος για την ώρα του ύπνου εκτός απ' τις πυτζάμες του υπάρχει ένα μικρό βιβλιαράκι  με το αγαπημένο του παραμύθι, Το αγαπημένο του μικρό αρκουδάκι επίσης που  το παίρνει αγκαλιά την ώρα που κοιμάται  και μία εικόνα της Παναγίας για να πει την προσευχή του πριν κοιμηθεί .

Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό το παιδί πρέπει να περιποιείται μόνο του τον Χάρη όλο το Σαββατοκύριακο. Έτσι μαθαίνει να είναι πιο υπεύθυνο για τον εαυτό του. Αφού μπορεί να ντύνει το Χάρη μπορεί και τον εαυτό του. Εκτός όμως από την περιποίηση του αρκούδου είναι υπεύθυνο για να μη χαθεί κανένα αντικείμενο από τη λίστα του Χαρη. Ένα καλό παράδειγμα δηλαδή για να μαζεύει και τα δικά του πράγματα. Σε εμάς ο Χάρης ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Ο γιος μου είχε  το δικό του φίλο να προσέχει οπως ακριβώς φροντίζει η μαμά το μωρό. Είχε ενθουσιαστεί. Σε βαθμό που σκέφτομαι να του δώσω έναν αρκούδο που έχουμε και να φτιάξουμε τη δική μας βαλίτσα.

Το σημαντικότερο όμως μέρος έρχεται όταν το παιδί επιστρέφει τον Χάρη στο σχολείο τη Δευτέρα.  Μαζί με το Χάρη έχει μαζί του αρκετές φωτογραφίες της οικογένειας και των αγαπημένων του παιχνιδιών. Τις δείχνει στους συμμαθητές του και εκείνοι του κάνουν ερωτήσεις για να το γνωρίσουν καλύτερα. Είναι η δική του βδομάδα. Με αυτό τον τρόπο όλα τα παιδιά μαθαίνουν τους συμμαθητές τους και δένονται περισσότερο. Κάνουν  επίσης κατασκευές για το φίλο τους  στις οποίες γράφουν τι αγαπούν στο συμμαθητή τους Και ο ίδιος γράφει τις αγαπημένες του ασχολίες και τα όνειρά του.   Για να θυμάται όσα ήθελε όταν ήταν 5 χρονών.  Πρόκειται για μια υπέροχη δριαστηριότητα για την οποία αξίζουν πολλά μπράβο στις δασκάλες του νηπιαγωγείου. Μακάρι να συναντάμε πάντα τόσο αξιόλογες δασκάλες  και τα επόμενα χρόνια.

Το μικρό μας αγγελούδι ήρθε στον κόσμο πριν δύο βδομάδες ακριβώς. Είναι ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι από την πρώτη στιγμή με επηρεάζει θετικά. Είμαι γενικά πολύ αγχώδης και φοβιτσιάρα. Έτσι τη στιγμή της καισαρικής με έπιασε φοβερός πανικός. Ευτυχώς λίγα λεπτά μετά την είχα στην αγκαλιά μου. Πρέπει να έμεινε αρκετή ώρα και έτσι πήρε όλους μου τους φόβους. Ασχολιόμουν μαζί της και έτσι δε σκεφτόμουν την εγχείρηση που συνεχιζόταν. Την χαϊδευα και τη φιλαγα.

Για πρώτη φορά στην ανάνηψη δεν βαρέθηκα. Η μαία την έφερε να την πάρω αγκαλιά και να τη θηλάσω. Είμαι πολύ συγκινημένη. Στα αγόρια μου δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Το πρώτο μου γιο τον πήρα στην αγκαλιά μου 16 μέρες μετά τη γέννηση του ενώ τον δεύτερο τον έφεραν μετά από δίκη μου απαίτηση – ανασφάλεια να τον δω εστω για λίγο την πρώτη μέρα. Έτσι το να έχω την μικρή στην αγκαλιά μου τόσο γρήγορα ήταν μαγικό.

Πλέον τα μωράκια μένουν  και στα ιδιωτικά μαιευτήρια με τη μαμά συνέχεια. Βέβαια δίνεται η δυνατότητα να τα παίρνουν οι μαίες αν η μαμά είναι κουρασμένη και θέλει να κοιμηθεί, αν έρθουν πολλές επισκέψεις, για να το αλλάξουν πάνα και γενικώς όταν το ζητήσουν οι γονείς. Το γεγονός ότι το δωμάτιο ηταν μονόκλινο έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Τη χάρηκα πραγματικά.

Τα δύο πρώτα βράδια δεν την κράτησα. Μου την έφερναν μόνο όταν ξύπναγε. Την πρώτη μέρα άλλωστε με ορούς, επισκληρίδιο και τα λοιπά δεν είναι και το πιο εύκολο.  Τη δεύτερη μέρα με έπιασε και το άσμα και δεν μπορούσα να ανασάνω. Το βράδυ έμενε κάποιος για να με βοηθάει. Τη μια η μαμά μου, την άλλη ο άντρας μου.

Και ήρθε η τρίτη νύχτα. Στην άρχη σκεφτόμουν να ζητήσω να μου τη φέρνουν και πάλι. Αλλά ήταν πια Δευτέρα και ο κόσμος το μαιευτήριο περισσότερος. Οι νοσοκόμες είχαν περισσότερη δουλειά και καθυστερούσαν περισσότερο. Έτσι αποφάσισα να την κρατήσω μαζί μου. Ευκαιρία να συνηθίσω λίγο πριν βγούμε είπα.

Από την πρώτη στιγμή τη λάτρεψα τη μικρή. Την κοιτούσα στα μάτια αλλά εκείνη δεν είχε σταθερό βλέμμα. Ούτε σταθερές κινήσεις. Κοίταζε παντού και κουνούσε τα χεράκια της συνέχεια. Ξαφνικά στις δύο το βράδυ σταματήσε για μερικά δευτερόλεπτα. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια, άπλωσε το χεράκι της και βούτηξε σφιχτά το δάχτυλο μου. Ήταν η πρώτη μας μαγική στιγμή. Η πρώτη επαφή που ξεχειλιζε από ευτυχία και αγάπη. Δεν ξέρω αν το έκανε συνειδητά αλλά έτσι μου φάνηκε. Τώρα πια έχουμε αρκετές τέτοιες στιγμές αλλά εκείνη ήταν καθαρά δική μας. Η πρώτη φορά που μείναμε δυο μας και με κοίταξε στα μάτια. Η στιγμή που άγγιξε τη ψυχή μου για πάντα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους δικούς μου ανθρώπους που με φρόντισαν και ανεχτηκαν τις παραξενιές μου. Αλλά πιο πολύ να ευχαριστήσω το γιατρό μου. Όχι μόνο για το αγγελούδι μου που εφερε στον κοσμο αλλά για όλη τη φροντίδα του. Μου φέρεται σαν να ήμουν κόρη του και του αξίζουν πολλά πολλά ευχαριστώ.  Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς για τις ευχές σας τόσες μέρες. Είναι πολύ όμορφο να σε σκέφτονται και να χαίρονται με τη χαρά σου.