Την Παρασκευή βγήκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής εθνικού διαλόγου για την παιδεία. Και ήταν η αφορμή να αναδειχθεί και πάλι ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ η προχειρότητα στην Ελλάδα. Προχειρότητα όχι μόνο στη σύνταξη του αλλά και στην ερμηνεία και τον σχολιασμό του από τα ΜΜΕ και το κοινό. Για άλλη μια φορά μείναμε στην ατάκα και όχι στην ουσία. Μια ουσία που δεν δόθηκε ποτέ.

Τα social media γεμίζουν καθημερινά από σχολιασμούς για πριγκίπισσες και βασιλοπούλα. Λες και τα παιδιά μας με 400 € που παίρνουμε μπορούν να  έχουν τα πάντα και να νιώθουν σαν πρίγκιπες. Μια φράση αγάπης στην πραγματικότητα, άνοιξε διαμάχη και δεκάδες ανέκδοτα κατέκλυσαν το διαδίκτυο. Αν το μόνο που μου έμεινε να τους δώσω είναι πολύ αγάπη και να την εκφράσω με προσφωνήσεις ακόμα και φανταστικές πιστεύετε ότι θα τη σταματήσω για ένα πόρισμα ; Τα παιδιά αυτά είναι η ζωή μου.  Η ανάσα μου. Είναι για μένα πολύτιμα και ξεχωριστά. Για το κράτος είναι ένας ακόμα μελλοντικός πολίτης. Για μένα όμως το σπίτι μου είναι το βασίλειό μου και τα παιδιά μου βασιλοπούλα. Το θέμα δεν είναι ταξικό αλλά καρδιάς.

Και σα να μην έφταναν οι απαγορεύσεις θα δίνουμε και όρκο τιμής. Και εμείς και τα παιδιά. Δηλαδή τα παιδιά στην τρυφερή ηλικία των 6 και 7 ετών είναι σε θέση να κατανοήσουν σε τόσο βάθος τι είναι όρκος; Ενώ εμένα οι γονείς μου, μου έμαθαν ότι δεν ορκιζόμαστε για τα καθημερινά πράγματα που μπορεί να μη καταφέρουμε να τηρήσουμε αλλά για σπουδαία ιδανικά θα πρέπει να βάλω το παιδί να ορκιστεί για την καθημερινή συμπεριφορά του στο σχολείο; Να το βάλω να ορκιστεί να μην είναι παιδί;

Κατά βάση δεν διαφωνώ με όσα λέει ο όρκος. Πρέπει να σεβόμαστε τους δασκάλους αλλά ο σεβασμός κερδίζεται, δεν δηλώνεται. Ναι είμαι κατά της βίας και υπέρ της προασπισης του αδυνατου. Αλλά αυτό το χτίζεις κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Το χτίζεις ή το γκρεμίζεις όταν οι γονείς βλέπουν στην τηλεόραση τους βουλευτές της χώρας να τσακώνονται με χυδαίο τρόπο. Και τα παιδιά δίπλα τους να ακούνε. Όταν βλέπουν εσάς τα τελευταία χρόνια, τους βουλευτές μας να έχετε ρίξει το επίπεδο και να μην μπορείτε να συνεννοηθείτε ούτε για ένα ζήτημα, πώς περιμένετε εκείνα  να ορκιστούν ότι θα είναι ευγενικά και ότι  θα χτίσουν άριστες σχέσεις και φιλίες;

Και αν δεν τα καταφέρουν; Ποια θα είναι η επίπτωση της πράξης; Ή μήπως θα πρέπει να τους μάθουμε οτι μπορουν να δηλώνουν ότι θέλουν και να μην τα εφαρμόζουν; Όπως εσείς που ψηφίζετε νόμους που δεν έχετε διαβάσει, που δεν πιστεύετε, που θεωρείτε λάθος αλλά δηλώνετε ότι δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Πόσο έχει εκφυλιστεί η έννοια  του όρκου, της τιμής και του καθήκοντος στις μέρες μας που ζητάτε από εξάχρονα να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κανετε εσεις και εμείς. Η πολιτεία και οι γονείς είναι τα παραδείγματα τους. Ας διορθώσουμε το παρόν για να χτισουν αυτά το μέλλον τους. Ας τους δώσουμε ιδανικά στα οποία να πιστεύουν και να ορκίζονται. Αλλιώς απλά χτίζουμε μια ουτοπία. Για να λέμε ότι προσπαθήσαμε. Μα αρκεί μόνο προσπάθεια όταν μιλάμε για τα παιδιά μας;







Οι φωτογραφίες είναι από το pixabay.

Στο νηπιαγωγείο που πήγαινει o μικρός μου ζουν δύο μικρά αρκουδάκια. Ο Πάρης και ο Χάρης. Είναι φίλοι των παιδιών και κάθε Παρασκευή ενα παιδάκι φιλοξενεί στο  σπίτι του τον Χάρη η  τον Πάρη ανάλογα με το τμήμα που ανήκει. Έτσι τη βδομάδα που κατέφθασε η μπέμπα μας είχαμε και έναν δεύτερο επισκέπτη.  Τον Χάρη.

Ο Χάρης έφτασε μαζί με τη βαλίτσα του. Ναι, ο μικρός μας αρκούδος έχει μια μεγάλη βαλίτσα με όλα του τα υπάρχοντα. Έχει καταρχήν ρούχα. Jean παντελόνια αλλά και πιο ελαφριά για το καλοκαίρι, καρό πουκάμισα, μπλούζες, μπουφάν, κάλτσες και φυσικά παπούτσια. Τα παιδιά στις δύο μέρες που φιλοξενούν τον Χάρη τον ντυνουν και τον παίρνουν μαζί τους σε κάθε βόλτα πήγαινουν.  Για να πάει βόλτα όμως  δεν ξεχνά να χτενιστεί και να βάλει τα γυαλιά ηλίου του  .Εδώ ο μικρός μου προσπαθεί να του βάλει τα παπούτσια και φυσικά να μάθει να δένει τα κορδόνια του Χάρη.

Στη βαλίτσα του επίσης  θα βρει κανείς  οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα , μπουρνούζι ,πετσέτα ,αφρόλουτρο και σφουγγάρι.  Μέσα από αυτή τη διαδικασία δίνεται η δυνατότητα στη μαμά να συζητήσει με το παιδί της πόσο σημαντικό είναι  να προσέχουμε τη καθαριότητα μας  και μαζί με το Χάρη να διασκεδάσουν την ώρα του μπάνιου.

Όπως καταλαβαίνετε από τη βαλίτσα δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα είδη φαγητού. Ο Χάρης  έχει το δικό του μπολ φαγητού, το δικό του ποτήρι, κουτάλι, μπιμπερό  για να τρώει μαζί με την οικογένεια.

Τέλος για την ώρα του ύπνου εκτός απ' τις πυτζάμες του υπάρχει ένα μικρό βιβλιαράκι  με το αγαπημένο του παραμύθι, Το αγαπημένο του μικρό αρκουδάκι επίσης που  το παίρνει αγκαλιά την ώρα που κοιμάται  και μία εικόνα της Παναγίας για να πει την προσευχή του πριν κοιμηθεί .

Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό το παιδί πρέπει να περιποιείται μόνο του τον Χάρη όλο το Σαββατοκύριακο. Έτσι μαθαίνει να είναι πιο υπεύθυνο για τον εαυτό του. Αφού μπορεί να ντύνει το Χάρη μπορεί και τον εαυτό του. Εκτός όμως από την περιποίηση του αρκούδου είναι υπεύθυνο για να μη χαθεί κανένα αντικείμενο από τη λίστα του Χαρη. Ένα καλό παράδειγμα δηλαδή για να μαζεύει και τα δικά του πράγματα. Σε εμάς ο Χάρης ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Ο γιος μου είχε  το δικό του φίλο να προσέχει οπως ακριβώς φροντίζει η μαμά το μωρό. Είχε ενθουσιαστεί. Σε βαθμό που σκέφτομαι να του δώσω έναν αρκούδο που έχουμε και να φτιάξουμε τη δική μας βαλίτσα.

Το σημαντικότερο όμως μέρος έρχεται όταν το παιδί επιστρέφει τον Χάρη στο σχολείο τη Δευτέρα.  Μαζί με το Χάρη έχει μαζί του αρκετές φωτογραφίες της οικογένειας και των αγαπημένων του παιχνιδιών. Τις δείχνει στους συμμαθητές του και εκείνοι του κάνουν ερωτήσεις για να το γνωρίσουν καλύτερα. Είναι η δική του βδομάδα. Με αυτό τον τρόπο όλα τα παιδιά μαθαίνουν τους συμμαθητές τους και δένονται περισσότερο. Κάνουν  επίσης κατασκευές για το φίλο τους  στις οποίες γράφουν τι αγαπούν στο συμμαθητή τους Και ο ίδιος γράφει τις αγαπημένες του ασχολίες και τα όνειρά του.   Για να θυμάται όσα ήθελε όταν ήταν 5 χρονών.  Πρόκειται για μια υπέροχη δριαστηριότητα για την οποία αξίζουν πολλά μπράβο στις δασκάλες του νηπιαγωγείου. Μακάρι να συναντάμε πάντα τόσο αξιόλογες δασκάλες  και τα επόμενα χρόνια.

Το μικρό μας αγγελούδι ήρθε στον κόσμο πριν δύο βδομάδες ακριβώς. Είναι ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι από την πρώτη στιγμή με επηρεάζει θετικά. Είμαι γενικά πολύ αγχώδης και φοβιτσιάρα. Έτσι τη στιγμή της καισαρικής με έπιασε φοβερός πανικός. Ευτυχώς λίγα λεπτά μετά την είχα στην αγκαλιά μου. Πρέπει να έμεινε αρκετή ώρα και έτσι πήρε όλους μου τους φόβους. Ασχολιόμουν μαζί της και έτσι δε σκεφτόμουν την εγχείρηση που συνεχιζόταν. Την χαϊδευα και τη φιλαγα.

Για πρώτη φορά στην ανάνηψη δεν βαρέθηκα. Η μαία την έφερε να την πάρω αγκαλιά και να τη θηλάσω. Είμαι πολύ συγκινημένη. Στα αγόρια μου δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Το πρώτο μου γιο τον πήρα στην αγκαλιά μου 16 μέρες μετά τη γέννηση του ενώ τον δεύτερο τον έφεραν μετά από δίκη μου απαίτηση – ανασφάλεια να τον δω εστω για λίγο την πρώτη μέρα. Έτσι το να έχω την μικρή στην αγκαλιά μου τόσο γρήγορα ήταν μαγικό.

Πλέον τα μωράκια μένουν  και στα ιδιωτικά μαιευτήρια με τη μαμά συνέχεια. Βέβαια δίνεται η δυνατότητα να τα παίρνουν οι μαίες αν η μαμά είναι κουρασμένη και θέλει να κοιμηθεί, αν έρθουν πολλές επισκέψεις, για να το αλλάξουν πάνα και γενικώς όταν το ζητήσουν οι γονείς. Το γεγονός ότι το δωμάτιο ηταν μονόκλινο έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Τη χάρηκα πραγματικά.

Τα δύο πρώτα βράδια δεν την κράτησα. Μου την έφερναν μόνο όταν ξύπναγε. Την πρώτη μέρα άλλωστε με ορούς, επισκληρίδιο και τα λοιπά δεν είναι και το πιο εύκολο.  Τη δεύτερη μέρα με έπιασε και το άσμα και δεν μπορούσα να ανασάνω. Το βράδυ έμενε κάποιος για να με βοηθάει. Τη μια η μαμά μου, την άλλη ο άντρας μου.

Και ήρθε η τρίτη νύχτα. Στην άρχη σκεφτόμουν να ζητήσω να μου τη φέρνουν και πάλι. Αλλά ήταν πια Δευτέρα και ο κόσμος το μαιευτήριο περισσότερος. Οι νοσοκόμες είχαν περισσότερη δουλειά και καθυστερούσαν περισσότερο. Έτσι αποφάσισα να την κρατήσω μαζί μου. Ευκαιρία να συνηθίσω λίγο πριν βγούμε είπα.

Από την πρώτη στιγμή τη λάτρεψα τη μικρή. Την κοιτούσα στα μάτια αλλά εκείνη δεν είχε σταθερό βλέμμα. Ούτε σταθερές κινήσεις. Κοίταζε παντού και κουνούσε τα χεράκια της συνέχεια. Ξαφνικά στις δύο το βράδυ σταματήσε για μερικά δευτερόλεπτα. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια, άπλωσε το χεράκι της και βούτηξε σφιχτά το δάχτυλο μου. Ήταν η πρώτη μας μαγική στιγμή. Η πρώτη επαφή που ξεχειλιζε από ευτυχία και αγάπη. Δεν ξέρω αν το έκανε συνειδητά αλλά έτσι μου φάνηκε. Τώρα πια έχουμε αρκετές τέτοιες στιγμές αλλά εκείνη ήταν καθαρά δική μας. Η πρώτη φορά που μείναμε δυο μας και με κοίταξε στα μάτια. Η στιγμή που άγγιξε τη ψυχή μου για πάντα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους δικούς μου ανθρώπους που με φρόντισαν και ανεχτηκαν τις παραξενιές μου. Αλλά πιο πολύ να ευχαριστήσω το γιατρό μου. Όχι μόνο για το αγγελούδι μου που εφερε στον κοσμο αλλά για όλη τη φροντίδα του. Μου φέρεται σαν να ήμουν κόρη του και του αξίζουν πολλά πολλά ευχαριστώ.  Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς για τις ευχές σας τόσες μέρες. Είναι πολύ όμορφο να σε σκέφτονται και να χαίρονται με τη χαρά σου.

Μπήκαμε στην τελική ευθεία. Στις επόμενες μέρες αναμένουμε την άφιξη της μικρής μας. Είναι ίσως η πρώτη φορά που φοβάμαι να μην έρθει απρόσμενα. Παρόλο που κανονικά (λόγω καισαρικής) θα ξέρω την ημερομηνία που πριν φοβάμαι μην έρθει νωρίτερα. Κάτι πονάκια που έχω, το λίγο αμνιακό υγρό, οι κρίσεις άσθματος που δε βοηθάνε καθόλου με κάνουν να ανησυχώ. Από την άλλη δεν έχω καταφέρει να ετοιμάσω τίποτα. Θυμάστε που είχα φτιάξει λίστα με όσα θα χρειαστεί το μωρό; Δεν έχω ετοιμάσει τίποτα. Σήμερα όμως πήγαμε για ψώνια και επιτέλους η βαλίτσα ετοιμάστηκε.
Σας έχω λοιπόν άλλη μία λίστα με αυτά που θα έχει η δική μου βαλίτσα. Αν δείτε ότι ξέχασα κάτι αφήστε σχόλιο σύντομα γιατί έρχεται!!!

Βαλίτσα μαιευτηρίου

Ταυτότητα
Βιβλιάριο υγείας – ΑΜΚΑ
Νυχτικιά, πιζάμα
Δύο τρία μπλουζάκια
Ρούχα για να κατέβετε στη καφετέρια
Αναπαυτικές Παντόφλες
Κάλτσες
Εσώρουχα μιας χρήσης και κανονικά
Επιθέματα στήθους
Σερβιέτες
Βούρτσα, λαστιχάκια
Καλύμματα για τη λεκάνη
Σαμπουάν
Οδοντόβουρτσα οδοντόκρεμα
Δύο πετσέτες μια μεγάλη και μία μικρή
Λίγα καλλυντικά
Κρέμα για τις θηλές
Πλαστικές σακούλες
Μωρομάντιλα
Πανάκια άσπρα για το μωρό
Ρούχα εξόδου μπέμπας
Θήλαστρο
Φωτογραφική, tablet, κινητό, φορτιστές
Βιβλία, χαρτιά, περιοδικά
Στείλω, μολύβι, γόμα

Το πως θα χωρέσουν όλα αυτά μες τη βαλίτσα είναι ένα άλλο ζήτημα.

Εκτός όμως από τη δική μου βαλίτσα ετοιμάσαμε και μία για τα παιδιά με τα απαραίτητα για δυο τρεις μέρες. Την ώρα του πανικού δεν θα ήθελα με τίποτα στον κόσμο να ακούω:
Που είναι τα παπούτσια μου; »
Αυτή η φόρμα δεν μου κάνει !»
Θέλω να φορέσω κοντομάνικο.
Και τόσα άλλα που μπορούν να σκεφτούν τα παιδιά.
Βάλαμε πιτζάμες, εσώρουχα, ρούχα καθημερινά, ένα σετ για βόλτα και φυσικά τα παιχνίδια που διάλεξαν.

Και αφού ετοιμάσαμε τις βαλίτσες παίξαμε και ένα παιχνίδι ετοιμότητας. Γιατί προχτές που τους πήρα τηλέφωνο να με πάρουν από τη δουλειά γιατί είχα κάτι τσιμπήματα έκαναν 20 λεπτά να ετοιμαστούν. Βάλτε οτι μένουμε και 30 λεπτά απ' το μαιευτήριο βλέπω την μπέμπα να γεννιέται στο αυτοκίνητο. Για το παιχνίδι λοιπόν χρειαστήκαμε μία σφυρίχτρα, ένα χρονόμετρο και τη μαμά να παίζει θέατρο τη γεννάει.

Μόλις ο μπαμπάς ή η μαμά σφυρίξουν πρέπει όλοι να γνωρίζουν τι να κάνουν. Μια αλλαξιά δίπλα απ' το κρεβάτι τους θα σας λύσει τα χέρια. Τα παιδιά τρέχουν κατευθείαν στα δωμάτιά τους, ντύνονται μονά τους όσο μπαμπάς βοηθάει τη μαμά να ετοιμαστεί. Προσοχή κάλτσες, παπούτσια και μπουφάν η ζακέτα πρέπει επίσης να περιμένουν στο σωστό σημείο.  Όταν ετοιμαστούν περιμένουν χωρίς καβγάδες μπροστά στην πόρτα. Μετρήστε το χρόνο και αν δεν είναι αρκετά καλός επαναλάβετε την επόμενη μέρα. Το κυριότερο είναι τα παιδιά να μην αισθανθούν πίεση. Παίξτε το ρόλο σας λίγο μελοδραματικά ώστε να γελάσουμε την υπερβολή. Γελάστε και σεις μαζί τους ακόμα και αν δείτε ότι καθυστερούν. Την κρίσιμη ώρα θα ξέρουν ότι δεν είναι παιχνίδι, αλλά μέχρι τότε διασκεδάστε το.

Ελπίζω να καταφέρω να σας ξαναγράψω πριν μπω στο μαιευτήριο. Σας εύχομαι Καλή Ανάσταση.

Υπάρχουν κάποιες αναμνήσεις που μένουν για πάντα. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και αλλάζουν συνήθειες αναπολείς όσα κάνατε μαζί στα πρώτα τους χρόνια. Όταν ο γιος μου ήταν 2-3 χρονών συνηθίζαμε να καθόμαστε μαζί κάθε Σάββατο στην τηλεόραση να παρακολουθούμε την εκπομπή Γλυκιές Αλχημείες του Στέλιου Παρλιάρου. Δεν μέναμε όμως εκεί. Μετά το τέλος της εκπομπής έτρεχα κατευθείαν στο supermarket να το προλάβω ανοικτό και να προμηθευτώ τα απαραίτητα υλικά. Γύριζα σπίτι και καθόμασταν  οι δυο μας και  φτιάχναμε το γλυκό που μόλις είχαμε δει.


Τώρα πιά ο μεγάλος μου ο γιος σπάνια θα έρθει να βοηθήσει. Οι γλυκές αναμνήσεις όμως του τότε μένουν. Τη θέση του έχει πάρει ο μικρός μου γλυκατζής και όταν μεγαλώσει και αυτός αρκετά θα έχω πια βοηθό τη μικρή που περιμένω. Μπορεί  με τα χρόνια να αλλάζουν οι κοινές μας ασχολίες αλλά το βασικό είναι να κάνουμε πράγματα μαζί.

Αφορμή για  να θυμηθώ εκείνα τα γλυκά Σαββατόβραδα ήταν μία πρόσκληση στο εργαστήριο του Στέλιου Παρλιάρου από την Αλλατίνη.  Ξέχασα και εγκυμοσύνη και κούραση και έτρεξα να βάλω την ποδιά.  Το σεμινάριο αφορούσε κέικ και πασχαλινά κουλουράκια με το καινούριο αλεύρι Κέικ Φλαουρ.  Το καινούριο αυτό αλεύρι που δημιουργήθηκε με την επίβλεψη του Στέλιου Παρλιάρου και το μεγάλο του προσόν είναι ότι μπορεί να κάνει το κέικ μας να φουσκώσει χωρίς μίξερ! Άρα μπορούμε να το παρασκευάσουμε ακόμα και στις διακοπές. Άλλωστε οι μανούλες ξέρουν ότι είναι τα κέικ το Νο 1 γλύκισμα για τα παιδιά.  Ιδανικό για το σχολείο, την εκδρομή και το απογευματινό μπορεί να αποτελέσει λύση για όλες τις ώρες. Φυσικά και αν είμαστε στο σπίτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και το μίξερ μας και σε λίγη ώρα να εντυπωσιάσουμε τα μικρά μας.

Η  εκδήλωση ήταν υπέροχη. Μας περίμενε ένας παραδεισένιος μπουφές με αλμυρά και γλυκά κέικ, τάρτες και κουλουράκια. Ο αγαπημένος μας Στέλιος Παρλιαρος ήταν πολύ προσιτός και δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να απαντά στις ερωτήσεις μας. Μοιραζόταν μαζί μας τα μικρά του μυστικά που μπορούν να κάνουν την μεγάλη διαφορά στην επιτυχία ενός γλυκού. Το κέικ σοκολάτας μας τρέλανε. Ήταν πραγματική κόλαση.

Και επειδή Μεγάλη Βδομάδα έχουμε θέλω να μοιραστώ μαζί σας την συνταγή που μας έδωσε για πασχαλινά κουλουράκια.  Είναι πολύ γευστικά και θα περάσετε υπέροχα μαζί με τα παιδιά σας καθώς θα τα φτιάχνετε.

Πασχαλινά κουλουράκια  by Stelios Parliaros

ΥΛΙΚΑ:
 400 γρ. αλεύρι Αλλατίνη Κέικ Φλάουρ 
100 γρ. άχνη
200 γρ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου 
½ κουτ. του γλυκού μαστίχα τριμμένη
30 γρ. γάλα 
 αυγό και
γάλα για το άλειμμα 


ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
Βάζουμε όλα τα υλικά μαζί στο mixer και με το φτερό τα ζυμώνουμε. Όταν ομοιογενοποιηθούν όλα, αφήνουμε το ζυμάρι για μισή ώρα να ξεκουραστεί και μ’ αυτό πλάθουμε μακρόστενα κουλουράκια. Αλείφουμε με αυγό και γάλα την επιφάνεια τους. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170οC για 20 λεπτά μέχρι να ροδίσουν

Καλή επιτυχία!!!

Χτες το πρωί πήγαμε με το γιο μου στο super market. Ξαφνικά σταματά, κοκκαλώνει και ακούγεται ένα αχχχχχχχχχχχχχ. Γυρίζω και τον βλέπω μπροστά στα παγωτά. Τα μάτια του έλαμπαν αλλά δεν τολμούσε καν να ζητήσει να πάρουμε. Μου θύμισε εμένα μικρή. Πόσο λαχταρούσα το πρώτο παγωτό. Και διάλεγα πάντα τις ίδιες γεύσεις. Καϊμάκι και μόκα. Δεν ταιριάζουν μεταξύ τους σαν γεύσεις αλλά εγώ τρελαινόμουν. Το καϊμάκι ήταν μεγάλη μου αγάπη από μικρή. Η γεύση και το άρωμα της μαστίχας με ξετρελαίνουν ακόμα και τώρα. Αντίθετα η μόκα ήταν σαν μια γλυκιά σκανταλιά. Άλλωστε ήμουν μικρή για να πίνω καφέ.  Πια σπάνια θα επιλέξω μόκα σαν γεύση. Ίσως γιατί πια μπορώ να πίνω καφέ!!!

Και πως μπορείς να αντισταθείς σε μάτια που λαμπυρίζουν και γεύσεις που σου φέρνουν τόσες αναμνήσεις. Έτσι του πρότεινα μόνη μου να πάρουμε παγωτό. Δεν το πίστευε.  Αλλά είμαι και εγώ επηρεασμένη από τις πρώτες ζέστες της άνοιξης. Έχει αρχίσει να αλλάζει τη διάθεσή μου. Και φυσικά δεν περιορίζονται στην απόλαυση του παγωτού. είναι καιρός για αλλαγές και στο  ντύσιμό μας. Και φέτος της μόδας είναι το απαλό χρώμα του παγωμένου καφέ ( της μόκας επιμένω εγώ).

 

Και τι να διαλέξω μου λέτε που η κοιλιά μου στον 8ο έχει γίνει τεράστια! Τι κι αν  η παραπάνω γλυκιά  καφέ φουστίστα έχει λάστιχο;  Στέκομαι να την κοιτάω όπως ο γιος μου το παγωτό. Άσε για γόβες με τακούνι ακόμα και μικρό! Όταν περπατάω δεν υπάρχει σταθερότητα.  Αλλά τελικά δεν πρέπει να μένεις και να κοιτάς σαν μικρό παιδί. Νομίζω ότι θα αρκεστώ στα φλατ καφέ-εκρου μποτάκια που θα με βολέψουν και μέχρι να γεννήσω αλλά και μετά που θα κουβαλάω την μπέμπα.

Όσο για τσάντες δεν έχω περιορισμό. Μπορώ να διαλέξω όποια θέλω. Η μήπως να σκεφτώ πόσα μπορούν να χωρέσουν μέσα (πάνες, μπιμπερό, πιπίλες...).  Ένα είναι σίγουρο. Μαζί με το πρώτο παγωτό ευκαιρία να κάνω και την πρώτη μου ανοιξιάτικη , μοδάτη σκανταλιά.