Το μικρό μας αγγελούδι ήρθε στον κόσμο πριν δύο βδομάδες ακριβώς. Είναι ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι από την πρώτη στιγμή με επηρεάζει θετικά. Είμαι γενικά πολύ αγχώδης και φοβιτσιάρα. Έτσι τη στιγμή της καισαρικής με έπιασε φοβερός πανικός. Ευτυχώς λίγα λεπτά μετά την είχα στην αγκαλιά μου. Πρέπει να έμεινε αρκετή ώρα και έτσι πήρε όλους μου τους φόβους. Ασχολιόμουν μαζί της και έτσι δε σκεφτόμουν την εγχείρηση που συνεχιζόταν. Την χαϊδευα και τη φιλαγα.
Για πρώτη φορά στην ανάνηψη δεν βαρέθηκα. Η μαία την έφερε να την πάρω αγκαλιά και να τη θηλάσω. Είμαι πολύ συγκινημένη. Στα αγόρια μου δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Το πρώτο μου γιο τον πήρα στην αγκαλιά μου 16 μέρες μετά τη γέννηση του ενώ τον δεύτερο τον έφεραν μετά από δίκη μου απαίτηση – ανασφάλεια να τον δω εστω για λίγο την πρώτη μέρα. Έτσι το να έχω την μικρή στην αγκαλιά μου τόσο γρήγορα ήταν μαγικό.
Πλέον τα μωράκια μένουν και στα ιδιωτικά μαιευτήρια με τη μαμά συνέχεια. Βέβαια δίνεται η δυνατότητα να τα παίρνουν οι μαίες αν η μαμά είναι κουρασμένη και θέλει να κοιμηθεί, αν έρθουν πολλές επισκέψεις, για να το αλλάξουν πάνα και γενικώς όταν το ζητήσουν οι γονείς. Το γεγονός ότι το δωμάτιο ηταν μονόκλινο έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Τη χάρηκα πραγματικά.
Τα δύο πρώτα βράδια δεν την κράτησα. Μου την έφερναν μόνο όταν ξύπναγε. Την πρώτη μέρα άλλωστε με ορούς, επισκληρίδιο και τα λοιπά δεν είναι και το πιο εύκολο. Τη δεύτερη μέρα με έπιασε και το άσμα και δεν μπορούσα να ανασάνω. Το βράδυ έμενε κάποιος για να με βοηθάει. Τη μια η μαμά μου, την άλλη ο άντρας μου.
Και ήρθε η τρίτη νύχτα. Στην άρχη σκεφτόμουν να ζητήσω να μου τη φέρνουν και πάλι. Αλλά ήταν πια Δευτέρα και ο κόσμος το μαιευτήριο περισσότερος. Οι νοσοκόμες είχαν περισσότερη δουλειά και καθυστερούσαν περισσότερο. Έτσι αποφάσισα να την κρατήσω μαζί μου. Ευκαιρία να συνηθίσω λίγο πριν βγούμε είπα.
Από την πρώτη στιγμή τη λάτρεψα τη μικρή. Την κοιτούσα στα μάτια αλλά εκείνη δεν είχε σταθερό βλέμμα. Ούτε σταθερές κινήσεις. Κοίταζε παντού και κουνούσε τα χεράκια της συνέχεια. Ξαφνικά στις δύο το βράδυ σταματήσε για μερικά δευτερόλεπτα. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια, άπλωσε το χεράκι της και βούτηξε σφιχτά το δάχτυλο μου. Ήταν η πρώτη μας μαγική στιγμή. Η πρώτη επαφή που ξεχειλιζε από ευτυχία και αγάπη. Δεν ξέρω αν το έκανε συνειδητά αλλά έτσι μου φάνηκε. Τώρα πια έχουμε αρκετές τέτοιες στιγμές αλλά εκείνη ήταν καθαρά δική μας. Η πρώτη φορά που μείναμε δυο μας και με κοίταξε στα μάτια. Η στιγμή που άγγιξε τη ψυχή μου για πάντα.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους δικούς μου ανθρώπους που με φρόντισαν και ανεχτηκαν τις παραξενιές μου. Αλλά πιο πολύ να ευχαριστήσω το γιατρό μου. Όχι μόνο για το αγγελούδι μου που εφερε στον κοσμο αλλά για όλη τη φροντίδα του. Μου φέρεται σαν να ήμουν κόρη του και του αξίζουν πολλά πολλά ευχαριστώ. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς για τις ευχές σας τόσες μέρες. Είναι πολύ όμορφο να σε σκέφτονται και να χαίρονται με τη χαρά σου.
Για πρώτη φορά στην ανάνηψη δεν βαρέθηκα. Η μαία την έφερε να την πάρω αγκαλιά και να τη θηλάσω. Είμαι πολύ συγκινημένη. Στα αγόρια μου δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Το πρώτο μου γιο τον πήρα στην αγκαλιά μου 16 μέρες μετά τη γέννηση του ενώ τον δεύτερο τον έφεραν μετά από δίκη μου απαίτηση – ανασφάλεια να τον δω εστω για λίγο την πρώτη μέρα. Έτσι το να έχω την μικρή στην αγκαλιά μου τόσο γρήγορα ήταν μαγικό.
Πλέον τα μωράκια μένουν και στα ιδιωτικά μαιευτήρια με τη μαμά συνέχεια. Βέβαια δίνεται η δυνατότητα να τα παίρνουν οι μαίες αν η μαμά είναι κουρασμένη και θέλει να κοιμηθεί, αν έρθουν πολλές επισκέψεις, για να το αλλάξουν πάνα και γενικώς όταν το ζητήσουν οι γονείς. Το γεγονός ότι το δωμάτιο ηταν μονόκλινο έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Τη χάρηκα πραγματικά.
Τα δύο πρώτα βράδια δεν την κράτησα. Μου την έφερναν μόνο όταν ξύπναγε. Την πρώτη μέρα άλλωστε με ορούς, επισκληρίδιο και τα λοιπά δεν είναι και το πιο εύκολο. Τη δεύτερη μέρα με έπιασε και το άσμα και δεν μπορούσα να ανασάνω. Το βράδυ έμενε κάποιος για να με βοηθάει. Τη μια η μαμά μου, την άλλη ο άντρας μου.
Και ήρθε η τρίτη νύχτα. Στην άρχη σκεφτόμουν να ζητήσω να μου τη φέρνουν και πάλι. Αλλά ήταν πια Δευτέρα και ο κόσμος το μαιευτήριο περισσότερος. Οι νοσοκόμες είχαν περισσότερη δουλειά και καθυστερούσαν περισσότερο. Έτσι αποφάσισα να την κρατήσω μαζί μου. Ευκαιρία να συνηθίσω λίγο πριν βγούμε είπα.
Από την πρώτη στιγμή τη λάτρεψα τη μικρή. Την κοιτούσα στα μάτια αλλά εκείνη δεν είχε σταθερό βλέμμα. Ούτε σταθερές κινήσεις. Κοίταζε παντού και κουνούσε τα χεράκια της συνέχεια. Ξαφνικά στις δύο το βράδυ σταματήσε για μερικά δευτερόλεπτα. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια, άπλωσε το χεράκι της και βούτηξε σφιχτά το δάχτυλο μου. Ήταν η πρώτη μας μαγική στιγμή. Η πρώτη επαφή που ξεχειλιζε από ευτυχία και αγάπη. Δεν ξέρω αν το έκανε συνειδητά αλλά έτσι μου φάνηκε. Τώρα πια έχουμε αρκετές τέτοιες στιγμές αλλά εκείνη ήταν καθαρά δική μας. Η πρώτη φορά που μείναμε δυο μας και με κοίταξε στα μάτια. Η στιγμή που άγγιξε τη ψυχή μου για πάντα.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους δικούς μου ανθρώπους που με φρόντισαν και ανεχτηκαν τις παραξενιές μου. Αλλά πιο πολύ να ευχαριστήσω το γιατρό μου. Όχι μόνο για το αγγελούδι μου που εφερε στον κοσμο αλλά για όλη τη φροντίδα του. Μου φέρεται σαν να ήμουν κόρη του και του αξίζουν πολλά πολλά ευχαριστώ. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς για τις ευχές σας τόσες μέρες. Είναι πολύ όμορφο να σε σκέφτονται και να χαίρονται με τη χαρά σου.
