Την Παρασκευή βγήκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής εθνικού διαλόγου για την παιδεία. Και ήταν η αφορμή να αναδειχθεί και πάλι ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ η προχειρότητα στην Ελλάδα. Προχειρότητα όχι μόνο στη σύνταξη του αλλά και στην ερμηνεία και τον σχολιασμό του από τα ΜΜΕ και το κοινό. Για άλλη μια φορά μείναμε στην ατάκα και όχι στην ουσία. Μια ουσία που δεν δόθηκε ποτέ.



Τα social media γεμίζουν καθημερινά από σχολιασμούς για πριγκίπισσες και βασιλοπούλα. Λες και τα παιδιά μας με 400 € που παίρνουμε μπορούν να  έχουν τα πάντα και να νιώθουν σαν πρίγκιπες. Μια φράση αγάπης στην πραγματικότητα, άνοιξε διαμάχη και δεκάδες ανέκδοτα κατέκλυσαν το διαδίκτυο. Αν το μόνο που μου έμεινε να τους δώσω είναι πολύ αγάπη και να την εκφράσω με προσφωνήσεις ακόμα και φανταστικές πιστεύετε ότι θα τη σταματήσω για ένα πόρισμα ; Τα παιδιά αυτά είναι η ζωή μου.  Η ανάσα μου. Είναι για μένα πολύτιμα και ξεχωριστά. Για το κράτος είναι ένας ακόμα μελλοντικός πολίτης. Για μένα όμως το σπίτι μου είναι το βασίλειό μου και τα παιδιά μου βασιλοπούλα. Το θέμα δεν είναι ταξικό αλλά καρδιάς.

Και σα να μην έφταναν οι απαγορεύσεις θα δίνουμε και όρκο τιμής. Και εμείς και τα παιδιά. Δηλαδή τα παιδιά στην τρυφερή ηλικία των 6 και 7 ετών είναι σε θέση να κατανοήσουν σε τόσο βάθος τι είναι όρκος; Ενώ εμένα οι γονείς μου, μου έμαθαν ότι δεν ορκιζόμαστε για τα καθημερινά πράγματα που μπορεί να μη καταφέρουμε να τηρήσουμε αλλά για σπουδαία ιδανικά θα πρέπει να βάλω το παιδί να ορκιστεί για την καθημερινή συμπεριφορά του στο σχολείο; Να το βάλω να ορκιστεί να μην είναι παιδί;



Κατά βάση δεν διαφωνώ με όσα λέει ο όρκος. Πρέπει να σεβόμαστε τους δασκάλους αλλά ο σεβασμός κερδίζεται, δεν δηλώνεται. Ναι είμαι κατά της βίας και υπέρ της προασπισης του αδυνατου. Αλλά αυτό το χτίζεις κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Το χτίζεις ή το γκρεμίζεις όταν οι γονείς βλέπουν στην τηλεόραση τους βουλευτές της χώρας να τσακώνονται με χυδαίο τρόπο. Και τα παιδιά δίπλα τους να ακούνε. Όταν βλέπουν εσάς τα τελευταία χρόνια, τους βουλευτές μας να έχετε ρίξει το επίπεδο και να μην μπορείτε να συνεννοηθείτε ούτε για ένα ζήτημα, πώς περιμένετε εκείνα  να ορκιστούν ότι θα είναι ευγενικά και ότι  θα χτίσουν άριστες σχέσεις και φιλίες;


Και αν δεν τα καταφέρουν; Ποια θα είναι η επίπτωση της πράξης; Ή μήπως θα πρέπει να τους μάθουμε οτι μπορουν να δηλώνουν ότι θέλουν και να μην τα εφαρμόζουν; Όπως εσείς που ψηφίζετε νόμους που δεν έχετε διαβάσει, που δεν πιστεύετε, που θεωρείτε λάθος αλλά δηλώνετε ότι δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Πόσο έχει εκφυλιστεί η έννοια  του όρκου, της τιμής και του καθήκοντος στις μέρες μας που ζητάτε από εξάχρονα να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κανετε εσεις και εμείς. Η πολιτεία και οι γονείς είναι τα παραδείγματα τους. Ας διορθώσουμε το παρόν για να χτισουν αυτά το μέλλον τους. Ας τους δώσουμε ιδανικά στα οποία να πιστεύουν και να ορκίζονται. Αλλιώς απλά χτίζουμε μια ουτοπία. Για να λέμε ότι προσπαθήσαμε. Μα αρκεί μόνο προσπάθεια όταν μιλάμε για τα παιδιά μας;







Οι φωτογραφίες είναι από το pixabay.