Θυμάμαι  όταν ήμουν μικρή πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα.  Τα πρωινά  έρχονταν οι συμμαθήτριές μου να με πάρουν να πάμε σχολείο και όταν ήμασταν απογευματινή βάρδια γυρίζαμε στο σπίτι αφού είχε νυχτώσει. Θυμάμαι  στο Λύκειο να παίρνω το λεωφορείο για το κέντρο της Αθήνας για να πάω στο ωδείο.  Καθώς μεγάλωνα οι ελευθερίες άρχισαν να κόβονται. Μην βγαίνεις μόνη σου όταν νυχτώσει, μου έλεγαν.  Πάρε με τηλέφωνο ,όταν φτάσεις.

Άλλαξα εγώ; Μάλλον όχι. Άλλαξε ο κόσμος. Και πάψαμε να αισθανόμαστε ελεύθεροι. Κλειστά τα παράθυρα και ας ήταν καλοκαίρι. Συναγερμός στα σπίτια  και έξοδος μόνο με παρέα που θα σε φέρει μέχρι την πόρτα . Και θα περιμένει να ανέβεις και απάνω. Και αισθάνεσαι να πνίγεσαι. Τι κι αν σου έλεγαν ότι δεν φοβούνται εσένα , αλλά τον κόσμο.....


Μόνο ένα καλοκαίρι ένιωσα ελεύθερη. Το 2004. Μέναμε δίπλα στο Ολυμπιακό στάδιο και η περιοχή φυλάσσονταν συνεχώς. Μέχρι και πεζή μετά τα μεσάνυχτα γύρισα σπίτι μετά από την βάρδια μου σαν εθελόντρια. Και οι γονείς μου δεν είπαν τίποτε. Βγαίναμε παρέες και δεν με ρωτούσαν με αγωνία που θα είμαστε, τι ώρα θα γυρίσουμε. Κράτησε μόνο εκείνο το καλοκαίρι αλλά κατάλαβα. Δεν είχα αλλάξει εγώ αλλά ο κόσμος.


Και το κατάλαβα ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Αφού 2 χρόνια μετά θα κρατούσα στην αγκαλιά μου το μωρό μου. Και θα έχτιζα εγώ μια γυάλινη σφαίρα γύρω του.Με απαγορεύσεις και μη. Δεν θα πας μόνος σου στο σχολείο, δεν θα πάρεις το ποδήλατο στο δρόμο, δεν θα μείνεις μόνος σου στο σπίτι...... Και μου φαίνονταν όλα αυτά τα μη τόσο σωστά. Στα παιδιά μου πάλι όχι. Και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν φταίνε εκείνα αλλά ο κόσμος γύρω τους.

Καθώς μεγάλωναν όμως ένιωσα εκείνο το πνίξιμο και πάλι. Επαψα να νιώθω ότι έτσι πρέπει. Θα μεγάλωναν χωρίς να μάθουν τον κόσμο. Και ξαφνικά θα τα άφηνα μόνα.Μου φάνηκε ανεύθυνο. Σαν να τα στέλνεις άοπλα σε πόλεμο. Ήθελα να έχουν τις δικές τους ελεύθερες στιγμές. Και γι αυτό τα έγραψα στους προσκόπους.


Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ο μικρός μου πήγε το δεύτερο ταξιδάκι του στη Σαλαμίνα χωρίς εμάς. Και δεν έχει κλείσει τα 8. Και όμως είναι οι μόνες στιγμές που νιώθω ήσυχη.  Έκανα ένα τηλέφωνο να βεβαιωθώ οτι το καράβι είχε πιάσει στεριά αλλά μετά τίποτε. Άλλωστε απαγορεύονται τα κινητά και δεν είναι ωραίο να ενοχλείς την υπεύθυνη συνέχεια. Αποτοξίνωση και αυτά και εμείς.


Την προηγούμενη μέρα του διάβαζα τον κατάλογο με τα ρούχα και με τον αδερφό του τον μεγάλο έψαχναν στην ντουλάπα να βρούνε 3 καλοκαιρινά μπλουζάκια, σορτσάκια , φούτερ κτλ.  Και αφού τα στριμώξαμε  στον  ταξιδιωτικό του σάκο τρύπωσε στην αγκαλιά μου και ήθελε να κοιμηθεί εκεί. Να δω πως θα κοιμηθείς μόνος σου αύριο του είπα. Άλλο αύριο μου απαντά. Βλέπετε αύριο θα είναι μεγάλος  και θα κοιμάται στη σκηνή με τους φίλους του.


Πολλοί με ρωτάνε αν φοβάμαι. Οχι απαντώ γιατί όπου παει η ομάδα έχει ειδοποιήσει τις αρχές της περιοχής. Τα παιδιά  μαθαίνουν να είναι αυτόνομα και αρα λειτουργούν πιο υπεύθυνα. Και φυσικά είναι παιδιά αλλά τους επιβλέπουν σωστά. Είναι όλη η ομάδα μαζί και έχουν κανόνες. Αν  εφαρμόζουν τους κανόνες στο σπίτι; Όχι ακόμα θα πω και αφήστε με μια ακόμα φορά να ονειρεύομαι.


Το πιο σημαντικό είναι ότι έστω και λίγο αισθάνονται ελευθέρα. Μαθαίνουν τον κόσμο πριν να έρθει η ώρα να τον αντιμετωπίσουν. Απομακρύνονται με ασφάλεια από τον γυάλινο προστατευτικό κόσμο που τους βάλαμε. Αποκτούν δεξιότητες  και αφήνουν τις ηλεκτρονικές συσκευές στην άκρη.  Γίνονται ένα με τη φύση και λειτουργούν σαν ομάδα. Και ξέρω οτι θα εχουν τις δικές τους στιγμες να θυμόνται όταν μεγαλώσουν.