Εδώ και χρόνια  παιδεύομαι με την αποθήκευση των ρούχων. Ρούχα εκτός εποχής ή ρούχα που δεν έκαναν στα παιδιά και τα φύλαγα για τον επόμενο. Χρησιμοποιούσα σακούλες για ρούχα που τις έβαζα κάτω από τα κρεβάτια και στο κάτω μέρος της ντουλάπας. Συνήθως σκίζονταν από τα παιδιά που χώνονταν για να κρυφτούν κάτω από τα κρεβάτια παίζοντας,  Στην καλύτερη τα ρούχα μπερδεύονταν μεταξύ τους και κάθε φορά τις έψαχνα όλες για να βρω αυτό που θέλω. Μακρυμάνικες χειμωνιάτικες μπλούζες  μαζί με καλοκαιρινά σορτσάκια έκαναν παρέα σε φόρμες από 0-10 ετών. 

Την λύση έδωσαν κούτες πλαστικές στις όποιες τοποθέτησα τα ρούχα ανά ηλικία. Στα βρεφικά μάλιστα η ταξινόμηση έγινε ανά τρίμηνο καθώς τότε είναι που αλλάζουν τα μεγέθη. Το πλεονέκτημα είναι ότι οι κούτες δεν φθείρονται οπότε δεν θα αγοράζω κάθε τρεις και λίγο και μεταφέρονται πιο εύκολα. Τα μειονεκτήματα είναι το αυξημένο κόστος και το γεγονός ότι χρειάζονται περισσότερο χώρο για να αποθηκευτούν. 

Για να γίνει πιο οργανωμένη δουλειά έφτιαξα ετικέτες με τα μεγέθη και τις κόλλησα έξω από τις κούτες για να βρίσκω γρήγορα αυτήν που χρειάζομαι. τις τοποθέτησα τη μία πάνω στην άλλη για να πιάνουν λιγότερο χώρο. Όσο γίνεται αφού ήδη είμαστε στις 15 κούτες και αυξάνει ο αριθμός!!!  

Αν και εσείς θέλετε να ταξινομήσετε τα ρούχα σας μπορείτε να εκτυπώσετε τις ετικέτες μας καντε δεξι κλοκ στα εικονιδια και ακολουθηστε το  στα αντίστοιχα εικονίδια. 

   

      

Αλήθεια εσείς τι λύσεις έχετε βρει για να ταξινομείτε τα ρούχα  που είναι εκτός εποχής; 

Εδώ και ένα χρόνο είχα βάλει στην άκρη τον πίνακα ανακοινώσεων της κουζίνας. Είχα γράψει  κάποιες φράσεις που είχε ζητήσει ο μικρός για να αντιγράψει για τη δασκάλα του ,αλλά δυστυχώς μ ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Δεν είχα βρει κάτι που να το σβήνει. 

Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου  αυτοκόλλητος μαυροπίνακας.  Και έτσι αποφάσισα να το μεταμορφώσω.

Κόλλησα λοιπόν στην παλιά άσπρη  επιφάνεια το αυτοκόλλητο και στη συνέχεια με οινόπνευμα καθάρισα κάτι  παλιά σημάδια

 Αυτά ευτυχώς δεν με παίδεψαν όπως τα γράμματα. 

Τέλος πήρα ένα μπλοκάκι post - it  και το κόλλησα στη δεξιά πλευρά.

Έτοιμο να φιλοξενήσει το μενού της μέρας και τα μικρά μηνύματα που ανταλλάζουμε μεταξύ μας.

Εσείς αλλάξατε κάτι πρόσφατα;

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ όταν ήμουν μικρή με την αδερφή μου και τα ξαδέρφια μου φτιάχναμε σκηνουλες από σεντόνια. Προσπαθούσαμε να κάνουμε τα σπιτάκια μας όσο πιο μεγάλα και ευρύχωρα γινόταν. Χρησιμοποιούσαμε τους καναπέδες για βάση ή τα κρεβάτια και μαξιλάρια και καρέκλες για στηρίγματα. Ήταν το μέρος που μπορούσαμε να κρυφτούμε και να μείνουμε μόνοι μας.  Μπορεί οι γονείς να μας έβλεπαν και να ήξεραν που είμαστε αλλά εμείς δεν βλέπαμε έξω και αυτό είχε σημασία.

Βέβαια υπάρχουν και άλλοι τρόποι να έχουν τα παιδιά τον μυστικό τους χώρο με τη βοήθειά σας. Σήμερα λοιπόν στη στήλη παιδικά δωμάτια θα σας παρουσιάσουμε τρόπους για να φτιάξετε για τα παιδιά σας τα προσωπικά τους κρησφύγετα

Photo by Gabriel TothFejel - Look for home design pictures

Θα ξεκινήσουμε από απλές και οικονομικές λύσεις. Πάρτε παλιά χαρτόκουτα και ενώστε τα ώστε να σχηματίσετε  ένα σπιτάκι για τα παιδιά. Στα παράθυρα κρεμάστε ή πιο απλά κόλληστε στο πάνω μέρος τους κουρτίνες σε φωτεινά χρώματα. αφήστε τα παιδιά να χρωματίσουν τους τοίχους ή να γράψουν τα μηνύματα που θέλουν. Μην απογοητευτείτε αν γράψουν  ΜΑΚΡΙΑ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ.

Photo by Lakeside Living Design, LLC - Search traditional kids' room design ideas

Αν τα παιδιά σας έχουν ένα υπερυψωμένο κρεβάτι ή χρησιμοποιούν κουκέτα  απλά  βάλτε κουρτίνες, ένα πουφ και ένα καλάθι με τα αγαπημένα τους βιβλία.

Photo by Cary Bernstein Architect - Discover contemporary kids' room design inspiration

Υπάρχει και η κλασική λύση. Τα ντουλάπια. Δεν ξέρω αν το επιχειρήσατε ποτέ αλλά εγώ χωνόμουν όπου έβρισκα.  Τώρα βέβαια σαν μαμά δεν την βρίσκω και πολύ καλή ιδέα!

Photo by Jennifer Bishop Design - Browse eclectic kids' room ideas

Θέλατε ποτέ να παίξετε τους ινδιάνους; Αν ναι θα λατρέψετε όπως και εγώ τις σκηνουλες αυτές.

Photo by Boor Bridges Architecture - Browse traditional kids' room ideas

Όσοι έχουν σκάλες μιλάνε πάντα για χαμένους χώρους. Είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά θα ενθουσιαστούν με το δικό τους μυστικό παιδότοπο. 

Photo by Von Fitz Design - Search transitional staircase design ideas

Αν πάλι έχετε το χώρο χωρίστε με γυψοσανίδες ένα κομμάτι του σαλονιού και βάλτε εκεί τα αγαπημένα τους παιχνίδια. Ναι θα χάσετε λίγο χώρο αλλά μην μου πείτε ότι προτιμάται τα τουβλάκια και τα αυτοκινητάκια διασπαρτα στο πάτωμα και τις κούκλες να πιάνουν θέση στους καναπέδες!

Photo by CWB Architects - Search contemporary kids' room pictures



Οποια λύση και αν επιλέξετε να ξέρετε ότι τα παιδιά χρειάζονται την προσωπική τους ζώνη. Και θα εκτιμήσουν πολύ την ιδέα σας να τους παρέχεται τέτοιο χώρο.

Την μεγάλη αγάπη των γιων μου για το ποδόσφαιρο σας την έχω πει πολλές φορές. Και είμαι σίγουρη ότι οι γονείς με αγόρια με καταλαβαίνετε απόλυτα. Το δείχνετε άλλωστε με την αδυναμία σας στις αναρτήσεις μας  Πάρτι ποδόσφαιρο και παιδικό δωμάτιο με θέμα ποδόσφαιρο .

Η άλλη μας αδυναμία είναι η Θεσσαλονίκη. Λόγω της καταγωγής του άντρα μου η αγάπη αυτή είναι στα γονίδια των αγοριών. Και δεν έχουν άδικο. Η πόλη αυτή είναι μαγική. Γιατί την κάνουν μαγική οι άνθρωποί της. Όχι τελικά δεν είναι μόνο το DNA. Όποιος την επισκεφτεί  την αγαπά  βαθιά. 

Γι΄ αυτό λοιπόν είμαστε πολύ χαρούμενοι που το δώρο μας απευθύνεται σε Θεσσαλονικείς. Η Ακαδημία Ποδοσφαίρου Strikers στην Ανατολική Θεσσαλονίκη προσφέρει  μέσω του blog μας τρεις μήνες δωρεάν προπονήσεων σε τρία παιδάκια ηλικίας 6-8 ετών που θα θελήσουν να γραφτούν στην Ακαδημία.

Η Ακαδημία Ποδοσφαίρου Strikers ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 2014.
Στόχος της είναι να βοηθήσει τα παιδιά να μάθουν σωστά τους κανόνες του ποδοσφαίρου και να καταλάβουν ότι πρέπει να το αντιμετωπίζουν κυρίως ως παιχνίδι και διασκέδαση!!! Όλα αυτά με την χρήση μεθόδων που προάγουν την κοινωνικοποίηση και το ομαδικό πνεύμα, καθώς και την ισορροπία μεταξύ της ανάπτυξης του σώματος και του πνεύματος.
Ιδρυτής (και Πρόεδρος) είναι ο οικονομολόγος κ. Ιωάννης Μαλέογλου, ενώ υπεύθυνος του αγωνιστικού τμήματος είναι ο κ. Χρήστος Ιωαννίδης, γυμναστής (απόφοιτος ΤΕΦΑΑ).
Στο τεχνικό team συμμετέχουν ο κ. Σωτήρης Πετρίδης (κάτοχος UEFA C, προπονητής στα prejunior) και ο κ. Άγγελος Φοιρός (προπονητής τερματοφυλάκων). Η «ομάδα» ενισχύεται και από την διατροφολόγο - διαιτολόγο κα Μαρία Μπασκίνη.
Φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις Athletic Park Επίσκυρο στην περιοχή της Πυλαίας (έναντι PAOK Sports Arena), όπου διεξάγονται τόσο οι προπονήσεις, όσο και οι αγώνες.
Οι εγγραφές ενόψει της αγωνιστικής περιόδου 2016-2017 έχουν αρχίσει. Θα λειτουργήσουν τμήματα prebambini (2011 και νεότεροι), prejunior (2008-2009-2010) και junior (2006-2007).

Όροι διαγωνισμού 

Για να πάρετε μέρος στο διαγωνισμό πρέπει να συμπληρώσετε την φόρμα συμμετοχής. Καμία συμμετοχή εκτός της φόρμας δεν θα θεωρείται έγκυρη.

Υποχρεωτική συμμετοχή

• να κάνετε share τον διαγωνισμό στο facebook εδώ

• να κάνετε like στην σελίδα μας στο facebook Parentslandgrofficial 

• να κάνετε like στην σελίδα της Ακαδημίας ποδοσφαίρου strikersthessaloniki

Το giveaway κλείνει στις  23:00 μ.μ  την 25η Οκτωβρίου του 2016 και μπορούν να λάβουν όλοι μέρος όσοι διαμένουν στην Θεσσαλονίκη. Πρέπει να είστε άνω των 18 για να λάβετε μέρος και αυτό γιατί θα πρέπει να μου στείλετε προσωπικά σας στοιχεία αν κερδίσετε (όπως Όνομα, Διεύθυνση και τηλέφωνο)

Ο τυχερός νικητής θα ανακοινωθεί εδώ στο blog αλλά και στο fb στις  26 Οκτωβρίου. Θα ενημερωθεί και μέσω mail και μέσω facebook, για το δώρο που κέρδισε και θα έχει 2 μέρες να επικοινωνήσει μαζί μας και να μας στείλει τα στοιχεία του για να τα δώσουμε και εμείς στους δωροθέτες. Αν ο νικητής δεν απαντήσει στο παραπάνω χρονικό περιθώριο, θα κληρωθεί νέος νικητής στην θέση του. Οι νικητές  θα πρέπει να εγγράψουν τα παιδιά τους στην Ακαδημία έως τις 10 Noέμβρίου για να έχουν δικαίωμα να λάβουν το δώρο τους. Ο διαγωνισμός αφορά μόνο νέες εγγραφές. Δεν μπορούν να λάβουν μέρος γονείς μελών της Ακαδημίας.  Επίσης αποκλείονται  οι συγγενείς των μελών του parentslandgr.

To δώρο προσφέρεται από την Ακαδημία ποδοσφαίρου Strikers και  δεν πληρώνομαστε για την διεξαγωγή του διαγωνισμού.

Η συμμετοχή στο διαγωνισμό είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ.

Φόρμα συμμετοχής

Καλή επιτυχία!!!

Το να θηλάζεις είναι το πιο ωραίο αλλά και το πιο δύσκολο πράγμα. Μπορεί να σου ξυπνήσει πολύ όμορφα συναισθήματα αλλά να σε γεμίσει και πολλές τύψεις. Οι τρεις ιστορίες που θα ακολουθήσουν δεν ανήκουν σε διαφορετικά άτομα αλλά σε μένα. Είναι προσωπικές μου στιγμές που ήθελα απλά να  τις μοιραστώ.

Πρώτη ιστορία

Πριν 10 χρόνια γέννησα τον πρώτο μου γιο. Σύμφωνα με τη γιατρό έπρεπε να το πάρουμε νωρίτερα γιατί ήταν μεγάλο. Πρώτη φορά έγκυος δεν είχα τη δύναμη να το αμφισβητήσω. Στις 37 βδομάδες λοιπόν κανονίσαμε να μπω στο μαιευτήριο. Μου έκαναν τεχνητούς πόνους αλλά εγώ δεν ένιωθα τίποτα.  Μου έλεγαν πονάς τώρα, έχεις συσπάσεις και εγώ απλά έβλεπα τηλεόραση. Πέρασαν κάποιες ώρες και η γιατρός είπε να μου κάνουν επισκληρηδιο. Χαρά εγώ. Τελειώνουμε έλεγα. Στην διπλανή μου όταν έκαναν γέννησε σε μισή ώρα. Και πάλι όμως δεν γινόταν τίποτα. Έφτασε  μεσημέρι και η γιατρός είπε ότι πάμε σε καισαρική. Μάταια έκλαιγα. Μου έλεγε ότι δεν μπορεί να αντέξει άλλες συσπάσεις η μήτρα. Όταν δεν ξέρεις φοβάσαι και δεν αντιδράς. Αυτό που τώρα μου φαίνεται παράλογο απλά δεν μπορούσα να το διαχειριστω. Όταν το παιδί βγήκε  δεν άκουσα κλάμα.  Φοβήθηκα, ρώτησα και τότε ακούστηκε. Τώρα ξέρω πως του έδωσαν από την αρχή οξυγόνο και προφανώς έβγαλαν τη μάσκα όταν μίλησα για να τον ακούσω και να ηρεμήσω. Μετά και πάλι τίποτα. Λίγα λεπτά μετά μου έφεραν ένα μοβ αγοράκι και τον ακούμπησαν πάνω μου. Τα χέρια μου ήταν δεμένα ωστόσο κατάφερα να του δώσω ένα φιλάκι. Τον πήγαν και στον πάτερα του και μετά θερμοκοιτίδα.

Τον περίμενα στο δωμάτιο αλλά δεν ερχόταν. Την επόμενη μέρα με πήγαν να τον δω. Αλλά δεν επιτρεπόταν να τον πάρω αγκαλιά. Πόσο μάλλον να τον θηλάζω. Η δική μου μαία μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δείξει πράγματα χωρίς το παιδί. Έδωσε απλά κάποιες συμβουλές και προέτρεψε να αγοράσω ένα θήλαστρο.  Έτσι και έκανα. Ξυπνούσα κάθε φορά που ξυπνούσαν την διπλανή μου. Εκείνη θήλαζε και εγώ έβγαζα γάλα και το πήγαινα στην εντατική. Αλλά αν και μου έλεγαν να το φέρνω ήξερα ότι δεν θα το έδιναν στο παιδί αφού το βασικό πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν το στομάχι του ώριμο ακόμα.

Και ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Όχι να πάμε. Να πάω. Δεν το άντεχα να γυρίσω σπίτι και να είναι η κούνια άδεια, Προτίμησα να μείνω στη μαμά μου που ήταν κοντά στο μαιευτήριο και να βλέπω τον μικρό 2 φορές την ημέρα. Έβγαζα γάλα σε συγκεκριμένες ώρες και του το πήγαινα. Κανένας δεν μου είπε να το φυλάω για εκείνον. Να κρατήσω τράπεζα γάλακτος. Έκλαιγα για την κατάσταση του μικρού,για το ότι δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω, για το ότι δεν μπορούσα να τον θηλάσω. Αργότερα κατάλαβα ότι μου είχαν κλέψει τις πιο σημαντικές στιγμές  ανάμεσα σε μια μαμά και το μωρό της. Την πρώτη επαφή, την πρώτη αγκαλιά. Την πρώτη φορά που θα αναζητούσε να δεχτεί το δικό μου γάλα.

Όλη αυτή η κατάσταση είχε και άλλες συνέπειες. Όταν μετά από 18 μέρες πήραμε το παιδί κανένας δεν μας έδειξε πως να το ταΐζουμε. Προσπάθησα να το θηλασω αλλά δεν ήξερα πως. Δεν τον έβαζα σωστά στο στήθος και με πλήγωνε. Κατέφυγα στην εύκολη λύση να βγάζω με το θήλαστρο. Σιγά σιγά η ποσότητα μειωνόταν αντι να αυξάνει. Τότε νόμιζα ότι ήταν από την στεναχώρια. Μετά από 40 μέρες είχα μόνο 10 ml. Τα παράτησα. Κανένας δεν μου είπε να το παλέψω και δεν ήξερα που να ρωτήσω.

Άρχισα να δίνω  μόνο ξένο. Και το παιδί εμφάνισε  γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση  και γέμισε εκζέματα. Ακόμα θυμάμαι τα σκασμένα, γεμάτα πληγές μαγουλάκια του. Άλλαξα πολλά γάλατα αλλά δεν είδα μεγάλη αλλαγή, μέχρι που σταματήσαμε το γάλα σε σκόνη. Όλο αυτό με γέμισε τύψεις αλλά και πείσμα. Την επόμενη φορά θα τα κατάφερνα.

Δεύτερη ιστορία

Στο δεύτερο παιδί  τέσσερα χρόνια αργότερα είχα αλλάξει νοσοκομείο, γιατρό και μυαλά. Όταν γέννησα  ο μικρός έμεινε απάνω μου περισσότερη ώρα. αλλά και πάλι δεν τον έφερναν στο δωμάτιο. Έπαθα πανικό. Νόμιζα ότι θα περνούσα τα ίδια. Μετά από παρέμβαση του γιατρού τον έφεραν στο δωμάτιο αλλά λόγω καισαρικής  είπαν να δοκιμάζαμε το θηλασμό από την επόμενη ημέρα !!!  Την επομένη ήρθε και η μαία μου και με βοήθησε να τον θηλάσω. Ερχόταν κάθε μέρα. Έτσι και εγώ είπα στον άντρα μου να μην αγοράσει κανένα κουτί. Θα τα καταφέρναμε.

 Το πρώτο βράδυ στο σπίτι όμως δεν καταφέρναμε να συχρονιστούμε με το μωρό. Έκλαιγε γιατί πειναγε. Είπα δεν πειράζει θα βγάλω με το θήλαστρο και θα του δώσω. Αλλά δεν έβγαινε αρκετό. Και ήθελε και άλλο. Και να κλαίει. Και να κλαίω και εγώ από τύψεις ότι αφήνω το μωρό μου νηστικό.  Τελικά στις μια το βράδυ έστειλα τον άντρα μου να βρει φαρμακείο να πάρει γάλα για να ηρεμήσει ο μικρός.  Την επόμενη μέρα ανέβασα 40 πυρετό  από ουρολοίμωξη.   Αν και φοβηθήκαμε την μαστίτιδα.  Έτσι προτάθηκε και πάλι το θήλαστρο. Για  να μην με πληγώνει ο μικρός, να ελέγχω πόσο τρώει, να του φτιάξω ένα πρόγραμμα  φαγητού και ύπνου. Πράγματι  έτσι ήταν αλλά δεν το έφτανε η ποσότητα και έτσι έπαιρνε και λίγο ξένο κάθε φορά. Παρόλα αυτά κατάφερα και τον έφτασα μέχρι 8 μηνών. Γλυτώσαμε δερματιτιδες και αρρώσταινε τα πρώτα χρόνια λιγότερο από τον αδερφό του.  Δεν ένιωθα όμως ότι τα είχα καταφέρει.

Τρίτη ιστορία

Και φτάνουμε στο σήμερα με την μικρούλα μου. Αυτή τη φορά δεν είχα  δική μου μαία αλλά όλα στο νοσοκομείο ήταν τόσο διαφορετικά. Η μαία πριν την καισαρική μου  είπε ότι τα πράγματα άλλαξαν πια και ότι το μωρό θηλάζει από την πρώτη ώρα και μένει με την μαμά συνέχεια. Μα δεν θέλω να είναι συνέχεια δίπλα μου είπα. Δεν σε ρωτήσαμε μου είπε γελώντας. Όταν θα θέλω να κοιμηθώ λιγάκι; Αν θα έχει κόσμο; Ε τότε θα μας φωνάζεις να την παίρνουμε. Όταν μπήκα στο χειρουργείο ήμουν σε κατάσταση πανικού. Είμαι και φοβιτσιάρα πως να το κάνουμε. Όταν όμως  μου έφεραν την μικρή, μου έλυσαν τα χέρια όπως είχα ζητήσει και ξέχασα τα πάντα. έμεινε κοντά μου πολύ ώρα. Τη χάιδευα , τη φίλαγα,της μιλούσα μέχρι που την πήραν για λίγο.

Όταν με πήγαν στην ανάνηψη περίμενα ότι θα περνούσα για άλλη μια φορά μία βαρετή ώρα κοιτώντας το ταβάνι. Μετά από 10 λεπτά όμως ήρθαν και με πήγαν σε ένα δωμάτιο με μία μαία που χαμογελαστά μου είπε ότι θα έφερναν την μικρή να την θηλάσω! Και επίσης θα φώναζαν τον άντρα μου να μας κάνει παρέα. Ήταν τόσο όμορφα. Επιτέλους μπορούσα να χαρώ τη στιγμή με την κόρη μου και να την μοιραστώ με τον μπαμπά της. Η μαία μας βοήθησε πολύ και η μικρή θήλασε από την πρώτη ώρα όπως μου είχαν πει.

Και στο δωμάτιο τα πράγματα ήταν όπως μου τα είχαν περιγράψει. Το μωρό ήταν μαζί μας και όταν ήθελα για δικούς μου λόγους ή όταν ήταν να την δει γιατρός την έπαιρναν.  Οι μαίες ερχόντουσαν καθημερινά και με βοηθούσαν με το θηλασμό. Μου έδειχναν διαφορετικές τεχνικές και μου έδιναν πολλές συμβουλές για το σπίτι.

Δεν θα σας κρύψω ότι η μπέμπα χρειάστηκε να πάρει από την πρώτη μέρα στο σπίτι και ξένο γάλα. Γέννησα μέσα στις εξετάσεις και δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου χωρίς την δασκάλα τους τελευταία στιγμή. Έτσι την ώρα που έλειπα η μικρή έπαιρνε ξένο γάλα. Αλλά αυτές οι ώρες ήταν λίγες και σε τρεις βδομάδες ξεκινούσαν οι διακοπές.

Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποίησα καθόλου θήλαστρο. Όσο ήμασταν μαζί η μικρή έτρωγε όπως και όποτε ήθελε. Τους δυο πρώτους μήνες τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Με πλήγωσε κάποια στιγμή με αποτέλεσμα να βγαίνει και αίμα. Πήγα και πάλι να απελπιστω αλλά πλέον ήξερα να ψάχνω, ήξερα να βρίσκω εμπειρίες από άλλες μαμάδες, ήξερα να ρωτάω bloggoφίλες μου που γνώριζα ότι θηλασαν τι να κάνω. Έτσι το πάλεψα. Σταμάτησα να θηλάζω για 2 μέρες και έβγαζα μόνο με το θήλαστρο. Το πετούσα γιατί το έβλεπα κόκκινο από το αίμα αν και οι πληροφορίες έλεγαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Έβαζα επιθέματα με βαλσαμόλαδο για να κλείσουν γρήγορα οι πληγές και αμέσως μετά άρχισα να θηλάζω την μπέμπα. Ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον γιατρό μου και ρώτησα τις μαίες για το πως να καταφέρω να πιάνει η μικρή πιο σωστά τη θηλή για να μην ξαναπάθω τα ίδια.

Και σιγά σιγά τα καταφέραμε. Μέχρι τεσσάρων μηνών η μπέμπα και εγώ ήμασταν αυτοκολλητάκια. Μοναδική εξαίρεση οι λίγες στιγμές που έκανα μπάνιο στην θάλασσα και για να χαλαρώσω την αναλάμβανε η γιαγιά της.  Τώρα που ξανάρχισαν τα σχολεία πρέπει να οργανωθούμε και πάλι, καθώς η μπέμπα περνά τα απογεύματα με τον μπαμπά. Αυτό που δεν έχω παλέψει είναι να φτιάξω τράπεζα γάλακτος για όταν λείπω. Αλλά σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε και τις κρέμες (μεγάλη αδυναμία του μπαμπά) οπότε   θα είναι κάθε ένας στον τομέα του.



Μπορεί να σας κούρασα αλλά ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για όσα έζησα ήταν γιατί κάπως έτσι τα κατάφερα και εγώ. Διαβάζοντας και παίρνοντας κουράγιο από άλλες μαμάδες.  Για να τα καταφέρεις χρειάζεται επιμονή , χρόνος με το παιδί και απεμπλοκή από τις ενοχές. Θα υπάρχουν δυσκολίες. Εδώ σας ανέφερα μερικές μόνο. Αλλά αν το βάλετε πείσμα και περάσετε το δύσκολο διάστημα των δυο μηνών  όλα θα είναι πιο εύκολα. Και αν δεν το καταφέρετε όπως το φαντάζεστε πιστέψτε με δεν είστε χειρότερη μάνα. Έχετε τόσα να προσφέρετε στο παιδί σας όλη του την ζωή. Αυτό που χρειάζονται κυρίως τα παιδιά είναι αγάπη.

Αν με ρωτήσεις ποιοι είναι οι πιο δύσκολοι μήνες θα σου πω ο Σεπτέμβρης και ο Μάιος. Εκεί που αρχίζει και τελειώνει η σχολική χρονιά. Και ειδικά φέτος με τα τρία παιδιά ήταν η πιο δύσκολη απ' όλες. Μπαίνει ο Οκτώβρης και ακόμα δεν νιώθω να έχω προσαρμοστεί.

Γιατί από τη μία είναι λίγο πιο χαλαρά το πρωί που τα μεγάλα πάνε στο σχολείο αλλά μαζί ξεκινάνε πολλές υποχρεώσεις. Καταρχάς μαζί με τα παιδιά ξεκινάω και εγώ δουλειά, οπότε οι ώρες στο σπίτι λιγοστεύουν. Και όμως εγώ αισθάνομαι ότι στη δουλειά ξεκουράζομαι. Θα μου πεις και εκεί με παιδιά συναναστρέφομαι αλλά θα έχετε παρατηρήσει ότι τα παιδιά μας μας ακούνε λιγότερο από όλα τα παιδιά του κόσμου.


Φέτος ο Σεπτέμβρης μας ήταν πολύ σημαντικός καθώς και ο δεύτερος γιος μου ξεκίνησε το δημοτικό. Σαν να μεγάλωσε απότομα.  Διαλέξαμε την σχολική του τσάντα λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία. Για την ακρίβεια την διάλεξε μόνος του.  Και μετά ήρθαν οι λίστες. Όχι μία αλλά πέντε. Άλλη λίστα οι δάσκαλοι, άλλη οι δάσκαλοι των εικαστικών και φέτος έστειλαν λίστα(αν και μικρή) και οι δάσκαλοι των αγγλικών.  Σε λίγο δεν θα χρειάζονται κασετίνες και τσάντες για να τα βάλουν μέσα αλλά βαλίτσες.

Και σαν να μην έφταναν αυτά ήθελα να τους διοργανώσω και πάρτι για τα γενέθλιά τους.  Δεν ήθελα να νιώσουν παραγκωνισμένοι τώρα που ήρθε η μικρή. Και αφού δεν κάναμε πάρτι στο χωριό ευκαιρία να γιορτάσουν εδώ με τους φίλους τους. Πολύ κούραση, ξενύχτια και άγχος σε βαθμό που έλεγα ότι δεν θα ξανακάνω τίποτα στο σπίτι. Αλλά όλα διαλύθηκαν όταν ο μικρός την ώρα του πάρτι με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε που κάλεσα τους φίλους του.Είναι καταφερτζής αυτός από μικρός. Σε αντίθεση με τον μεγάλο που δεν μπορεί τις γλύκες. Αλλά το χαμόγελό του ήταν τεράστιο και για πρώτη φορά δεν έκλαψε και δεν γκρινιαξε καθόλου. Σημάδι ότι όλα ήταν υπέροχα ακόμα και αν δεν ήταν όπως τα ήθελα . Πάντως να ναι καλά η μαμά και η αδερφή μου γιατί χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους δεν θα τα κατάφερνα.


Από την άλλη η μπέμπα μεγαλώνει και γελάει συνέχεια. Έχει τρελάνει κόσμο με το γέλιο της.Εκτός από εμάς τους τέσσερις που έχουμε ξεφύγει.  Προχτές πήρε και το πρώτο της φιλί από αγόρι. Ήταν ένα 3,5 ετών που την λάτρεψε, Την αγκάλιαζε , της μιλούσε και κάποια στιγμή τη βουτάει και της σκάει  ένα φιλί στο στόμα πεταχτό. Είπε όμως η μαμά του ότι θα την αποκαταστήσει. Πάλι καλά λέω που δεν ήταν μπροστά ο μπαμπάς της. Θα τον κυνηγούσε με το δίκαννο και ας του έφτανε μέχρι το γόνατο ο επίδοξος γαμπρός.

Όπως βλέπετε ο Σεπτέμβρης είναι και γλυκός και απαιτητικός. Δύσκολος μα και συναισθηματικός μήνας. Σε αφήνει ταπί αλλά λατρεύεις τα καινούρια ξεκινήματα. Ένα είναι το πιο σημαντικό. Να είναι γεμάτος αγάπη και στο τέλος να θυμάσαι μόνο τα χαμόγελα.